Κάτω από τους πανηγυρισμούς ακούγαμε ότι την όλη επιχείρηση συντόνισε η αμερικανική πλευρά, η περίφημη DEA, υπηρεσία στρατιωτική στην ουσία και ανάλογα εξοπλισμένη. Σε κάθε τέτοια τελετή αποκάλυψης των αρετών της υπερδύναμης, σε κάθε είδηση λιβανωτό των ικανοτήτων του Μεγάλου Αδερφού να γίνεται ο παγκόσμιος χωροφύλακας, ο διεθνής σωτήρας, ο τελευταίος πρόσκοπος για το παγκόσμιο καλό, να αναρωτιόμαστε πρέπει ένα πράγμα: Γιατί τώρα; Τι θα μας σερβίρουν αμέσως μετά;

Μη βιαστείτε να πείτε σύντροφοι πως είναι βαριά η έκφραση «υποτιθέμενοι αντιπρόσωποι», γιατί έχει η κυβέρνηση εφεύρει πληθώρα νομότυπων ελιγμών για να κρατάει τους βουλευτές και το λαό μακριά από τα όπλα που της χρειάζονται για να περιορίζει ή και να καταργεί ατομικά δικαιώματα, να ελέγχει αντιδράσεις, να χειραγωγεί, να επιβάλει την πολιτική της συρρικνώνοντας τα δικαιώματά τους στα μέτρα της.

Η υπογραφή του μνημονίου γίνεται μετά από πιέσεις για τη δήθεν πάταξη της τρομοκρατίας. Υπό το κράτος εκβιασμού του τύπου «θα αποκαλύψουμε μεγάλο όνομα σχετιζόμενο με τη 17Ν». «Ο παγκόσμιος χωροφύλακας μπορεί να βαφτίζει όποιον θέλει, όπου θέλει, τρομοκράτη. Ατομα, πολιτικά πρόσωπα, ομάδες, κόμματα. Ολόκληρα κράτη, όπως τα... «κράτη ταραξίες», όσα δηλαδή δεν υποτάσσονται στις ορέξεις των Αμερικανών και δεν ξεπουλιούνται σιωπηλώς και... δημοκρατικώς.

Στο μεταξύ θα προηγούνται, λαϊκίστικα προβεβλημένες, «μεγάλες επιτυχίες» της διεθνούς αστυνομικής συνεργασίας. Κι άλλες τόσες έπονται. Για να λέμε κι ευχαριστώ από πάνω, στο καλό αφεντικό. Γιατί αυτοί ξέρουν τη μέθοδο. Είναι δοκιμασμένη. Πρώτα βαβούρα. Μετά χρυσή σιωπή. Εδώ ο Οτσαλάν ξεχάστηκε. Σιγά μην ασχοληθεί ο κόσμος με τη... νόμιμη εξαφάνιση του διπλανού του. Αντε ν' αλλάξει και στολή η αστυνομία, να εκσυγχρονιστούμε και να δούμε και κανένα σίριαλ αστυνομικό της προκοπής, όπου θα σκίζουν τα καθάρματα οι αστέρες μπάτσοι της Νέας Υόρκης ομού με τα παιδιά του Αστυνομικού Σταθμού Κάτω Πατησίων...

Μια πρώτη αποφασιστική απάντηση έδωσαν οι εργαζόμενοι και οι νέοι της Θεσσαλονίκης στις εξαγγελίες της κυβέρνησης

Οι ομιλίες του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, στις οποίες κυριάρχησαν τα σλόγκαν της «ανάπτυξης», της «ισχυρής Ελλάδας» και των «οραμάτων», δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα: Τους καθηλωμένους μισθούς και ημερομίσθια στα επίπεδα της δεκαετίας του '80, την αυξητική τάση της ανεργίας, παρά την προώθηση ελαστικών σχέσεων εργασίας, τη σταθερά ανοδική τάση των κερδών (48,7% αυξήθηκαν τα καθαρά προ φόρων κέρδη στη βιομηχανία το 1999/1998) του μεγάλου κεφαλαίου.

Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής διά πυρός και σιδήρου, θα επιδεινώσει την κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων και θα αποφέρει ακόμη περισσότερα στην πλουτοκρατία.

Ο πρωθυπουργός ζήτησε 10ετή «πίστωση» χρόνου γι' αυτήν την πολιτική με παρακαταθήκη τους «υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης» που πέτυχε η Ελλάδα, την αναβάθμισή της στον ισχυρό πυρήνα της ΕΕ.

Η πραγματικότητα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα διαχείρισης του συστήματος, επωφελήθηκε από τις φάσεις αναζωογόνησης και ανόδου στον κύκλο της κρίσης για την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, φάσεις που ακολούθησαν μετά την κρίση του '90-'93.

Αυτή η «ανάπτυξη» ούτε στο ελάχιστο συνέβαλε στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Η αύξηση της ανεργίας σε συνθήκες αναπτυξιακής συγκυρίας, δείχνει το βάθος της κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτή την αλήθεια επιχειρεί να συσκοτίσει ο πρωθυπουργός συσχετίζοντας την αύξηση της ανεργίας με τους ρυθμούς αύξησης του εργατικού δυναμικού.

Οσον αφορά την ανταγωνιστική θέση της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωενωσιακή αγορά, αυτή δεν υποδηλώνεται μονοδιάστατα από την αυξητική μεταβολή του ΑΕΠ. Οι ελληνικές εξαγωγές στην ΕΕ περιορίστηκαν, η εισαγωγική διείσδυση στην ελληνική αγορά διευρύνθηκε, το εμπορικό έλλειμμα διευρύνθηκε, ενώ σταθερά υπολείπονται οι ρυθμοί ανόδου της βιομηχανικής παραγωγής και κυρίως της μεταποίησης, από εκείνους της ΕΕ. Το κυριότερο είναι ότι τα βάρη μετακυλίονται στην εργατική τάξη, στη φτωχή αγροτιά και στους μικρούς επιχειρηματίες, τη στιγμή που τα ντόπια μονοπώλια, το εφοπλιστικό κεφάλαιο, πράγματι αναβαθμίζουν τη θέση και την κερδοφορία τους.

Τα κονδύλια του Γ' ΚΠΣ συγκεντρώθηκαν απ' αυτή τη μεγάλη εκμετάλλευση στην Ελλάδα των «υψηλών ρυθμών της ανάπτυξης» ή και από την εκμετάλλευση των εργαζομένων στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ. Τα εξαγγελθέντα μέτρα, στο μεγαλύτερο μέρος τους, είναι έργα υποδομών στις μεταφορές, που η πραγματοποίησή τους έχει καθυστερήσει σύμφωνα με τους στοιχειώδεις όρους της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Τα 11 τρισ. δραχμές, που ο Κ. Σημίτης εξάγγειλε για τους αγρότες, δε θα διατεθούν για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας, όπως παραπλανητικά υποστήριξε. Θα εξυπηρετήσουν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής στα χέρια λίγων - δηλαδή θα ξεκληρίσουν τους πολλούς - και τη δημιουργία έργων υποδομής που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο.

Πίσω από τις μεγαλόσχημες αναφορές στην «κοινωνία της γνώσης και των πληροφοριών», υπάρχει η Ελλάδα με την τελευταία θέση στην ΕΕ σε δαπάνες έρευνας και ανάπτυξης, ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το ίδιο ισχύει και για τις δαπάνες υγείας και παιδείας. Τα ποσά που αναφέρθηκαν ούτε στο ελάχιστο ανταποκρίνονται στις ανάγκες ενός σύγχρονου, αναβαθμισμένου δημόσιου τομέα υγείας που δε θα λειτουργεί ως τροφοδότης του ιδιωτικού τομέα.

Ούτε τα προεκλογικά, ούτε τα νεοαναγγελθέντα, είναι μέτρα αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών δυνάμεων. Είναι ορισμένες αναγκαίες προσαρμογές, που απλά και μόνο στοχεύουν στον έλεγχο μιας απελπιστικής έξαρσης της φτώχειας, στην αποσταθεροποίηση των πυρήνων αυτής, ώστε να μην μπουν οι λαϊκές αντιδράσεις σε τροχιά κινδύνου γι' αυτήν την πολιτική. Είναι μέτρα που αναγκαστικά συνοδεύουν τις φορολογικές μεταρρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, τις εκτεταμένες και με γρήγορους ρυθμούς ιδιωτικοποιήσεις.

Οι εργατικές και καταπιεσμένες λαϊκές δυνάμεις δεν είναι έρμαιο αυτής της πορείας. Αρκεί πιο αποφασιστικά ν' αξιοποιήσουν το μόνο δικό τους όπλο: οργανωμένα, μαζικά και αποφασιστικά, να συγκρουστούν με αυτή την πολιτική. Με τους πολύπλευρους αγώνες, τις συσπειρώσεις, σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, ν' ανοίξουν το δρόμο του λαϊκού μετώπου. Αυτός είναι ο άλλος δρόμος, σήμερα, της πολιτικής για την παρεμπόδιση και αποσταθεροποίηση αυτής της πολιτικής, αύριο για την ανατροπή της, για τη διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Η κυβέρνηση αναλαμβάνει και πάλι τις ευθύνες της απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Το λαϊκό κίνημα πρέπει ν' αναλάβει τις δικές του απέναντι στο παρόν και στο μέλλον της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.