Αναφερόμενος στις καταστροφικές πλημμύρες του Σεπτέμβρη, σημείωσε πως «το ελπιδοφόρο είναι ότι ο λαός της περιοχής ούτε στιγμή δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια. Ολο το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν και είναι σε εξέλιξη πολύμορφοι ελπιδοφόροι, συντονισμένοι, ενωτικοί αγώνες. Κοινοί αγώνες της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, της νεολαίας και των συνταξιούχων, που όλοι τους είναι πολλαπλά πληγέντες».

Σημείωσε τις ευθύνες όλων των κομμάτων, που η πολιτική τους «επέτρεψε τέτοιες πλημμύρες να ρημάξουν τις ζωές τόσων οικογενειών» και υπογράμμισε πως η κυβέρνηση και η ΕΕ δεν μπορούν «να εγγυηθούν ούτε την ουσιαστική αποζημίωση ούτε και την ουσιαστική αποκατάσταση των πληγών από τις πλημμύρες». Πρόσθεσε ότι «πάντα έβλεπαν κι έτσι βλέπουν ως κόστος τις λαϊκές ανάγκες, όπως τα αντιπλημμυρικά, τα εγγειοβελτιωτικά έργα, τις αναγκαίες υποδομές».

Μιλώντας για το master plan της ολλανδικής εταιρείας HVA για τη Θεσσαλία, που αθωώνει τις κυβερνήσεις που άφησαν αθωράκιστο τον κάμπο, στοχοποιεί τους αγρότες και προτείνει ορισμένα έργα με βάση τη λογική κόστους - οφέλους, σημείωσε πως «αυτές οι κατευθύνσεις δεν είναι ασφαλώς κάποια εφεύρεση της ολλανδικής εταιρείας, αλλά βασίζονται πάνω απ' όλα σε Οδηγίες της ΕΕ όπως αυτή για τις πλημμύρες του 2007 που χαρακτηριστικά αναφέρει: Τα κράτη - μέλη θα πρέπει να βασίζουν τις αξιολογήσεις, τους χάρτες και τα σχέδια (...) που δεν συνεπάγονται υπερβολικό κόστος και λένε μάλιστα ότι τα έργα γίνονται με βάση εκτίμηση μεγαλύτερου κίνδυνου πλημμύρας, ενώ στο κυνικό ξεδιάλεγμα που κάνουν, οι αραιοκατοικημένες περιοχές δεν έχουν την ίδια αξία με τις πυκνοκατοικημένες».

Ο Κ. Παπαδάκης υπογράμμισε επίσης ότι «όσα διαβάζουμε στο ολλανδικό σχέδιο που σερβίρει η κυβέρνηση της ΝΔ είναι η προσωποποίηση της ΚΑΠ, που έχει βγάλει από τα ρούχα τους αγρότες από άκρη σε άκρη σε όλη την Ευρώπη, είναι η λεγόμενη "πράσινη μετάβαση" που προωθεί την "πράσινη" και "ευφυή" γεωργία, επιταχύνοντας το ξεκλήρισμα των βιοπαλαιστών αγροτοκτηνοτρόφων, τη συγκέντρωση γης και παραγωγής, την ένταση της εμπορευματοποίησης των υδάτων και την αύξηση του κόστους άρδευσης και ύδρευσης».

Ανέφερε ακόμα ότι «όλοι τους τις συνδιαμόρφωσαν και τις έχουν ψηφίσει όλα τα κόμματα στην Ευρωβουλή και στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όλοι τους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ (και αυτοί που έφυγαν κι αυτοί που έμειναν), ΠΑΣΟΚ και Βελόπουλος».

Ο Κώστας Παπαδάκης αναφέρθηκε στον αγώνα επιβίωσης των αγροτών, τονίζοντας ότι «ο μεγαλειώδης αγώνας των βιοπαλαιστών αγροτών με τα μπλόκα που στήθηκαν στον Παλαμά, σε όλη τη Θεσσαλία και ανά την Ελλάδα ξεγύμνωσαν την ΚΑΠ και την γκριζο-πράσινη στρατηγική της ΕΕ, φανέρωσαν ότι εξαιτίας αυτών ξεκληρίζονται οι μικρομεσαίοι αγρότες, απογειώνεται το κόστος παραγωγής, το αγροτικό ρεύμα και πετρέλαιο, ενώ αντίθετα γιγαντώνουν οι μεγάλοι αγροτοβιομηχανικοί όμιλοι».

Απέναντι σε όλα αυτά σημείωσε ότι υπάρχει το ΚΚΕ, που καλεί τον λαό «σε κοινή αγωνιστική συμπόρευση» σημειώνοντας πως «στο Ευρωκοινοβούλιο, η σύμπλευση εκτινάσσεται» μεταξύ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Υπογράμμισε ότι «όταν όλοι οι άλλοι έσπερναν αυταπάτες για ζωή με χρυσά κουτάλια», το ΚΚΕ «είπε έγκαιρα ότι η ΕΕ είναι μια φυλακή των λαών, γιατί είναι ένωση των μονοπωλίων. Η ΕΕ δεν μπορεί να μετατραπεί σε φιλολαϊκή, να βελτιωθεί, μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει». Τόνισε ότι το ΚΚΕ θέλει να εκφράσει τον κόσμο που δηλώνει ότι στις ευρωεκλογές στις 9 Ιούνη θέλει να αποδοκιμάσει την ΕΕ. «Λέμε σε όλους αυτούς: Εχετε επιλογή, να το κάνετε με τον πιο γνήσιο τρόπο, έχετε το ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ», σημείωσε.

Οπως τονίζουν, «ο Σωτήρης Μπαράτσης ήταν μια εμβληματική φυσιογνωμία στον χώρο της χειρουργικής επιστήμης και στο πεδίο των αγώνων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας.

Γεννήθηκε στον Αλμυρό Μαγνησίας το 1942. Σε ηλικία μόλις 2 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος είχε συλληφθεί από τους ναζί για την αντιστασιακή του δράση και πέθανε στις γερμανικές φυλακές Βόλου το 1944.

Το 1949 ήταν συνεξόριστος με την μητέρα του, την συναγωνίστρια Βασιλική, στο Τρίκερι. Από εκεί τον παρέλαβαν η γιαγιά και η θεία του για να πάει σχολείο. Ολη η οικογένεια, μάνα και αδελφή, άντεξαν το μετεμφυλιακό κλίμα τρομοκρατίας και με χίλιες δυσκολίες σπούδασε Ιατρική πρώτα στη Θεσσαλονίκη και αποφοίτησε το 1967 από την Ιατρική Αθήνας.

Σαν φοιτητής είχε ενεργό δράση στους Λαμπράκηδες και στο φοιτητικό κίνημα. Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967, κυνηγημένος, κατάφερε να "δραπετεύσει" στην Αγγλία, όπου βρήκε δουλειά σαν καθαριστής και τραυματιοφορέας σε νοσοκομείο σε πόλη μεταξύ Μάντσεστερ και Λίβερπουλ.

Αναγνωρίστηκε η επιστημοσύνη του και εργάσθηκε ως γιατρός στα ΤΕΠ, πήρε ειδικότητα γενικού χειρουργού με εξειδίκευση στις φλεγμονώδεις παθήσεις του παχέος εντέρου.

Μετά την πτώση της χούντας, ως ειδικευμένος πλέον γενικός χειρουργός επέστρεψε στην Ελλάδα.

Υπηρέτησε ως αγροτικός γιατρός στη Μαγνησία, ενώ κατόπιν διορίστηκε στο Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός", όπου υπηρέτησε σε όλες τις βαθμίδες μέχρι τη συνταξιοδότησή του.

Λόγω της υψηλής του εξειδίκευσης χειρούργησε χιλιάδες ασθενείς και εκπαίδευσε εκατοντάδες νέους συναδέλφους.

Ηταν σημείο αναφοράς για κάθε φτωχό και για κάθε δύσκολο περιστατικό.

Συμμετείχε ενεργά στη συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, τη ΔΗΠΑΚ, εκλεγόταν επί δεκαετίες στο ΔΣ του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, υπήρξε εκπρόσωπος των γιατρών στη διοίκηση του "Ευαγγελισμού" καθώς και συνεργάτης του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας.

Εδωσε με τους άλλους υγειονομικούς και με το μαζικό λαϊκό κίνημα αγώνα για να δημιουργηθεί το ΕΣΥ και έδωσε άπειρες μάχες με κάθε αντιδραστική αντίληψη μέσα στον χώρο της Υγείας. Ηταν πάντα στο πλευρό του ΚΚΕ, με το οποίο ήταν πολλές φορές υποψήφιος σε διάφορες εκλογικές μάχες.

Ο χώρος της Υγείας χάνει έναν σπουδαίο επιστήμονα και το λαϊκό κίνημα χάνει έναν αγνό κομμουνιστή.

Οσοι πήραν σκυτάλη από τον σύντροφο Σωτήρη θα συνεχίσουμε.

Εκφράζουμε τα πιο θερμά συλλυπητήρια στην σύζυγο, στα παιδιά, στα εγγόνια και στην αδελφή του.

Η κηδεία του θα είναι πολιτική και θα ανακοινωθεί τις επόμενες μέρες».

Στη συζήτηση που αναπτύχθηκε με τους εργαζόμενους της επιχείρησης «Κρητικός», με επαγγελματίες της πόλης καθώς και στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο καφέ - εστιατόριο «Μηλοκύδωνο», κύριο ζήτημα αποτέλεσε η κατάσταση που βιώνουν οι κάτοικοι με την υδροδότηση από τις γεωτρήσεις μετά τη βλάβη στον υποθαλάσσιο αγωγό εδώ και δύο μήνες σχεδόν.

Ο Ν. Αμπατιέλος τόνισε ότι δεν επιτρέπεται το δικαίωμα στο καθαρό, ποιοτικό νερό - χωρίς κινδύνους για την υγεία - να είναι ζητούμενο στον 21ο αιώνα. Ούτε για ένα τόσο μεγάλο έργο 23 εκατομμυρίων ευρώ, που έχει πληρωθεί από τους φορολογούμενους και τους κατοίκους της Αίγινας, να μη διασφαλίζεται η σωστή λειτουργία του. Ανέδειξε την αιτία του προβλήματος της εμπορευματοποίησης του νερού, μέσα και από τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Παράλληλα με την ανάδειξη του προβλήματος μέσω της κοινοβουλευτικής Ερώτησης από το ΚΚΕ, μέσω των ανακοινώσεων της ΚΟΒ και των παρεμβάσεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, επισήμανε την ανάγκη παραπέρα ανάπτυξης των αγωνιστικών διαθέσεων και δράσης από τον ίδιο τον αιγινήτικο λαό. Τα ελπιδοφόρα μηνύματα του τελευταίου διαστήματος δείχνουν τον δρόμο που «σπάει ο τσαμπουκάς» της κυβέρνησης ή το αφήγημα της δήθεν κανονικότητας, με την ακρίβεια να καλπάζει στα ύψη, είπε. Αναφέρθηκε επίσης στη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση και τις συγκεντρώσεις στις 28 Φλεβάρη, στους αγώνες του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος, των υγειονομικών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, καθώς και στις μαζικότατες αγροτικές διεκδικήσεις με τα δίκαια αιτήματά τους, στα θετικά βήματα παραπέρα μαχητικοποίησης και οργάνωσης της εργατικής τάξης σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

Σημείωσε ακόμα ότι το ΚΚΕ καλεί σε συνέχεια των αγωνιστικών δράσεων ενάντια στη βαθιά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην αποστολή της φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, απαιτώντας καμία συμμετοχή στο μακελειό.

Ενώ, τέλος, απηύθυνε κάλεσμα καταδίκης της ΕΕ και των κομμάτων που πίνουν νερό στο όνομά της και αποφασιστικής ενίσχυσης του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές στις 9 Ιούνη για πανευρωπαϊκή αντεπίθεση, σπάζοντας τα δεσμά της ΕΕ.