Χολώθηκαν φαίνεται πολύ εκεί στην ΚΕΔΑ και στο ΣΥΝ που αποκαλύφθηκε η τακτική ουράς που ακολουθούν, συμβάλλοντας με τον τρόπο τους να περνούν όσο γίνεται πιο εύκολα οι αντιλαϊκές πολιτικές μέσα από την προσπάθεια ευνουχισμού του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, με τη διοχέτευση αυταπατών μέσα στους εργάτες ότι είναι δυνατόν μέσα από «διαλόγους» και «έξυπνες κινήσεις ενότητας πάνω στο πρόβλημα» να προωθηθούν οι λύσεις των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός.

Χολώθηκαν περισσότερο, βέβαια, που ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε πρωτομαγιάτικη φωτογραφία τους στο Πεδίον του Αρεως, στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, στην οποία τα στελέχη της ΚΕΔΑ (Κωστόπουλος κλπ.) περιστοιχίζονταν από τον Τσουκάτο, τον Κανελλόπουλο, και άλλους αστέρες του ΠΑΣΟΚικού εκσυγχρονισμού... Ο Μ. Κωστόπουλος μάλιστα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Κ. Πουλακίδα της «Κυριακάτικης Αυγής» στη δισέλιδη συνέντευξή του είπε τα εξής κατά λέξη: «Ξέρετε τη λαϊκή παροιμία που λέει ότι όλα τα στραβά καρβέλια τα φτιάχνει η νύφη; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Στις 26 Απρίλη η ΓΓ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, ο επίτιμος Πρόεδρος του Κόμματος Χ. Φλωράκης και άλλοι ήταν στη συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως μαζί με τον Πολυζωγόπουλο... Αυτά γιατί δεν τα σχολιάζει αρνητικά ο "Ριζοσπάστης", γιατί δε λοιδορεί την Παπαρήγα και το Χαρίλαο;».

Αφελής ο Μήτσος; Δεν το πιστεύουμε. Να θεωρεί αφελείς τους αναγνώστες της «Αυγής»; Δεν το γνωρίζουμε. Λέτε να μη γνωρίζει άραγε ο κόσμος και μάλιστα ειδικά ο κόσμος της Αριστεράς ότι - ιδιαίτερα τη σήμερον ημέραν - υπάρχουν νύφες που ούτε να ζυμώσουν ξέρουν κι ότι ακόμα και αν το προσπαθήσουν τα καρβέλια τους βγαίνουν και στραβά και ανάποδα; Βλέπετε, τυχαίνει η πρωτομαγιάτικη συμπόρευση του Κωστόπουλου και των ΣΥΝ αυτώ, με τον Θ. Τσουκάτο, τον Λ. Κανελλόπουλο, τον Ν. Κωνσταντόπουλο, τον Κ. Σκανδαλίδη, τον Π. Παυλόπουλο, τον Α. Λυκουρέζο κλπ. είχε σημείο εκκίνησης την άμαζη και άνευρη -κατά γενική ομολογία όλων - συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως. Την ίδια στιγμή τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ήταν στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, διαδηλώνοντας μαζικά, μαχητικά, έτσι όπως αρμόζει σε πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις και μάλιστα σε μια περίοδο, όπου γίνεται ευρύτερη συνείδηση η αναγκαιότητα της πιο αποφασιστικής κινητοποίησης και σύγκρουσης με τις αντιλαϊκές πολιτικές. Εδώ λοιπόν, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, βρίσκονταν οι αγωνιστές εργάτες και οι ηγέτες τους. Εκεί ήταν και η Αλ. Παπαρήγα και ο Χ. Φλωράκης. Να γιατί καμία εφημερίδα, δεν έκανε αυτό που προτείνει ο Κωστόπουλος, να τους σχολιάσουν δηλαδή αρνητικά.

Ο «Ριζοσπάστης», αλλά και όσες εφημερίδες θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους και τη δημοσιογραφία, δε λοιδορούν και δε σχολιάζουν αρνητικά αυτούς που έχουν αρχές και στέκονται αταλάντευτα στο πλευρό των εργαζομένων. Λοιδορούν όμως και σχολιάζουν αυτούς που μιλάνε για «ενότητα» και καθόλου δεν εννοούν την «κοινή δράση των εργαζομένων», αλλά εννοούν την «ενότητα» κάποιων ηγεσιών με τις οποίες συναναστρέφονται, τους διαφόρους κυρίους του κεντροαριστερού, κεντροδεξιού - ή όπως θέλετε ονομάστε τον - «εκσυγχρονισμένου νεοφιλελευθερισμού».

θεωρούμε μάλιστα υποχρέωσή μας να ξαναδημοσιεύουμε την ίδια φωτογραφία - αφού η «Αυγή» μάς πρόλαβε και δημοσίευσε την άλλη με τον Κωνσταντόπουλο - για όσους αναγνώστες μας δεν την είχαν δει στον «Ριζοσπάστη» στις 2 του Μάη. Οπως βλέπετε, άλλωστε, στη φωτογραφία, η πρακτική αποτύπωση και η υλοποίηση της μεγαλεπήβολης πολιτικής της «ενότητας πάνω στο πρόβλημα», για τα «προβλήματα που δεν έχουν χρώμα», είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και έχει ήδη ζορίσει αρκετά τους... αριστερούς της ΚΕΔΑ. Μόνο που ο εργάτης ξέρει πολύ καλά ότι αυτά τα προβλήματα του τα δημιουργούν εντελώς «χρωματισμένες» πολιτικές επιλογές, πράγμα που σημαίνει ότι και οι λύσεις αυτών των «άχρωμων» - κατά Κωστόπουλο - προβλημάτων πρέπει να έχουν οπωσδήποτε συγκεκριμένο χρώμα.

Γι' αυτό και πρέπει - όλες οι πολύφερνες εκσυγχρονισμένες νύφες που ξέχασαν κιόλας ακόμα και τη γεύση του σπιτικού καρβελιού - να απαθανατίζονται συχνά και φωτογραφικώς. Και αυτές οι αναμνηστικές φωτογραφίες ενίοτε να επαναλαμβάνονται... Γιατί και το αρνητικό παράδειγμα βοηθά το κίνημα να ορθοποδήσει, να αναγεννηθεί και να προχωρήσει «στο δρόμο της τιμής και του χρέους»...