Από την αρχή του περασμένου Σεπτέμβρη και σε συνέχεια των κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος, αναπτύχθηκαν σημαντικοί εργατικοί αγώνες, σαν απάντηση στην εντεινόμενη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο και σαν συνέπεια της συσσωρευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας για την πολιτική του δικομματισμού, αλλά και της αποτελεσματικότερης δράσης των ταξικών δυνάμεων, που άφησαν τη σφραγίδα τους σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Από τις κινητοποιήσεις με αφορμή τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης το Σεπτέμβρη, έως το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα τον περασμένο Νοέμβρη και από την απεργία των ναυτεργατών το Φλεβάρη, μέχρι την πανελλαδική απεργία στις 15 Μάρτη, την απεργία των ταξικών Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και σωματείων στις 13 Απρίλη και την πρόσφατη δεκαήμερη απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ, το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε στην οργάνωση, την περιφρούρηση, την κλιμάκωση των εργατικών αγώνων. Στο μπόλιασμά τους με αιτήματα και στόχους πάλης που συνέβαλαν στη διάρκεια, την οξύτητα και την αποτελεσματικότητά τους.

Το ΠΑΜΕ κερδίζει σταθερά έδαφος στη συνείδηση της εργατικής τάξης σαν ο διακριτός ταξικός πόλος συσπείρωσης στο συνδικαλιστικό κίνημα, ο συνεπής υπερασπιστής των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ο πρωτεργάτης στη μάχη για την ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών τους αναγκών. Κι αυτό, σε μια περίοδο κατά την οποία το κεφάλαιο, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί του εκφραστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν την «ταξική ειρήνη», που απλόχερα τους πρόσφεραν και τους προσφέρουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Οσο οξύνονται τα προβλήματα των εργαζομένων και η επιθετικότητα της αντιλαϊκής πολιτικής, εντείνεται και η σύγκρουση των δυο γραμμών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Κι αυτό επειδή στόχος των δυνάμεων της συναίνεσης είναι να παραμείνει το κίνημα σε λήθαργο, να διοχετευτεί η αντίδραση σε ανώδυνες για την κυρίαρχη πολιτική διεξόδους, να εκφυλιστούν οι αγώνες, να σπείρουν την απογοήτευση τους εργαζόμενους. Να «περπατήσουν» με ευκολία και χωρίς αντίσταση τα αντιλαϊκά μέτρα που επιτάσσει το κεφάλαιο, για την παραπέρα αύξηση της κερδοφορίας του, το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης.

Είναι χαρακτηριστική η επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ κατά την πρόσφατη συμφωνία με τις εργοδοτικές ενώσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Τη χαρακτήρισε «έντιμο συμβιβασμό» μέσα σε ένα ιδιαίτερα «δυσμενές περιβάλλον». Επί της ουσίας, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι το μέγιστο δυνατό που μπορούν να πετύχουν με τους αγώνες τους είναι η...«αύξηση» των 0,77 ευρώ την ημέρα στους ήδη πενιχρούς μισθούς και τα μεροκάματα.

Συνεπές στη γραμμή υπεράσπισης των πραγματικών συμφερόντων των εργαζομένων, το ΠΑΜΕ από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε τους υπαίτιους για τη συμφωνία της ντροπής, καλώντας την εργατική τάξη να αντιδράσει. Να δώσει με ταξικούς όρους και αιτήματα τη μάχη των κλαδικών Συμβάσεων, ενάντια και στα πρόσθετα εμπόδια που έμπαιναν μετά και την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ.

Η επιτυχημένη απεργία και οι μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στις 13 Απρίλη αποτέλεσαν ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Τάραξαν τα νερά που η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, οι βιομήχανοι και τα συνδικαλιστικά τους δεκανίκια τα ήθελαν ήρεμα, μετά την έμπρακτη και συμφωνημένη δέσμευση για «εργασιακή ειρήνη» και για τα επόμενα δυο χρόνια.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όσο και αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να πείσει τους εργαζόμενους ότι τα 0,77 ευρώ της «αύξησης» αποτελούν την πλέον συμφέρουσα για την εργατική τάξη κατάληξη των διαπραγματεύσεων, έστω κι αν χρησιμοποίησε όλα τα καλοδουλεμένα επιχειρήματα των βιομηχάνων («οι μεγαλύτερες αυξήσεις σε όλη την Ευρώπη», «συμφέρουσες για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις», «προστατεύουν τους μισθούς από τον προσδοκώμενο πληθωρισμό και ενσωματώνουν την αύξηση της παραγωγικότητας για την επόμενη διετία» κ.ά.).

Παρά την επιχείρηση μαζικής παραπλάνησης που έστησαν από κοινού βιομήχανοι, κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ και πλειοψηφία ΓΣΕΕ, οι εργαζόμενοι δε χειροκρότησαν τις «αυξήσεις». Δεν πείστηκαν ούτε στο ελάχιστο ότι η δυναμική που είχε δημιουργηθεί μετά και την απεργία στις 15 του Μάρτη ήταν αναπόφευκτο να καταλήξει σε μια τέτοια «αύξηση» της ντροπής.

Σαν συνέπεια, τα πυρά στράφηκαν στο ΠΑΜΕ, με ιδιαίτερα οξυμένο τρόπο, αντίστοιχο της δύσκολης θέσης που βρίσκεται η συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία μετά την υπογραφή της σύμβασης. Ο στόχος της ενορχηστρωμένης επίθεσης, με πρωτοπόρα την ΠΑΣΚΕ, είναι διπλός: από τη μια να φύγει η κουβέντα από το «καυτό» και επώδυνο για την πλειοψηφία ζήτημα της Σύμβασης και από την άλλη να συκοφαντηθεί το ΠΑΜΕ, να χτυπηθεί στη συνείδηση των εργαζόμενων, με το γνωστό και χιλιοειπωμένο κάλπικο επιχείρημα ότι με την τακτική του «διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα».

Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης ήταν, στη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ την περασμένη Παρασκευή, η ΠΑΣΚΕ να επιχειρήσει ακόμα και... διοικητικές κυρώσεις σε βάρος του ΠΑΜΕ (!) προσπαθώντας να... τιμωρήσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για τη γραμμή που χαλάει τη σούπα της συναίνεσης και εκθέτει την τακτική της συμβιβασμένης πλειοψηφίας.

«Φωνάζει ο κλέφτης...» έγραφε την άλλη μέρα ο «Ριζοσπάστης» (15/4), αποτυπώνοντας εύστοχα την τακτική της πλειοψηφίας. Ποιος, λοιπόν, διασπά το κίνημα και ποια ενότητα πρεσβεύουν αυτοί που κόπτονται δήθεν για τα δικαιώματα των εργαζόμενων; Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από το πρόσφατο μόνο παρελθόν, συμβάλλουν στο να αποκαλυφθούν στα μάτια των εργαζομένων:

Στην Εκτελεστική Επιτροπή της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας συμμετέχουν δυο μόνο πρόεδροι σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, σε σύνολο δεκατεσσάρων. Η πλειοψηφία της ΠΝΟ είναι γνωστή για τις υπηρεσίες που προσφέρει στους εφοπλιστές και την εκάστοτε κυβέρνηση, φέροντας σήμερα τεράστιες ευθύνες για τη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ναυτεργάτες, εργαζόμενοι και άνεργοι, σε ευθεία αντίθεση με την υπερκερδοφορία των εφοπλιστών.

Οι ταξικές δυνάμεις πρωτοστάτησαν στις πιέσεις για να κηρύξει η ΠΝΟ απεργία, εκφράζοντας τις διαθέσεις των ναυτεργατών, μπροστά και στο νομοθετικό έκτρωμα που προωθούσε τότε η κυβέρνηση της ΝΔ. Η Εκτελεστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας, αφού προσπάθησε χρονοτριβώντας να αποφύγει την απεργία, τελικά κατέληξε στην κήρυξή της, με πλαίσιο ωστόσο μακριά και ενάντια στις πραγματικές ανάγκες των ναυτεργατών, των νησιωτών και των σπουδαστών που θίγονταν άμεσα από το προωθούμενο νομοσχέδιο και τη συνολικότερη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και στον τομέα της ακτοπλοΐας.

Ποια ήταν η στάση των ταξικών δυνάμεων στον κλάδο; Οχι μόνο πάλεψαν για την οργάνωση της απεργίας, αλλά ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιφρούρησή της, στην ενημέρωση των ναυτεργατών, στο συντονισμό τους με τους εργαζόμενους στα νησιά και με τους σπουδαστές, στην έκφραση της αλληλεγγύης από τους εργαζόμενους άλλων κλάδων, στην απόκρουση των απεργοσπαστικών μεθοδεύσεων από την κυβέρνηση και τους εφοπλιστές. Ανέδειξαν εκείνο το πλαίσιο αιτημάτων που μπορεί να ανεβάσει την αποτελεσματικότητα του αγώνα και στη βάση αυτού του πλαισίου πάλεψαν για την πολύμορφη κλιμάκωση της απεργίας.

Στις προσπάθειες της πλειοψηφίας να «ξεφουσκώσει» την απεργία (άλλοτε κλείνοντας συναντήσεις με τον Κεφαλογιάννη πριν από κρίσιμες συνεδριάσεις της ΕΕ κι άλλοτε σιγοντάροντας τα αιτήματα των εφοπλιστών να αποπλεύσει έστω και ένα καράβι για σπάσει στην πράξη η απεργία, να εκφυλιστεί) απάντησαν με αποφασιστικότητα, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη διάρκεια της μάχης, στην κλιμάκωσή της. Σαν αποτέλεσμα, ο απεργιακός αγώνας τσάκισε το μέτρο της επιστράτευσης. Ξεσήκωσε ένα πρωτόγνωρο κίνημα αλληλεγγύης, δυνάμωσε την αγωνιστική αυτοπεποίθηση των ναυτεργατών, άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη συνολικά για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Την ίδια ώρα, τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία ποτέ δεν «έκλεισαν» το μέτωπο της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της συναίνεσης στην πλειοψηφία της ΠΝΟ, αναδεικνύοντας το ρόλο τους, ξεσκεπάζοντας τις μεθοδεύσεις τους και προβάλλοντας την αναγκαιότητα να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέβει η αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Σ' αυτή τη βάση πάλεψαν για την ενότητα των ναυτεργατών, αλλά και όλης της εργατικής τάξης, κερδίζοντας την καθολική αναγνώριση της προσφοράς τους στον αγώνα από το σύνολο του ναυτεργατικού κόσμου. Με τον οποίο, ανεξάρτητα πολιτικών προτιμήσεων, οι ταξικές δυνάμεις διατηρούν αδιάρρηκτους δεσμούς.

Και μετά απ' όλα αυτά, σαν φάλτσα νότα σε κατάσταση παράκρουσης, η παράταξη του ΣΥΝ στη ΓΣΕΕ βγήκε με ανακοίνωσή της να καταγγείλει τη λογική «περιχαράκωσης» και «κομματισμού» που προωθεί το ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, αναπαράγοντας την ίδια φρασεολογία που χρησιμοποιούσαν εφοπλιστές, κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ όλες τις προηγούμενες μέρες για να χτυπήσουν τον αγώνα των ναυτεργατών.

Η ΠΟΕ ΟΤΑ σε καμιά περίπτωση δεν «ελέγχεται» - κατά την προσφιλή έκφραση της πλειοψηφίας - από το ΠΑΜΕ. Η απεργία που κήρυξε για τις 5 και 6 Απρίλη και οι διαδοχικές παρατάσεις της ήταν αποτέλεσμα και εδώ της πίεσης των ταξικών δυνάμεων. Ο ρόλος τους στην οργάνωση του αγώνα ήταν καθοριστικός. Από την περιφρούρηση και την ενημέρωση μέχρι τη μαχητική πίεση για να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα του κλάδου.

Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο πλαίσιο αιτημάτων της πλειοψηφίας στην ΠΟΕ ΟΤΑ και εκείνο της ΔΑΣ, οι ταξικές δυνάμεις δεν έκαναν βήμα πίσω, αλλά αντίθετα βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Παράλληλα με την ανάδειξη των αιτημάτων εκείνων που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, δεν έπαψαν στιγμή να αποκαλύπτουν τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της κυβέρνησης και των δημάρχων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, που με λύσσα χτύπησαν την απεργία.

Ο δεκαήμερος απεργιακός αγώνας έβγαλε τους ίδιους τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ ακόμα πιο ενισχυμένους, καθώς η αποφασιστικότητα και το δίκαιο των αιτημάτων τους απέτρεψε την προσπάθεια της κυβέρνησης και των δημάρχων να κινητοποιήσουν σε βάρος τους τη δήθεν «αυθόρμητη» λαϊκή δυσαρέσκεια, να πλήξουν τον αγώνα τους. Και εδώ η αναγνώριση της συμβολής του ΠΑΜΕ είναι αδιαμφισβήτητη.

Το συμπέρασμα είναι καθαρό: Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης, προσπαθούν συνεχώς για την ενότητα της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη των αγώνων της, βρίσκονται μπροστά σε κάθε μάχη, παλεύοντας ταυτόχρονα ώστε να γίνεται κάθε κλαδικός αγώνας υπόθεση περισσότερων εργαζόμενων, περισσότερων κλάδων και τελικά όλης της εργατικής τάξης.

Ας δούμε όμως ποια είναι η στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ στις κινητοποιήσεις των ταξικών Ομοσπονδιών και σωματείων. ΄Η ακόμα και στις κινητοποιήσεις που ή ίδια αποφασίζει κάτω από την πίεση των προβλημάτων και των ίδιων των εργαζόμενων.

Στην πρόσφατη απεργία των 9 ταξικών Ομοσπονδιών, 12 Εργατικών Κέντρων και εκατοντάδων συνδικάτων και σωματείων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι εκπρόσωποι των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση» στα ΔΣ των συνδικαλιστικών οργανώσεων ψήφισαν κατά της απεργίας, χαρακτηρίζοντάς την «κομματική». Κι όταν δεν κατάφεραν να την εμποδίσουν, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να την υπονομεύσουν, καλώντας τους εργαζόμενους σε ανοιχτή απεργοσπασία. Τέτοιο μίσος για τις ταξικές δυνάμεις και τελικά για τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους!

Ας βγουν λοιπόν να πουν στους εργαζόμενους τι στάση κράτησαν τα σωματεία όπου πλειοψηφεί η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ π.χ. στον κλάδο των Τροφίμων και των Ποτών, πριν και τη μέρα της κινητοποίησης, παρά το γεγονός ότι η Ομοσπονδία τους είχε κηρύξει απεργία. ΄Η τι έκαναν για παράδειγμα οι δυνάμεις του ΣΥΝ στον κλάδο του Ιματισμού, παρά την απεργιακή απόφαση της Ομοσπονδίας τους; Ανοιχτή απεργοσπασία και κατασυκοφάντηση του ΠΑΜΕ είναι το καθήκον που έχουν πλέον αναλάβει εργολαβικά οι δυνάμεις της συναίνεσης.

Ακόμα και την επομένη της απεργίας, προσπάθησαν να μειώσουν τον αγώνα των εργαζομένων. Ακριβώς επειδή δεν κατάφεραν να τον εμποδίσουν, να ανακόψουν την ορμή του, να τον υπονομεύσουν, να απομαζικοποιήσουν τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Το μήνυμα που έστειλε η απεργία στις 13 Απρίλη προς την κυβέρνηση και το ΣΕΒ έφτασε αυτούσιο και στην ίδια την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αφού ήταν μήνυμα με παραλήπτες όλους τους «κοινωνικούς εταίρους» για την αντεργατική τους ομοφωνία.

Ετσι, λοιπόν, αντιλαμβάνεται η συμβιβασμένη πλειοψηφία την «ενότητα» της εργατικής τάξης. Αλλά ακόμα και στις κινητοποιήσεις που προκηρύσσει η ίδια η ΓΣΕΕ, ποια είναι η στάση της πλειοψηφίας; Μηδενική προετοιμασία, πλαίσιο που εναρμονίζεται με την αντιλαϊκή πολιτική, υπονόμευση πριν ακόμα κηρυχτεί η απεργία, αγωνιστικές φανφάρες και λόγια του αέρα στις ισχνές συγκεντρώσεις, ανοιχτή και προκλητική απεργοσπασία από συνδικαλιστικά στελέχη της πλειοψηφίας σε επίπεδο κλαδικών ή επιχειρησιακών σωματείων.

Σκηνικό μεθοδευμένο και ιδανικό για να αποθαρρύνονται οι εργαζόμενοι, να καλλιεργείται η ηττοπάθεια, να καταντούν οι αγώνες ανέξοδες τουφεκιές στον αέρα. Για να αξιοποιείται η όποια δυναμική τους στη συνέχεια σαν άλλοθι από τη συμβιβασμένη πλειοψηφία για την προαποφασισμένη συμφωνία της στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου».

Και κοντά σ' αυτά, να βρίσκουν ευκαιρία και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να προβάλουν το δήθεν φιλολαϊκό τους προσωπείο από τις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ. Σαν να μην είναι αυτοί που χτες σαν κυβέρνηση ξερίζωναν κάθε δικαίωμα, κατά τον ίδιο τρόπο που σήμερα σιγοντάρουν και στηρίζουν τη ΝΔ στις στρατηγικές της επιλογές για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Ακόμα παραπέρα: Ποια ακριβώς «ενότητα» της εργατικής τάξης εξυπηρετεί η τακτική της πλειοψηφίας στους χώρους όπου υπάρχουν ταξικά σωματεία να πρωτοστατεί στην ίδρυση άλλων; ΄Η η τακτική του αποκλεισμού εργαζομένων με διαφορετικές σχέσεις εργασίας από μεγάλες Ομοσπονδίες;

Οι ίδιοι που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να δημιουργηθούν πολλαπλές κατηγορίες εργαζομένων, να ανατραπούν με την υπογραφή τους οι εργασιακές σχέσεις για τη μεγάλη πλειοψηφία εργατών και υπαλλήλων, έρχονται τώρα να μιλήσουν για δήθεν διάσπαση του εργατικού κινήματος από το ΠΑΜΕ! Οταν για παράδειγμα στον ΟΤΕ καταδίκασαν τα ίδια τα παιδιά τους σε εργασιακές σχέσεις γαλέρας, εξασφαλίζοντας για τους εαυτούς τους παχυλές αποζημιώσεις για να απαλλαχτεί ο ιδιωτικοποιημένος Οργανισμός από περίπου 6.000 εργαζόμενους με σταθερή δουλιά και δικαιώματα!

Αλήθεια, ποια ερμηνεία της «ενότητας» δίνουν στο όργιο παρατυπιών και νοθείας στο οποίο επιδίδονται από κοινού οι δυνάμεις της συναίνεσης στις αρχαιρεσίες σωματείων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων (με πιο πρόσφατο παράδειγμα το ΕΚ Καρδίτσας), σε μια προσπάθεια να αλλοιώσουν τους πραγματικούς συσχετισμούς, να γαντζωθούν στην καρέκλα της πλειοψηφίας; ΄Η μήπως «ενότητα» σημαίνει κοινά αντι-ΠΑΜΕ ψηφοδέλτια στις ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις (π.χ. ΟΕΚΙΔΕ), σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αφαιρέσουν δυνάμεις από το ταξικό κίνημα, να μαντρώσουν τους εργαζόμενους στη συναίνεση;

Αυτή είναι λοιπόν η «ενότητα» για την οποία κόπτονται. Στην τελευταία μάλιστα συνεδρίαση του ΓΣ της ΓΣΕΕ επιδόθηκαν με θράσος σε απειλές προς τις ταξικές δυνάμεις. Δεν είναι αφελείς. Γνωρίζουν καλά ότι το ταξικό κίνημα γράφει τις απειλές «στα παλιά του τα παπούτσια». Αλλά μέσα στον πανικό τους επιχειρούν να ψαρέψουν σε θολά νερά, ξέροντας καλά ότι στόχος του ΠΑΜΕ είναι η ενίσχυση της πάλης του εργατικού κινήματος. Και αυτό προϋποθέτει την ενίσχυση του ταξικού πόλου που δρα με αυτοτέλεια για κάθε πρόβλημα, παρεμβαίνοντας αποφασιστικά σε κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, εντείνοντας τις προσπάθειες για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων, παρά και ενάντια στις προσπάθειες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να αποκοιμίσει το κίνημα, να κάνει τους εργαζόμενους συμμέτοχους στο παζάρι για το πετσόκομμα των δικαιωμάτων τους.

Την ίδια ώρα κρύβουν μια μεγάλη αλήθεια: Τρέμουν την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης και προσπαθούν με κάθε τρόπο να την εμποδίσουν. Γι' αυτό η πλειοψηφία εναρμονίζεται με τα συμφέροντα των «αφεντικών», που θέλουν το εργατικό κίνημα στα μέτρα τους.

Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του θα κοιμούνταν πολύ πιο ήσυχοι αν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ. Αν δεν οργάνωνε την πάλη της εργατικής τάξης, αν δεν αντιπάλευε τη γραμμή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την αντιλαϊκή πολιτική. Η αντιπαλότητα απέναντι στο ΠΑΜΕ, στα ταξικά συνδικάτα, είναι κοινός τόπος συνάντησης των δυνάμεων του κεφαλαίου και των συμβιβασμένων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ουσία συνεπώς για τους εργαζόμενους και η ανάγκη να βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα παραμένει πιο επιτακτική παρά ποτέ. Η «ενότητα» του συμβιβασμού είναι επιζήμια και επικίνδυνη για τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, είναι ο μύχιος και στρατηγικός στόχος των αντιπάλων της εργατικής τάξης.

Η πραγματική ενότητα της εργατικής τάξης οικοδομείται στη βάση των σύγχρονων αναγκών της, των πραγματικών της συμφερόντων, πάνω στο πλαίσιο αιτημάτων που προτείνει το ΠΑΜΕ. Και τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων είναι σε ευθεία αντίθεση με εκείνα των εργοδοτών, των κυβερνήσεών τους και των συνδικαλιστικών τους υπηρετών. Η αντεργατική «ενότητα» της συναίνεσης τους ανήκει ολοκληρωτικά, μπορούν να τη χαίρονται, να σκούζουν χωρίς να μπορούν να πείθουν. Την απάντηση την παίρνουν καθημερινά, μέσα στη δράση για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Και η απάντηση αυτή θα γίνεται ακόμα πιο ηχηρή όσο ενισχύονται οι ταξικές δυνάμεις.