Περιθώρια παρεμβάσεων υπάρχουν πολλά. Αλλά οι γειτονιές της Αθήνας, όχι τυχαία, έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους. Και μέρα με τη μέρα η κατάσταση για τους κατοίκους τους χειροτερεύει, όσο συσσωρεύονται εκεί χρήσεις, λιγότερο ή περισσότερο οχλούσες, όπως εκείνες που διώχνονται από το κέντρο της πόλης καθώς δεν... ταιριάζουν με τις απαιτήσεις των νέων χρηστών του!

Κλασικό παράδειγμα τα Πατήσια,οι κάτοικοι των οποίων βλέπουν μεν αλλαγές στην περιοχή τους, που δεν έχουν όμως να κάνουν με την καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής τους. Από τη Λαμπρινή και τον Προμπονά μέχρι την Αλυσίδα και την Κυπριάδου - σ' ολόκληρη την πυκνοκατοικημένη περιοχή, που διατηρεί ακόμη διάσπαρτες κηλίδες πρασίνου, μικρές ανάσες ζωής και στις αυλές χαμηλών σπιτιών ανθίζουν ακόμα γιασεμιά και τριανταφυλλιές - η εικόνα αντί να βελτιώνεται, αλλάζει προς το χειρότερο.

Και ενώ οι κάτοικοι δεν έχουν ένα χώρο να καθίσουν, να συναντηθούν και να μιλήσουν, νέα ογκώδη, γυάλινα τα περισσότερα, οικοδομικά συγκροτήματα τούς κυκλώνουν. "Ορίστε, στο πι και φι σηκώθηκε ολόκληρο συγκρότημα", μας είπε αυτές τις μέρες κάτοικος της περιοχής, δείχνοντάς μας το γυάλινο κτίριο της "Ελληνικής Εταιρίας Διοίκησης Επιχειρήσεων", απέναντι από το ερειπωμένο εργοστάσιο των Μηναϊδη - Φωτιάδη."Αλλά το εργοστάσιο - συνέχισε - που τόσα χρόνια μάς υπόσχονται ότι ο χώρος του θα αξιοποιηθεί (και τι δεν έχει προβλεφτεί: από πάρκο και υψηλό πράσινο, μέχρι πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες και παράλληλα υπόγειο πάρκιν, αλλά και στέγη τελευταία για το Σπίτι του Ηθοποιού) παραμένει στη θέση του ερείπιο. Μόνο κάθε που πλησιάζουν οι εκλογές στέλνουν και δύο μπουλντόζες να ρίξουν μισό τοίχο... Δήθεν ότι τα έργα προχωρούν. Κοροϊδία. Το μόνο πράγμα που "φυτεύτηκε" εδώ τελευταία είναι η τεράστια μακέτα του υπόγειου γκαράζ που προβλέπεται... Και ποιος ξέρει πόσο κόστισε"!

Ελεύθεροι χώροι στην περιοχή υπάρχουν, όμως, είτε είναι απαγορευτικοί για τους κατοίκους, εξαιτίας της έλλειψης ακόμη και του στοιχειώδους φωτισμού, είτε είναι λειτουργικοί αλλά μόνο γιατί φροντίζουν για τη διατήρησή τους οι ίδιοι οι χρήστες τους. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του κτήματος Πάτμου και Καραβία,το οποίο έχουν καταλάβει και διαχειρίζονται εδώ και εννέα χρόνια οι κάτοικοι με το Σύνδεσμο που έχουν συστήσει, αλλά ο δήμος δεν έχει προχωρήσει τις διαδικασίες απαλλοτρίωσής του, ώστε να διασφαλίσει οριστικά τη χρήση του ως χώρου πρασίνου.

Από την άλλη πλευρά το δημοτικό πάρκο του Προμπονά έχει μετατραπεί σε τεράστιο φυτώριο, όπου ο δήμος χρησιμοποιεί φυτοφάρμακα, δίπλα στον παιδικό του σταθμό και τα γήπεδα μπάσκετ, ανάμεσα στα σπίτια, όπου δεν μπορείς να σταθείς, ειδικά όταν κάνει ζέστη. Στη Λαμπρινή το άλσος του Προφήτη Ηλία είναι απροσπέλαστο μόλις πέφτει το βράδυ. Οπως πολλά άλλα σ' αυτές τις περιοχές, πλην δύο κεντρικών πλατειών, όπου υπάρχουν όμως τα συνήθη τραπεζοκαθίσματα. Οσο για τα αναξιοποίητα κτίρια είναι αμέτρητα. Το πρώην "Φιξ" - που απέκτησε βέβαια... σιντριβάνι - η βίλα Δρακοπούλου - η οποία προοριζόταν να στεγάσει το δημοτικό διαμέρισμα αλλά ο δήμος προτίμησε να πληρώνει αλλού ενοίκιο - οι παλιές αποθήκες του Σαρακάκη - στις οποίες, αφού μετασκευαστούν, οι κάτοικοι ζητούν τη στέγαση του 79ου Δημοτικού Σχολείου.Και ακόμα η ιστορική Υψικάμινος του Λεβεντάκη - όπου χρόνια τώρα οι κάτοικοι διεκδικούν τη δημιουργία βιομηχανικού πολιτιστικού πάρκου - το εγκαταλειμμένο εργοστάσιο της "Θερμίδας" και τα 20 στρέμματα της πρώην Εριουργίας του Μποδοσάκη, τμήμα της οποίας ενοικιάζεται σήμερα σε εταιρία τροφίμων. Και... τέλος δεν έχει!

Γερ. ΤΡ.

Λέγαμε και άλλα. Ακόμα και για τη λαίδη Μπερντ, τη γυναίκα του λέγαμε. Μερικοί το τραβούσαν πιο μακριά και την έλεγαν λαίδη Μακμπέθ.

Ηταν τα χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ, της ανάμειξης των ΗΠΑ στην Ασία, των δικτατοριών στις λατινοαμερικανικές χώρες και στην Ελλάδα.

Τώρα, με την ευκαιρία μιας βιογραφίας του, 754 σελίδων, με τίτλο "Ελαττωματικός Γίγαντας" από τον συγγραφέα ιστορικό Ρόμπερτ Ντάλεκ, ο Πρόεδρος Τζόνσον αποκαλύπτεται στις μικρές και τις μεγάλες του στιγμές, που δεν είναι απλά ιδιωτικές, αλλά συμπαρασύρουν μια ιστορική εποχή σε πολύ κρίσιμες καταστάσεις.

Λειψό ή μη, το γεγονός είναι ότι σε μια εκπομπή της "Κάντιτ Κάμερα", με το ερώτημα "Ποιος είναι ο L. B. J.;", οι απαντήσεις ήταν εντελώς απρόσμενες.

"Δεν τον ξέρω", είπε κάποιος. "Εγώ είμαι από άλλη πολιτεία", απάντησε ένας άλλος και κάποιος, πιο πρακτικός, συμβούλεψε αυτόν που τον ρωτούσε, ν' ανοίξει τον τηλεφωνικό κατάλογο.

Αυτή είναι η τύχη του άλλοτε αντιπροέδρου του Προέδρου της Αμερικής J. F. K., που έγινε ο διάδοχος πρόεδρός του.

Και αυτή δεν είναι η πρώτη βιογραφία που γράφτηκε για τον Πρόεδρο Τζόνσον, που είκοσι πέντε χρόνια μετά το θάνατό του εξακολουθεί να παραμένει ένας αντιφατικός άνθρωπος.

Για τον πόλεμο του Βιετνάμ, για παράδειγμα, έλεγε: "Δε νομίζω πως αξίζει αυτός ο πόλεμος, και δε νομίζω ότι μπορούμε ν' αποχωρήσουμε".

Κι όταν ρωτήθηκε γιατί δεν μπορούσε να φύγει από το Βιετνάμ, ο Τζόνσον απάντησε: "Δεν πρόκειται να γίνω ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος που θα χάσει έναν πόλεμο".

Αλλά κυρίως το ερώτημα παραμένει: Γιατί ξεχάστηκε τόσο γρήγορα τ' όνομα ενός Αμερικανού Προέδρου;

Μήπως η μνήμη του δεν είναι οικονομικά ανταποδοτική;

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ

Χωρίς σχόλια

Εχουν περάσει χρόνια υποσχέσεων, αλλά το εργοστάσιο Μηνα ϊδη - Φωτιάδη στέκει στη θέση του, ερείπιο