ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). -

Η Κομισιόν δημοσίευσε χτες στις Βρυξέλλες την έκτη περιοδική έκθεση "για την κατάσταση και την κοινωνικοοικονομική εξέλιξη των περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ)", όπου η γαλλική αποικία της Γουαδελούπης και η Ηπειρος είναι οι πιο φτωχές και καθυστερημένες ευρωπαϊκές περιοχές. Η Ελλάδα, ως χώρα, παραμένει σταθερά το πιο φτωχό και καθυστερημένο κράτος - μέλος της ΕΕ με το 68,6% του μέσου κοινοτικού ΑΕΠ για το 1998. Η Κομισιόν επαναλαμβάνει σε αρκετά σημεία της έκθεσης ότι η ελληνική οικονομία είναι "υπανάπτυκτη" και, "διαφορετικά, απ' ό,τι στην Πορτογαλία η ανάπτυξη είναι ασθενής", δηλαδή η Ελλάδα φτωχαίνει κάθε μέρα και πιο πολύ, αφού η "ψαλίδα" από την προτελευταία σε φτώχεια, ευρωπαϊκή χώρα, την Πορτογαλία, αυξάνει κάθε μέρα και πιο πολύ, τόσο σε στατιστικά νούμερα όσο και σε "δυναμισμό". Το πλαίσιο της "ανταγωνιστικότητας" της ελληνικής οικονομίας είναι "δυσμενές" σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ανεργία στην Ελλάδα είναι "σχετικά χαμηλή, άλλα αυξάνεται ραγδαία, και όπως στην Πορτογαλία, κάποιες πτυχές της αποτελούν αιτία σοβαρής ανησυχίας". Τη μεγαλύτερη ανεργία, σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, έχει η Δυτική Μακεδονία με 14%. Οι επενδύσεις εξωτερικού κεφαλαίου (IDE) αυξήθηκαν την περασμένη δεκαετία σημαντικά σ' όλη την ΕΕ και μόνη τραγική "εξαίρεση", όπως τονίζει και η Κομισιόν, είναι η Ελλάδα με "εξαιρετικά χαμηλότερο από το μέσο όρο" ποσοστό επενδύσεων. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η ροή επενδύσεων εντός της ΕΕ αυξήθηκε "σημαντικά" μεταξύ 1987 και 1996. Τέλος, η ίδια η Κομισιόν ομολογεί ευθέως τη μειωμένη "σημασία" των δύο "πακέτων" Ντελόρ για την ελληνική οικονομία. Σύμφωνα με την έκθεση οι εισροές κοινοτικών κονδυλίων μπορεί να αντιπροσώπευαν, ως νούμερα, το 3,4% του ΑΕΠ για την Ελλάδα, αλλά η υπολογισμένη οικονομική "ανάπτυξη" που επέφεραν ήταν μόλις0,30% του ΑΕΠ για την πρώτη περίοδο 1989 - 1993, και ακόμη χειρότερα μόλις 0,1% του ΑΕΠ για την περίοδο 1994-1999. Η χτεσινή έκθεση της Κομισιόν κάνει εκτεταμένη αναφορά και στη μελλοντική διερεύνηση της ΕΕ και για πρώτη φορά, παρουσιάζει ξεχωριστά οικονομικά στοιχεία για την Κύπρο και μάλιστα με διακριτούς στατιστικούς πίνακες, άλλους για το "Βορρά της Κύπρου" και άλλους για το "Νότο της Κύπρου". Ολα τα σχετικά στοιχεία έχουν δοθεί από την κυπριακή κυβέρνηση. Σύμφωνα με την Κομισιόν "η Κύπρος έχει τη μεγαλύτερη ανάπτυξη από τις υποψήφιες χώρες, παρόμοια μ' αυτή της Ελλάδας".

Η Ελλάδα "είναι το πιο φτωχό κράτος - μέλος της ΕΕ μετά το 1986" - πριν ήταν η Πορτογαλία. Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με τη χτεσινή έκθεση της Κομισιόν "το σύνολο της ελληνικής οικονομίας παραμένει ακόμη υπανάπτυκτο και το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών δραστηριοτήτων είναι αρκετά απομονωμένες από τις εξελίξεις που παρατηρούνται στην υπόλοιπη Ενωση". Ιδιαίτερα επισημαίνεται η στρεβλή ανάπτυξη της χώρας με την "υπερσυγκέντρωση" των οικονομικών δραστηριοτήτων στην Αθήνα. Ετσι με την "περιοχή των Αθηνών με πάνω από 1% του μέσου εθνικού ΑΕΠ, οι προοπτικές για τις άλλες περιοχές φαντάζουν ακόμη πιο μέτριες". Η Κομισιόν επισημαίνει επίσης "την υπερβολική εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από την εσωτερική ζήτηση" και την "επιτακτική ανάγκη εκμετάλλευσης των εξαγωγικών δυνατοτήτων προς το υπόλοιπο της Ευρώπης". Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα και η Πορτογαλία είναι τα μόνα κράτη - μέλη με αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο προς τις δέκα χώρες της ΚΑ Ευρώπης. Το 1996 το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας με τις δέκα αυτές χώρες ήταν (- 137 εκ. ECU) όταν π. χ. της Γερμανίας ήταν+ 4.680 εκ. ECU, της Ιταλίας + 3.574 εκ. ECU και το συνολικό εμπορικό ισοζύγιο της ΕΕ πάνω από 16.500 εκ. ECU. Αλλά δεν είναι μόνο που η Ελλάδα δεν έχει πλέον εξωτερικό εμπόριο. Δεν επενδύουν ούτε οι ξένοι στην Ελλάδα, τόσο οι "εταίροι" της ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος - μέλος της ΕΕ με αρνητικές επενδύσεις (!!!) στο εσωτερικό της κατά τη δεκαετία 1987 - 1996, δηλαδή επένδυσε περισσότερα απ' ό,τι επενδύσανε σ' αυτήν οι ξένοι. Αλλά και η συνολική εκτίμηση της Κομισιόν για το μέλλον της "ανταγωνιστικότητας" (παραγωγικότητα + απασχόληση) είναι αρνητική για την ελληνική οικονομία. Σύμφωνα με την έκθεση "στην Ελλάδα η παραγωγικότητα πρέπει να αυξηθεί κατά 40% και η απασχόληση 20%, για να πλησιάσει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και μάλιστα, όπως τονίζει η έκθεση, "στην Ελλάδα η πρόκληση της ανταγωνιστικότητας είναι πιο έντονη, γιατί αφορά παράλληλα τόσο την αύξηση της παραγωγικότητας, όσο και των μέσω που χρησιμοποιούνται". Οσον αφορά την ανεργία στην Ελλάδα, η Κομισιόν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η "αναδιάρθρωση" των τριών παραγωγικών τομέων "απέχει πολύ από το να ολοκληρωθεί". Η βιομηχανική υποδομή είναι "πιο ασθενής" και από την Πορτογαλία. Τα ποσοστά ανεργίας των γυναικών είναι "διπλάσια" των ανδρών. Τα ποσοστά ανεργίας των νέων είναι "τετραπλάσια" των ενηλίκων, γεγονός που "αντανακλά ένα ανεπαρκές ποσοστό δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας". Η επίσημη ανεργία ανέρχεται το 1997 στο 9,6% και έχει σταθερή ανδική πορεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσον αφορά την οικονομική δομή, η Κομισιόν επισημαίνει πως η ανάγκη "αναδιάρθωσης" στην Ελλάδα είναι "τόσο μεγάλη όσο στην πρώην Ανατολική Γερμανία", εξομοιώνοντας τις δύο περιοχές.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά τις προσδοκίες της κυβέρνησης, δεν παρέχει καμιά εγγύηση για τα ελληνικά σύνορα. Αυτό αποτυπώθηκε και στη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Αντίθετα, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα, με αφορμή την κοινοτική χρηματοδότηση της Τουρκίας, οι ιθύνουσες δυνάμεις της ΕΕ ρίχνουν το βάρος τους υπέρ της Αγκυρας, την οποία θεωρούν προνομιακό εταίρο για τα στρατηγικά τους σχέδια.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί και δε θέλει να εγγυηθεί τα σύνορα. Το απέδειξε περίτρανα στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, αφού οι Ευρωπαίοι "εταίροι" πρωτοστάτησαν στο διαμελισμό της. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με το Κοσσυφοπέδιο.

Η ωμή καταπάτηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η γιουγκοσλαβική τραγωδία που συνεχίζεται, η πρόσφατη επιδρομή κατά του Ιράκ, αλλά και η προωθούμενη διχοτομική "λύση" του Κυπριακού, είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα για το πόσο σέβονται οι ισχυροί "εταίροι" μας το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο κατά τα άλλα μονίμως επικαλείται και η κυβέρνηση για τις διαφορές με την Τουρκία.

Ομως και η αμυντική θωράκιση της χώρας, σημαντικός παράγοντας για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, γίνεται αποκλειστικά με γνώμονα τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και ελάχιστη σχέση έχει με τις πραγματικές ανάγκες του τόπου.

Το ερώτημα λοιπόν θα μπορούσε να τεθεί και ως εξής: Τι περισσότερο μπορεί να πάθει η Ελλάδα και ο λαός της εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Βέβαια, η πρόταση για την αποδέσμευση της χώρας δε γίνεται μόνο γιατί δε συμφέρει η συμμετοχή της στην ΕΕ, αλλά κυρίως γιατί έτσι θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα. Και, βέβαια, η πρόταση αυτή γίνεται με τη συνεκτίμηση όλων των παραγόντων και μεταξύ αυτών και τις γενικότερες ανακατατάξεις που θα επιφέρει η πάλη των λαών.

Δ. Π.