INTIME NEWS

Με τις τοποθετήσεις πότε του αρμόδιου υπουργού Αδ. Γεωργιάδη και πότε του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Θ. Πλεύρη να ξεκινούν πάντα με επιθέσεις στο ΚΚΕ, και ενώ με τα υπόλοιπα κόμματα η κυβέρνηση κινούνταν στο γνωστό γλυκανάλατο κλίμα της «εποικοδομητικής κριτικής», αποδείχθηκε ότι τα βρήκαν σκούρα απέναντι στο Κόμμα και στο σφυροκόπημα που εξαπέλυσαν οι βουλευτές του στο νομοσχέδιο και την πολιτική της κυβέρνησης.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο υπουργός Εργασίας ξεκίνησε να ξερνάει χολή απέναντι στα συνδικάτα την Πέμπτη, παίρνοντας κάθε λίγο τον λόγο για να υποστηρίξει ότι ...«δεν απέργησε κανένας εργαζόμενος», αφού όπως έλεγε «το νομοσχέδιο είναι εξαιρετικά φιλεργατικό»! Κατά τις 3 το μεσημέρι μάλιστα, και ενώ οι απεργιακές συγκεντρώσεις είχαν ολοκληρωθεί, εμμονικά έλεγε ότι έξω από τη Βουλή «δεν υπάρχει ψυχή», ότι «κανείς δεν πήρε είδηση πως σήμερα γίνεται απεργία», ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ «γίνατε ρεζίλι».

Με χιλιάδες απεργούς όμως να έχουν πλημμυρίσει από το πρωί την πλατεία Συντάγματος και πάνω από 50 πόλεις σε όλη τη χώρα, με μεγάλους χώρους δουλειάς, ειδικά σε βιομηχανίες όπου τα σωματεία πήραν απεργιακή απόφαση, να έχουν «νεκρώσει», και με τα συγκεκριμένα στοιχεία που μετέφεραν οι βουλευτές του ΚΚΕ από τη συντριπτική απεργιακή συμμετοχή σε αρκετά μεγάλα εργοστάσια, ο υπουργός αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί.

Και, μετά το φιάσκο της κυβέρνησης, αφού δεν κατάφερε ούτε με την απεργοσπασία της ΓΣΕΕ ούτε με τις δικαστικές αποφάσεις να σπάσει την απεργία, ο υπουργός, σαν τη βρεγμένη γάτα, το απόγευμα της Πέμπτης ανέβηκε στο βήμα της Βουλής, δηλώνοντας ότι τελικά «πράγματι το ΠΑΜΕ έκανε απεργία». Και πάλι δεν απέφυγε τις κακοτοπιές, αφού μετέφερε κάτι στοιχεία από χαρτάκια που του έστελναν οι εργοδοτικές ενώσεις και τα οποία καμία σχέση δεν είχαν με την απεργία που ήταν ήδη σε εξέλιξη, παθαίνοντας έτσι και δεύτερο κάζο.

Παρόμοιες φαντασιώσεις διακινούσε η κυβέρνηση και την Παρασκευή, δεύτερη μέρα συζήτησης του νομοσχεδίου. Οταν λοιπόν από την άρνηση της (απεργιακής) πραγματικότητας ο υπουργός πέρναγε πια στην αποδοχή της, μέσα στο ...πένθος του άρχισε να αποδίδει την επιτυχία της απεργίας στην «τυραννία του ΚΚΕ». Ετσι, μαζί και με τον Θ. Πλεύρη άρχισαν να εξαπολύουν τις γνώριμες απειλές, υποσχόμενοι ένταση της καταστολής. «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Από Δευτέρα που το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί, αν τολμήσετε να κλείνετε εργοστάσια θα πηγαίνετε αυτόφωρο. Αυτό που κάνει το ΠΑΜΕ, να κλείνει με τσαμπουκά τις εισόδους, τελείωσε», έσκουζαν, αναπαράγοντας τον μύθο ότι η απεργία π.χ. στην COSCO είχε καθολική συμμετοχή επειδή πήγε κάποια «ομάδα του ΚΚΕ» και έκλεισε τις πύλες.

Η προβοκάτσια έπεσε στο κενό, αφού οι βουλευτές του ΚΚΕ ανέδειξαν το αυτονόητο, ότι δεν είναι δυνατόν 1.000 εργάτες να εμποδίστηκαν από μερικούς συνδικαλιστές. Αλλωστε, κάτι τέτοιες απειλές έχουν ακουστεί κι άλλες φορές από κυβερνήσεις και υπουργούς και τσακίστηκαν στην πράξη, στους χώρους δουλειάς, εκεί που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι οργανωμένοι με τα σωματεία τους οργανώνουν την απεργία και αντιμετωπίζουν την εργοδοτική απεργοσπασία, όσους νόμους κι αν έχουν απέναντί τους.

Μάλιστα, κατά το «όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα», το παραλήρημα της κυβέρνησης ενάντια στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση βρήκε πολύτιμο συμπαραστάτη τον θιασάρχη των «Σπαρτιατών», Γ. Στίγκα, ο οποίος απεφάνθη ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις «έχουν τεμπέληδες επαγγελματίες συνδικαλιστές που κάνουν απεργία κατά το δοκούν, κάνουν απεργία όποτε το θυμούνται και πάρουν εντολές». Αλλοι βουλευτές του μορφώματος θυμήθηκαν τους καημένους τους ...εφοπλιστές που ταλαιπωρούνται από απεργιακές κινητοποιήσεις, ακολουθώντας κι αυτοί την παράδοση των φασιστοειδών που πάντα δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία για τους ...αναξιοπαθούντες καπιταλιστές.

Εκεί δε που γέλασαν μέχρι και τα μάρμαρα της Ολομέλειας ήταν όταν με επιμονή ρωτήθηκε ο Αδ. Γεωργιάδης αν ξέρει έστω και ένα σωματείο που επικροτεί το νομοσχέδιό του. Και ο μόνος τον οποίο βρήκε να επικαλεστεί ο υπουργός ήταν ο επικεφαλής της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, ο οποίος λίγη ώρα νωρίτερα λιβάνιζε το έκτρωμα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Οταν η κυβέρνηση είδε κι απόειδε ότι κάθε ισχυρισμός και κάθε επιχείρημά της πέφτει στο κενό, ότι δεν μπορεί να πείσει πια κανέναν ότι είναι «προς όφελος» του εργαζόμενου να δουλεύει 13 ώρες τη μέρα 7 μέρες τη βδομάδα, κατέφυγε στον αντικομμουνισμό. Γνωστή η διαδρομή: Αφού η σαπίλα του καπιταλισμού δεν κρύβεται, αφού βγαίνει στην επιφάνεια όλη η βαρβαρότητά του, αρχίζει η λάσπη στον σοσιαλισμό και στις κατακτήσεις του.

Και τι δεν είπαν. Οτι «στη Σοβιετική Ενωση όποιος απεργούσε εκτελούνταν», ότι «η απεργία είναι καπιταλιστικό δικαίωμα», ότι «οι 13 ώρες δουλειάς φέρνουν κοινωνική κινητικότητα, ώστε οι φτωχοί να γίνουν πλούσιοι, κάτι που στον σοσιαλισμό δεν γίνεται γιατί όλοι θα πρέπει να είναι φτωχοί», ότι «οι κομμουνιστές δεν θέλουν τις 13 ώρες δουλειάς, γιατί θέλουν τους εργαζόμενους φτωχούς και μίζερους». Αυτές και άλλες γελοιότητες δεν έμειναν αναπάντητες από τους βουλευτές του ΚΚΕ, θυμίζοντας στην κυβέρνηση από τη μία τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης στον σοσιαλισμό, όταν ήταν κατοχυρωμένα το 7ωρο και το 5ήμερο ακόμα και πριν 50 χρόνια, και αναδεικνύοντας ότι η δική της πολιτική είναι που φέρνει τη μιζέρια στον λαό εν έτει 2023, όπως τους 1 εκατομμύριο ανέργους, τη δουλειά μέχρι και τα 74 έτη, τους μισθούς πείνας, τον λαό που πνίγεται και καίγεται απροστάτευτος από το κράτος κ.ο.κ.

Η χρεοκοπία της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας ολοκληρώθηκε όταν άρχισε να επικαλείται την Κίνα, το Βιετνάμ, το Λάος κ.ά., λέγοντας ότι αφού κι εκεί που είναι «κομμουνιστικά καθεστώτα» αναπτύσσουν τον καπιταλισμό, «ηττήθηκαν οι ιδέες του κομμουνισμού», και γι' αυτό προφανώς πρέπει να ψηφιστεί το νομοσχέδιο της 13ωρης δουλειάς... Βέβαια, οι εφιάλτες της κυβέρνησης, η διαρκής επίκληση των αντικομμουνιστικών μανιφέστων της ΕΕ, οι άναρθρες κραυγές ενάντια στο ΚΚΕ και στη δράση του, η ποινικοποίηση της απεργίας, μάλλον το αντίθετο μαρτυρούν, παρά τη σιγουριά τους για την «ανωτερότητα του καπιταλισμού» και τη «συντριβή του κομμουνισμού».