«Δεν μπορεί οι 700.000 άνεργοι να είναι όλοι του ιδιωτικού τομέα. Δηλαδή από ένα σημείο και πέρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν δύο κατηγορίες Ελλήνων, οι προνομιούχοι και οι μη προνομιούχοι» (Ντ. Μπακογιάννη - «Σκάι»). «Δεν έχω ακούσει κανέναν να μιλάει για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα» (Η. Μόσιαλος - ΝΕΤ). Αναμφίβολα προκαλούν και εξοργίζουν οι παραπάνω ξετσίπωτες και επαίσχυντες δηλώσεις της προέδρου της Δημοκρατικής Συμμαχίας και του κυβερνητικού εκπροσώπου, ωστόσο δεν προξενούν καμία έκπληξη. Τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή επιχειρούν να υποδαυλίσουν και οξύνουν διάφορες αντιθέσεις μεταξύ διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης, προκειμένου να περάσουν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα. Πυροδοτούν τον εμφύλιο μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων και κατηγοριών του λαού για να μείνουν στο απυρόβλητο η πλουτοκρατία και τα «ιερά» προνόμιά της. Είναι αποκαλυπτικές πάντως οι δηλώσεις των παραπάνω πολιτικών για την «ισότητα» και την «κοινωνική δικαιοσύνη» που επιφυλάσσουν στα λαϊκά στρώματα: Ισότητα απέναντι στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, ενώ την ίδια στιγμή τα μονοπώλια θα θησαυρίζουν. Η δικαιοσύνη (τους) αποκαθίσταται όταν υπάρχουν άνεργοι και από τον δημόσιο και από τον ιδιωτικό τομέα, όταν γίνονται απολύσεις και στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε με το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα κάτω από τις «οργισμένες» φραστικές επιθέσεις των αστικών κομμάτων για «ρετιρέ» και «προνομιούχους». Η επίθεση αυτή συνεχίζεται γιατί πρέπει να πετύχουν το στόχο για «κινεζικοποίηση» των μισθών και δεν θα σταματήσει αν δεν συναντήσει την οργανωμένη αντεπίθεση του λαού.
Για «νέο μοντέλο» ανάπτυξης κάνει λόγο ο ΣΕΒ με τη μελέτη που έδωσε στη δημοσιότητα και με την οποία διαφημίζει ότι, αν ακολουθηθούν οι σχετικές προτάσεις, τότε όχι μόνο θα ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, αλλά θα δημιουργηθούν και 520.000 θέσεις εργασίας.
Ο,τι και να πεις, ελκυστικό το περίβλημα του «νέου μοντέλου», αφού πέρα από όλα τα άλλα, προβλέπει, για πρώτη φορά στα χρονικά, όχι μόνο να απορροφήσει τους ανέργους που προκάλεσε η κρίση, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα θέσεις εργασίας.
Ναι, αλλά όποιος διατρέξει το κείμενο της μελέτης, εύκολα θα διαπιστώσει ότι το παραμύθι είναι πολύ χοντρό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις θέσεις εργασίας. Γιατί εδώ δε μιλάμε για εργασία την οποία οι ενδιαφερόμενοι θα προσφέρουν πέντε μέρες τη βδομάδα και έναντι αυτής θα παίρνουν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο και για την οποία θα έχουν πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, αλλά για τη δυνατότητα των επιχειρηματιών που θα κάνουν επενδύσεις, να αξιοποιούν κατά περίσταση μέρος από το στρατό των ανέργων, πληρώνοντας συμβολικούς μισθούς και αποφεύγοντας τη συμμετοχή τους στις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Λόγος, δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση γίνεται, για 520.000 ...περιστατικά απασχόλησης.
Μπορεί το μοντέλο που λανσάρουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες να βαφτίστηκε «νέο», ωστόσο είναι ολοφάνερο ότι τα εργαλεία που χρειάζονται για την υλοποίησή του είναι παμπάλαια και σκουριασμένα όπως και ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ετσι, για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει ότι κάθε πρόταση που εκπορεύεται από τους μεγαλοβιομηχάνους, μπορεί να είναι πρόταση σαφώς μελετημένη, ωστόσο είναι βαθιά ταξική και επιδιώκει την ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της δικής τους τάξης στην κοινωνία και άρα είναι πρόταση που κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση με τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού.