ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στηρίζουν την ίδια πολιτική

Τέσσερις μόλις μέρες μετά την υλοποίηση του αντιασφαλιστικού νόμου Πετραλιά για τις ενοποιήσεις των ασφαλιστικών ταμείων, ο εντολοδόχος του κεφαλαίου και πρωτοκλασάτο στέλεχος του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, λειτουργεί σαν Δούρειος Ιππος για την πλήρη παράδοση της Δημόσιας Υγείας στους επιχειρηματίες. Σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία», ο Γιώργος Κουτρουμάνης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Προσωπικού Ασφαλιστικών Ταμείων, θέτει ως «μεγάλο στοίχημα» τη σύμπραξη Ταμείων για την αγορά υπηρεσιών Υγείας.

Οι διακηρύξεις των κυβερνήσεων του δικομματισμού ότι «οι οικονομικές αρχές λειτουργίας του συστήματος Υγείας πρέπει να είναι οι αρχές της ελεύθερης οικονομίας», βρίσκουν πρόθυμους συμπαραστάτες και υποστηρικτές τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έχουν ήδη συμφωνήσει με την ουσία όλων των μεταρρυθμίσεων στην Κοινωνική Ασφάλιση που εμπορευματοποιούν την Υγεία - Πρόνοια.

Μπορεί ο Γιώργος Κουτρουμάνης να μην αμφισβητεί τις «καλές προθέσεις» της κας Πετραλιά - και καλά κάνει, γιατί τις ίδιες πολιτικές στηρίζει το ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια - αλλά είναι υποκριτικό να μιλά για νέες ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα, όταν προσκυνά την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών Υγείας. Η ομολογία, εξάλλου, ότι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Σιούφα - Ρέππα ήταν «σημαντικές ρυθμίσεις που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν ή εφαρμόστηκαν μερικώς» και ότι «θα λύνανε το πρόβλημα ως το 2030 και μετά» είναι ομολογία στήριξης της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Αποκαλύπτεται, για άλλη μια φορά, πόσο επικίνδυνος είναι ο κυβερνητικός κι εργοδοτικός συνδικαλισμός. Οι εργαζόμενοι έχουν ένα μόνο δρόμο. Την οργάνωσή τους στα ταξικά συνδικάτα, τη συσπείρωση στο ΠΑΜΕ και τη διεκδίκηση αποκλειστικά δημόσιας - δωρεάν Κοινωνικής Ασφάλισης για όλους. Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία - Πρόνοια. Δρόμος που περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη σύγκρουση με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και τους κάθε λογής βαστάζους της.

Για τις εντυπώσεις...

Ο ένας κοιτάει στη Δύση ο άλλος στην Ανατολή. Για τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος, που έμαθαν καλά πώς να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους, σκορπώντας σύγχυση. Ετσι κι ενώ μόλις προχτές στελέχη του, ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, έριχναν νερό στο μύλο της «συνεργασιολογίας», χτες εναντίον αυτής ξιφουλκούσε ο Π. Λαφαζάνης. Από τη Μυτιλήνη δήλωνε κατηγορηματικά: «Δεν υπάρχει κανένα απολύτως ενδεχόμενο συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ». Αγνωστο από πού αντλεί τη βεβαιότητα ο Π. Λαφαζάνης. Οταν ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΝ προχτές δήλωνε ότι μια ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως να αναγκάσει άλλους πολιτικούς σχηματισμούς (βλέπε ΠΑΣΟΚ) σε αλλαγή στρατηγικής.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δύναμη μιας "προοδευτικότερης" διαχείρισης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αν και μια τέτοια διαχείριση αποτελεί ουτοπία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη ριζοσπαστικής αλλαγής του συστήματος με προοπτική το σοσιαλισμό». Είπε κι ελάλησε ο Π. Λαφαζάνης και μας άφησε ...άλαλους, αφού κάθε τους πρόταση, κάθε τους θέση, τα ίδια τους τα ντοκουμέντα, απ' το Α ως το Ω, αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Ακριβώς αυτή την ουτοπία σερβίρουν στο λαό σαν εναλλακτική πρόταση. Και είναι τόσο εμφανής ο πόθος τους να διαχειριστούν τον καπιταλισμό που κάποιοι, όπως ο Π. Λαφαζάνης, αναγκάζονται πότε πότε να κάνουν τέτοιες δηλώσεις ώστε να διασκεδάζουν τις εντυπώσεις.

Αντιδράσεις...

Αντιδράσεις, λέει, προκαλεί στο εσωτερικό της ΝΔ η πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο δεύτερο «Καποδίστρια», αλλάζοντας έτσι τα όρια των δήμων, των νομαρχιών και των περιφερειών. Η διευκρίνιση είναι απαραίτητη: Οι αντιδράσεις δεν έχουν να κάνουν με τον πολιτικό στόχο της μεταρρύθμισης, αλλά με το φόβο μήπως κάποιοι δήμαρχοι, νομάρχες, βουλευτές χάσουν την εξουσία που κρατούν. Θα σκεφτεί κανείς: Αυτό είναι προφανές. Αρκεί να έχει παρακολουθήσει κάποιος τη στάση των αιρετών της ΝΔ, στα διάφορα συνέδρια και γενικότερα, οι οποίοι μαζί με αυτούς του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ χειροκροτούν ένθερμα τις κατευθύνσεις, ώστε να λειτουργήσουν οι δήμοι με έσοδα από την τσέπη του δημότη, με συνεργασία με το μεγάλο κεφάλαιο.

Καμία φωνή διαμαρτυρίας γι' αυτές τις κατευθύνσεις δεν έχει εκφραστεί από τους φέροντες ως «αντάρτες». Οπως καμία ενημέρωση των εργαζομένων για την προωθούμενη αντιλαϊκή μεταρρύθμιση δεν έχει προηγηθεί από όσους την υποστηρίζουν. Αλλωστε, τι να πουν; Οτι θέλουν να πάρουν οι δήμοι κρατικές αρμοδιότητες, όπως Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, που για να τις ασκήσουν θα κληθούν να επιβάλουν χαράτσια ή να τις παραδώσουν στους ιδιώτες; Οτι η ακίνητη περιουσία και τα έργα θα ξεπουλιούνται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ώστε να κερδοσκοπεί; Οτι οι όποιες υπηρεσίες τούς παρέχονται, θα έχουν τίμημα ακριβό;

Επιμένουν οι υποστηρικτές του «Καποδίστρια» να μιλούν για ισχυρή, ευρωπαϊκή Αυτοδιοίκηση, κρύβοντας τις προθέσεις που είναι και η μεταρρύθμιση να προωθηθεί και κάποιοι να μη χάσουν το ...μαγαζάκι τους.

Συναγερμός για το χρόνο εργασίας

Το χτεσινό αποκαλυπτικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», για την επίθεση που έχει εξαπολύσει εταιρεία παροχής υπηρεσιών στο σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, επιβεβαιώνει ότι στους τόπους δουλειάς, καθημερινά και κάθε ώρα, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στους εργάτες από τη μια και την εργοδοσία από την άλλη. Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη εταιρεία θριαμβολογεί στην ιστοσελίδα της ότι έχει καταφέρει να μειώσει το εργατικό κόστος, επεκτείνοντας με διάφορα μέσα το απλήρωτο μέρος της εργασίας. Ούτε, βέβαια, είναι τυχαίο το γεγονός ότι έσπευσε να κάνει χρήση του «σπάσιμου» του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο, αφήνοντας απλήρωτο τον εργαζόμενο για το μέρος εκείνο του χρόνου εργασίας που η εργοδοσία χαρακτηρίζει σαν «μη παραγωγικό» χρόνο.

Ακολουθώντας το νήμα προς τα πίσω, δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς τους πολιτικούς αυτουργούς αυτής της αντεργατικής επίθεσης. Στις 9 και 10 του περασμένου Ιούνη, οι υπουργοί Απασχόλησης της ΕΕ κατέληξαν σε πολιτική συμφωνία για την αναμόρφωση σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση παλιότερων οδηγιών για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Συμφώνησαν να επικυρώσουν το «σπάσιμο» του χρόνου εργασίας, απαλλάσσοντας τον εργοδότη από την ελάχιστη υποχρέωση να πληρώνει τον εργαζόμενο για όλο το χρόνο που αυτός εργάζεται, προσφέρει δηλαδή την εργατική του δύναμη στην υπηρεσία του εργοδότη. Στην ίδια Σύνοδο των υπουργών Απασχόλησης αποφασίστηκε και η γενίκευση της ρήτρας «opt out», η χρήση της οποίας οδηγεί σε εργάσιμη βδομάδα τουλάχιστον 65 ωρών.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν: Από πού αντλεί το θράσος της η εργοδοσία και τολμάει να μετράει με το λεπτοδείκτη ακόμα και τις ελάχιστες στιγμές ανάπαυλας που δικαιούται ο εργαζόμενος; Ποιος νομιμοποιεί κάθε μέσο που μπορεί να συμβάλει στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου έστω και κατά μερικά μόνο ευρώ; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, σε εθνικό και ευρωενωσιακό επίπεδο, είναι αυτοί που στήριξαν, προώθησαν και προωθούν κάθε αντιδραστική στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, που στόχο έχει τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητάς» του. Τέτοια στρατηγική επιλογή είναι και η επέκταση του απλήρωτου μέρους της εργασίας. Αυτό το στόχο υπηρετούν οι αλλαγές στη νομοθεσία της ΕΕ και των κρατών - μελών.

Αυτά τα κόμματα και η πολιτική που στηρίζουν είναι σε διαρκή σύγκρουση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Οπως και οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που συνειδητά επιχειρούν να εξωραΐσουν την πολιτική της ΕΕ, συνολικότερα το καπιταλιστικό σύστημα, προπαγανδίζοντας την «ειρηνική συνύπαρξη» του θύματος με τον θύτη. Είναι όλοι τους υπόλογοι απέναντι στην εργατική τάξη και πρέπει να τιμωρηθούν σε κάθε ευκαιρία: Στους συνδικαλιστικούς αγώνες, με την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ του ΠΑΜΕ στα σωματεία και στα συνδικάτα, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, με την ενίσχυση του ΚΚΕ, την πολιτικοποίηση της καθημερινής πάλης.