ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κάλπικη αγανάκτηση από τη ΓΣΕΕ

Σε ανακοίνωσή της, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με αφορμή το πρόσφατο εργατικό θανατηφόρο «ατύχημα» στη Φωκίδα, «εκφράζει την οργή και την αγανάκτησή της για τον απαράδεκτο και συνεχιζόμενο φόρο ζωής που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι κάτω από βαρύτατες και επικίνδυνες συνθήκες υγείας». Ομως, οργή και αγανάκτηση προκαλεί η ίδια πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία μπροστά στο εντεινόμενο έγκλημα αρκείται σε ανακοινώσεις αγανάκτησης και «κοινωνικούς διαλόγους», χωρίς να έχει σταθεί ούτε μια φορά στο πλευρό των εργαζομένων για τις πραγματικές ανάγκες τους, όταν αυτοί βρίσκονται απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία.

Οργή και αγανάκτηση προκαλεί το ότι διαμαρτύρεται για τις «βαρύτατες και επικίνδυνες συνθήκες υγείας». Γιατί είναι η ίδια που έχει στηρίξει τη διαμόρφωση αυτών των συνθηκών, αποδεχόμενη επί της ουσίας τη στρατηγική που χτυπά τη μόνιμη και σταθερή εργασία, επιβάλλει και γενικεύει τις ευέλικτες και ελαστικές μορφές απασχόλησης, ενισχύει την εργοδοτική ασυδοσία και οδηγεί στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, μετατρέποντας τους χώρους δουλειάς σε παγίδες θανάτου. Ζωές εργατών θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους του κεφαλαίου και στο όνομα αυτού του κέρδους η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπογράφει αυξήσεις του ενός ευρώ.

Οργή και αγανάκτηση προκαλεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, γιατί, στην ίδια ανακοίνωση, ξεσπαθώνει τάχα ενάντια στο σχέδιο της κυβέρνησης για τα ΒΑΕ. Η ίδια πλειοψηφία, που τριγυρνούσε από εδώ και από εκεί για να εξηγήσει το πόσο καλός είναι για τους εργαζόμενους ο αντιασφαλιστικός νόμος 3029/02 του ΠΑΣΟΚ, ο νόμος, δηλαδή, που έβαλε τις βάσεις για το χτύπημα των ΒΑΕ. Τα κροκοδείλια δάκρυά τους δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Γιατί οι συνθήκες που γεννούν τα εγκλήματα της εργοδοσίας έχουν και τη δική τους σφραγίδα.

Οι βενζίνες

Εμείς λέμε ότι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές πρέπει να ανήκουν στο λαό και το ζήτημα της ενέργειας θα έπρεπε να ρυθμίζεται από έναν ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο, φορέα αξιοποίησης και διαχείρισης των αποθεμάτων τους, με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.

Αυτοί - κυβερνητικά κόμματα και μαζί τους ο ΣΥΝ - υποστηρίζουν ότι οφείλουμε να συμβιβαστούμε με το γεγονός πως ζούμε σε συνθήκες αγοράς και άρα αυτό που μας μένει είναι να παρακολουθούμε την τήρηση των κανόνων ανταγωνισμού ανάμεσα στις επιχειρήσεις. Ειδικά για τον τομέα των καυσίμων περιορίζουν το όλο ζήτημα στο αν λειτουργούν ή όχι «καρτέλ» (λες και θα τους ρωτήσουν τα μονοπωλιακά συγκροτήματα πώς θα βγάλουν περισσότερα κέρδη) και αν οι εγχώριες τιμές συμβαδίζουν με τις διεθνείς.

Η εικόνα που παρουσιάζει η αγορά καυσίμων το τελευταίο δεκαήμερο δείχνει ότι οι λεγόμενες διεθνείς τιμές στο πετρέλαιο από 115-116 δολάρια το βαρέλι στις 21 του Αυγούστου πήγαν στα 104 (μείωση περίπου 10%), προχτές, ενώ οι τιμές των ΕΛΠΕ για τον μετρικό τόνο της αμόλυβδης βενζίνης στο ίδιο διάστημα αυξήθηκαν κατά 3,3%!

Εμείς εξακολουθούμε να λέμε ότι, όσο διαιωνίζεται η εξουσία του κεφαλαίου, έτσι θα πηγαίνει και στο μέλλον η δουλειά. Αυτοί οι ΠΑΣΟΚονεοδημοκρατικοΣΥΝασπισμένοι άλλα, τα αντίθετα από μας, λένε. Φιλοεπιχειρηματικά δηλαδή και ας σκούζουν αντιπολιτευτικά.

Διαφθορά και δικαιώματα

Ασφαλώς και έχουν σημασία και πρέπει να στηλιτεύονται και να καταδικάζονται οι υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες εμπλέκονται υπουργοί και άλλα κυβερνητικά στελέχη. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι να αναδεικνύονται, από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, ως το μέγιστο πρόβλημα της πολιτικής ζωής του τόπου, η απόσταση είναι μεγάλη. Καταντά κατ' εξοχήν αποπροσανατολιστικό να εστιάζονται τα φώτα της δημοσιότητας στην εταιρεία ακινήτων του Γ. Βουλγαράκη και την ίδια στιγμή να τηρείται «σιγήν ιχθύος» για τον αποχαρακτηρισμό των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων και να πετάγονται στον «Καιάδα» εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Η αγωνία των εργαζομένων και του λαού δεν είναι αν η κυβέρνηση χάσει «το ηθικό πλεονέκτημα», σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής», αλλά ότι διαρκώς οι εργαζόμενοι χάνουν τα εναπομείναντα εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματά τους και βουλιάζουν ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια και την ανέχεια. Δεν έχουν λοιπόν οι εργαζόμενοι την πολυτέλεια να ασχολούνται με τα ανομήματα των διαφόρων διαχειριστών της εξουσίας, αλλά στο πώς θα οργανώσουν την αντεπίθεσή τους ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και πώς θα αλλάξουν τους συσχετισμούς των δυνάμεων σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωσή η έγνοια τους δεν είναι τι θα απογίνει με τους δυνάστες τους αλλά πώς θα απαλλαγούν από δαύτους.

Να πληρώσουν οι υπεύθυνοι

Ολα τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις των διεθνών οργανισμών κατατείνουν στην άποψη ότι το ενδεχόμενο, η ευρωπαϊκή οικονομία να βρίσκεται προ των πυλών μιας οικονομικής κρίσης, είναι πολύ πιθανό. Για να αποδειχτεί ότι οι τυμπανοκρουσίες των διαχειριστών της στρατηγικής του κεφαλαίου και ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν όλα τα κράτη της ΕΕ, όχι μόνο δεν προστάτεψαν τις οικονομίες τους από την κρίση, αλλά ήταν απλά μια καλοδουλεμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων, από το κύριο πρόβλημα που υπάρχει στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες: Η ίδια η διαιώνιση των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής.

Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να δικαιολογήσει την άγρια επιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, επικαλούμενη τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης στην ελληνική οικονομία. Πρόκειται για αντιστροφή της πραγματικότητας. Πρώτα και κύρια, επειδή η όποια οικονομική κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές. Και τα προγράμματα καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που εφαρμόζονται για να ενισχύουν το κεφάλαιο, έχουν οδηγήσει τα λαϊκά στρώματα σε οικονομική δυσπραγία. Δεύτερον, τα περιβόητα δημοσιονομικά προβλήματα στην Ελλάδα (εκτροχιασμός προϋπολογισμού) δεν είναι αποτέλεσμα της όποιας κρίσης, αλλά οφείλονται στην ταξική εμμονή της κυβέρνησης της ΝΔ - όπως και των προηγούμενων του ΠΑΣΟΚ - να αφήνει εκτός φορολογικών πεδίων τα εισοδήματα της αστικής τάξης και τα κέρδη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Και ρίχνει τα βάρη στα λαϊκά στρώματα.

Προς την κατεύθυνση αυτή, κινούνται τα μέτρα φορολογικής αφαίμαξης των μικρομεσαίων στρωμάτων, η μισθολογική πολιτική, οι αυξήσεις των τιμολογίων μιας σειράς επιχειρήσεων, αλλά και τα εξαγγελθέντα μέτρα άγριας περιστολής των κοινωνικών δαπανών. Πρόκειται για μέτρα, που θα «στεγνώσουν», αντί να αναζωογονήσουν την αγορά και αυτό θα φανεί πολύ σύντομα.

Το επιχείρημα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται στο όνομα της κρίσης είναι προσχηματικό. Καμιά απολύτως κρίση δεν υπάρχει για τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα επιχειρηματικά κέρδη, τα συνεχώς αυξανόμενα προνόμια του κεφαλαίου, οι μπίζνες δισεκατομμυρίων από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ΣΔΙΤ, οι συνεχείς μειώσεις στη φορολογία των κερδών δε συνθέτουν εικόνα κρίσης. Κρίση είναι αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Η πολιτική λιτότητας, η ανεργία, η ακρίβεια, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, οι ανατροπές στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, τα δυσβάστακτα έξοδα για μόρφωση και υγεία, οι κλειστές πόρτες των παιδικών σταθμών.

Οι κυβερνώντες, αλλά και οι άλλοι θιασώτες του «ευρωμονόδρομου» μπορεί να επικαλούνται την κρίση για να δικαιολογήσουν την ...προσαρμοστικότητά τους στην ανάγκες του κεφαλαίου, όμως η αλήθεια είναι μία και μοναδική: Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη ούτε για την κρίση, ούτε για τον εκτροχιασμό της όποιας κυβερνητικής πολιτικής. Το σύνθημα, την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που την προκαλούν, είναι πάντα επίκαιρο.