«... Δε σας επιτρέπουμε να πραγματοποιήσετε τη συνάντηση που έχετε ζητήσει με το γραφείο προσωπικού».

Αυτή η φράση - εντολή απευθύνεται στη διοίκηση του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Αθήνας, η οποία είχε ζητήσει συνάντηση με την υπεύθυνη ανθρωπίνου δυναμικού του ξενοδοχείου «Αστέρας Βουλιαγμένης», προκειμένου να συζητήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχειακό συγκρότημα, μετά από καταγγελίες τους. Ποιοι έδωσαν αυτήν την εντολή; Οχι, δεν πρόκειται για κάποιο στέλεχος του ξενοδοχείου, αλλά για το επιχειρησιακό σωματείο στον «Αστέρα» το οποίο ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ και την «Αυτόνομη Παρέμβαση»! Είναι δε τόσο αγαστή η συνεργασία του σωματείου με την εργοδοσία που η διευθύντρια ανθρώπινου δυναμικού ανέβαλε το ραντεβού με το κλαδικό σωματείο. Ενα είναι σίγουρο πάντως, η διοίκηση του «Αστέρα» αποκλείεται να έβρισκε καλύτερους υπερασπιστές των συμφερόντων της, από τους συγκεκριμένους συνδικαλιστές και τις παρατάξεις τους.

Πρόκληση για τους 550 εργαζόμενους της ΑΓΕΤ στη Χαλκίδα, αλλά και συνολικά για την εργατική τάξη, αποτελούν τα κέρδη για το πρώτο τρίμηνο του 2007 που ανακοίνωσε χτες η γαλλική πολυεθνική LAFARGE, η οποία συμμετέχει σε ποσοστό 79,17% στο μετοχικό κεφάλαιο της «ΑΓΕΤ Ηρακλής». Σύμφωνα με όσα δημοσιοποίησε η μεγαλύτερη τσιμεντοβιομηχανία στον πλανήτη, μετά και την επέκταση των δραστηριοτήτων της στην Κίνα και σε άλλες «αναδυόμενες αγορές», τα καθαρά κέρδη της εξαπλασιάστηκαν και έφτασαν τα 362 εκατ. ευρώ, από 58 εκατ. ευρώ το περσινό πρώτο τρίμηνο!

Την ίδια ώρα, η γαλλική πολυεθνική έχει κηρύξει «λοκ άουτ» στο εργοστάσιό της στη Χαλκίδα, εκβιάζοντας ωμά τους εργαζόμενους να δεχτούν τη συρρίκνωση των εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων τους και την επέκταση της εργολαβικής δραστηριότητας στην επιχείρηση, με καταφανέστατο στόχο να μειωθούν τα λειτουργικά και μισθολογικά κόστη και άρα να αυξηθεί η κερδοφορία της εταιρείας. Δηλαδή, τα 362 εκατ. ευρώ δεν είναι αρκετά για την πολυεθνική, η οποία φιλοδοξεί μέσα από την ευόδωση των αντεργατικών της σχεδίων να αυξήσει κι άλλο την υπεραξία που απομυζά από τον ιδρώτα των εργαζομένων στη Χαλκίδα και σε όλον τον κόσμο.

Τι επιβεβαιώνεται και από αυτό το στοιχείο, όπως και από το γεγονός ότι ο πολλαπλασιασμός της κερδοφορίας της πολυεθνικής προήλθε από τη δραστηριοποίησή της σε χώρες όπου το λεγόμενο εργατικό κόστος είναι χαμηλό; Οτι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου είναι οι εργαζόμενοι. Και ότι μόνο με τη δική τους δύναμη μπορούν να δουλέψουν τα εργοστάσια. Σ' αυτή τη διαδικασία της παραγωγής, οι εργοστασιάρχες, είτε λέγονται «LAFARGE», είτε όπως αλλιώς, δεν είναι τίποτε άλλο από παράσιτα που οικειοποιούνται τον παραγόμενο από τους εργάτες πλούτο. Και αυτό φαίνεται να γίνεται αντιληπτό από ολοένα και περισσότερους εργάτες τόσο στη Χαλκίδα, όσο και σε κάθε άλλο τόπο δουλιάς. Μαζί και η ανάγκη να πάρουν πόδι τα παράσιτα και οι πολιτικοί τους εκφραστές, χωρίς τους οποίους τα εργοστάσια μπορούν να λειτουργήσουν και μάλιστα προς όφελος και μόνο των εργαζομένων και του λαού.