ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Να γίνει γενική απεργία

Δυο μόλις μέρες μετά την κατάθεση στη ΓΣΕΕ της πρότασης για πανελλαδική πανεργατική απεργία από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ως απάντηση στα νέα μέτρα - λαίλαπα που προωθούν κυβέρνηση, εργοδοσία και τρόικα η πλειοψηφία της Συνομοσπονδίας προσέρχεται σήμερα σε έναν ακόμα διάλογο - απάτη, που στόχο έχει τη νέα αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων. Την ώρα που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πασχίζουν για την οργάνωση του αγώνα, για να σηκωθεί εργατικό τείχος μπροστά στη νέα επίθεση, οι γνωστές συνδικαλιστικές δυνάμεις κινούνται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, σπρώχνουν στο συμβιβασμό και στην υποταγή τους εργάτες. Γίνονται το «λάδι», για να δουλέψει ακόμα καλύτερα το γρανάζι της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό, τον οδηγεί στη φτώχεια και στην απόγνωση.

Αυτό, όμως, κάνει ακόμα πιο επίκαιρη και αναγκαία την πρόταση του ΠΑΜΕ. Και κυρίως την ανάγκη, η πρόταση αυτή να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Να μπει σε όλους τους χώρους δουλειάς, σε κάθε επιχείρηση και εργοστάσιο. Να συζητηθεί πλατιά και να οργανωθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους η ανάγκη να προκηρυχτεί και να πετύχει μια γενική πανελλαδική πανεργατική απεργία. Μια απεργία που θα δώσει το έναυσμα για συνέχεια και ένταση της πάλης. Θα δημιουργήσει μια καινούρια δυναμική μέσα στους χώρους δουλειάς, θα σπάσει την αναμονή και τη μοιρολατρία, θα «χτυπήσει η καμπάνα του αγώνα παντού».

Βασική προϋπόθεση για να έχει αυτός ο αγώνας αποτελέσματα είναι η σωστή κατανόηση από ακόμα πιο πλατιά εργατικά στρώματα του χαρακτήρα της επίθεσης, το γιατί λαμβάνονται τα νέα επώδυνα μέτρα. Να ανοίξει στους τόπους δουλειάς πλατιά και οργανωμένη συζήτηση για τους λόγους που αυξάνουν τα ένσημα για την κατώτατη σύνταξη, μέτρο καρμανιόλα, που φέρνουν νέες περικοπές στις συντάξεις και στα εφάπαξ, δραστική μείωση των επιδομάτων, ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, αύξηση της φορολογίας. Να αναδειχτεί, γιατί τα συγκεκριμένα μέτρα δεν οδηγούν σε έξοδο από την κρίση, αλλά σπρώχνουν το λαό βίαια σε ακόμα πιο βαθιά φτώχεια, δυστυχία και ανασφάλεια. Γι' αυτό είναι ώρα για αποφάσεις. Και η βασική απόφαση για τους εργαζόμενους είναι να πούνε με όλη τη δύναμη της φωνής τους: Τέλος στις θυσίες για τους καπιταλιστές, για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών, των μεγαλοτραπεζιτών, των ιμπεριαλιστών. Είναι ώρα ο εργάτης να σκεφτεί όχι τα δάνεια, και το κρατικό χρέος με τα οποία τον τρομοκρατούν, και τα οποία τροφοδότησαν τα καπιταλιστικά κέρδη, αλλά το χρέος που έχει απέναντι στην οικογένειά του, στα παιδιά του, απέναντι στη νέα γενιά.

Είναι ώρα αυτό το «δεν πάει άλλο» να σταματήσει να είναι αγκομαχητό, να γίνει απόφαση αγώνα, αντίστασης. Για τους εργάτες δεν υπάρχουν τετελεσμένα. Δεν αναγνωρίζουμε ούτε τα χρέη τους, ούτε τα μνημόνιά τους. Μπορούμε να τα καταργήσουμε. Πρέπει να τα καταργήσουμε. Να δώσουμε τέλος σε αυτή τη βαρβαρότητα χωρίς τέλος. Να πούμε, εργάτες, φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες και άντρες, νέοι και ηλικιωμένοι: Μέχρι εδώ. Δεν είμαστε αναλώσιμοι. Δε θα πάμε σαν πρόβατα στο σφαγείο. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, με πείσμα και αποφασιστικότητα, να βγούμε μπροστά. Γιατί χωρίς το χέρι του εργάτη, του αγρότη, του μάστορα «γρανάζι δε γυρνά». Με τη γενική απεργία, με το ΠΑΜΕ, να ρίξουμε τα τείχη που μας φυλακίζουν. Σ' αυτό το δρόμο μόνο υπάρχει ελπίδα.

Μεροκάματο μερικές ... χώρες πιο μακριά

Γρηγοριάδης Κώστας

Πλήθος αγγελιών για θέσεις εργασίας σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ (και όχι μόνο) φιλοξενούν καθημερινά οι αστικές εφημερίδες. Βρίσκει κανείς πληροφορίες για απασχόληση από την Αγγλία μέχρι και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα να μεταναστεύει κανείς χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να βρει ένα κομμάτι ψωμί. Δεν είναι όμως αντίφαση, από τη μία πλευρά να μην ικανοποιούνται οι λαϊκές ανάγκες (σε Υγεία, Πρόνοια, στέγη κτλ.) και η ανεργία να εκτοξεύεται και από την άλλη οι εργαζόμενοι να εγκαταλείπουν την «έδρα» τους; Κι όμως. Στον καπιταλισμό κάτι τέτοιο θεωρείται φυσικό. Θεωρείται φυσικό το εργατικό δυναμικό ουσιαστικά να αχρηστεύεται (άλλωστε αυτό είναι και μέρος της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων που συντελείται στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης), έμπειροι και ειδικευμένοι εργαζόμενοι να μην έχουν δουλειά.

Ετσι, από τη μία μεριά π.χ. τα νοσοκομεία να χρειάζονται γιατρούς και νοσηλευτές αλλά εργαζόμενοι με τέτοιες ειδικότητες να φεύγουν σε άλλες χώρες. 'Η, τα ναυπηγεία της χώρας (που σημειωτέον θεωρείται πρώτη ναυτική δύναμη παγκοσμίως και η ακτογραμμή της αριθμεί πολλές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα) να οδεύουν προς οριστικό κλείσιμο, αλλά έμπειροι εργατοτεχνίτες στον κλάδο να μένουν άνεργοι ή να κάνουν ένα μεροκάματο τη βδομάδα (όπως γίνεται στο Σκαραμαγκά). Ομως, για να μη συμβαίνει αυτό, χρειάζεται να κοινωνικοποιηθούν (τουλάχιστον αρχικά) τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και, μέσα από μια οικονομία κεντρικά σχεδιασμένη, να τεθούν στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Τότε, το εργατικό δυναμικό της χώρας δε θα περισσεύει και «δε θα σκορπά».

Τρικυμία στις διατυπώσεις...

Μια δυσνόητη δήλωση έκανε χτες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Μητρόπουλος σχετικά με την υπόθεση της «Ζήμενς», όπου διαπιστώνει: «Εν τέλει, η σύμβαση κινείται απρόσβλητη στο υπερπέραν της παντοδύναμης α-τυπίας, της νέας υπερδομής του νεοφιλελευθερισμού και του νεο-αποικιακού πανγερμανισμού. Το έκτρωμα του επινοημένου και απολυταρχικού βεμπεριανού καλβανισμού επιβάλλεται δυστυχώς στη Διαλεκτική, στη Δημοκρατία, στον Ελληνικό Πολιτισμό»...

Δε θα σχολιάσουμε τον... οίστρο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά εκείνο το κομμάτι της δήλωσής του όπου αναφέρει για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό του Ελληνικού Δημοσίου με τη «Ζήμενς»: «Αποτελεί πράγματι επένδυση "αυτοκρατορικού τύπου", που δεσμεύει τη χώρα για μεγάλη και αόριστη περίοδο στη δική της τεχνολογία και υλικά, κυρίως στις δραστηριότητες δημοσίου συμφέροντος, εκτοπίζοντας άλλωστε και τις άλλες ανταγωνίστριες εταιρίες. Καταργώντας δηλαδή στην πράξη και το πρόταγμα του νεοφιλελευθερισμού για θεμιτό ανταγωνισμό, όπως θεσπίζεται από τις Οδηγίες και τους Κανονισμούς της ΕΕ».

Μετά τον Ν. Χουντή, ο οποίος με Ερωτήσεις του στην Κομισιόν άλλοτε αγωνιά για το αν η ΕΕ θα συναινέσει στην επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, όπως ζητά η συγκυβέρνηση, και άλλοτε κόπτεται γιατί ο μηχανισμός δανειοδότησης της Ελλάδας έδωσε λειψή τη δόση του Μάη, καταγγέλλοντας μάλιστα την Κομισιόν για κακή εφαρμογή της δανειακής συμφωνίας με την τρόικα, την οποία κατά τ' άλλα υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατακεραυνώνει, ήρθε η σειρά του Αλ. Μητρόπουλου.

... για να περάσουν οι αυταπάτες

Να εγκαλέσει τη συγκυβέρνηση για κατάργηση στην πράξη του πνεύματος του νεοφιλελευθερισμού! Και να υπερασπιστεί το πρόταγμά του για «θεμιτό ανταγωνισμό» και φυσικά την ΕΕ που υποτίθεται ότι με τις οδηγίες και τους κανονισμούς της τον ...εγγυάται!!!

Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του δεν αγνοούν ότι ο κανόνας στον καπιταλισμό είναι ο ανταγωνισμός, που ο ΣΥΡΙΖΑ τον θέλει θεμιτό λες και ο λαός ωφελείται απ' αυτόν ενώ απ' τον αθέμιτο καταστρέφεται. Των επιχειρηματικών ομίλων και σε όφελός τους είναι ο ανταγωνισμός, όπως και αν είναι. Οι ίδιοι επίσης δηλώνουν εχθροί του νεοφιλελευθερισμού, ως μορφή διαχείρισης του συστήματος έχει στον πυρήνα του το τσάκισμα των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, καθώς θεωρούνται «βαρίδια» στην πορεία των μονοπωλίων προς το ολοένα και μεγαλύτερο κέρδος, προς την ολοένα και μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, στόχους τους οποίους καθαγιάζει και ευλαβικά υπηρετεί, αλλά τώρα φαίνεται ότι τον ταυτίζουν με τον αθέμιτο γι' αυτό είναι αντινεοφιλελεύθεροι που πρεσβεύουν το θεμιτό ανταγωνισμό. Που σημαίνει ότι είναι με τον καπιταλισμό.

Πράγματι, η δήλωση αυτή του Μητρόπουλου δεν είναι τυχαία. «Κουμπώνει» εξαιρετικά με την επιζήμια άποψη που χρόνια τώρα προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό περί της δυνατότητας να υπάρξει ένας εξανθρωπισμένος και ηθικός καπιταλισμός. Για να τον σπρώξει να προσδοκά οφέλη από μια πολιτική που είναι επίσης αντιλαϊκή και να μην επιστρατεύσει τις δυνάμεις του για να διεκδικεί λύσεις στα προβλήματά του σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, να επιβάλλει με την πάλη του το δυνατό και ρεαλιστικό, την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος που τον καταδυναστεύει.