Οι οριζόντιες ή όχι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και οι περικοπές στις πρώην ΔΕΚΟ είναι τα δύο ζητήματα που διογκώνει σκόπιμα η κυβερνητική προπαγάνδα και τα αστικά ΜΜΕ, παραμονές του νέου μεγάλου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων, ακριβώς για να δημιουργήσουν σύγχυση, να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού. Θέλουν να αποκρύψουν ότι τα σαρωτικά μέτρα που θα εγκρίνει εντός της βδομάδας το υπουργικό συμβούλιο θα ισοπεδώσουν το λαό φορτώνοντάς του εξολοκλήρου τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης προκειμένου να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Από μόνο του το ύψος του νέου πακέτου μέτρων, που κυμαίνεται μεταξύ 27 και 30 δισ. ευρώ μέχρι το 2015, φανερώνει το μέγεθος της επικείμενης αντιλαϊκής λαίλαπας, ενώ σε αυτό θα πρέπει να προστεθούν και τα 50 δισ. ευρώ από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή από την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ομως, η εικόνα είναι επικίνδυνα λειψή, αν δεν προστεθούν, και μάλιστα σε πρώτο πλάνο, τα μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, δηλαδή τα μέτρα για τη διαρκή «υποτίμηση» της τιμής της εργατικής δύναμης, όπως η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, η κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, της εκ περιτροπής απασχόλησης κ.ο.κ. Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα πρόσφατα επίσημα στοιχεία του ΣΕΠΕ, τον περασμένο χρόνο οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης που μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία αυξήθηκαν 12 φορές (ή 1.121%) σε σχέση με ένα χρόνο πριν... Το πράγμα βοά: Η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου είναι η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος.

Η πολιτική κλεισίματος και ξεπουλήματος της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) αποτρέπεται με σκληρή αντίσταση, συντονισμένο αγώνα και πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η ακολουθούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση αναζητά ξένες επενδύσεις να έρθουν στην Ελλάδα, για να αναπτυχθούν παραγωγικοί τομείς, όπως λέει, κλείνει παραγωγικά εργοστάσια, δυναμικά, όπως η ΕΒΖ. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, προκαλεί φτώχεια, ανεργία, απόγνωση στους πολλούς, για να εξασφαλίζει κέρδη στα μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Με την ιδιωτικοποίηση της ΕΒΖ, κερδισμένος θα βγει ο επιχειρηματικός όμιλος που θα την αγοράσει, αφού θα πάρει προίκα και την ποσόστωση ζάχαρης των 158.000 τόνων και την αγορά της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Αυτήν την περίοδο, σε επίπεδο Ευρώπης, γίνεται συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κλάδου στα χέρια λίγων (Γάλλων, Γερμανών) και το πιθανότερο είναι αυτοί που θα αγοράσουν την ΕΒΖ να κλείσουν τα εργοστάσιά της στην Ελλάδα και να παράγουν την ποσόστωση σε άλλα, πιο σύγχρονα, δικά τους εργοστάσια. Το παράδειγμα της ΕΒΖ δεν είναι κάτι ξεχωριστό από όλες τις διεργασίες που γίνονται σήμερα στον τομέα της οικονομίας και της πολιτικής. Και δεν είναι το μόνο. Επίσης και η ΣΕΚΑΠ στον ίδιο δρόμο οδηγείται και η ΕΛΒΙΖ και οι ΔΕΚΟ, συνολικά. Το θέμα είναι να υπάρξει ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού και όχι των μονοπωλίων. Ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής σε όφελος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της εργατιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μπορεί να προκύψει μόνο στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας. Με κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της βιομηχανίας των αγροτικών εφοδίων, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς και με καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές βιομηχανίες, με κρατικό φορέα συγκέντρωσης και εμπορίας του κάθε αγροτικού προϊόντος.