Οι "καλές προθέσεις" του Μάσιμο Ντ' Αλέμα έγιναν προφανέστερες, όχι όταν αποκάλεσε τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από τα ραδιοκύματα της RAI, "τρομοκράτη που ουδείς άλλος τολμούσε να συλλάβει", αλλά όταν άρχισε να καλοεξετάζει την ιδέα δίκης του στην Ιταλία. Εκτός, αν προτιμήσει να τον ξαποστείλει στη ...Βόρεια Κορέα, όπως έγραψε την Παρασκευή η "Σαμπάχ".

Ολο και πιο "άβολη" γίνεται η υπόθεση Οτσαλάν για τον Ιταλό πρωθυπουργό. Η συμφωνία Λαμπέρτο Ντίνι - Γιόσκα Φίσερ περί πίεσης υπέρ της συστάσεως "διεθνούς δικαστηρίου" ξεχάστηκε μέσα σε δύο μέρες, η Βόννη εξακολουθεί να λέει "όχι, ευχαριστούμε", όσον αφορά την πραγμάτωση του εντάλματος σύλληψής του - έκδοση του Κούρδου ηγέτη ενδεχομένως συνοδεύεται με τουρκο-κουρδικό πόλεμο σε γερμανικό έδαφος - η Ουάσιγκτον πιέζει πάντα για την "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μάλλον ευχαριστούν τον ...Μεγαλοδύναμο που "δεν τους έτυχε".

Στην Αγκυρα, η οργή κάπως μετριάζεται, μετά τη διαπίστωση ότι η ρητορική περί "πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού" από Γερμανούς και Ιταλούς ήταν απλώς αυτό: Ρητορική. Πλην, "παρεμπιπτόντως", το κυνήγι των "αυτονομιστών τρομοκρατών" καλά κρατεί, ενώ τσακίζεται κι η ραχοκοκαλιά των πιο "μετριοπαθών" Κούρδων: Ακόμη και η "Ουάσιγκτον Ποστ" (1/12) σημείωνε με μελανά χρώματα τις συλλήψεις 3.000 μελών του Χαντέπ, τη φυλάκιση 120 εξ αυτών - μαζί και του προέδρου του - και την αποκορύφωση της βίας. Τι να κάνουμε όμως, σχολίασε στην εφημερίδα ο υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (!) της Τουρκίας, Χικμέτ Σάμι Τουρκ, αφού, αν πάρουν αυτό που θέλουν, "πολιτιστική αυτονομία", αυτό "θα οδηγούσε σε περαιτέρω αιτήματα. Πολιτική αυτονομία. Και μετά ανεξαρτησία. Τούτο είναι απολύτως απαράδεκτο".

Συναφώς τοποθετήθηκε, στάζοντας φαρμακερή ειρωνεία, ο Τζορτζ Μέλοουαν στην "Ουόλ Στριτ Τζέρναλ" (1/12), στο άρθρο του με τον τίτλο "Ο Πινοτσέτ, ο Οτσαλάν κι η υποκρισία της Αριστεράς". Ας αισθάνονται ο Τόνι Μπλερ και ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα "άβολα" - έγραψε - και λοιπόν; Ας πρόσεχαν: Απέδωσαν την ευθύνη ανάληψης πολιτικών αποφάσεων σε δικαστήρια. Αλλά "το να αντιμετωπίζεις πρώην ηγέτες κρατών και τρομοκράτες είναι κατ' ανάγκην ένα πολιτικό ζήτημα", και έτσι τα προβλήματα που προσπάθησαν να "ξεφορτωθούν", μετακυλώντας τα στους κυρίους με τις φενάκες και τα γουνάκια - αντιστοίχως - τους επιστράφηκαν. Ο αρθρογράφος της καλής εφημερίδας, βεβαίως, αδικεί τους Μπλερ, Ντ' Αλέμα και Σρέντερ, ταυτίζοντας την "κεντροαριστερά" με την "αριστερά".

Στην άλλη πλευρά, ο Φάουστο Μπερτινότι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης είναι ο μόνος Ιταλός πολιτικός, που τολμά (όπως εξ αρχής έκανε) να εμμένει στη χορήγηση πολιτικού ασύλου στον "Απο", όπως είπε κι αυτήν τη βδομάδα.Ο Μέλοουαν εφιστά την προσοχή στη συνεπή Δεξιά: "Η θεολογία της επανάστασης δεν είναι νεκρή, απλώς κοιμάται". Παρεκτροπές σαν αυτές μιας δίκης του Πινοτσέτ ή παροχής πολιτικού ασύλου στον Οτσαλάν, εννοεί στην πραγματικότητα, είναι εξόχως επικίνδυνες: Ενδέχεται να δώσουν την εντύπωση πως αυτοί οι άθλιοι μαρξιστές μπορούν να ανασχέσουν την περιπόθητη νέα τάξη.

Μπ. Γ.

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.-

"Αν δεν αρθούν ολικώς οι κυρώσεις, δεν υπογράφουμε την CTBT": Το "πακέτο" που πρότεινε ο Πακιστανός πρωθυπουργός στον Αμερικανό Πρόεδρο μοιάζει δύσκολα υλοποιήσιμο.

Η σύνδεση της υπογραφής της Συνθήκης για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών με την άρση των οικονομικών κυρώσεων που επιβλήθηκαν το Μάη από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο Πακιστάν και την Ινδία είναι "χαρτί" με σχετικά μικρή αξία για την αμερικανική διπλωματία.

Ο Πακιστανός πρωθυπουργός εξήγησε το σκεπτικό του στην Αντρεα Κόπελ του CNN, στο περιθώριο της επίσκεψής του στην αμερικανική πρωτεύουσα: "(οι κυρώσεις) πρέπει να αρθούν, είναι άδικες... Δεν ήταν το Πακιστάν που προχώρησε στις δοκιμές των (πυρηνικών) βομβών πρώτο, αλλά ήταν η Ινδία".

Η αμερικανική πλευρά δε μοιάζει να πείθεται. Αξιωματούχοι χαρακτηρίζουν την υπογραφή της CTBT "ζήτημα - κλειδί" στο "διπλωματικό επίπεδο παιχνιδιού των αμερικανο-πακιστανικών συνομιλιών". Ενας εξ αυτών προχώρησε περισσότερο:"Τους λέμε, το συμφέρον σας είναι να υπογράψετε τη συνθήκη τώρα, κι αυτοί απαντούν πρέπει πρώτα να άρετε τις κυρώσεις". Υπονοώντας ότι πρόκειται για "συμφωνία" που δεν είναι αποδεκτή.

Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το Σεπτέμβρη, τόσο ο Ινδός, όσο και ο Πακιστανός πρωθυπουργός είχαν "επί της αρχής" συμφωνήσει ότι επρόκειτο να υπογράψουν τη συνθήκη.

Πιο "σημαντική" για τα αμερικανικά συμφέροντα στην Κεντρική και Νότια Ασία είναι η χρήση της "επιρροής" του Πακιστάν, για να πειστούν οι κυρίαρχοι του Αφγανιστάν, Ταλιμπάν, να "συμμορφωθούν" προς τις γεωπολιτικές επιδιώξεις, αλλά και τα απαιτούμενα των ΗΠΑ στα τρέχοντα ζητήματα - όπως, για παράδειγμα, να παραδώσουν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, τον Σαουδάραβα ζάπλουτο τρομοκράτη (πρώην εκλεκτό της CIA και "μαχητή της ελευθερίας" κατά Ρίγκαν, παρεμπιπτόντως) στην Ουάσιγκτον για να δικαστεί...

Ο Σαρίφ αντιτείνει πως "η επιρροή που έχουμε στο καθεστώς των Ταλιμπάν είναι περιορισμένη". Αλλά, επειδή "είμαστε θύματα της τρομοκρατίας", οπωσδήποτε "θέλουμε να βοηθήσουμε".

Ενας αξιωματούχος του Λευκού Οίκου, πέρα από τις ...σάλτσες περί "θετικού κλίματος" στις συνομιλίες Κλίντον - Σαρίφ, έθεσε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων: "Δεν υπήρξε πρόοδος, ούτε ένα σχέδιο για να επιτευχθεί".

Ο Σαρίφ κάλεσε τον Κλίντον να εμπλακεί ενεργότερα στη Νότια Ασία, και ειδικά στο ζήτημα του Κασμίρ, όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος "πυρηνικής σύγκρουσης": Κολακεύοντάς τον για τις "ειρηνευτικές συμφωνίες" στη Μέση Ανατολή, στη Βοσνία και τη Βόρειο Ιρλανδία, επισήμανε ότι "έχουμε παράδοση (η Ινδία και το Πακιστάν) στο να μην μπορούμε να επιλύσουμε το ζήτημα". Προσθέτοντας πως η ηγεσία των ΗΠΑ "πρέπει ως τρίτο μέρος να εισέλθει στη διαπραγμάτευση". Η Ινδία ωστόσο αρνείται, χρόνια τώρα, να "διεθνοποιήσει" το ζήτημα...