"Το Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών του Παρισιού - ή αλλιώς "Science - Po" - γεννήθηκε με την ίδρυση της Ελεύθερης Σχολής Πολιτικών Επιστημών από τον Εμίλ Μπουτμί το 1872, η οποία είχε ως στόχο την ανανέωση της κατάρτισης της ελίτ της Γαλλίας". Με αυτή τη φράση σχολιάζεται σε μια πλακέτα, το 1997, ο ρόλος, ίσως, του πιο σημαντικού εκπαιδευτικού ιδρύματος της Γαλλίας και πράγματι τα λόγια αυτά είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά. Πιθανώς κάποιος να αναρωτηθεί για ποιο λόγο το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα, το οποίο δε συμπεριλαμβάνεται, καν, ανάμεσα στα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας είναι τόσο σημαντικό. Η καλύτερη απάντηση δεν είναι άλλη από την προσεκτική εξέταση των καταλόγων αποφοίτων του ιδρύματος: όλες οι εξέχουσες προσωπικότητες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Γαλλία ήταν και είναι απόφοιτοι της "Science Po".

Ο Εμίλ Μπουτμί ίδρυσε την "Ελεύθερη Σχολή Πολιτικών Επιστημών" το 1872, λίγο μετά την κατάλυση της Παρισινής Κομμούνας, στην οδό Saint Guillaume, στο κέντρο του Παρισιού. Η "λαμπρή" της πορεία δεν ανακόπηκε ούτε μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όταν έντονες ήταν οι φήμες περί συνεργασίας της διοίκησης της σχολής με το φιλοναζιστικό καθεστώς Βισί. Την ίδια περίοδο εντάθηκαν οι πιέσεις για κρατικοποίηση της σχολής, η οποία διατεινόταν, όπως και σήμερα, ότι "διαμορφώνει και εκπαιδεύει τις εξέχουσες εκείνες προσωπικότητες της αστικής τάξης που θα κληθούν να διοικήσουν τον τόπο". Η πλειοψηφία που διέθεταν οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις στο Κοινοβούλιο καθιστούσε αναπόφευκτη την κρατικοποίηση της Σχολής. Εντούτοις, η γαλλική αστική τάξη, η οποία είχε γαλουχηθεί και εκπαιδευτεί μέσα στη "Science Po", δεν ήταν διατεθειμένη να παραδώσει, χωρίς μάχη, το φυτώριο αναπαραγωγής της. Τελικά, με ειδικό διάταγμα το 1945 η "Science Po" μετονομάζεται σε Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών του Παρισιού, προκειμένου να διαχωριστεί από τα υπόλοιπα κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά θεσμοθετείται η λειτουργία της υπό "ειδικό καθεστώς": δηλαδή παραμένει ιδιωτική "υπό την εποπτεία του κράτους", ενώ παράλληλα με ένα δεύτερο διάταγμα αναγνωρίζεται "η προσφορά της στην αντίσταση κατά των ναζιστών εισβολέων".

Μέχρι σήμερα, η "Science Po" συνεχίζει να λειτουργεί υπό αυτό το "ειδικό καθεστώς" επωφελούμενη από σειρά κρατικών επιχορηγήσεων είτε μέσω του υπουργείου Παιδείας είτε μέσω του Κοινοβουλίου, ενώ παράλληλα οι μαθητές της καταβάλλουν υψηλότατα δίδακτρα. Ταυτόχρονα έχει το προνόμιο να βρίσκεται, πάντα, εγκαταστημένη στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας ανάμεσα στα περισσότερα υπουργεία, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα τα οποία έχουν μεταφερθεί στην περιφέρεια και έχουν υποχρεωθεί να λειτουργούν ισότιμα και εξίσου αξιόλογα παραρτήματα στην επαρχία. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενη τους πολυάριθμους αποφοίτους της που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό η "Science Po" έχει επιβάλει τη μοναδικότητά της στην περιοχή του Παρισιού, δίνοντας στον εαυτό της το αυτεπάγγελτο δικαίωμα της άσκησης "βέτο" στην ίδρυση και λειτουργία οποιασδήποτε άλλης σχολής πολιτικών επιστημών στη γαλλική πρωτεύουσα!

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 επανήλθαν στο προσκήνιο οι έντονες κριτικές για την τακτική "κοινωνικής επιλογής" της "Science Po", καθώς και για το "θολό" καθεστώς λειτουργίας της, το οποίο, αν και είναι νομότυπο, δεν παύει να στηρίζεται σε πολλά νομικά "παραθυράκια". Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Κριστόφ Σαρλ, που δημοσιεύτηκε στο διμηνιαίο περιοδικό "Διάλογος" με τον τίτλο: "Ανάμεσα στην ελίτ και στην εξουσία", στο οποίο υπογραμμίζεται ότι η "Science Po" είναι "μια σχολή που φτιάχτηκε από την αστική τάξη για τους εκλεκτούς γόνους της ιδίας προκειμένου να αναπαράγονται οι ίδιες μορφές εξουσίας, οι ίδιες ταξικές διαφορές και να διατηρείται πάντα στην εξουσία η αστική τάξη".

Σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και φυσικά να προστατεύσει το "φυτώριο της ελίτ", η διεύθυνση της Σχολής εισήγαγε ειδικά προγράμματα φοίτησης για τους υποψήφιους μαθητές της από την επαρχία, ενώ θεσμοθέτησε και υποτροφίες για "όσους μαθητές αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα". Εντούτοις, αυτή η προσπάθεια βελτίωσης της "εικόνας" της "Science Po" δεν εμπόδισε τη διεύθυνση της Σχολής να δώσει αποστομωτική απάντηση στην ολιγοήμερη αποχή που πραγματοποίησαν οι μαθητές της, το Γενάρη του 1995, διαμαρτυρόμενοι για τη μείωση των κρατικών παροχών για τους ίδιους και την αύξηση των εξόδων εγγραφής από 800 σε 5.600 φράγκα. Ο τότε και νυν διευθυντής Αλέν Λανσελότ υπενθύμισε στους σπουδαστές του ότι "όλα τα έξοδά τους θα αποσβεστούν αμέσως μετά την αποφοίτησή τους, αφού και μόνο το όνομα της σχολής, τους εξασφαλίζει μια υψηλότατη θέση στον οποιονδήποτε τομέα του κρατικού μηχανισμού".

Μάλιστα, χωρίς περιστροφές, ο Λανσελότ τόνισε ότι η επιφανής οικονομική και κοινωνική θέση των σπουδαστών δικαιολογεί την αύξηση των διδάκτρων, αποφεύγοντας να σχολιάσει πώς το συγκεκριμένο γεγονός συνάδει με την προσπάθεια "δημοκρατικοποίησης και ανοίγματος στο λαό" που το Ινστιτούτο υποτίθεται ότι καταβάλλει. Πάντως, η αλήθεια είναι το ποσοστό επιτυχίας των σπουδαστών της σχολής στον οποιοδήποτε διαγωνισμό είναι εντυπωσιακό, καθώς τα υψηλόβαθμα στελέχη της κρατικής διοίκησης, των υπουργείων, των κυβερνήσεων, των επιχειρήσεων και των τραπεζών είναι απόφοιτοι της "Science Po".

Το καθεστώς και ο τρόπος λειτουργίας της Σχολής είναι η μία όψη της ταξικής της λειτουργίας. Οι στόχοι, όμως, αυτής της λειτουργίας γίνονται σαφέστατοι μέσα από το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα. Κεντρικός κορμός όλης της εκπαίδευσης είναι το μάθημα της ιστορίας και μάλιστα της σύγχρονης ιστορίας, το οποίο υποχρεούνται να παρακολουθούν όλοι οι σπουδαστές, ανεξαρτήτως της ειδίκευσης που θα επιλέξουν: διοίκηση επιχειρήσεων, πολιτικές επιστήμες, οικονομικά. Αποκαλυπτικό, μάλιστα, είναι το γεγονός ότι οι σπουδαστές καλούνται να εντρυφήσουν, κυρίως, στον τρόπο με τον οποίο ηγετικές φυσιογνωμίες και προσωπικότητες χειρίστηκαν θέματα εθνικής ασφάλειας, εξουσίας ή οικονομικά ζητήματα. Μάλιστα, οι εξετάσεις αποφοίτησης γίνονται προφορικά ενώπιον επιτροπής, η οποία δεν κρίνει τόσο, όπως η ίδια η διεύθυνση τονίζει, την ουσία των λεγομένων του εξεταζόμενου όσο τον τρόπο παρουσίασής τους και την ικανότητα ελιγμού του υπό δυσμενείς συνθήκες. Εντούτοις, όπως υποστηρίζει πάντα η διεύθυνση της σχολής, η "διαμόρφωση ικανών ηγετών στον οποιονδήποτε τομέα θα πρέπει να έχει και ένα αρκετά υψηλό μορφωτικό επίπεδο, που θα νομιμοποιεί αναρρίχησή του στις ανώτερες κρατικές και διοικητικές θέσεις".

Την ίδια στιγμή, η "Science Po" απασχολεί περισσότερους από 1.200 διδάσκοντες, εκ των οποίων, όμως, μόνο οι 25 είναι μόνιμοι και αυτό γιατί πρόκειται για καθηγητές πανεπιστημίου, λέκτορες ή επίκουρους καθηγητές. Οι υπόλοιποι διδάσκοντες είναι "επισκέπτες" και απόφοιτοι της Σχολής, οι οποίοι, πλέον, στελεχώνουν τα βασικότερα διοικητικά κέντρα της χώρας, από την κυβέρνηση μέχρι τις μεγαλύτερες κρατικές επιχειρήσεις και τις τράπεζες. Οπως τονίζει ο Αλέν Γκαριγκού, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο "Paris X Nanterre", σε σχετικό του άρθρο στην "Monde Diplomatique", με τον τρόπο αυτό το Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών πετυχαίνει τον πλήρη έλεγχο της κρατικής μηχανής, αφού τους ελάχιστους ιθύνοντες που δεν είναι απόφοιτοί του, τους έχει προσλάβει ως επισκέπτες διδάσκοντες. Τη βαθιά διαπλοκή του Ινστιτούτου με τα κέντρα εξουσίας της χώρας αναγνωρίζει και η ίδια η διεύθυνση της Σχολής. Μάλιστα, ειρωνικά ένα μέλος του διοικητικού της συμβουλίου, ο Μισέλ Γκεντό τόνιζε, το 1985, ότι "η "Science Po" είναι αναμφιβόλως το πλέον αυτόνομο ίδρυμα της χώρας, αφού εμείς μόνοι μας θα γράψουμε το κυβερνητικό διάταγμα που θα μας διοικήσει, μπορούμε να συλλάβουμε την ιδέα, να πάρουμε την απόφαση, να συντάξουμε το κείμενο, και η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία θα το εφαρμόσει".

Η "Science Po" είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, μία Σχολή εξουσίας, που την επιρροή και την εμβέλειά της μπορούν να ζηλεύουν πολλές άλλες σχολές ανά τον κόσμο, όπως υπογραμμίζει ο Αλέν Γκαριγκού. Ο Γάλλος πανεπιστημιακός εκτιμά ότι το "Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού καλλιεργεί με απαράμιλλο τρόπο τη νομιμοποίηση των κυρίαρχων αντιλήψεων και αναπαράγει με ακρίβεια και μεθοδικότητα την καθεστηκυϊα τάξη, την εξουσία της αστικής τάξης, η οποία ιδρύοντας τη δική της σχολή ηγετών αυτοαναρριχάται στην εξουσία και διαιωνίζει το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα.Αλλωστε, τονίζει ο Γκαριγκού, ο απώτερος στόχος της σχολής ουδέποτε έμεινε κρυφός, απλώς δεν έγινε προσπάθεια να δημοσιοποιηθεί "στις λαϊκές μάζες", στις οποίες οι σπουδαστές της σχολής "απευθύνονται", καθώς η αντίληψη περί δημοκρατίας που διέπει το εκπαιδευτικό σύστημα της "Science Po" δεν είναι άλλη από τη ρήση του Μοντεσκιέ: "Ο μικρός λαός πρέπει να διαφωτίζεται από τις αρχές και τα ιδεώδη ορισμένων εξεχουσών προσωπικοτήτων".

Ο Εμίλ Μπουτμί ίδρυσε τη σχολή, αμέσως μετά τη στρατιωτική κατάλυση της Παρισινής Κομμούνας, την οποία χαρακτήριζε "απειλητικό κίνδυνο για την πρέπουσα κοινωνική ιεραρχία". Ο ίδιος έγραφε τότε: "Μείναμε έκπληκτοι από την άγνοια, με την οποία ο λαός εκφράστηκε για τόσο μεγάλα προβλήματα... Αναρωτηθήκαμε μήπως δεν είναι δυνατόν να κάνουμε τη νέα γενιά να καταλάβει την πολυπλοκότητα και τη δυσκολία των πολιτικών προβλημάτων... Ενδιάμεσοι διευθυντές της κοινής γνώμης! Χωρίς αμφιβολία, θα ήταν μια μεγάλη και ευτυχής επανάσταση, αν η Γαλλία κατάφερνε κάθε δύο - τρία χρόνια να παράγει μερικές χιλιάδες πνεύματα που θα έχουν πολιτικές γνώσεις, που θα κατακτούν έναν τίτλο, ώστε να εισακούγονται και τα επιχειρήματα για να μπορούν να πείσουν ότι τα προβλήματα είναι πολύπλοκα και οι λύσεις τους δύσκολες. Η μετριότητα των γνώσεων και των απόψεων της αστικής μας τάξης ήταν αυτή που κατέστησε την τάξη μας αδύναμη και ανίκανη μπροστά στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις και διαπιστώσαμε ότι η τάξη μας δεν είχε στη διάθεσή της εκείνα τα συμπαγή συντηρητικά στοιχεία που θα την καθιστούσαν έτοιμη να αντιταχθεί στα συμπαγή επαναστατικά στοιχεία των μαζών...".

Ακολουθώντας κατά λέξη, σχεδόν, το κήρυγμα του ιδρυτή της, η τωρινή διεύθυνση της "Science Po", στο πρόγραμμα που έχει εκδώσει μέχρι το έτος 2000, υπογραμμίζει: "Υποθετικά, το ίδρυμά μας είναι ανοιχτό για τους πάντες. Ομως, ορισμένα άτομα από το κοινό μας θα πρέπει να ξεχωρίσουν γιατί η αποστολή τους θα είναι να διαδραματίσουν ενδιάμεσο ρόλο ανάμεσα στην εξουσία και την κοινή γνώμη. Το Ιδρυμά μας θα δώσει στους κυβερνώντες μια επιπλέον δυνατότητα να παρουσιάσουν με σοβαρότητα τις ευθύνες και τις επιλογές τους, όπως θα δώσει το μέσο έκθεσης της κριτικής τους άποψης σε όσους αμφισβητούν τον τρόπο χειρισμού των δημοσίων πραγμάτων. Επειδή λείπουν τα μέσα εκείνα για να γίνει κατανοητή η πολυπλοκότητα του κόσμου και η ανάγκη συμμετοχής σε ένα κοινό πεπρωμένο, πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις, βασιζόμενοι σε απλουστεύσεις δημαγωγικές και λαϊκίστικες...".

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Το καλοκαίρι του '90 έφτασα μέσω Μονάχου στη Λειψία. Σ' αυτή την πόλη μεγάλωσα, σπούδασα, έγραψα τα πρώτα μου βιβλία. Πώς θα την έβρισκα ύστερα από αυτές τις τραγικές αλλαγές;

Φαινομενικά τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο σιδηροδρομικός σταθμός ήταν ίδιος, ίδια τα τραμ, τα αυτοκίνητα και ο κόσμος δεν είχε ακόμα αλλάξει. Ετι νόμιζα.

Η γυναίκα του έκλαψε. Πριν αποχαιρετιστούμε με ρώτησε: "Στην πόρτα μας, δεν είδες τίποτα;".

"Τίποτα".

Στην πόρτα ήταν με σουγιά χαραγμένα: "Κομμουνιστική σκρόφα".

Κατέβηκα από το τραμ στην Πλατεία "Καρλ Μαρξ". Τώρα είχε άλλη ονομασία. Πλατεία Αουγκούστους ονομάζεται. Κάποιος από τους βασιλιάδες της Σαξωνίας είχε αυτό το όνομα. Μα και άλλες πλατείες, δρόμοι, ιδρύματα είχαν την ίδια μοίρα: Ο σταθμός του Ηλεκτρικού του Βερολίνου που έφερε το όνομα Ρόζα Λούξεμπουργκ άλλαξε ονομασία. Η οδός Αντον Ζαϊβκο, αντιστασιακού, που είχε οργανώσει τη μεγαλύτερη αντιφασιστική οργάνωση του Βερολίνου και καταδικάστηκε από τους ναζί σε θάνατο, δεν μπορούσε να κρατήσει αυτή την ονομασία. Ονομασίες πόλεων όπως Μαρξβάλντε, Καρλ Μαρξ - σταντ έμελλε να έχουν την ίδια τύχη. Ακόμα εξαφανίστηκε μια απλή προτομή του Μαρξ από την αίθουσα της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Χούμπολντ. Φυσικά δε θα έπρεπε να υπάρχει και άγαλμα του Λένιν. Αυτοί ήταν κομμουνιστές. Ομως ο Καρλ Οσιέτσκι δεν ήταν κομμουνιστής. Ηταν λογοτέχνης παγκόσμιας φήμης, ουμανιστής. Αυτό δεν άρεσε τους ναζί. Τον εκτέλεσαν. Τον εξαφάνισαν. Δεν άρεσε όμως και στους "δημοκράτες" της Ομόσπονδης Δημοκρατίας Γερμανίας (ΟΔΓ). Γι' αυτό το λόγο αφαιρέθηκε η προτομή του μπροστά από ένα σχολείο στο Πάνκο. Και μια που μιλάμε για λογοτέχνη. Στη Λειψία υπήρχε το Ινστιτούτο Λογοτεχνίας, όπου σπούδασα τέσσερα χρόνια. Οταν πήγα εκεί βρήκα μόνο τη βιβλιοθηκάριο. Κι αυτή μου είπε πως το Ινστιτούτο κλείνει, διότι, όπως αιτιολογήθηκε από τον υπουργό Πολιτισμού του κρατιδίου Σαξωνίας, εδώ σφυρηλατούνταν επαναστάτες ποιητές. Μεγάλη τιμή για τους απόφοιτους.

Στους πρώτους που όρμησε, στην αρχή από τα ΜΜΕ, το αντιδραστικό κράτος της Γερμανίας ήταν οι λογοτέχνες. Τι επιθέσεις δεν κάνανε, τι συκοφαντίες, τι λάσπη δε ρίξανε πάνω τους. Σαν τα όρνεα όρμησαν πάνω στον Μαξ Βάλτερ Σουλτς, έναν από τους πιο μορφωμένους και αξιόλογους λογοτέχνες της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (ΓΛΔ), διευθυντή του Ινστιτούτου Λογοτεχνίας. Μετά από λίγο πέθανε. Εμφραγμα. Επίθεση κάνανε και σ' ένα συμπατριώτη μας, τον λογοτέχνη Θωμά Νικολάου. Ενας κινέζος λιποτάχτης που τον είχε στείλει το κράτος του να σπουδάσει δημοσιογραφία τον έβριζε στην εφημερίδα "Die Welt".

Παράλληλα, ξεκίνησε μια άγρια πρωτοφανής επίθεση ενάντια στους πολιτικούς. Κείνο τον καιρό με συγκλόνισε η τραγική μοίρα του συν. Εριχ Χόνεκερ. Και συνεχίστηκαν οι κατηγορίες ενάντια σε πολιτικούς, στρατιωτικούς, γιατρούς, εκπαιδευτικούς, δικαστές, ακόμα και προπονητές. Αυτούς φαίνεται να μην τους συγχωρούν που χρόνια η ΓΛΔ ήταν μια από τις ισχυρότερες χώρες στον αθλητισμό. Και τα φασιστοειδή δικαστήρια, με τους δικαστές που δεν έπαψαν ποτέ να είναι φασίστες αν και φόρεσαν τη δικαστική ρόμπα του δημοκράτη, ξεκίνησαν με το έργο τους. Τριακόσιους πολιτικούς και στρατιωτικούς στείλανε στις φυλακές και για εβδομήντα πέντε χιλιάδες πρώην πολίτες της ΓΛΔ έχει ξεκινήσει η εισαγγελική έρευνα.

Και ποιοι οι λόγοι; Μας έγραψε ο σύντροφος αντιστράτηγος ε.α. Καρλ Λέονχαρντ: Καταδικάστηκα από το Πρωτοδικείο του Βερολίνου σε φυλάκιση 3 χρόνων και 9 μηνών γιατί εκπλήρωσα τις υποχρεώσεις μου βάσει του Συντάγματος, των νόμων, των οδηγιών και των στρατιωτικών διαταγών που βασίζονταν στο διεθνές δίκαιο".

Η διεύθυνση του: Generalleutnant a.D. Karl Leonhardt,

JVA Hakenfelde, Niederneuendorfer Alee 140 - 150,

1358 Berlin

Γράψτε του, σύντροφοι!

Από το 1990 ως σήμερα, το έτος της Ενωσης, έχουν απολυθεί από τις υπηρεσίες τους δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, επιστήμονες, δάσκαλοι, στρατιωτικοί, δικαστές, εισαγγελείς, διευθυντές επιχειρήσεων και πολλά άλλα πρόσωπα, μόνο και μόνο επειδή ως πολίτες της ΓΛΔ ήταν πιστοί στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματά τους. Οι περισσότεροι βρίσκονται για το υπόλοιπο της ζωής τους υπό απαγόρευση εξάσκησης επαγγέλματος.

Στην Ανατολική Γερμανία έχουν αναλάβει δράση από το 1990 ειδικές υπηρεσίες της αστυνομίας, ειδικές εισαγγελικές αρχές και ειδικά εφετεία. Το αποκλειστικό καθήκον αυτών των ειδικών υπηρεσιών, οι οποίες απαρτίζονται από Δυτικο - Γερμανούς, είναι να καταδιώκουν τη δήθεν ,εγκληματική κυβέρνηση" της ΓΛΔ. Η κορύφωση αυτής της καταδίωξης έφτασε τον Αύγουστο 1997 με την καταδίκη από το Πρωτοδικείο Βερολίνου του αρχηγού του κράτους της ΓΛΔ Εγκον Κρεντς. Και συνεχίστηκε και συνεχίζεται το κυνήγι μαγισσών: πολιτικοί, βουλευτές, συνοριακοί φρουροί, αξιωματικοί, στρατηγοί, νομικοί και άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών. Για τους τελευταίους ισχύει:

- Κατασκοπία ενάντια στη ΓΛΔ ήταν νόμιμη.

- Κατασκοπία υπέρ της ΓΛΔ ήταν έγκλημα.

Αγανάκτηση προκαλούν δικαστικές αποφάσεις κατά δικαστών και εισαγγελέων της Ανατολικής Γερμανίας, που στη δεκαετία του '50 δίκασαν, βάσει των διατάξεων του Συμμαχικού Συμβουλίου Ελέγχου, ναζί και φονιάδες σε φυλακίσεις ή σε θάνατο. Φαίνεται πως δεν μπορούν να τους συγχωρέσουν αυτό το ατόπημα. Και ακόμα πιο τραγικό είναι οι διώξεις ανθρώπων που τον καιρό της χιτλερικής δικτατορίας είχαν καταδικαστεί από τα δικαστήρια των ναζί σε θάνατο ή σε πολύχρονες φυλακίσεις.

Αγρια καταδίωξη εξαπέλυσαν κυρίως ενάντια σε στρατιωτικούς με την κατηγορία της "διαταγής για πυροβολισμό" σε κάποιους που προσπαθούσαν να περάσουν παράνομα τις συνοριακές γραμμές και δεν υπακούγανε στην απαίτηση και προειδοποίηση. Σε όλα τα κράτη ισχύει πως οι παραβάτες κινδυνεύουν να τραυματιστούν ή ακόμα και να σκοτωθούν. Αυτό ισχύει και για την ΟΔΓ. Κανένας όμως από τους φονιάδες συνοριακών φρουρών δεν έχει καταδικαστεί στην ΟΔΓ. Τ' αντίθετο. Τους γιόρταζαν σαν ήρωες.

Ενας από τους φυλακισμένους, ο Generaloberst ε.α., καταδικάστηκε σε φυλάκιση 6 1/2 χρόνων, έγραψε σε όλους εμάς: "Βρίσκομαι εδώ και τρία χρόνια πίσω από τα κάγκελα. 41 χρόνια υπηρέτησα από απλός στρατιώτης ως στρατηγός, τελευταία ως Αρχηγός της συνοριακής στρατιάς και αναπληρωτής του υπουργού Αμυνας... Οι πολλές καταδίκες, που διεξήχθησαν ενάντιά μου και κατά στρατιωτών αξιωματικών και στρατηγών της ΓΛΔ προσκρούουν στους στοιχειώδεις κανόνες της ίδιας της ΟΔΓ και του διεθνούς δικαίου. Είναι πολιτικές δίκες, είναι εκδίκηση σε ανθρώπους, που μετά το 1945 οικοδόμησαν ένα μη καπιταλιστικό κράτος στο έδαφος της Γερμανίας, βγάζοντας τα συμπεράσματα από την ολέθρια ιστορία του λαού μας... Ο σοσιαλισμός διαβολοποιείται, είναι η Αυτοκρατορία του Κακού. Αυτή η πολιτική είναι καταδικασμένη. Η αλήθεια και η δικαιοσύνη θα επιβληθεί. Αν και εμείς δε θα προλάβουμε να το ζήσουμε, οι επόμενες γενιές θα κρίνουν αντικειμενικά για την προσπάθειά μας να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό, για τη ΓΛΔ και για μας".

Η διεύθυνση του συντρόφου μας:

Generaloberst a.D. Klaus - Dieter Baumgarten

Justizvollzugsanstalt Dueppel II

Soeht Str. 7

12203 Berlin

Από το 1990 έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια. Από τον περασμένο χρόνο υπάρχει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση σε συνεργασία με τους Πράσινους. Παρ' όλα αυτά, οι διώξεις συνεχίζονται και η διαχωριστική γραμμή μέσα στη χώρα βαθαίνει. Ενα αλλιώτικο "τείχος" χωρίζει τώρα την ανατολική και τη Δυτική Γερμανία. Οι καταδίκες θα βαθύνουν ακόμα περισσότερο το ρήγμα, αφού οι εισαγγελικές ακροάσεις, ανακρίσεις και άδικες καταδίκες συνεχίζονται. Και όλο και μεγαλώνει ο κύκλος των καταγγελλόμενων.

Πόσο όμως θα κρατήσει το κυνήγι αυτό; Μάλλον όσο θα θελήσει η ταξική "δικαιοσύνη" της Γερμανίας. 'Η όσο θα της το επιτρέψουμε.

Χρήστος ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ

Η πολιτική, κυβερνητική, οικονομική, τραπεζική και εκδοτική ελίτ της γαλλικής κοινωνίας, δηλαδή όλοι όσοι βρίσκονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην εξουσία και έχουν τη δυνατότητα διαμόρφωσης κοινής γνώμης, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία απόφοιτοι της σχολής Science Po, που διατηρεί ανέπαφες τις στενές και αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις της με όσους "κρατούν την τύχη της Γαλλίας στα χέρια τους"

Από το 1990 ως σήμερα, το έτος της Ενωσης, έχουν απολυθεί από τις υπηρεσίες τους δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, επιστήμονες, δάσκαλοι, στρατιωτικοί, δικαστές, εισαγγελείς, διευθυντές επιχειρήσεων και πολλά άλλα πρόσωπα, μόνο και μόνο επειδή ως πολίτες της ΓΛΔ ήταν πιστοί στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματά τους. Οι περισσότεροι βρίσκονται για το υπόλοιπο της ζωής τους υπό απαγόρευση εξάσκησης επαγγέλματος