Για πολλούς το όνομά του ίσως να μη συνεπάγεται τίποτε άλλο, παρά την εικόνα μιας μυστηριώδους χώρας της βαθιάς Μέσης Ανατολής, με όλα εκείνα τα παραμυθένια χαρακτηριστικά που είθισται να αναδεικνύονται μέσα από αυτούς τους συνειρμούς. Κάποιοι άλλοι ίσως και να αγνοούν την ύπαρξή του. Το Μπαχρέιν βρίσκεται ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ και "βλέπει" στον Περσικό Κόλπο. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι το Μπαχρέιν εδώ και, περίπου, μία εικοσαετία ζει στους ρυθμούς ενός αυταρχικού, καταπιεστικού και ανελεύθερου καθεστώτος, που έχει προκαλέσει τη λαϊκή αντίδραση η οποία, τους τελευταίους μήνες, αγγίζει τα όρια της εξέγερσης. Το εμιράτο των 550.000 κατοίκων (από τους οποίους, περίπου, το 40% είναι ξένοι μετανάστες) κέρδισε την ανεξαρτησία του από τους Βρετανούς αποικιοκράτες μετά από πολύχρονο αγώνα. Μόλις τον Αύγουστο του 1971 το Μπαχρέιν ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος. Στις πρώτες εκλογές, που διεξήχθησαν το 1973, οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις επικράτησαν, ενώ, ήδη, από το 1971 είχαν κατασταλάξει μέσα από διάλογο με το λαό οι βασικές αρχές του παρθενικού του Συντάγματος. Η άρχουσα τάξη της χώρας, που εκφράζεται, κυρίως, μέσα από την κυρίαρχη και πολυπλόκαμη εμιρική οικογένεια, δεν είδε με καλό μάτι τις εξελίξεις αυτές. Ετσι, το 1975 ο εμίρης διέλυσε τη Βουλή και ανέστειλε όλα τα άρθρα του Συντάγματος που κατοχύρωναν τη δημοκρατική ελευθερία και τα πολιτικά δικαιώματα.

Τα 20 χρόνια που μεσολαβούν από τότε μέχρι σήμερα στιγματίζονται από ένα συνεχή κλιμακωτό αγώνα του λαού του Μπαχρέιν για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία. Ο αγώνας αυτός σημαδεύτηκε από διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες. Από το 1982 στο Μπαχρέιν ισχύει στρατιωτικός νόμος.

Τα τελευταία τρία με τέσσερα χρόνια το μικρό αυτό εμιράτο θυμίζει βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί, καθώς η λαϊκή δυσαρέσκεια και η αύξουσα καταστολή έχει οδηγήσει την κατάσταση στο απροχώρητο. Εξω από τη χώρα, εξόριστοι πολίτες του Μπαχρέιν, αλλά και διεθνείς οργανισμοί έχουν επανειλημμένα καταγγείλει αναρίθμητες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έχουν, επίμονα, ζητήσει να μεταβούν στο εμιράτο για να δουν από κοντά πώς έχουν τα πράγματα. Μέσα στο εμιράτο η οργανωμένη αντιπολίτευση έχει τεθεί εκτός νόμου. Η αντιπολίτευση αυτή αποτελείται από τη Συντονιστική Επιτροπή του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου του Μπαχρέιν και του Λαϊκού Μετώπου του Μπαχρέιν (που αντιπροσωπεύει μια δημοκρατική, παναραβική, μη θρησκευτική αντιπολίτευση), το Ισλαμικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Μπαχρέιν (που έχει επιδείξει καθαρά φιλοϊρανικές τάσεις και βλέψεις) και το Ισλαμικό Κίνημα των Ελεύθερων του Μπαχρέιν (το οποίο, αν και στηρίζεται στους σιίτες μουσουλμάνους, δεν έχει δείξει προσκόλληση σε φιλοϊρανικά πρότυπα).

Τα κυρίαρχα αιτήματα της αντιπολίτευσης, όπως αυτή τη στιγμή προβάλλονται, είναι η άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, η επιστροφή των εξορίστων, η αποκατάσταση της συνταγματικής δημοκρατίας και διεξαγωγή κοινοβουλευτικών εκλογών. Αναμφίβολα, αυτά τα αιτήματα δεν παρουσιάζουν καμία ιδιαιτερότητα ή πρωτοτυπία σε σχέση με τα αντίστοιχα πολλών άλλων λαών της υφηλίου, που βιώνουν καθημερινά ποικίλες μορφές αυταρχισμού και δικτατορικής διακυβέρνησης.

Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης του Μπαχρέιν συνδέεται άμεσα με το ρόλο που παίζουν σε αυτό το μικρό κομμάτι γης οι απανταχού παρούσες και αντικειμενικά μη εξαιρετέες μεγάλες δυνάμεις. Η Βρετανία, τυπικά, έχει "νίψει τα χείρας της" από το 1971. Η σφραγίδα της, όμως, παραμένει νωπή στους πολίτες του Μπαχρέιν και πιο συγκεκριμένα στα ίδια τους τα κορμιά. Η Υπηρεσία Ασφαλείας του εμιράτου βρίσκεται στα χέρια των Βρετανών: Επικεφαλής της, ήδη, από το 1966 ο στρατηγός Ιαν Χέντερσον, ο οποίος επιβλέπει και καταστρώνει προσωπικά τα σχέδια συλλήψεων, διώξεων, αλλά και τους βασανισμούς. Καμία βρετανική κυβέρνηση από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει πάρει θέση σχετικά με το θέμα Χέντερσον, παρά τις πολλές εκκλήσεις και καταγγελίες Βρετανών βουλευτών και σημαινόντων πολιτικών προσώπων, όπως ο λόρδος Αβέμπιουρι.

Παράλληλα, στο εμιράτο έχουν κατασκευαστεί, ήδη από το 1948, 4 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις, οι οποίες φιλοξενούν την πλειοψηφία των 20.000 Αμερικανών στρατιωτών που σταθμεύουν στη Μέση Ανατολή, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της ναυτικής δύναμης που οι ΗΠΑ έχουν στην περιοχή. Σύμφωνα, μάλιστα, με όλες τις υπάρχουσες ενδείξεις, αλλά και πληροφορίες, οι ΗΠΑ σκοπεύουν να στείλουν, επιπλέον, ναυτικές δυνάμεις στο εμιράτο, οι οποίες θα θέσουν τις βάσεις για δημιουργία του 5ου αμερικανικού στόλου, που θα παραμείνει στην περιοχή ώστε να υπάρχει η δυνατότητα μόνιμης παρουσίας και ελέγχου ενός ευρύτερου χώρου ιδιαίτερα πλούσιου και προσοδοφόρου. (Το Μπαχρέιν, όπως και όλες οι γειτονικές χώρες της αραβικής χερσονήσου, είναι πλούσιο σε πετρελαϊκά κοιτάσματα).

Η επιλεκτική ευαισθησία που έχουν επιδείξει οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις, σχετικά με τα όσα διαδραματίζονται σε αυτό το εμιράτο, είναι, σαφέστατα, αναμενόμενη. Οσο για τις γειτονεύουσες, ή μη αραβικές χώρες, Σαουδική Αραβία, Υεμένη, Ομάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έχουν έμμεσα και άμεσα στηρίξει την κυρίαρχη τάξη στο Μπαχρέιν, γιατί η όποια αντίθετη ενέργεια θα αποτελούσε ένα ιδιαίτερα άσχημο προηγούμενο παράδειγμα, παράδειγμα που θα μπορούσε, χωρίς καμία αμφιβολία, εν δυνάμει να τινάξει στον αέρα και τις εκεί καταπιεστικές κυρίαρχες ισορροπίες.

Παρά τις αρνητικές αυτές εξωτερικές συνθήκες και τις συνεχιζόμενες και εντεινόμενες προσπάθειες της εμιρικής οικογένειας (με την υποστήριξη των, κατά τα άλλα, ανθρωπιστικών μεγάλων δυνάμεων) να καταστείλει τη λαϊκή εξέγερση, το θερμόμετρο στο Μπαχρέιν δε φαίνεται να κατεβαίνει. Οι συλλήψεις και οι εξορίες, τόσο επιφανών προσωπικοτήτων, όπως είναι ηγέτες της αντιπολίτευσης και καθηγητές Πανεπιστημίου, όσο και απλών πολιτών, η επέμβαση του στρατού σε κάθε απόπειρα μαζικής διαδήλωσης, οι συλλήψεις και οι βασανισμοί άνευ κατηγορίας και η προσπάθεια διάσπασης του αντιπολιτευτικού μετώπου, με γνωστές και πολυεφαρμοσμένες μεθόδους προβοκάτσιας, αλλά και διοχέτευσης ψευδών πληροφοριών, έχουν, μέχρι σήμερα, αποτύχει. Η αποστολή στρατευμάτων από τη Σαουδική Αραβία, με στόχο την καλύτερη δυνατή καταστολή, δε μοιάζει να είναι αρκετή για να τεθεί υπό έλεγχο η λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Αλλωστε, εκτός από όλα τα άλλα, η οικονομική κατάσταση του πληθυσμού βαίνει από το κακό στο χειρότερο και, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, η ανεργία έχει χτυπήσει επίπεδα ρεκόρ, καθώς περισσότερο από 60% του εργατικού δυναμικού επανδρώνεται από τους ξένους μετανάστες.

Το Μπαχρέιν και ο αγώνας του λαού του, σχεδόν 100 χρόνια τώρα, δε φιγουράρισε ποτέ στις πρώτες σελίδες της διεθνούς ειδησεογραφίας, ίσως γιατί είναι τόσο καλά εξοπλισμένο από τις "προστάτιδες" ΗΠΑ, που κανένας Σαντάμ Χουσεϊν δε θα επιχειρούσε να το καταλάβει. Τα ανθρωπιστικά συναισθήματα των μεγάλων δυνάμεων, που τέθηκαν σε λειτουργία με την ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ και προκάλεσαν τον πόλεμο του Κόλπου και την τωρινή απάνθρωπη καταδίκη του ιρακινού λαού στην πείνα, δε φαίνεται να μπορούν να ξυπνήσουν για το Μπαχρέιν. Αλλωστε, το Μπαχρέιν είναι πολύ μακριά από τις "πολιτισμένες και ανεπτυγμένες πρωτεύουσες" της καπιταλιστικής Δύσης, ώστε να μπορούν να θυμούνται μόνο ό,τι κερδίζουν από την εκμετάλλευσή του. Το Μπαχρέιν, όμως, και ο αγώνας του λαού του για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία είναι πολύ κοντά στον αγώνα και στα οράματα όλων των λαών του κόσμου.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Τις μέρες αυτές η κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας παρουσίασε την Ετήσια Οικονομική Εκθεση. Με το κείμενο αυτό, η κυβέρνηση της Βόννης θέλει να διακηρύξει πανηγυρικά το Πρόγραμμα Δράσης της, αναφορικά με περισσότερη οικονομική ανάπτυξη και απασχόληση... Ομως, από τώρα κιόλας, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζουν οι οικονομικοί ειδικοί, ένα είναι ξεκάθαρο: Οι πρόσφατες ακόμα θετικές προβλέψεις, που έγιναν μια επικείμενες οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, σχετικά με το 1996, "θα πρέπει σχεδόν όλες ν' ανακληθούν...".

Στο μεταξύ, το κείμενο των έτσι ονομαζόμενων "Πέντε Σοφών", όπου προβλέπεται για το 1996 μια οικονομική άνοδος της τάξης του 2% και μια σταθερή απασχόληση, είναι ηλικίας μόλις δυο μηνών, ενώ τώρα, στην Ετήσια Οικονομική Εκθεση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης γίνεται λόγος για μια οικονομική άνοδο της τάξης του 1,5% και υποχώρηση της απασχόλησης κατά 200,000 άτομα περίπου...

Ας δούμε, όμως, πώς είχαν τα πράγματα με το περιεχόμενο της τελευταίας Οικονομικής Εκθεσης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Γενάρη του 1995. Σ' αυτήν, μάλιστα, υπήρχαν και τέτοιοι υπότιτλοι, όπως "σταθεροποίηση της οικονομικής ανάπτυξης" και "βελτίωση της αγοράς εργασίας". Στόχος της κυβέρνησης, όπως τότε χαρακτηριστικά υπογραμμιζόταν, ήταν μια επιτάχυνση της οικονομικής ανόδου για όλη τη διάρκεια του 1995. Η αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος θα έπρεπε να φθάνει στο 3%, ενώ στα νέα ομοσπονδιακά κρατίδια μεταξύ 8 - 10%, Στην πραγματικότητα, όμως, σημειώθηκε μια άνοδος της τάξης του 1,95% και στην Ανατολική Γερμανία 6,8%.

Αναφορικά δε με το καυτό θέμα της απασχόλησης, πριν ένα χρόνο, είχε γίνει η διαπίστωση: "Η στροφή στον τομέα της αγοράς εργασίας, στη βάση μιας επιταχυνόμενης οικονομικής ανάπτυξης. έχει εγκαινιαστεί γρηγορότερα απ' ό,τι αναμενόταν...". Η στροφή, όμως, αυτή που περίμενε η κυβέρνηση έμεινε στα "χαρτιά" και πολύ σύντομα αντικαταστάθηκε από μια νέα στροφή ενός αυξανόμενου αριθμού ανεργίας... Για το 1996 προβλέπεται μια άνοδος του ποσοστού ανεργίας σε παγγερμανική κλίμακα από 9,4% σε 10% και στην Ανατολική Γερμανία από 14% σε 15,5%.

Ολες οι δραστηριότητες και ο εκνευρισμός, που παρατηρήθηκαν τις τελευταίες βδομάδες και εκφράστηκαν στα 50 σημεία του Προγράμματος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Ρέξροντ, επιτρέπουν από τώρα ακόμα το συμπέρασμα; Το διακηρυχθέν Πρόγραμμα Δράσης θα οξύνει πάρα πέρα τις κοινωνικές συγκρούσεις, την αναδιανομή από τα πάνω προς τα κάτω και πολύ πιθανόν να μην καταστήσει δυνατή καμιά πρόοδο στον τομέα της καταπολέμησης της ανεργίας, η οποία συνεχίζει να προσλαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις σε παγγερμανική κλίμακα.

Το έτος 1996, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζουν οικονομικοί ειδικοί, επιβεβαιώνει πάρα πέρα μόνο τις λανθασμένες εκτιμήσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αναφορικά με την οικονομική κατάσταση και τις προοπτικές της. Το 1996, κατά τα φαινόμενα, θα περάσει στην ιστορία, "ως έτος οικονομικών και κοινωνικών αρνητικών ρεκόρ...". Γιατί:

ΠΡΩΤΟ: Στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας παρατηρείται για πρώτη φορά ο πιο υψηλός αριθμός ανέργων, ο οποίος, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, σήμερα ξεπερνά τα 4 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ επίσημα λείπουν 7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Και το φαινόμενο της μαζικής αυτής ανεργίας, όχι μόνο σταθεροποιείται, αλλά συνεχίζει να παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις... Ο φόβος, λοιπόν, ότι η οικονομική ανάπτυξη της δεκαετίας του '90 μόλις ασκεί κάποιο θετικό αποτέλεσμα στο καυτό ζήτημα της απασχόλησης, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, αφού επίκειται η εξάλειψη εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Οι δραστικές κοινωνικές περικοπές των τελευταίων χρόνων στα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας, οι οποίες επιβαρύνουν πρώτα και κύρια τα εισοδήματα των οικονομικά αδύνατων κοινωνικών τάξεων, στη διάρκεια του 1996 θα πρέπει, όχι μόνα να συνεχιστούν, αλλά, σύμφωνα με τις προθέσεις του Συλλόγου Επιχειρηματιών και της πολιτικής ηγεσίας του κυβερνητικού συνασπισμού της Βόννης, αυτές θα πρέπει να "πραγματοποιηθούν σε ευρύτερη κλίμακα και πιο αδίστακτα...". Και εδώ δεν πρόκειται να εξαιρεθεί κανένας τομέας των κοινωνικών παροχών, από τα επιδόματα ανεργίας μέχρι και τις συντάξεις... Οπως δε χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, το 1996 θα είναι ο χρόνος εφαρμογής της πολιτικής της πιο σκληρής λιτότητας.

ΤΡΙΤΟ: Τα δημόσια χρέη στα τέλη του 1995 ήδη είχαν ξεπεράσει το όριο των 2 τρισεκατομμυρίων μάρκων, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. Κι αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι θα σταματήσει εδώ η κλίμακα του αστρονομικού αυτού ύψους των χρεών. Η επικείμενη αύξηση της μαζικής ανεργίας στην πράξη θα σημαίνει ότι περισσότεροι άνθρωποι θα εξαρτώνται από την κοινωνική πρόνοια. Τα ελλείμματα των προϋπολογισμών θα μεγαλώνουν σ' όλα τα επίπεδα, από την Ομοσπονδία μέχρι τους δήμους και τις κοινότητες. Κι όλα αυτά, βέβαια, δε θα είναι δυνατόν να παρεμποδιστούν, αφού οι δραστικές κοινωνικές περικοπές θα συνεχιστούν με μεγαλύτερα ένταση...

ΤΕΤΑΡΤΟ: Η ανασφάλεια και αστάθεια της οικονομικής κατάστασης, που κυριαρχούν στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, οδηγούν πολλούς οικονομικούς ειδικούς στο συμπέρασμα ότι επίκειται ένα νέο ρεκόρ χρεοκοπίας επιχειρήσεων. Η διαδικασία αυτή χρεοκοπίας θα είναι ακόμα πιο σκληρή στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και θα φθάσει μέχρι και στο 50%. Και βέβαια, από την άποψη αυτή είναι φυσικό να απειλούνται οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αλλά ο κίνδυνος αυτός είναι εμφανής και για ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις.

ΠΕΜΠΤΟ: Ενας μόνο τομέας αποτελεί εξαίρεση από τις παραπάνω αρνητικές επιπτώσεις. Πρόκειται, δηλαδή, για τα πραγματικά αστρονομικά κέρδη του μεγάλου γερμανικού κεφαλαίου, τα οποία το 1994 και το 1995 έχουν αυξηθεί πάνω από 10%. Για το 1996 προβλέπεται μια αύξηση της τάξης του 5 - 7%. Ετσι, λοιπόν, τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών στη διάρκεια 10 χρόνων έχουν σχεδόν διπλασιαστεί...

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Αδιαμφισβήτητο είναι πλέον το γεγονός ότι η σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκούλα Χορν, οπαδού του Γερμανού καγκελάριου, Χέλμουτ Κολ, εφαρμόζει απροκάλυπτα μια πολιτική αληθινού ξεπουλήματος της εθνικής οικονομίας της πρώην σοσιαλιστικής Ουγγαρίας.

Ετσι, λοιπόν, το γνωστό γιγάντιο κοντσέρν οικιακών εξοπλισμών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, "Τζένεραλ Ελέκτρικ", το οποίο, αναφορικά με τις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές οικιακές συσκευές, κατέχει μια από τις ηγετικές θέσεις στις διεθνείς αγορές, από καιρό τώρα, έχει εξασφαλίσει για το εαυτό του την πλειοψηφία των μετοχών στην κρατική επιχείρηση "Τούνγκσραμ", η οποία κατασκευάζει ηλεκτρικές λάμπες στη Βουδαπέστη. Σχετικά, η "Τζένεραλ Ελέκτρικ" ανέλαβε την υποχρέωση να επενδύσει το χρηματικό ποσό των 150 εκατομμυρίων δολαρίων, γεγονός το οποίο είχε πολύ σοβαρή επίδραση στην αλλαγή σχέσεων ιδιοκτησίας, στα πλαίσια αναδιοργάνωσης της επιχείρησης.

Αργότερα, ο υπερπόντιος αυτός αγοραστής διέθετε άλλα 400 εκατομμύρια δολάρια, προκειμένου η επιχείρηση αυτή να μετατραπεί σε μια από τις ηγετικές ευρωπαϊκές φίρμες στον τομέα αυτό. Και να το αποτέλεσμα: Στη διάρκεια του 1994, όταν η ουγγρική οικονομία παρουσίαζε συνολικά μια άνοδο της τάξης του 3% έγινε δυνατό τα έσοδα της "Τούνγκσραμ" ν' αυξηθούν πάνω από 40%. Για το 1995 αναμενόταν μια πάρα πέρα άνοδος κατά 26%. Στο μεταξύ, η θυγατρική της "Τζένεραλ Ελέκτρικ" μετατράπηκε σε μια από τις κερδοφόρες επιχειρήσεις της Ουγγαρίας κι αυτό, σε τελευταία ανάλυση, λόγω των χαμηλών μισθών που καταβάλλονται.

Αν λοιπόν, η "Τζένεραλ Ελέκτρικ" ήταν στην πρωτοπορία από τα ξένα κοντσέρν που ανέπτυξαν οικονομικές δραστηριότητες στην Ουγγαρία, στο μεταξύ, δεν πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να καταφθάσουν κι άλλες ξένες φίρμες, στην πρώην αυτή σοσιαλιστική χώρα. Αυτές λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά υπογράμμιζε πρόσφατα η γνωστή μεγαλοαστική εφημερίδα των ΗΠΑ "Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τριμπιούν", σχεδιάζουν να "αναμορφώσουν το συνολικό βιομηχανικό τοπίο της Ουγγαρίας σύμφωνα με τα δικά τους σχέδια...". Ετσι λοιπόν, τη στιγμή που πριν έξι χρόνια περίπου δεν υπήρχαν καθόλου ξένες επενδύσεις στην Ουγγαρία, σήμερα οι επιχειρήσεις που λειτουργούν στη βάση ξένων κεφαλαίων πραγματοποιούν το 25% της παραγωγής. Στη δυναμική μεταξύ ντόπιων και ξένων επιχειρήσεων, υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο χάσμα, παρατηρούσε το διάστημα αυτό ο Αντρέα Στσάλαβετς, εκ μέρους του Παγκόσμιου Ινστιτούτου Οικονομίας της Βουδαπέστης. Οι δυτικές επιχειρήσεις, κατά κανόνα, διαθέτουν, όχι μόνο καλύτερους μάνατζερ, αλλά και, λόγω των άμεσων σχέσεών τους με τις τράπεζες, διαθέτουν και τις καλύτερες προσβάσεις σε κεφάλαια, τα οποία είναι απαραίτητα για τον εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, οι επιχειρήσεις αυτές έχουν διεθνείς δυνατότητες τοποθέτησης των προϊόντων τους σε αγορές, τις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο ν' ανταγωνιστεί η ντόπια βιομηχανία.

Και να οι συνέπειες: "Στην περίπτωση που συνεχιστεί η σημερινή τάση, τότε στη διάρκεια δυο και μόνο χρόνων οι πιο μεγάλες ουγγρικές επιχειρήσεις θα έχουν κιόλας ξένους ιδιοκτήτες", προέβλεπε η προαναφερθείσα αμερικάνικη εφημερίδα: "Η Ουγγαρία έχει γίνει κάτι σαν πειραματικό εργαστήρι, όπου οι οικονομολόγοι μελετούν τις επιδράσεις που έχουν οι ξένες επενδύσεις στις οικονομίες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Τώρα, σε ποιο βαθμό οι ξένοι κυνηγοί του κέρδους έχουν "μπήξει τα νύχια" τους στην πρώην αυτή σοσιαλιστική χώρα γίνεται ξεκάθαρο από το γεγονός ότι εδώ έχει εισβάλει το ένα τρίτο του συνολικού δυτικού κεφαλαίου - περίπου 9 δισεκατομμύρια δολάρια - αυτού που εισέρεε στη διάρκεια του 1989 στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες".

Παράλληλα, ένα σημαντικό μέρος των οικονομικών δραστηριοτήτων του ξένου ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου πραγματοποιήθηκε με τη μέθοδο της εκχώρησης ουγγρικών κρατικών επιχειρήσεων στους ενδιαφερόμενους καπιταλιστές. Λίγο μετά την ιδιωτικοποίηση της κρατικής επιχείρησης "Τούνγκσραμ", ένα τμήμα της κρατικής Εταιρίας Αεροπορικών Συγκοινωνιών, "Μάλεφ", πουλήθηκε στην "Αλιτάλια", ενώ η μεγάλη επιχείρηση φαρμάκου "Κινοϊν", άνοιγε διάπλατα τις πόρτες της στο γαλλικό κογκλομεράτ, "Ζανόφι". Το 1993, η γερμανική "Τελεκόμ" και η "Αμεριτίχ Ιντερνασιονάλ" εξασφάλισαν για τον εαυτό τους το 30% της συμμετοχής στην κρατική ουγγρική εταιρία "Τέλφον - Μάταφ", η οποία στη διάρκεια αυτού του χρόνου θα ιδιωτικοποιηθεί πάρα πέρα...

Μέχρι στιγμής, η Βουδαπέστη, στα πλαίσια του ξεπουλήματος αυτού της εθνικής περιουσίας, έχει εισπράξει 3 δισεκατομμύρια δολάρια. "Αν όλα προχωρήσουν σύμφωνα με το σχέδιο, τότε το κράτος στη διάρκεια των επόμενων μηνών θα ρίξει στην αγορά μετοχές ύψους 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων και μάλιστα σε κλάδους, όπως το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, η ηλεκτρική ενέργεια και οι ραδιοφωνικές εκπομπές. Τις προβλέψεις αυτές αποτολμά ένας οικονομολόγος της εφημερίδας των ΗΠΑ, "Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τριμπιούν", ειδικευμένος σε οικονομικά ζητήματα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Κι αν υπολογιστούν οι αλλαγές που έχουν γίνει μέχρι σήμερα στον τομέα της ιδιοκτησίας, τότε θα διαπιστώσει κανείς ότι οι ξένοι καπιταλιστές έχουν μια πολύ σημαντική συμμετοχή στις 12 από τις 25 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Ουγγαρίας. Και εδώ πρόκειται, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, για αληθινή λεηλασία της ουγγρικής εθνικής οικονομίας από το ξένο μεγάλο κεφάλαιο.

Ν. Η. - Η.

Από το άλλοτε μεγαθήριο εργοστάσιο μεταλλουργίας στο Μίσκολκ στη Βόρεια Ουγγαρία, ποιος ξέρει τι θα απομείνει;

Οι ουρές των ανέργων πυκνώνουν φέτος στη Γερμανία