ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σκοτώνουν τα παιδιά τους στην Αφρική, επειδή δεν έχουν να τα ζήσουν!!!

***

Κι επειδή, αν ζήσουν, θα σκοτωθούν στον πόλεμο που οργανώνουν πολυεθνικές, ΗΠΑ, Γαλλία, Ολλανδία κι άλλες βάζουν τους μαύρους να αλληλοσκοτώνονται!!

***

Αυτός είναι ο καπιταλισμός, κύριοι «σταλινολόγοι»! Αυτόν υπερασπίζεστε, άλλοι με το αζημίωτο κι άλλοι λόγω βλακείας...

***

Αγρότες (μη ξυπνητούς) σε κινητοποίηση: Αν ψάχνετε τον πρωθυπουργό, για να σας λύσει τα προβλήματα, όπως είπε ένας φουκαράς στις TV, τότε, τηλέπαθοι, είσαστε μακριά νυχτωμένοι...

***

Θέλετε και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και λύσεις; Ε, τότε...

***

Οι σοσιαλιστές της Ευρώπης ενώθηκαν, είπε ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ), για να φέρουν στο κέντρο τον άνθρωπο! Δε διευκρίνισαν ποιον! Τον κεφαλαιοκράτη εννοούσε μετά βεβαιότητος! Αλλά αυτό είναι νέο;

***

Γιώργο (ΠΑΣΟΚ): Η πράσινη οικονομία δεν είναι κάτι σαν τα πράσινα άλογα; Δηλαδή, απάτη;

***

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Τι το θέλετε το «νέο» πρόγραμμα; Εσείς είσαστε «νέοι» (της ...ανανέωσης) από τα γεννοφάσκια σας! Κρατήστε, λοιπόν, το παλιό πρόγραμμα και πορευτείτε...

***

Ετσι κι αλλιώς, το «νέο» ίδιο με το σημερινό θα είναι! Γιατί, λοιπόν, τόση φασαρία;

***

Εξάλλου, ο ΣΕΒ σας έδειξε το δρόμο...

***

Το θέμα είναι πώς θα λύσουν τις διαφορές (!) τους η Χίλαρι κι ο Ομπάμα, είπαν οι TV! Μας δουλεύουν αγρίως...

***

Ομπάμα: Αρχίσατε να παίρνετε μέτρα ανακάλυψης του Μπιν;

***

Τον μουλά Ομάρ σίγουρα θα τον έχετε ξεχάσει! Πήρε τις αγελάδες του κι έφυγε! Και τρέχα γύρευε πού βόσκει...

Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Ακου «σταλινολόγοι»!..

Associated Press

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Ενάντια στη λαίλαπα της ανεργίας

Οι Βραζιλιάνοι εργαζόμενοι με πρωτοβουλία των συνδικάτων διαδήλωσαν χτες, ενάντια στην αυξανόμενη πλέον ανεργία. Η χώρα, στην οποία δραστηριοποιούνται μεγάλες πολυεθνικές, βιώνει την καπιταλιστική κρίση, από την οποία επωφελούνται οι κεφαλαιοκράτες και την πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Κρίσις

Εχει αρχίσει να φαίνεται σ' εσάς η οικονομική κρίση;», ρώτησα τον οδηγό του ταξί, αφού τον έκανα να σβήσει το τσιγάρο του. Εξω έβρεχε. «Σ' εμάς που δουλεύουμε νυχτερινές ώρες, ναι», απάντησε. «Πού να πας στα μαγαζιά», συνέχισε. Εγινε μια μικρή παρεξήγηση. Εκείνος εννοούσε τα νυχτερινά κέντρα, ύστερα από λίγο ανέφερε την τιμή ενός μπουκαλιού ουίσκι, κι εγώ νόμιζα ότι είχε αναφερθεί σε καταστήματα ένδυσης και καλλυντικών.

Ωστόσο, αφού εδραίωσε τη δική του γνώμη ότι μπορούσε να ξανοιχτεί λίγο είπε ότι δεν πίστευε στην κρίση. «Κάπου την πάνε», είπε, «αλλά δεν ξέρω πού». «Αν προχωρήσεις τη σκέψη σου, θα το βρεις». «Δεν έχω τα εφόδια», συμπλήρωσε. «Η δουλειά σου, οι βασικές δαπάνες σου για μια αξιοπρεπή ζωή, το παρόν και το μέλλον των παιδιών σου, το άμεσο περιβάλλον σου, οι γύρω από σένα συγγενείς και φίλοι, η κοινωνία που ζούμε είναι τα εφόδιά σου». Αναψε το φωτάκι από πάνω του και με κοίταξε μέσα από το καθρεφτάκι.

Κυριακή βράδυ, με βροχή, και οι δρόμοι με λιγότερη κίνηση απ' όσο συνήθως στη διαδρομή που κάναμε και γνωρίζω αρκετά καλά, από το σπίτι της αδελφής μου στου Χαροκόπου στο σπίτι μου. «Πάντως, έχεις πιάσει μια άκρη της κρίσης», είπα. «Λέτε;». «Μα, η εξουσία μας θέλει να φοβόμαστε. Το λέει η λέξη: να μας εξουσιάζει. Ο φόβος είναι ένα δυνατό εργαλείο. Και επειδή απευθύνεται, σε τέτοιες περιπτώσεις στις μάζες, μόνο οι μάζες μπορούν να τον καταργήσουν».

Είχα διαβάσει το βιβλίο του Τζέιμς Γκριν (κυκλοφορεί στα ελληνικά) «Θάνατος στο Χέιμαρκετ», είχα ζήσει την εποχή του Μακαρθισμού, τη δικτατορία του Μεταξά, τη χούντα του '67, ακόμα και τα ενδιάμεσα διαλείμματα με τις κρεουργημένες ελευθερίες, και του μίλησα για τους προηγούμενες αιώνες. Στον 19ο αιώνα στις ΗΠΑ κυριαρχούσε ο «κόκκινος τρόμος», εξαιτίας των προσπαθειών να οργανωθεί η εργατική τάξη, που κατέληξε στη διάλυση των οργανώσεών της και τον απαγχονισμό των πρωτεργατών της, στον 20ό αιώνα η «κόκκινη απειλή» τον καιρό του ψυχρού πολέμου, που ζητούσε από τους ανθρώπους να γίνουν προδότες, κυρίως στα χρόνια του Μακαρθισμού, και τώρα στον 21ο αιώνα η «οικονομική κρίση». Ολα αυτά ασκήθηκαν με το εργαλείο του φόβου.

Πρόκειται, παραδόξως, για ένα φόβο που αντί να ατσαλώνει τις μάζες και να ξεσηκώνονται, τις κάνει, μερικές φορές, να λουφάζουν. Οι άνθρωποι φοβούνται μη χάσουν και αυτά τα λίγα που έχουν αποκτήσει μετά από σκληρή δουλειά. Μήπως για να κερδίσεις επαναστατώντας, πρέπει να χάσεις πρώτα; Οι ανατροπές, οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, για να κερδηθούν, φτάνουν στο ανθρώπινο αίμα. Ασφαλώς, δεν υπαινίσσομαι ότι πρέπει να χυθεί αίμα για τους αυτοκινητο-βιομήχανους, που η προπαγάνδα τους έχει φτάσει στο σημείο να κάνει τους αδαείς πολιτικά και ανοργάνωτους ανθρώπους να τους λυπούνται.

Αντίθετα, θεωρώ απαραίτητη στην εργατική τάξη, και σε όλα τα στρώματα των εργαζομένων, την ενημέρωση και την κατά κλάδους συμμετοχή τους. Η παρούσα οικονομική κρίση, κατά ομολογία των δημιουργών της, προετοιμαζόταν τριάντα χρόνια. Η ανατροπή της θα είναι και πιο πλατιά και πιο σύντομη.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ