Μόνον αυτό δεν έκανε, όμως, ο Γρ. Ρουμπάνης στην προχτεσινή «Ελευθεροτυπία». Στο σχετικά μεγάλο κομμάτι του, οι μόνες λέξεις που αφορούν στην Απόφαση του Συνεδρίου είναι οι εξής: «Βασικός στόχος του κόμματος παραμένει η συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού-αντιμονοπωλιακού-δημοκρατικού μετώπου». Ολα τ' άλλα αποτελούν την... προσφορά του στη διαστρέβλωση της πολιτικής του ΚΚΕ και τη συκοφάντησή του. Προφανώς, έτσι αντιλαμβάνονται, τόσο αυτός όσο και η... αδέσμευτη «Ελευθεροτυπία», την υποχρέωσή τους για ενημέρωση των πολιτών.
Απόπειρα προετοιμασίας της κοινής γνώμης για την επιβολή νέων χαρατσιών, με αφορμή τη φορά αυτή την προστασία, δήθεν, του περιβάλλοντος, χαρακτηρίζαμε χτες από τον ίδιο χώρο την προχτεσινή δημοσκόπηση, που δημοσιεύτηκε στα «Νέα». Και η επιβεβαίωση δεν άργησε καθόλου. «Τα συμπεράσματα της έρευνας», δηλώνει ο υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ηλίας Ευθυμιόπουλος, στη χτεσινή «Καθημερινή», «αποδεικνύουν ότι οι φόβοι της κυβέρνησης για την υιοθέτηση σκληρότερων μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος είναι μάλλον αβάσιμοι. Οι πολίτες, ενώ είναι συνήθως αρνητικοί όταν πρόκειται να φορολογηθούν, είναι εντυπωσιακό, ότι στην περίπτωση αυτή, είναι απόλυτα πρόθυμοι να συνεισφέρουν».
Κι έχει έτοιμες και τις ιδέες ο κ. υφυπουργός: «Οι πολίτες θα μπορούσαν να πληρώνουν ένα ελάχιστο "ανταποδοτικό τέλος" προκειμένου να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες αναψυχής με την ποιότητα των νερών που επιθυμούν», δηλώνει.
Ξεχάσατε τον αέρα που αναπνέουμε, κ. Ευθυμιόπουλε. Ιδιαίτερα στην Αθήνα και την Αττική γενικότερα, πρέπει να πληρώνουμε και γι' αυτό...
«Επανειλημμένα η Κυπριακή Δημοκρατία, διά των προκατόχων μου, είχε ζητήσει εξηγήσεις από τη βρετανική κυβέρνηση, για την παρουσία πυρηνικών όπλων στην Κύπρο, αλλά οι Αγγλοι απλά δεν έδιναν σαφείς απαντήσεις». Με τη δήλωση αυτή απάντησε προχτές ο Κύπριος Πρόεδρος, Γλ. Κληρίδης, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για τις αποκαλύψεις, σύμφωνα με τις οποίες η Μεγάλη Βρετανία διατηρούσε πυρηνικά όπλα στην Κύπρο ήδη από το 1960. Η αποκάλυψη έγινε τις τελευταίες μέρες, με τη δημοσίευση μελέτης από ειδικό επί των πυρηνικών όπλων αμερικανικό περιοδικό, όπου αναφέρεται και απόρρητο βρετανικό έγγραφο του 1960, σύμφωνα με το οποίο δίνονταν οδηγίες για τήρηση άκρας μυστικότητας γύρω από το θέμα, ενώ ακολούθησε και ανάλογο δημοσίευμα των «Κυριακάτικων Τάιμς».
Και μπορεί, βεβαίως, να σκεφθείτε, ότι άλλες ήταν συνθήκες εκείνης της περιόδου, άλλες είναι σήμερα. Ο Πρόεδρος, όμως, της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν πολύ επιφυλακτικός, όταν ρωτήθηκε για την ενδεχόμενη ύπαρξη πυρηνικών και σήμερα στην Κύπρο. Εξ όσων είναι σε θέση να γνωρίζει, απάντησε ο Γλ. Κληρίδης, δεν υπάρχουν, αλλά, πρόσθεσε, και ο ίδιος από τον Τύπο έμαθε ότι υπήρχαν παλιότερα. Προσθέστε και τη σχετική δήλωση του Βρετανού ύπατου αρμοστή στην Κύπρο, που αρκέστηκε να σημειώσει ότι «η Βρετανία ούτε διαψεύδει ούτε επιβεβαιώνει την ύπαρξη πυρηνικών οπουδήποτε», και βγάλτε συμπέρασμα...
Κι όταν λέμε «εμείς», εννοούμε την ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, αφού ο υφυπουργός Δημήτρης Αποστολάκης τα βρήκε όλα καλά στην επίσκεψή του στο Ουρόσεβατς και, συγκεκριμένα, στην Ελληνική Μονάδα που βρίσκεται εκεί.
Βεβαίως, μπορεί τα κρούσματα καρκίνου σε ΝΑΤΟικούς στρατιωτικούς να φυτρώνουν σε όλη την Ευρώπη σαν τα μανιτάρια, αλλά η ελληνική κυβέρνηση είναι πεισμένη για το αντίθετο, έχοντας εμπιστοσύνη στους συμμάχους της. Γιατί, άραγε; Μήπως η μέχρι τώρα ιστορία των αμερικανικών και ΝΑΤΟικών ηγεσιών μάς έχει αποδείξει ότι πάνω από όλα σέβονται την ανθρώπινη ζωή;
Να υποθέσουμε, άραγε, ότι στο Βιετνάμ, για παράδειγμα, δε χρησιμοποίησαν όπλα νέας (τότε) τεχνολογίας και βιοχημικού πολέμου; Να πιστέψουμε ότι στον Κόλπο δε χρησιμοποίησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν; Και οι εκατοντάδες θάνατοι από καρκίνο και άλλες ασθένειες Αμερικανών και Βρετανών πεζοναυτών, που είχαν πάρει μέρος στον πόλεμο αυτό; Οι χιλιάδες άρρωστοι; Οι πάμπολλες καταγγελίες ειδικών επιστημόνων και επιστημονικών ιδρυμάτων;
`Η, να θεωρήσουμε ότι ποτέ δεν έχουν κάνει ατομικές και πυρηνικές δοκιμές, επιβαρυντικές για τις περιοχές όπου έγιναν, και δε δοκίμασαν τις συνέπειες των εκρήξεων αυτών στους δικούς τους στρατιώτες, πριν ακόμη βομβαρδίσουν την Ιαπωνία;
Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει τις αμφιβολίες της για την υπόθεση των βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Βοσνία και το Κόσσοβο, αλλά εμείς προκύψαμε «βασιλικότεροι του βασιλέως». Κι αυτό, παρότι ΕΜΕΙΣ είμαστε που συνορεύουμε με τη Γιουγκοσλαβία κι όχι το Βέλγιο ή η Σουηδία.Ας έρθουμε, όμως, και στα δικά μας, για να θυμηθούμε τα πυρηνικά που υπάρχουν στον Αραξο και σε διάφορα άλλα μέρη της χώρας, ενώ οι Αμερικανοί συνεχώς διαψεύδουν την παρουσία τους.
ΜΕ `Η ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ, η Σοφοκλέους πάλι βουτιά έκανε χτες! Τελικά, κάτι δεν πάει καλά, φαίνεται, στην «αναπτυξιακή πορεία», για την οποία μας πήραν τα αυτιά οι οικονομικοί υπουργοί. Φυσικά, δεν περιμέναμε το Χρηματιστήριο να μας το πει αυτό. Το δηλώνουν με σαφήνεια τα πορτοφόλια μας.
Οσο για τους μαγαζάτορες, περιμένουν τώρα τις εκπτώσεις, μήπως και «ξελασπώσουν», αφού στις γιορτές δεν είχαν τον αναμενόμενο τζίρο. Πού είναι τώρα ο Παπαντωνίου να μας πει τα δικά του τα «αισιόδοξα» και τα «θριαμβολογικά»;
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει τη δική του μοναδική «ηθική». Μοιάζει με το πολύ γνωστό ένστικτο του καρχαρία, που τον τραβάει το αίμα και δε βλέπει τίποτα μπροστά του, παρά μόνο να φτάσει στο στόχο. Κάπως έτσι, εκείνοι που κινούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και όλοι οι άλλοι που σύρονται «είτε από τη μύτη», είτε από το γνωστό «τραβάτε με και ας κλαίω...», είτε και από τους δύο τρόπους μαζί, δεν υπολογίζουν τίποτα μπροστά τους, παρά μόνον την οριστική «νίκη».
Ακόμα σωστότερα, αν μπαίνει κάποιος λογαριασμός, είναι «τι χρειάζομαι για να πετύχω;». Οχι για να βάλει φρένο στην αλόγιστη - ασύδοτη χρήση των μέσων, αλλά, το αντίθετο, για να τα ενεργοποιήσει έτσι που να υπερέχει του αντιπάλου.
Είναι τόσα πολλά τα τέτοια εγκλήματα που συνεχίζουν να γίνονται καθημερινά (π.χ. εμπάργκο και βομβαρδισμοί στο Ιράκ), που μια ολόκληρη γενιά υποχρεώνεται ίσως καθυστερημένα να «ωριμάσει πολεμικά» και να περιμένει όλα τα χειρότερα από τον ιμπεριαλισμό, όταν δε συναντά τη λαϊκή αντίσταση.
Κανένα άλλοθι, τόσο για εκείνους που στόχευαν και πατούσαν τα κουμπιά της καταστροφής, όσο και γι' αυτούς που τους «κρατούσαν το χέρι...» την ώρα της σφαγής. Κανένα άλλοθι, ούτε για τώρα, που, μαζί με τους μαζικούς δολοφόνους, πατάνε πάνω στα ερείπια που δημιούργησαν και ονειρεύονται «διεισδύσεις» - κόκαλα από την ιμπεριαλιστική μοιρασιά. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να ξεκουμπιστούν οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις κατοχής από την περιοχή των Βαλκανίων.