ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί ... «αποστασίας»

Τα γνωστά μυθεύματα περί «αποστασίας» επιστρατεύει πάλι το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ με αφορμή τις διαφωνίες βουλευτών του για το δημοψήφισμα και την ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά κυρίως σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Είναι κουραστικοί. Το παραμύθι της αποστασίας το είχαν επικαλεστεί και πριν λίγους μήνες, όταν το ΠΑΣΟΚ πάσχιζε να περάσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, τα εξαπτέρυγα του Γ. Παπανδρέου ανακάλυπταν «αποστασία» και «οργανωμένο σχέδιο ανατροπής» επειδή κάποιοι βουλευτές «κλώτσαγαν» φραστικά. Σαν «αποστασία» παρουσιάζουν και τώρα τις προτάσεις βουλευτών τους που προτιμούν τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης, από κοινού με τη ΝΔ, προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματική η ...διαχείριση της κρίσης. Είναι όμως και γελοίοι, αφού αυτοί που τώρα αναμασούν τα περί «αποστασίας» είναι οι ίδιοι που - και σε προσωπικό επίπεδο - με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου εκλιπαρούσαν τον περασμένο Ιούνη τη ΝΔ, να δημιουργήσουν από κοινού κυβέρνηση εθνικής ενότητας, για την υλοποίηση του αντιδραστικού - αντιλαϊκού τους προγράμματος. Μια προοπτική που από τότε παρέμεινε με κάθε επισημότητα μέσα στα σχέδια και τις στοχεύσεις του ΠΑΣΟΚ, άλλο που για δικούς της λόγους δεν ανταποκρίνεται μέχρι στιγμής η ΝΔ.

Αποστασία σημαίνει ν' αλλάξεις στρατόπεδο. Να απορρίψεις τις τάξεις και τις κοινωνικές ομάδες που υπηρετούσες και να συνταχθείς με αντιτιθέμενα συμφέροντα. Να αρνηθείς, για παράδειγμα, τη συμπόρευση με την εργατική τάξη και τους λαϊκούς αγώνες και να γίνεις μίσθαρνο όργανο της άρχουσας τάξης και των επιχειρηματιών. 'Η το αντίθετο, να είσαι στο αστικό στρατόπεδο και περάσεις με αυτό της εργατικής τάξης. Κάνουν κάτι τέτοιο όσοι βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ δείχνουν να διαφοροποιούνται από τις τρέχουσες κυβερνητικές επιλογές; Οχι. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου είχαν για αλφαβητάρι, τα ίδια ακριβώς συμφέροντα κρίνουν ότι θα εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά με τις προτάσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας με τη ΝΔ, πρώτος εμπνευστής των οποίων είναι ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου. Γιατί, όπως έλεγε διαμαρτυρόμενη χτες η Μ. Ξενογιαννακοπούλου, «το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε επί μήνες κάθε δυνατότητα και ευκαιρία για να υπάρξει συναίνεση», αλλά «δεν υπάρχει κανείς που να αναλάβει μερίδιο της ευθύνης». Αυτός είναι ο καημός του ΠΑΣΟΚ. Δεν του αρκεί που το ΛΑ.Ο.Σ. ψήφισε το μνημόνιο - ταφόπλακα για τις τύχες των εργαζομένων και βάζει πλάτη στις περισσότερες κυβερνητικές επιλογές. Δεν του φτάνει που η ΝΔ στηρίζει και ψηφίζει τα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται στη Βουλή. Του είναι λίγο που με κάθε ευκαιρία τάσσεται υπέρ των στρατηγικών επιλογών η Μπακογιάννη. Καημός του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα τώρα που φουντώνει η λαϊκή αντίδραση και το κίνημα δείχνει τάσεις ανόδου, είναι να ισχυροποιήσει όσο γίνεται περισσότερο το κυβερνητικό σχήμα, ώστε να γίνει πιο αποδοτική η πολιτική υλοποίηση της υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου με τη χειραγώγηση του λαού.

Τα περί «αποστασίας» βουλευτών και στελεχών, είναι ...«περσινά ξινά σταφύλια», που λέει ο λαός. Εκείνο, πάντως, που έχει σημαντική αξία, σήμερα που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο πόλεμος της οικονομικής ολιγαρχίας εναντίον των εργαζομένων, είναι να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη, εργαζόμενοι και άλλες λαϊκές δυνάμεις που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ να δραπετεύσουν όσο γίνεται πιο μαζικά από το κόμμα αυτό και να συστρατευτούν στην υπόθεση της αντίστασης και ανατροπής μιας πολιτικής που ήδη έχει προκαλέσει καταστροφικά αποτελέσματα για το λαό.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Πλήρης ταύτιση και συστράτευση

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Ολοι θα έπρεπε να μου ζητούν όχι να συνταχθώ με την κυβέρνηση αυτή, αλλά να αποφύγω κάθε ταύτιση μαζί της». Την δήθεν «τολμηρή» αυτή αξίωση πρόβαλε κατά τη διάρκεια της χτεσινής ομιλίας του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του ο Α. Σαμαράς. Ομως μάταια θα αναζητούσε κανείς να βρει στην υπόλοιπη ομιλία του μία πρόταση ή ένα μέτρο που να διαχωρίζει την πολιτική του κόμματός του από την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας. Και φυσικά, δεν έφταιγε το θέμα της ομιλίας (δημοψήφισμα, εκλογές), αλλά επειδή πράγματι υπάρχει στρατηγική ταύτιση και σύμπλευση στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Δεν υπάρχει αντιλαϊκός νόμος ή «διαρθρωτική αλλαγή» που να έχει πάρει η κυβέρνηση και να μη έχει τύχει της έμπρακτης στήριξης της ηγεσίας της ΝΔ. Ακριβώς αυτή την αλήθεια επιχειρεί να συσκοτίσει με φραστικά πυροτεχνήματα όπως το παραπάνω ο πρόεδρος της ΝΔ, αλλά και πλήθος από «σκληρούς» χαρακτηρισμούς για την κυβέρνηση. Με τεχνάσματα και σοφίσματα επιχειρεί να διαφοροποιηθεί από την κυβέρνηση στο ζήτημα του δημοψηφίσματος, επιχειρώντας να διαχωρίσει τη δανειακή σύμβαση από το νέο μνημόνιο διαρκείας που τη συνοδεύει. Τη δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα» του χρέους ο πρόεδρος της ΝΔ τα επικροτεί, αλλά θέλει να αποφύγει τη ταύτιση με την κυβέρνηση στο νέο μνημόνιο, κρατώντας την ίδια υποκριτική και δημαγωγική στάση που κράτησε στο αρχικό μνημόνιο. Κανέναν όμως δεν ξεγελά η ηγεσία της ΝΔ γιατί ο λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι αποδείχτηκε στην πράξη ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης και της τρόικας για την εφαρμογή του μνημονίου.

Τάζει «καλή» καπιταλιστική διαχείρηση

Λαγούς με πετραχήλια έταξε στο λαό ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας χτες βράδυ στη ΝΕΤ. Απαλλαγή από το μνημόνιο και τη λιτότητα, αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας που έχει τρωθεί κατά την άποψή του, λαϊκή κυριαρχία κ.λπ. κ.λπ. Ολο το «πακέτο» προσφορά του «νέου συνασπισμού εξουσίας» με «πυρήνα» τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αν ο λαός το «ψωνίσει» με την ψήφο του στις επόμενες εκλογές.

Δεν έκανε, όμως, τον κόπο να μας πει το πλέον ουσιώδες: Πώς ακριβώς θα ασκεί ο λαός την κυριαρχία του όταν η χώρα θα παραμένει στην ΕΕ, αδιαπραγμάτευτο αυτό για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Αυτή καθαυτή η συμμετοχή σε μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση σημαίνει εκχώρηση τμήματος της εθνικής κυριαρχίας, σημαίνει αποδοχή της στρατηγικής της, που είναι υπέρ των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Πώς ακριβώς θα ασκεί ο λαός την κυριαρχία του, όταν τα μέσα παραγωγής του πλούτου θα εξακολουθούν να ελέγχονται απ' τους κεφαλαιοκράτες, συνεπώς και ο πλούτος που παράγεται μέσω αυτών; Πώς ακριβώς μπορεί να είναι κυρίαρχος ένας λαός φτωχός, άνεργος, αναγκασμένος να πουλάει την εργατική του δύναμη για να εξασφαλίζει τα προς το ζην και με δεδομένο ότι το κεφάλαιο θα την αγοράζει όσο το δυνατόν φτηνότερα;

Κυρίαρχος λαός σημαίνει ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής του πλούτου, σημαίνει ότι αυτός κάνει κουμάντο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, αυτός είναι ο αποδέκτης του προϊόντος του μόχθου του. Κυρίαρχος λαός σημαίνει χώρα αποδεσμευμένη από την ιμπεριαλιστική ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία. Κυρίαρχος λαός, τελικά, σημαίνει λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Μισθός 67 ευρώ!

Κάποιος Ινδός κέρδισε σε τηλεοπτικό παιχνίδι της χώρας του ένα τόσο σημαντικό ποσό, που στο τέλος της εκπομπής φιλούσε τα πόδια του παρουσιαστή, που προφανώς τον θεώρησε ευεργέτη του. Ο νέος άνδρας είπε ότι με τα κερδισμένα θα καταφέρει να απαλλαγεί από τα χρέη του, θα φτιάξει σπίτι στους γονείς του και την αδελφή του και θα μπορέσει να ζήσει μια πιο άνετη ζωή από αυτήν που είχε μέχρι σήμερα.

Πάντως, ο τύπος δεν είναι όποιος κι όποιος, εξηγούσε το ρεπορτάζ. Είναι πτυχιούχος Ανώτατης Σχολής, εργάζεται ως προγραμματιστής σε εταιρεία παραγωγής λογισμικού και θεωρείται ότι ανήκει σε εκείνη την ομάδα των τυχερών συμπατριωτών του, που έχει ξεφύγει από τη μιζέρια της ανεργίας και του υποσιτισμού.

Για την ιστορία και επειδή ορισμένοι λένε ότι στο φόντο της ανταγωνιστικότητας που πρέπει να κατακτήσει η ελληνική οικονομία καλό είναι να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, να αναφέρουμε ότι ο μισθός του εν λόγω Ινδού προγραμματιστή είναι (μάλλον ήταν) 87 δολάρια, ή 67 ευρώ το μήνα.

Αυτά ακούνε ορισμένοι εκπρόσωποι των καπιταλιστών στη χώρα, κάνουν τους μηχανιστικούς τους υπολογισμούς και τρελαίνονται.

Παγίδα του λαού το δημοψήφισμα...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΠΑΕΙ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟ το δημοψήφισμα. Από το Γενάρη στο Δεκέμβρη και από το Δεκέμβρη στο Φλεβάρη.

Κι όλα αυτά την ώρα που δεν ...μαζεύονται, σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, οι 151 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που υποτίθεται ότι θα το αποφασίσουν.

Κατά τα άλλα υπάρχει απόλυτος σεβασμός στους θεσμούς, στη λαϊκή ετυμηγορία, στο Σύνταγμα και γενικώς στη νομιμότητα, όπως μας λένε.

Μόνο και μόνο από το αλαλούμ της όλης ιστορίας όμως ακόμη και ο πλέον ανόητος μπορεί να καταλάβει τι γίνεται.

Οτι δηλαδή το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η «γνώμη του ελληνικού λαού». Εναν τρόπο να παγιδεύσουν το λαό ψάχνουν, με το δημοψήφισμα ή με άλλους μηχανισμούς. Απλά διαφωνούν για το ποια είναι η καλύτερη παγίδα.

Ενδεικτικό είναι και το τι γράφουν οι κυριότερες εφημερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Αλλες συμφωνούν με την κίνηση Παπανδρέου και άλλες όχι. Ολες τους όμως συμφωνούν στις πολιτικές λιτότητας για την Ελλάδα.

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΛΟ ΧΑΜΟ έχουμε και το πρωθυπουργικό περιβάλλον να διαρρέει και τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου να μας δηλώνει ότι τον ...πολεμούν συμφέροντα.

Ακόμη και αν δεχθούμε τον ισχυρισμό του, δεν είναι αυτονόητο πως όταν σε πολεμούν συμφέροντα είσαι με το μέρος του λαού.

Μπορεί ωραιότατα να σε πολεμούν συμφέροντα γιατί συντάσσεσαι με ...άλλα συμφέροντα.

Κι από αντικρουόμενα συμφέροντα στον όμορφο καπιταλιστικό κόσμο μας, άλλο τίποτε. Το αντίθετο θα λέγαμε, η ρίζα όλων των προβλημάτων είναι ο ανταγωνισμός τους.

Ομως υπάρχει ένα απλό και σαφέστατο κριτήριο για να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ποιος εξυπηρετεί συμφέροντα και ποιος όχι: Η πολιτική που εφαρμόζεται.

Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ ουδεμία σχέση έχει με τα λαϊκά συμφέροντα.

Παπαγεωργίου Βασίλης