Κάθε χρόνο τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης για τις κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, αποτελούν ευκαιρία για να επιβάλλουν νέες θυσίες στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα. Αντίστοιχα και για τους εργαζόμενους, τους νέους των λαϊκών οικογενειών, τους μικρομεσαίους της πόλης και της υπαίθρου ο δρόμος προς τη ΔΕΘ, η συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο των ταξικών και των αντιμονοπωλιακών δυνάμεων είναι μια ακόμη ευκαιρία, ένα ακόμα βήμα, ώστε οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες να περάσουν από την άμυνα στη συντονισμένη παλλαϊκή αντεπίθεση. Tο συλλαλητήριο, στο οποίο καλούν μαζικά το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ στις 11 του Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι μια «επετειακή» κινητοποίηση. Είναι ένας σημαντικός σταθμός στην αναμέτρηση με την πολιτική που παίρνει τα πάντα από τους παραγωγούς του πλούτου και το λαό για να τα δώσει απλόχερα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια. Στη Θεσσαλονίκη - έτσι πρέπει να το βλέπουν οι εργαζόμενοι κι οι συνδικαλιστές - θα παραταχθούν σε τελευταία ανάλυση οι δυνάμεις της εργασίας απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Τον τελευταίο χρόνο αυτή η αναμέτρηση οξύνθηκε, απέκτησε νέα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Μέσα από μια πολύμηνη και πολύμορφη δράση εργαζόμενοι βγήκαν μπροστά, απήργησαν για πρώτη φορά, συμμετείχαν σε μαζικές διαδικασίες, οργανώθηκαν στα συνδικάτα τους, ανέπτυξαν γόνιμο προβληματισμό, έγιναν ρωγμές στις εργατικές, λαϊκές, νεολαιίστικες συνειδήσεις. Είναι παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται. Αυτό ισχύει και για το συλλαλητήριο στη ΔΕΘ, στο οποίο πρέπει να διαδηλώσουν μαζικά άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων στη Θεσσαλονίκη, με αιτήματα αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών τους, με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ. Το φετινό συλλαλητήριο στη ΔΕΘ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να σηματοδοτήσει ότι με μεγαλύτερη ορμή προχωράνε τα ζητήματα της οργάνωσης και ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της κοινωνικής συμμαχίας των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες.

Η οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων από τα κάτω απαιτεί συνδυασμένη πλατιά δουλειά στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στους χώρους κατοικίας με κεντρικό άξονα τις ανάγκες της εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν αφήνει κανέναν τομέα της ζωής στο απυρόβλητο, η εργατική αντεπίθεση επομένως πρέπει να αγκαλιάζει όλα όσα ταλαιπωρούν και γονατίζουν τη λαϊκή οικογένεια. Δεν μπορεί τα ζητήματα των μισθών, της κοινωνικής ασφάλισης και της σταθερής δουλειάς με δικαιώματα να ξεκόβονται από τα υπόλοιπα προβλήματα στην Υγεία, στην Παιδεία, στην ποιότητα ζωής, στην ακρίβεια κλπ. Από σήμερα κιόλας - για παράδειγμα - χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, χιλιάδες εργαζόμενοι που τα παιδιά τους πέρασαν σε κάποια σχολή μακριά από τον τόπο κατοικίας τους δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με το μεγάλο κόστος των σπουδών. Χιλιάδες νέα ζευγάρια δεν έχουν παιδικό σταθμό για τα παιδιά τους. Ολο και θα αυξάνονται αυτοί που δεν θα έχουν ούτε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν θα έχουν να πληρώσουν για γιατρό, νοσοκομείο, φάρμακα. Ηδη το ρεύμα και το νερό κόβονται σε οικογένειες ανέργων που δεν έχουν να πληρώσουν, ενώ κάποιες τέτοιες απόπειρες αποτράπηκαν μετά από παρέμβαση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Το εργατικό κίνημα θα αναπτύσσεται και θα μαζικοποιείται, θα δυναμώνει από τα κάτω στο βαθμό που οι δυνάμεις του συμβάλλουν έτσι, ώστε οι εργαζόμενοι να μην σκέφτονται αποσπασματικά, μα να συνειδητοποιούν την πηγή των προβλημάτων και το εύρος των σύγχρονων αναγκών τους που μπορούν να ικανοποιηθούν σήμερα. Και χρειάζεται να βαθαίνουμε με την ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση, ώστε να ωριμάζει η ταξική συνείδηση, να συνειδητοποιείται ότι αντίπαλος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι τα μονοπώλια και η εξουσία τους. Να αναδεικνύονται τα αδιέξοδα που αναπόφευκτα θα μαστίζουν την πλειοψηφία του λαού, όσο οι όροι ζωής και εργασίας καθορίζονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου για ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία.

Οι Επιτροπές Αγώνα που «ξεπήδησαν» το προηγούμενο διάστημα, είναι αναγκαίο να παίξουν πιο αποφασιστικό ρόλο, να γίνουν τα «μάτια», τα «αυτιά» και το στήριγμα των εργαζομένων σε κάθε χώρο. Να ανοίγουν αποφασιστικά και καθημερινά τη συζήτηση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, μέσα από τη δράση για οργάνωση της πάλης ενάντια στις συνέπειες της κρίσης. Η βελτίωση της λειτουργίας και δράσης των σωματείων προϋποθέτει όχι μόνο τη μαζικοποίησή τους, αλλά και τη συνεχή ενημέρωση για την πολιτική επικαιρότητα, την έκφραση αλληλεγγύης σε άλλους κλάδους ή σε άλλους λαούς που υποφέρουν, ακόμη πιο σκληρό ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, ως αναπόσπαστο μέρος των προβλημάτων των εργαζομένων.

Την ίδια στιγμή, αναγκαιότητα για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος αποτελεί η συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας με επικεφαλής την εργατική τάξη που θα τραβά στην αντιμονοπωλιακή πάλη τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομεσαίους του χωριού και της πόλης, όπως και ειδικά επεξεργασμένο σχέδιο για τη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες μικρομάγαζα κλείνουν και αναμένεται να κλείσουν ή φυτοζωούν, ότι χιλιάδες αγρότες ξεκληρίζονται. Tα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον από μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με εργατικό έλεγχο, όπου το επίπεδο ζωής και οι συνθήκες εργασίας θα συμβαδίζουν με τον παραγόμενο πλούτο, την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι και ΕΒΕ, οι εργαζόμενοι έχουν - για παράδειγμα - κοινό συμφέρον να αγωνιστούν για πλήρη ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, για φθηνά και ποιοτικά τρόφιμα. Πρέπει να συναντηθούν στο δρόμο του αγώνα για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία και την Παιδεία, για λαϊκή κατοικία, για αποκλειστικά δημόσιους και δωρεάν παιδικούς σταθμούς. Μόνο οι κοινοί αγώνες όλων των κλάδων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, μαζί με όλους όσοι θίγονται από την εξουσία των μονοπωλίων και με περιεχόμενο την αμφισβήτηση της ίδιας της εξουσίας τους μπορούν να φέρουν και κάποιες επιμέρους κατακτήσεις σήμερα.