Παπαγεωργίου Βασίλης

Δε λένε κάτι καινούριο. Ο χώρος του οπορτουνισμού απ' όπου προέρχονται ήταν απ' τους πρώτους που αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας το σοσιαλισμό. Η ΔΗΜΑΡ συντάσσεται με την ευρωενωσιακή γραμμή και την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα που εξισώνει το σοσιαλισμό με το φασισμό - ναζισμό, μιλώντας για «ολοκληρωτισμούς». Χρειάζεται, αν μη τι άλλο, περίσσευμα θράσους να το κάνει αυτό ειδικά σήμερα, που οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών έχουν πλήρως εμπεδώσει τι πάει να πει καπιταλιστική βαρβαρότητα, τι σημαίνει η καταπίεση της πείνας, της φτώχειας, της ανέχειας, της εξαθλίωσης. Η «άνοιξη» του Χάβελ, πρωτεργάτη των ανατροπών, τους οδήγησε στον πιο βαθύ και άγριο «χειμώνα». Οι απολογητές του καπιταλισμού, οι θιασώτες αυτού του βάναυσου εκμεταλλευτικού συστήματος, έχουν κάθε λόγο να αποτίουν φόρο τιμής σε όσους έθεσαν εαυτόν στην υπηρεσία του. Οι λαοί, απ' την άλλη, έχουν κάθε λόγο να τους καταδικάσουν και να τους παραδώσουν στη χλεύη ως προδότες των συμφερόντων τους.

Προαποφασισμένες και προδιαγεγραμμένες είναι οι νέες αυξήσεις κατά περίπου 15% στα τιμολόγια της ΔΕΗ από τις αρχές του νέου χρόνου, που έρχονται να προστεθούν σε αλλεπάλληλες αυξήσεις των προηγούμενων χρόνων, γεγονός που ήδη έχει οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά σε πλήρη αδυναμία να τους πληρώσουν. Πρόκειται για αυξήσεις που απορρέουν από την απόφαση για «απελευθέρωση» της ηλεκτρικής ενέργειας και την είσοδο σε αυτήν των ιδιωτικών μονοπωλίων. Οι αυξήσεις των τιμολογίων, στην πραγματικότητα πρόκειται για διπλασιασμό και τριπλασιασμό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η εγγυημένη κερδοφορία των μονοπωλίων. Το μέλλον θα είναι ακόμα πιο εφιαλτικό και αυτό ακριβώς περιγράφει η έκθεση της Κομισιόν με τίτλο «Ενεργειακός χάρτης πορείας ως το 2050», η οποία προβλέπει ότι οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας θα αυξάνονται σταθερά για τα επόμενα είκοσι (!) χρόνια και βλέπουμε. Εκτιμά μάλιστα ότι το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας θα φτάσει να απορροφά το 15% του συνολικού εισοδήματος των νοικοκυριών. Είναι ολοφάνερο ότι όσο τα μονοπώλια κυριαρχούν στην παραγωγή και την οικονομία, που σημαίνει ότι τα πάντα είναι καταδικασμένα να υπηρετούν την κερδοφορία τους, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για βελτίωση έστω και πρόσκαιρη για το βιοτικό επίπεδο και τη ζωή του λαού. Αντίθετα, και αυτό που βγαίνει από παντού όχι μόνο ως αντικειμενική αναγκαιότητα αλλά και ως όρος επιβίωσης του λαού, είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων από μια λαϊκή εξουσία.

Με αφορμή το θάνατο του ηγέτη της ΛΔ Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ιλ, τα αστικά ΜΜΕ έχουν σηκώσει κουρνιαχτό, κάνοντας λόγο για «δικτατορία», «αυταρχικό καθεστώς» και άλλα περί «αδυναμιών του ηγέτη» κ.λπ.

Οι διάφοροι αστοί κονδυλοφόροι βρίσκουν ευκαιρία να διακωμωδήσουν τη Λαϊκή Δημοκρατία Κορέας, αξιοποιώντας και ορισμένα φαινόμενα που είναι αταίριαστα με τις αρχές της εργατικής εξουσίας, όπως η οικογενειοκρατία (στον καπιταλισμό περισσεύει, π.χ. οικογένειες Παπανδρέου - Καραμανλή), είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονται τη δικτατορία των μονοπωλίων και ζητούν την εφαρμογή της «νομιμότητας» που καταργεί εργασιακά, κοινωνικά, λαϊκά δικαιώματα, υμνώντας ως «ιερό» και «απαραβίαστο» το καπιταλιστικό κέρδος και με κάθε ευκαιρία ζητώντας τη σκληρή καταστολή κάθε απεργιακής κινητοποίησης και λαϊκού αγώνα. Είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον τους για το λαό της ΛΔ Κορέας, όπως και για κάθε άλλο λαό. Δε θέλουν να έχει το δικαίωμα να μπορεί να διαλέξει ο ίδιος το μέλλον του και γι' αυτό με κάθε τρόπο συντάσσονται με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που εντείνουν την επιθετικότητά τους και στην περιοχή της Κορεατικής Χερσονήσου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι με την είδηση του θανάτου τόσο η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας, σύμμαχος των ιμπεριαλιστών, όσο και οι ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ «δείχνουν τα δόντια τους» απειλώντας. Ο μόνος υπεύθυνος για την τύχη της χώρας του είναι ο ίδιος ο κορεατικός λαός. Αυτό είναι το κύριο και πρωταρχικό, ανεξάρτητα από κριτικές σκέψεις ή και αντιθέσεις σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο για τις κατευθύνσεις και τους στόχους που μπαίνουν. Αυτό επίσης πρέπει να διαχωρίζεται από τις προσπάθειες νέων επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών κατά χωρών και λαών που «βαφτίζουν» ως «άξονα του κακού» για να προωθούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Η ιστορική εμπειρία, πρόσφατη και παλιότερη, το επιβεβαιώνει.