«Η χώρα δεν μπορεί να αντέξει άλλο μια τέτοια κυβέρνηση», είπε τις προάλλες ο Γ. Παπανδρέου. Και δεν έχει άδικο, αλλά «ξεχνά» ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν αντέχουν και, μάλιστα, αποδεδειγμένα - μέσ' από τις περσινές εκλογές - μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Εκτός και πιστεύει κανείς ότι οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, με την ίδια ακριβώς πολιτική των αντιλαϊκών διαρθρωτικών αλλαγών, της πολύμορφης ενίσχυσης της πλουτοκρατίας και της σκληρής λιτότητας για τους εργαζόμενους, θα είχε διαφορετικά από τα σημερινά αποτελέσματα...

«Σκληρός» εμφανίστηκε προχτές ο εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ απέναντι στην κυβέρνηση της ΠΓΔΜ, κατηγορώντας την ότι «παραμένει αγκυλωμένη και εγκλωβισμένη σε θέσεις και ρητορική αδιαλλαξίας». Ταυτόχρονα, επισημαίνει με νόημα ότι «η κυβέρνηση των Σκοπίων φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που της περιέρχονται όλο τον τελευταίο καιρό από τις Βρυξέλλες, από άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και από αλλού».

Το ζήτημα είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο παραμένει εγκλωβισμένη στον αδιέξοδο αστερισμό της «ονοματολογίας», αλλά φαίνεται να λαμβάνει μόνο τα μηνύματα που κολακεύουν τα αυτιά της. Εθελοτυφλεί, για παράδειγμα, στο γεγονός ότι την αδιαλλαξία της γειτονικής κυβέρνησης ενθαρρύνει πρώτα και κύρια η κυβέρνηση των ΗΠΑ, που μονομερώς την αναγνώρισε με το όνομα «Μακεδονία». Το γεγονός αυτό η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο το «κατάπιε», αλλά τσακίστηκε να ενταχθεί στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, εγκαταλείποντας πανηγυρικά την πάγια θέση της, για μη αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια και γενικώς. Αυτό μόνο τη σοβαρότητα και τη φερεγγυότητά της δε βοηθά, ακόμα και αν απευθύνεται σε κυβερνήσεις προτεκτοράτων. Από την άλλη όσο και αν βαυκαλίζεται, δεν είναι αυτή που κρατάει το «κλειδί» για την πορεία της ΠΓΔΜ προς τις «ευρωατλαντικές δομές». Από τη στιγμή που θα τα αποφασίσουν οι ηγεμόνες της «νέας τάξης» και η ίδια θα συμμορφωθεί, έστω και με αστερίσκους, δηλαδή με «διπλή ονομασία»...

Η γνωστή σε όλους Παγκόσμια Τράπεζα υποτίθεται πως είναι ένας οργανισμός που προωθεί την παγκόσμια ανάπτυξη και τη μείωση της φτώχειας. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τόσο αυτή, όσο και το αδερφάκι της, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποτελούν τους κατ' εξοχήν παγκόσμιους θεματοφύλακες των συμφερόντων του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των μεγάλων πολυεθνικών.

Στην πρώτη, λοιπόν, ο Τζ. Μπους θέλει να βάλει επικεφαλής τον Πολ Γούλφοβιτς, τον μέχρι σήμερα αναπληρωτή υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ, εγκέφαλο της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ και γνωστό γενικότερα για τις φιλοπόλεμες και ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Μια επιλογή, η οποία είναι ενδεικτική, τόσο των συνεχώς εντεινομένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όσο και της εμμονής του Λευκού Οίκου να ενισχύσει το ρόλο της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ στο συντελούμενο ξαναμοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής σε ολόκληρο τον κόσμο. Και δεν είναι τυχαίες οι πρώτες αντιδράσεις από την εδώ μεριά του Ατλαντικού. «Η "παλιά Ευρώπη" δεν είναι ακριβώς έμπλεα ενθουσιασμού» δήλωσε η Γερμανίδα υπουργός Ανάπτυξης Χαϊντεμαρίε Βίτσορεκ - Τσόιλ, θυμίζοντας εμμέσως και την ανάλογη δήλωση του Ντ. Ράμσφελντ.