Τι θα γίνει βρε παιδιά; Θα προχωρήσει η μεγα - συγχώνευση ή όχι; Γιατί το βασανίζετε τόσο πολύ το ζήτημα; Δε σκέφτεστε λίγο τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, τις γυναίκες και τους νέους, τον ελληνικό λαό, τέλος πάντων; Πώς να κοιμηθούν ήσυχοι όλοι αυτοί, όταν ο «γάμος του αιώνα» βρίσκεται στον αέρα; Κι αν τελικά επέλθει διαζύγιο; Τι θα γίνει μετά, με την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς και τις απαράδεκτες συντάξεις, τα προβλήματα στην Παιδεία και την Υγεία, τις αντιδραστικές εργασιακές σχέσεις και τις απολύσεις, τον «τρομονόμο» και τις όποιες «βελτιώσεις» του, την ειρήνη στα Βαλκάνια, τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, κλπ., κλπ., κλπ.; Πώς θα μπουν όλ' αυτά στο δρόμο της αντιμετώπισής τους;

Σωστά δεν τα λέμε..;

«Είναι μέρες που δε γράφω, γιατί να σου πω την αλήθεια είμαστε χάλια. Εχουμε τα λεφτά μας μέσα στις τράπεζες και μπορούμε να βγάζουμε από 300 πέσο τη βδομάδα. Ο κόσμος κάνει ώρες ουρές στις τράπεζες. Το δολάριο έχει φτάσει 2 πέσο στη μαύρη αγορά. Σήμερα σε μια περιοχή, στο Σάντα Φε, 200 χιλιόμετρα από το Μπουένος Αϊρες, ο κόσμος, οι αγρότες, βάλανε φωτιά στις τράπεζες και τα δημόσια γραφεία. Είμαστε πολύ απελπισμένοι, γιατί φοβούμαστε πως δε θα μας δώσουνε πίσω τα λεφτά μας. Λένε, π.χ., πως θα τα επιστρέψουν σε 24 δόσεις από το 2003, σε αυτούς που είχαν πάνω από 30.000 δολάρια, γιατί το κράτος δεν έχει τα δολάρια. Λένε πως τα ζητήσανε από τις τράπεζες και πληρώσανε τον τόκο στο FMI μέχρι το Νοέμβρη. Η ανεργία έχει φτάσει στο 30%. Αισθανόμαστε σκλαβωμένοι μέσα στο κράτος μας. Πάνε δύο μήνες που είναι όλα έτσι. Σχεδόν πολύ λίγος κόσμος πήγε διακοπές και αν θέλεις να ταξιδέψεις στο εξωτερικό, δεν μπορείς, αν δεν έχεις λεφτά στο σπίτι, για να αγοράσεις δολάρια ή για το εισιτήριο.

Γεια σου, Χριστίνα.

Αργεντινή, 02.57 ξημερώνοντας Τετάρτη 16 Γενάρη 2002».

Τα σχόλια περιττεύουν.

Ενα απ' τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης για τη λειτουργία των απογευματινών ιδιωτικών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία ήταν ότι με αυτά εξασφαλίζεται στον ασθενή ο γιατρός της επιλογής του. Στη στήλη λοιπόν έφτασε η παρακάτω στιχομυθία μεταξύ ασθενούς και του γραμματέα που έκλεινε το ραντεβού για τα ιδιωτικά ιατρεία.

- Θέλω ένα γιατρό για το απόγευμα.

- Ποιο γιατρό θέλετε; ρώτησε ο γραμματέας και άρχισε να διαβάζει τον κατάλογο με τα ονόματα των γιατρών που έχουν δηλώσει συμμετοχή.

- Δεν ξέρω κανέναν, παιδί μου. Θέλω να μου κλείσεις ραντεβού με τον πιο φθηνό, ήρθε η απάντηση του ασθενούς.

Τι να πει κανείς όταν είναι καθηλωμένος και απελπισμένος στην αναμονή της λίστας; Και δεν προσβάλλει αυτή η διατίμηση και τους ίδιους τους γιατρούς που παίρνουν μέρος στη διενέργεια αυτών των ιατρείων; Είναι ένα ερώτημα που το απαντά κανείς ενώπιος ενωπίω και παίρνει αποφάσεις που δεν προσβάλλουν ή δε διατιμούν τη συνείδηση και το επιστημονικό του κύρος.