Πιο ψηλά κι απ' τα βουνά του Κασμίρ... Κάπου εκεί φτάνει η εμπλοκή της χώρας στα ευρωατλαντικά σχέδια. Το θυμηθήκαμε διαβάζοντας για τις δηλώσεις Ινδού στρατηγού που ζητάει σύσφιξη των σχέσεων με την Ελλάδα και κοινές ασκήσεις, γιατί η Τουρκία - λέει - βοηθάει το Πακιστάν.

Δεν χρειάζονται βέβαια τα προσχήματα. Αρκούν τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, αυτά που δρομολογούν τον ευρωατλαντικό εμπορικό δρόμο IMEC, σαν αντίβαρο του κινεζικού «Δρόμου του Μεταξιού».

Πάντως... προφητικός ο Μητσοτάκης: «Η ελληνική Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό θα βρίσκονται σύντομα στον Ινδο-Ειρηνικό», έλεγε... το 2023. Και μετά από έναν χρόνο - πέρυσι - η Πολεμική Αεροπορία έκανε κοινές ασκήσεις με την Ινδία. Ενώ η αποστολή «Aspides» από την Ερυθρά επέκτεινε την αποστολή της έως τον ...Ινδικό Ωκεανό.

Κοίτα κάτι συμπτώσεις... Και δεν είναι και οι μόνες. Για παράδειγμα, στην αρχή και στο τέλος του IMEC, στην Ινδία και στην Παλαιστίνη, πέφτουν κορμιά. Μάλλον σύμπτωση κι αυτό...

* * *

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, η αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας σερβίρεται σε παχυλές μερίδες. Γενναίο μερτικό διεκδικεί ο Τραμπ.

Τι είπε; «Εμείς κάναμε περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα, μακράν, για να παράγουμε ένα νικηφόρο αποτέλεσμα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (...) κανείς δεν μας πλησίασε σε δύναμη, γενναιότητα ή στρατιωτική ευφυΐα».

Δεν ανησυχεί βέβαια για τη σύγκριση του αμερικανικού με τον βρετανικό και τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Οι μεταπολεμικές εξελίξεις άλλωστε επιβεβαίωσαν την υπεροχή των ΗΠΑ ανάμεσα στους συμμάχους τους.

Αυτό που προσπαθεί να απαξιώσει είναι η συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης και του Κόκκινου Στρατού. Των εκατομμυρίων Σοβιετικών που πρωτοστάτησαν στον αγώνα - μαζί με τα παρτιζάνικα κινήματα της Ευρώπης - και τελικά στην ήττα του ναζιστικού τέρατος.

Προειδοποίησε μάλιστα ο Τραμπ ότι στο εξής «θα αρχίσουμε να γιορτάζουμε ξανά τις νίκες μας!». Πράγματι, έχει πολλές «νίκες» να γιορτάσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Τόσο θάνατο και καταστροφή έχει σπείρει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, μέχρι τη Λατινική Αμερική, το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Αν αποφασίσουν να ...τιμήσουν όλες τις «νίκες» τους με αργία, δεν θα μείνει εργάσιμη μέρα στις ΗΠΑ.

* * *

Πάντως, η Κωνσταντοπούλου γιόρτασε χτες την ...ειρήνη, που «στο τέλος θα νικήσει» μαζί με το «καλό»! Και κάπου εδώ τελείωσε το ...μάθημα Ιστορίας για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (και όχι μόνο).

Εκεί όπου - μάλλον - συγκρούστηκαν οι κακοί με τους καλούς και κέρδισαν οι δεύτεροι. Κι επειδή το μήνυμα της λήξης του πολέμου ήταν «ποτέ ξανά πόλεμος», η Κωνσταντοπούλου είναι εδώ για να διασφαλίσει ότι οι ιμπεριαλιστές θα είναι στο εξής με την ειρήνη και με το καλό.

Καρδούλες και σ' αυτούς, μπας και «μαλακώσουν».

* * *

Το 52% των μισθωτών εργάζεται περισσότερες ώρες από ό,τι προβλέπει η σύμβασή τους και από αυτούς ένα περίπου 50% δεν αμείβεται για την έξτρα δουλειά. Για τους πεφτοσυννεφάκηδες θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση αύξησε τις απλήρωτες υπερωρίες, μείωσε την αποζημίωση για τις υπόλοιπες και προσφάτως μείωσε και τις εργοδοτικές εισφορές.

Επιπλέον, νομοθέτησε το 13ωρο την ημέρα σε δυο εργοδότες και τώρα ετοιμάζεται να φέρει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε εβδομαδιαία βάση και το σπάσιμο σε ενεργό και ανενεργό εργάσιμο χρόνο.

Τυχαία μήπως όλες οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων κινούνται γύρω από τον χρόνο εργασίας; Καθόλου! Είναι το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουν η εργοδοσία και το κράτος της για να βαθαίνουν την εκμετάλλευση και να αυξάνουν την κερδοφορία.

Και να σκεφτεί κανείς ότι στην ...πρώτη νιότη του καπιταλισμού θεσπίστηκε το 8ωρο. Μετά από 140 χρόνια καπιταλιστικής ...προόδου, νόμος του εργοδότη είναι το 13ωρο!

* * *

Μα καλά, πού κρύβονταν όλοι αυτοί οι «άνομοι», που ξεμπούκαραν ξαφνικά και σκορπούν τον ...τρόμο στα πανεπιστήμια, δέκα μέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές;

Και η κυβέρνηση; Εκπληκτική η ετοιμότητά της να ανακοινώσει νέα μέτρα καταστολής, σε πλήρη αντίθεση με τα αντανακλαστικά της όταν οι φοιτητές διεκδικούν ακόμα και τα αυτονόητα (πόσο μάλλον πτυχία και σπουδές με αξία, σύγχρονα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα).

Και βέβαια, στο κλίμα της «ανομίας», τα παπαγαλάκια της δεν άργησαν καθόλου να ρίξουν το «δίλημμα» «ΔΑΠ ή χάος»... Ούτε έτοιμα να τα είχε όλα η κυβέρνηση. `Η μήπως τα είχε; Ρητορικό το ερώτημα...