Με μεγάλη επιτυχία και κερδίζοντας το ενδιαφέρον του κόσμου, που έδωσε βροντερό «παρών», πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 1η Ιούνη στην πλατεία της Νέας Σμύρνης από την Τομεακή Οργάνωση Νότιων Συνοικιών του ΚΚΕ μια σημαντική εκδήλωση, αφιερωμένη στα 135 χρόνια του ιστορικού σωματείου του Πανιωνίου. Μέσα από την εκδήλωση αναδείχθηκαν σημαντικές στιγμές στην πολύχρονη πορεία του συλλόγου, δεμένες με αντίστοιχες στιγμές από την Ιστορία και την πάλη του λαού στο πέρασμα των ετών.

Στο πάνελ βρέθηκαν ο Γιάννης Κορφιάτης, εκλεγμένος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στο Δημοτικό Συμβούλιο Νέας Σμύρνης, ο Νάσος Μπράτσος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Πάνος Τσελέντης, μέλος του Πανιωνίου ΓΣΣ, και ο Μίλτος Λαζαρίδης, πρώην πρόεδρος του Πανιωνίου ΓΣΣ και γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας μπάσκετ. Χαιρετισμό απηύθυνε ο Θοδωρής Ντάντος, πρόεδρος του Ερασιτέχνη Πανιωνίου. Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Πασακυριάκος.

Ιδιαίτερο σημείο της εκδήλωσης αποτέλεσε η προβολή ενός ενδιαφέροντος 20λεπτου βίντεο για την ιστορική πορεία του Πανιωνίου, με το «νήμα» να ξεκινά από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας και να ξετυλίγεται στην Ελλάδα των προπολεμικών και μεταπολεμικών χρόνων, φτάνοντας μέχρι το σήμερα.

Στην τοποθέτησή του ο Γιάννης Κορφιάτης επεσήμανε ότι η πρωτοβουλία του ΚΚΕ για τη διοργάνωση της πολύ ενδιαφέρουσας εκδήλωσης - αφιερώματος σε έναν ιστορικό σύλλογο όπως ο Πανιώνιος, με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό και στον πολιτισμό, εντάσσεται στο πλαίσιο αντίστοιχων εκδηλώσεων του Κόμματος με αφιερώματα σε ομάδες που ποτέ δεν ξέχασαν την καταγωγή τους, την Ιστορία τους, καθώς και σε αθλητές - πρότυπα αγωνιστικής στάσης. Οπως τόνισε, στόχος ήταν «να φωτίσουμε το γεγονός ότι η ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού στην Ελλάδα έχει παράλληλη τροχιά με την πορεία εμφάνισης της εργατικής τάξης και την προσπάθειά της να οργανωθεί ως τάξη».

Στάθηκε ειδικά στην πρωτοπόρα δράση που ανέπτυξαν το ΚΚΕ και η ΟΚΝΕ από τα πρώτα χρόνια τους - και μάλιστα σε συνθήκες διώξεων - όσον αφορά την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού, με την ίδρυση πλήθους εργατικών αθλητικών σωματείων στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Στο επίκεντρο τέθηκε το ποδόσφαιρο, ένα κατεξοχήν άθλημα της φτωχολογιάς, «το μπαλέτο της εργατικής τάξης» όπως είπε χαρακτηριστικά.

Μιλώντας για τον Πανιώνιο, επεσήμανε ότι πρόκειται για έναν σύλλογο που διατήρησε έντονα το προσφυγικό του στοιχείο και τα σημάδια μιας διαφορετικής κουλτούρας, προερχόμενης από τη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία. Ειδικά δε για το προσφυγικό στοιχείο στην ομάδα, τόνισε ότι κρατήθηκε ζωντανό και παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο έναν αιώνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπου οι εικόνες φρίκης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των καραβανιών των ξεριζωμένων, συνεχίζουν να είναι εικόνες πολύ οικείες στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία.

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στο έργο που έχει επιτελέσει όλα αυτά τα χρόνια ο Πανιώνιος, με ιδιαίτερη μνεία στο γεγονός ότι στην περίπτωσή του δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει μόνο το ποδοσφαιρικό τμήμα: Σε όλη την πορεία του μέχρι σήμερα ο Πανιώνιος έχει παραμείνει ένας πολυαθλητικός σύλλογος, που στόχο έχει την ανάπτυξη όλων των αθλημάτων σε άνδρες και γυναίκες, παραμένοντας προσηλωμένος στην έννοια της Φυσικής Αγωγής.

Στον χαιρετισμό του προς την εκδήλωση ο Θοδωρής Ντάντας ευχαρίστησε την ΚΕ του ΚΚΕ και την ΤΟ Νότιων Συνοικιών του Κόμματος για την πρωτοβουλία να τιμήσουν τον Πανιώνιο ΓΣ Σμύρνης για τα 135 χρόνια προσφοράς του στον αθλητισμό και στον πολιτισμό, αλλά και στους αγώνες του λαού.

Στάθηκε ιδιαίτερα στην προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια στη «δημόσια σφαίρα» να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι ο αθλητισμός, οι σύλλογοι, οι φίλαθλοι θα πρέπει να μένουν μακριά από την πολιτική και να μην εκφράζουν άποψη για τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και στον κόσμο, ότι το μόνο που πρέπει να ενώνει είναι το σήμα της ομάδας. «Λες και το αθλητικό σωματείο και η κερκίδα δεν είναι κομμάτι της κοινωνίας, κομμάτι των προβληματισμών και σκέψεων που κουβαλάνε οι άνθρωποι στο σπίτι τους, στην εργασία τους», είπε χαρακτηριστικά.

Η ιστορική πραγματικότητα - υπογράμμισε - λέει ότι ο αθλητισμός, όπως και η ανθρώπινη κοινωνική δραστηριότητα συνολικά, είναι πάντα στη βάση του μια πολιτική πράξη, δημιουργεί πολιτικό περιεχόμενο, κάποιες φορές και ασυνείδητα στους φορείς που το εκφράζουν. Και έφερε το παράδειγμα της πρωτοβουλίας του εμβληματικού προέδρου του Πανιωνίου, Δημήτρη Δάλλα, να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη του γυναικείου αθλητισμού από τον σύλλογο, διοργανώνοντας τους πρώτους αγώνες γυναικών σε μια εποχή ακραίου συντηρητισμού στην Ελλάδα, δεκαετίες ολόκληρες πριν την κατάκτηση του δικαιώματος ψήφου γι' αυτές.

Χαρακτήρισε τον Πανιώνιο «ένα μεγάλο αθλητικό σχολείο», που οι επιτυχίες του σε όλα τα σπορ σμιλεύτηκαν κυρίως από την επιτυχία του στις υποδομές και την τόλμη των παραγόντων του, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν αποτέλεσε έναν οικονομικό «Γολιάθ» του αθλητισμού.

Ειδική αναφορά έκανε στην κοινωνική και αθλητική σημασία που έχει η προσπάθεια στήριξης και επέκτασης του ερασιτεχνικού αθλητισμού, όπου το μοντέλο διοίκησης είναι υπόθεση της βάσης, δεν έχει κερδοσκοπικά χαρακτηριστικά και δεν αποτελεί ιδιοκτησία του εκάστοτε μεγαλομετόχου ή των αθλητικών ανώνυμων εταιρειών. Παράλληλα έθιξε το σοβαρό ζήτημα της έλλειψης χώρων άθλησης και υποδομών, ειδικά σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή όπως η Νέα Σμύρνη, και μίλησε για τη στήριξη από πλευράς Πανιωνίου στις προσπάθειες της τοπικής κοινωνίας για άνοιγμα και αξιοποίηση όλων των δημόσιων χώρων άθλησης στην περιοχή.

Από την πλευρά του ο Πάνος Τσελέντης αναφέρθηκε σε σημαντικά σημεία της πολύχρονης παρουσίας του Πανιωνίου, καθώς και στην ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε διαχρονικά με τους φιλάθλους του. Οπως είπε χαρακτηριστικά, κοντά ενάμιση αιώνα τώρα ο σύλλογος συνεχίζει να γράφει τη δική του Ιστορία, συνδεδεμένη απόλυτα με την πολιτική και κοινωνική «μοίρα» του τόπου.

Μεταξύ άλλων στάθηκε στο γεγονός ότι ο Πανιώνιος κατάφερε το 1923 να πραγματοποιήσει τους πρώτους του αγώνες, μόλις έναν χρόνο μετά τη μετεγκατάστασή του στην Αθήνα, κουβαλώντας την ιστορική κληρονομιά στην ανάπτυξη του γυναικείου αθλητισμού. Επίσης στις μετέπειτα πολλές και σημαντικές επιτυχίες του συλλόγου σε αυτόν τον τομέα, αλλά και στην ανάδειξη σπουδαίων αθλητών, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και σε άλλα αθλήματα.

Μίλησε επίσης για τη μαζικότητα που αποτέλεσε από την αρχή κομμάτι της δουλειάς του συλλόγου, αναφέροντας ότι σήμερα, με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΓΓΑ, ο Πανιώνιος έχει στη δύναμή του 3.248 αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιών, ξεκινώντας ειδικά στα τμήματα κολύμβησης από 4 μέχρι 85 ετών.

Σημαντικές και ανεξίτηλες ιστορικές στιγμές στην πορεία του συλλόγου ανά τα χρόνια ανέδειξε στην τοποθέτησή του ο Νάσος Μπράτσος. Εστίασε στις ιδιαίτερα σημαντικές περιοδείες που πραγματοποίησε ο σύλλογος το 1951, το 1953 και το 1954 στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Κύπρο, σε περιοχές που μέχρι και σήμερα βρίσκονται είτε σε εμπόλεμη κατάσταση είτε γενικότερα στο στόχαστρο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οπως τόνισε, και τότε, στις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν ο Πανιώνιος περιόδευε σε Αιθιοπία, Αίγυπτο, Συρία, Λίβανο και Κύπρο, το θέμα της ειρήνης δεν ήταν δεδομένο.

Ομως ο ιστορικός σύλλογος - συνέχισε ο ομιλητής - αποφάσισε να βρεθεί εκεί, ως πρεσβευτής ειρήνης και φιλίας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα κάθε λαού να κάνει κουμάντο στη χώρα του. Πρωτοβουλία που βέβαια δεν έτυχε προβολής από τον ελληνικό Τύπο της εποχής, ο οποίος προτιμούσε να κάνει εκτενείς αναφορές στη διοργάνωση αγώνων - παρωδία μεταξύ ελληνικών ομάδων και ομάδων Αμερικανών ναυτών από τα πολεμικά πλοία που στάθμευαν στον Πειραιά, ή αγώνων «για τα θύματα του συμμοριτοπολέμου».

Ο Μίλτος Λαζαρίδης ευχαρίστησε το ΚΚΕ για την πρωτοβουλία να ενδιαφερθεί για τον Πανιώνιο, χαρακτηρίζοντας την εκδήλωση βήμα για να προβληθεί η Ιστορία του συλλόγου, όχι με μουσειακό τρόπο αλλά ως συνέχεια, καθώς δεν διακόπηκε ποτέ και αναπόφευκτα εξηγεί την κατάσταση στον αθλητισμό και τον ρόλο που θα πρέπει να παίζει αυτός.

Αφιέρωσε την παρέμβασή του σε ανθρώπους - επώνυμους και ανώνυμους - που δεν βρίσκονται στη ζωή αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας και των επιτυχιών του Πανιωνίου, και που βασική επιδίωξή τους ήταν η πραγματική ανάπτυξη του συλλόγου και του αθλητισμού, και όχι να γίνει ο Πανιώνιος ένα ελκυστικό εμπόρευμα.

Εστίασε στη σημερινή στυγνή πραγματικότητα στον αθλητισμό, όπου την τελευταία τουλάχιστον 30ετία οι νόμοι που έχουν περάσει δείχνουν μια πλήρη περιφρόνηση σε οτιδήποτε συλλογικό, αποθρασύνοντας το σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και αποθεώνοντας την ατομικότητα. Ο,τι συμβαίνει, εξήγησε, δεν το δημιούργησαν φυσικά φαινόμενα, αλλά συγκεκριμένες πολιτικές και αντιλήψεις.

Επεσήμανε πως η ιδιωτικοποίηση στον αθλητισμό έγινε «με τον πιο άγριο, βάναυσο, πειρατικό και εκβιαστικό τρόπο», με ομήρους τα ίδια τα σωματεία, που θα έπρεπε να «υιοθετηθούν» από κάποια Αθλητική Ανώνυμη Εταιρεία προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Οπως είπε, το δόγμα «ο αθλητισμός είναι θέαμα», σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό των φιλάθλων από τα κοινά, μετέτρεψε τους τελευταίους από υποστηρικτές σε «πελάτες - θεατές», καθηλώνοντάς τους στον καναπέ και απομακρύνοντάς τους από τις εξέδρες και τα γήπεδα, φέρνοντας στη θέση τους τους ιδιωτικούς στρατούς. Υπογράμμισε δε ότι όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα, χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή και στήριξη, είναι εγχείρημα καταδικασμένο να αποτύχει. Γι' αυτό - συνέχισε - θα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι ο αθλητισμός είναι δική του υπόθεση και ότι χωρίς τη δική του συμμετοχή, με οποιαδήποτε ιδιότητα, δεν υπάρχει.