Ιδιαίτερη επιτυχία σημείωσε η 2η Παγκόσμια Συνάντηση Αλληλεγγύης στον αγώνα του κουβανικού λαού, που διοργανώθηκε στην Αβάνα, από 10 έως 14 του Νοέμβρη 2000, από το Κουβανικό Ινστιτούτο Φιλίας των Λαών (ICAP), με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση και άλλων 70 μαζικών οργανώσεων της Κούβας.

Στη δεύτερη αυτή συνάντηση συμμετείχαν συνολικά 4.664 άτομα από 118 χώρες, και από τις 5 ηπείρους, ενώ στην πρώτη, που είχε πραγματοποιηθεί το 1994, σε μια εξαιρετικά δύσκολη για την Κούβα και την Επανάστασή της εποχή, είχαν συμμετάσχει 3.069 από 108 χώρες. Οι αντιπρόσωποι αυτοί εκπροσωπούσαν τους παλιούς συνδέσμους φιλίας, που αριθμούν αρκετά χρόνια ζωής, επιτροπές αλληλεγγύης που συγκροτήθηκαν τη δεκαετία του '90 - την εποχή που εχθροί και «φίλοι» της Κουβανικής Επανάστασης μετρούσαν τις μέρες της - συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις, πολιτικά κόμματα και νεολαίες. Μόνο από τις ΗΠΑ παραβρέθηκαν 600 άτομα.

Κύρια θέματα που απασχόλησαν το συνέδριο ήταν ο αποκλεισμός, ένας πραγματικός ακήρυχτος πόλεμος που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επέβαλαν στην Κούβα σχεδόν αμέσως μετά τη νίκη της Επανάστασης, και ο Νόμος Κουβανικής Προσαρμογής, όπως ονομάζεται, δηλαδή ο νόμος εκείνος των ΗΠΑ που προβλέπει ότι σε όποιον Κουβανό φτάσει στις ακτές τους παράνομα, χωρίς να έχει βγει νόμιμα από το έδαφος της Κούβας και να είναι κάτοχος βίζας εισόδου στη χώρα τους, του χορηγείται αμέσως και χωρίς διαδικασίες άδεια παραμονής και εργασίας. Ακόμη η πληροφόρηση και παραπληροφόρηση και η αντιμετώπισή τους, καθώς και οι διαφορετικές εκφράσεις αλληλεγγύης, που τόσο χρειάζεται ο κουβανικός λαός στον άνισο αγώνα του.

Για την κατάσταση στην Κούβα ενημέρωσαν ο Κάρλος Λάχε, γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής του Υπουργικού Συμβουλίου και υπεύθυνος για θέματα οικονομίας, ο Ρικάρντο Αλαρκόν, πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας, ο Φελίπε Πέρες, υπουργός Εξωτερικών, ο πρόεδρος του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λαών, Σέρχιο Κοριέρι, και φυσικά ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο, που, ως συνήθως, έκλεψε την παράσταση με την 5ωρη ομιλία του στο κλείσιμο του συνεδρίου.

Η τελική διακήρυξη και τα συμπεράσματα των τριών επιτροπών-ομάδων εργασίας ήταν πολλά και σημαντικά και κατέληξαν σε ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσης για τα επόμενα δύο χρόνια, αφού ο Φιντέλ μάς έκανε να υποσχεθούμε ότι δε θα περιμένουμε άλλα 6 χρόνια για να πραγματοποιήσουμε το επόμενο παγκόσμιο συνέδριο αλληλεγγύης, αλλά μόλις δύο.

Το κίνημα αλληλεγγύης στη χώρα μας εκπροσωπήθηκε κυρίως από τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης, που διοργάνωσε την αποστολή 37 ατόμων, ανάμεσα στους οποίους ήταν και δύο αντιπρόσωποι από το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Πειραιά, ένας από την ΠΕΜΕΝ και ένας από την Πανελλήνια Ενωση Λογιστών (ΠΟΛ). Ολοι οι υπόλοιποι αντιπρόσωποι ήταν φίλοι της Κούβας, από τη Θεσσαλονίκη κυρίως (25 αντιπρόσωποι) και την Αθήνα. Από τα ελληνικά πολιτικά κόμματα μόνο το ΚΚΕ έστειλε αντιπρόσωπο.

Παρά το γεγονός ότι η ελληνική αποστολή δεν ήταν όσο αντιπροσωπευτική θέλαμε για το πλατύ και δραστήριο κίνημα αλληλεγγύης της χώρας μας, είχε ωστόσο σημαντική παρουσία στο συνέδριο. Ο πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου της Θεσσαλονίκης μίλησε στην ολομέλεια του συνεδρίου, καθώς και στην ομάδα εργασίας που πραγματευόταν το θέμα της αλληλεγγύης, ενώ στην ίδια ομάδα εργασίας τη δράση που αναπτύσσεται στην Ελλάδα περιέγραψε ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου στην Αθήνα. Επίσης, ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος είχε τη μεγάλη τιμή να μιλήσει στη μαζική πολιτική και πολιτιστική αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση που έγινε στις 14 του Νοέμβρη, στα πλαίσια του συνεδρίου, στο Αντιιμπεριαλιστικό Βήμα, που έχει στηθεί λίγα μέτρα από το Γραφείο Συμφερόντων των ΗΠΑ, παρουσία του Φιντέλ Κάστρο και όλης της ηγεσίας του κράτους και του κόμματος. Στην εκδήλωση αυτή, όπου συμμετείχαν πάνω από 10 χιλιάδες άτομα, μίλησαν εκπρόσωποι από τις 5 ηπείρους, από τις εξής χώρες: Νότια Αφρική, Ινδία, Βραζιλία (ο γνωστός από το βιβλίο του και στη χώρα μας ιερωμένος Φράι Μπέτο), Μεξικό, Παλαιστίνη, Αυστραλία, Πουέρτο Ρίκο, ΗΠΑ (ο μεγάλος φίλος της Κούβας και του λαού της, ιερωμένος Λούσιους Ουόκερ), και από την Ευρώπη η Βουλγαρία (εκ μέρους της Ανατολικής Ευρώπης) και η Ελλάδα από τη Δυτική Ευρώπη.

Γενικά, το συμπέρασμα που βγάλαμε όλοι όσοι παραβρεθήκαμε στο συνέδριο ήταν ότι η Κούβα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες, αφού η πτώση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος κατά 35% από το 1990-1993, δεν έχει ακόμα καλυφθεί, ωστόσο από το 1994-1995 και πέρα σημειώνεται μια σταθερή άνοδος, που το 1999 έφτασε το 6,2%. Κι αυτό, φυσικά, χωρίς τις ανισότητες και τις αδικίες που χαρακτηρίζουν την άνοδο των δεικτών στην καπιταλιστική κοινωνία.

Το κύριο, όμως, που χρειαζόταν πάντα και εξακολουθεί να χρειάζεται ο κουβανικός λαός από τους πραγματικούς φίλους του είναι η πολιτική αλληλεγγύη στον αγώνα του. Η καταγγελία με κάθε ευκαιρία του απαράδεκτου αποκλεισμού που οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει και που γίνεται όλο και πιο έντονος, παρά τις όποιες εξαγγελίες έχουν γίνει κατά καιρούς, η απαίτηση να αρθεί αυτός ο αποκλεισμός, η απαίτηση να σταματήσουν οι πολιτικές, οικονομικές, διπλωματικές πιέσεις στην Κούβα για να εγκαταλείψει τις αρχές της, να αφεθεί, επιτέλους, ο κουβανικός λαός ελεύθερος να ακολουθήσει το δρόμο ανάπτυξης που ο ίδιος αποφάσισε πριν από 40 χρόνια και να οικοδομήσει ελεύθερα την κοινωνία που επέλεξε και εξακολουθεί να θέλει: τη σοσιαλιστική.

Ταυτόχρονα, είναι φανερό και συζητήθηκε πλατιά και στο συνέδριο, ότι καμιά προσπάθεια του κουβανικού λαού δε θα είναι πραγματικά αποτελεσματική και δεν μπορεί να στεφθεί με ολοκληρωτική επιτυχία, αν δεν ενταθεί σε παγκόσμιο επίπεδο η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού σε όλες τις μορφές του, αν δεν υπάρχει ένα ισχυρό κίνημα κατά της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, αν δεν τσακιστεί η ραχοκοκαλιά του καπιταλιστικού συστήματος που γέννησε τον ιμπεριαλισμό.

Το κίνημα αλληλεγγύης στην Κούβα, με την πολυμορφία και πολυχρωμία του, αποτελεί κι αυτό κομμάτι του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και εν δυνάμει σύμμαχο του κινήματος ενάντια στον καπιταλισμό, αφού η υποστήριξη στην Κούβα είναι στενά δεμένη με τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη σε κάθε λαό που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η ενίσχυσή του είναι, επομένως, καθήκον όλων μας.

Κατ' αρχήν, στην Παραγουάη, δύο πρόσφατα γεγονότα τράβηξαν την προσοχή των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων αυτής της χώρας. Τελευταία άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες δημοσιογραφικές πληροφορίες για ένα υποτιθέμενο σχέδιο εισβολής των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC-EP), στο έδαφος της Παραγουάης, αναφέρει η εβδομαδιαία εφημερίδα του ΚΚ Χιλής, «Ελ Σίγκλο». Αυτή η «εισβολή», την οποία στηρίζουν, όπως λένε οι ίδιες δημοσιογραφικές πληροφορίες, η Κούβα, η Λιβύη και τα κομμουνιστικά κόμματα της ηπείρου(!), οφείλεται στην πρόθεση των FARC-EP και των συμμάχων τους να «διεθνοποιήσουν» την κολομβιανή διένεξη. Σχεδόν την ίδια στιγμή, οι κρατικές αρχές της Παραγουάης προχωρούν στη δημιουργία μιας εθνικής υπηρεσίας «πληροφοριών», ενώ η σύστασή της έχει ανατεθεί σε δύο πολύ ειδικούς «συμβούλους»: δύο Χιλιανούς, πρώην πράκτορες της CNI (μυστικές υπηρεσίες της Χιλής επί Πινοτσέτ).

Στην Αργεντινή, μετά από απαίτηση της CIA, η κυβέρνηση απαγόρευσε πρόσφατα την είσοδο στη χώρα ενός εκπροσώπου των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας, παρά το γεγονός ότι είχε διπλωματική αναγνώριση.

Την ίδια περίοδο, κύκλοι της Αριστεράς στην Αργεντινή προειδοποιούσαν για πραγματοποίηση κοινών στρατιωτικών ασκήσεων μεταξύ στρατιωτικών δυνάμεων των χωρών των Ανδεων και βορειοαμερικανικών στρατιωτικών ομάδων.

Ταυτόχρονα, όπως αποκαλύπτει η εφημερίδα του ΚΚ Αργεντινής, «Νουέστρα Προπουέστα», κατά τη διάρκεια της Συνάντησης Κορυφής των υπουργών Αμυνας της ηπείρου, που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη στο Μανάος της Βραζιλίας, ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ουίλιαμ Κοέν, υπέγραψε με τον Αργεντινό ομόλογό του, Ρικάρδο Λόπες Μέρφι, μία άκρως μυστική συμφωνία «με στόχο την αντιμετώπιση των λαών που αντιτάσσονται στη συνέχιση της εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου σε ολόκληρη την ήπειρο». Με την υπογραφή, ο Κοέν έσπευσε να ξεκαθαρίσει: «Εξασφαλίζουμε τη δυνατότητα να μοιραζόμαστε, χωρίς κινδύνους, στρατιωτικές πληροφορίες, σχετικές με τις ένοπλες δυνάμεις, για παράδειγμα με στρατιωτικές ασκήσεις και με γενικότερα θέματα στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα σενάρια «πολέμου» που σχεδίασαν Αργεντινοί στρατιωτικοί με τους Βορειοαμερικανούς «συμβούλους» τους, είναι αυτά που πραγματικά υπάρχουν στην Κολομβία και την Κεντρική Αμερική.

Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι στη Συνάντηση Κορυφής των υπουργών Αμυνας της ηπείρου που προαναφέραμε, οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν και πάλι την «πρότασή» τους στη Βραζιλία για «διεθνοποίηση» της Αμαζονίας, φυσικά, υπό τον έλεγχο «ηπειρωτικών» στρατιωτικών δυνάμεων, που όμως δεν είναι άλλες από τις βορειοαμερικανικές.

Η κυβέρνηση της Βραζιλίας αντιτάχθηκε στην πρόταση, γεγονός που δε σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δε θα συνεχίσουν να επιμένουν και στο μέλλον για το θέμα.

Ακόμα, στον Παναμά βρίσκονται και πάλι, μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από τη Διώρυγα, περίπου χίλιοι Αμερικανοί στρατιωτικοί, οι οποίοι εναλλάσσονται μεν, αλλά ο αριθμός τους παραμένει σταθερός. Παρά το γεγονός ότι η Πρόεδρος του Παναμά, Μιρέια Μοσκόσο, επιμένει ότι η παρουσία βορειοαμερικανικών στρατευμάτων στη χώρα είναι θέμα του παρελθόντος, κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι στην Ουάσιγκτον υπάρχουν δυνάμεις που πετυχαίνουν να είναι θέμα του παρόντος, ενώ είναι αποφασισμένες να το κάνουν πολύ περισσότερο θέμα του μέλλοντος...

Το συντονισμό όλων των παραπάνω σχεδίων, για ολόκληρη την περιοχή, έχουν αναλάβει μεταξύ άλλων ο στρατηγός Χάρολντ Μπεντόια, πρώην διοικητής του Στρατού της Κολομβίας και υπεύθυνος για τον εξοπλισμό των παραστρατιωτικών ομάδων, ο Βορειοαμερικανός στρατηγός Μπάρι Μακ Κάφι, ο λεγόμενος «τσάρος» κατά του εμπορίου ναρκωτικών, καθώς και ο Τσαρλς Ουίλχεμ, υπεύθυνος της Νότιας Διοίκησης των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ με έδρα στη Λατινική Αμερική.

Τα ταξίδια τους είναι συνεχή, έντονα και πολύ συγκεκριμένα. Οι επιδιώξεις τους ξεκινούν από το να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των κυβερνώντων της περιοχής στα σχέδιά τους, και φτάνουν μέχρι πολύ συγκεκριμένα θέματα, όπως η έγκριση για μετακινήσεις στρατευμάτων και για εγκατάσταση νέων στρατιωτικών βάσεων υπό βορειοαμερικανικό έλεγχο.

Στο Εκουαδόρ, πέτυχαν από τους κυβερνώντες αυτής της χώρας την παραχώρηση του νησιού Μάντα, ενώ η Ολλανδία επιτρέπει τη χρήση του εναέριου χώρου των Αρούμπα και Κουρασάο.

Ο στρατηγός Ουίλχεμ έχει τονίσει, με πολλές ευκαιρίες, ότι η πιθανή σκηνή πολέμου που οι ίδιοι σχεδιάζουν θα μπορούσε να είναι τώρα η νότια περιοχή της Κολομβίας, Πουτουμάιο, που συνορεύει με το Εκουαδόρ.

Ο Αμερικανός στρατιωτικός, έχοντας υπόψη αυτόν τον ειδικό στόχο, χαρακτήρισε ως «στρατηγική» τη στρατιωτική βάση στο νησί Μάντα και τη συγκρίνει με τη σημασία που είχε η αμερικανική βάση στην Παλμερόλα, στο έδαφος της Ονδούρας, για την αντιμετώπιση, εκείνη την εποχή, των αντάρτικων, λαϊκών κινημάτων της Νικαράγουας και του Ελ Σαλβαδόρ.

Το νησί Μάντα είναι το πρώτο βορειοαμερικανικό στρατιωτικό κέντρο απ' όπου μπορούν να γίνουν επιχειρήσεις προς την Κολομβία, το Περού και τις περιοχές με καλλιέργειες φύλλου κόκας στη Βολιβία.

Πέρα από μία υποθετική σύρραξη στα πλαίσια κάποιων στρατιωτικών ασκήσεων, τα αμερικανικά γεράκια προσπαθούν να προκαλέσουν την εξάπλωση της πολιτικοστρατιωτικής σύγκρουσης από το εσωτερικό της Κολομβίας, χώρα όπου το αντάρτικο και λαϊκό κίνημα κατάφερε να ελέγχει πάνω από το 40% του εθνικού εδάφους.

Γι' αυτό αναζητούν συμμάχους και «αιτίες» και συναντούν, σε όχι λίγες χώρες της περιοχής, κυβερνώντες διατεθειμένους να παίξουν το ρόλο του λακέ που στο παρελθόν, άλλοι όπως και αυτοί, είχαν παίξει, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.

Η αμερικανική Γερουσία έχει στείλει στην κυβέρνηση της Κολομβίας ήδη μία πρώτη δόση 1.300.000.000 δολαρίων από το σύνολο των 7.500.000.000 που έχουν συμφωνηθεί, στο πλαίσιο του λεγόμενου «Σχεδίου Κολομβία».

Το 80% από την παραπάνω «βοήθεια» προορίζεται για στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως π.χ. πολεμικά ελικόπτερα τελευταίας γενιάς, αλλά και εκπαίδευση στρατιωτικών ομάδων για την αντιμετώπιση των ανταρτών.

Ετσι, η Κολομβία γίνεται η τρίτη χώρα, όσον αφορά το ύψος της στρατιωτικής βοήθειας από τις ΗΠΑ, μετά το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Από την άλλη πλευρά, 47.000.000 δολάρια από την εν λόγω «βοήθεια» προορίζονται για μυστικές υπηρεσίες παρακολούθησης στο Εκουαδόρ, η κυβέρνηση του οποίου θα λάβει συνολικά 81.300.000 δολάρια για την παραχώρηση του νησιού Μάντα στους Αμερικανούς στρατιωτικούς.

Η κυβέρνηση της Βολιβίας θα λάβει 110.000.000 δολάρια για την «καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών», ενώ η Αρούμπα και το Κουρασάο 43.900.000 για την παραχώρηση αδείας χρήσης του εναέριου χώρου τους.

Γιατί τόση στρατιωτική κινητικότητα και τέτοιας έκτασης;

Δεν υπάρχει αγώνας κατά του εμπορίου ναρκωτικών που να δικαιολογεί τόσες στρατιωτικές κινήσεις.

Ολα δείχνουν ότι αναζητούνται σενάρια στρατιωτικής σύγκρουσης και πολέμου.

Ο πόλεμος για τη βορειοαμερικανική κυριαρχία, στην αμερικανική ήπειρο, ήταν πάντα στενά συνδεδεμένος με τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του μοντέλου κυριαρχίας. Σήμερα, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση αρχίζει να παίρνει νέες μορφές, προϊόν της ανάγκης των ΗΠΑ να προχωρήσουν τάχιστα σε μία νέα διαμόρφωση της ηγεμονίας τους σε ολόκληρη την ήπειρο.

Φυσικά, σε αυτά τα πλαίσια οι ΗΠΑ παρατηρούν, καταρχήν, την οικονομική αύξηση της Κούβας, το δύσκολο, αλλά αυξανόμενο σπάσιμο του πολιτικού και διπλωματικού αποκλεισμού, τη νομιμοποίησή της στη λατινοαμερικάνικη υποήπειρο. Ακόμα, η Ουάσιγκτον παρατηρεί τη δημοκρατική και λαϊκή διαδικασία στη Βενεζουέλα, κυρίως το στίγμα της ανεξαρτησίας αυτής της διαδικασίας.

Ετσι, λοιπόν, οι ΗΠΑ ξεκινούν μία αντεπίθεση κατά της Κολομβίας, σε όλα τα επίπεδα, με τον «κωδικό» Σχέδιο Κολομβία, που δεν είναι παρά ένα φονικό σχέδιο, με απρόβλεπτες και ολέθριες συνέπειες για ολόκληρη την περιοχή.