Αχ, Μαρία! Πού ήσουνα, κορίτσι μου, τόσο καιρό; Γιατί μας στερούσες το γλυκό χαμόγελό σου, το ερωτικό νάζι σου, τα ωραία ελληνικούλια σου; Είχαμε τέτοιο μανούλι στο Αμέρικα και δεν το ξέραμε; Και θα έπρεπε να σε χρειαστούμε για τη Γιουροβίζιον για να σε δούμε; Κι εσύ Σάκη που την γνώριζες γιατί δε μας είπες τίποτα; Μου φαίνεται ότι από τότε που «τα χάλασες» με τον Ψινάκη, «χάλασες» κι εσύ. Ευτυχώς που έχουμε στην ΕΡΤ τον Χουλιάρα και μας την έφερε. Γιατί χωρίς την Μαρία Μενούνος, πώς θα κάναμε τη Γιουροβίζιον; Θα ξαναπέφταμε στην «αποτυχημένη» Δάφνη, ή στην «μπαϊλντισμένη» Αλεξάνδρα; Ενώ τώρα, με την Μαρία και τον Σάκη παρουσιαστές, η επιτυχία της διοργάνωσης είναι εξασφαλισμένη. Για τα βραβεία δεν έχουμε καμιά αγωνία. Εδώ πήραμε την πρωτιά, «εκτός έδρας», με την «άγουρη» Χέλενα, θα τη χάσουμε, «στην έδρα μας», με τη «μεστή» Αννα;
Ξέρω, αναγνώστη. Σκέφτεσαι «εδώ ο κόσμος χάνεται» κι αυτός χαζολογάει. Θα μου πεις ότι ο άνεργος νοιάζεται να βρει δουλιά για να μπορεί ζήσει και δεν ενδιαφέρεται για τη Γιουροβίζιον. Ο εργαζόμενος αγωνιά να έχει κι αύριο το μεροκάματο και δεν αδειάζει ν' ασχοληθεί με το «ευρωπανηγυράκι» του τραγουδιού. Ο συνταξιούχος κοιτάει πώς θα κορέσει την πείνα του και να εξασφαλίσει τα φάρμακά του και δεν τον απασχολεί τι γίνεται στη «σόου μπιζ». Ο φτωχός αγρότης αγωνίζεται για ν' αποφύγει το ξεκλήρισμα και δεν έχει σχέση με τέτοια «νταραβέρια». Ο νέος από τα λαϊκά στρώματα εμποδίζεται να σπουδάσει, «ψάχνεται» να βρει μια θέση στο μέλλον και λίγο νοιάζεται για τα ναζάκια της Μαρίας, τα κουνήματα του Σάκη, τα λαρυγγίσματα της Αννας.
Να, όμως, που δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς, αυτή η γελοιότητα «περνάει» στον απλό κόσμο. Και μη βιαστείς, φίλε αναγνώστη, να κατηγορήσεις εκείνους που θρέφονται με «άρτον και θεάματα». Ανθρωποι είναι, παρασύρονται. Πώς ν' αποφύγεις τον πειρασμό, όταν είναι καθημερινός και μαστορικά σερβιρισμένος; Πώς ν' αδιαφορήσεις για την προβαλλόμενη χλιδή, ζώντας στην αφόρητη φτώχεια; Πώς ν' αντισταθείς στο εύπεπτο διασκεδαστικό, όταν έχεις ξεθεωθεί στο εργοστάσιο, στο χωράφι, έχεις ταλαιπωρηθεί στους διαδρόμους των νοσοκομείων, στις ουρές του ΙΚΑ; Πώς να διαλέξεις το σπάνιο αληθινό ανάμεσα στα αναρίθμητα ψεύτικα; Πώς να εντοπίσεις το γνήσιο στην πληθώρα των κίβδηλων; Πώς να βρεις το σημαντικό εκεί που κυριαρχούν τα ασήμαντα;
Αχ, Μαρία! Μας ξετρέλανες με τα κάλλη και την τσαχπινιά σου. Κι άντε τώρα να συγκεντρωθώ για να γράψω, πάλι, για τον Καραμανλή, που «τάραξε» τη φτωχολογιά στη λιτότητα και την ακρίβεια και για τον Παπανδρέου, που την ταΐζει με «λωτούς» για να ξεχάσει «τα έργα και τις ημέρες» των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Για τους χοντρομπαλάδες του ΣΕΒ, που δε χορταίνουν παράδες και τους «μπαγαπόντηδες» της ΓΣΕΕ, που «το παίζουν» όψιμοι αγωνιστές. Κι άντε να πω στους «γιουροβιζιονόπληκτους» πως την πραγματική διασκέδαση μπορούν να βρουν στα τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, στην ελληνική μουσική παράδοση και στη γνήσια πολιτιστική δημιουργία του λαού μας...
Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ