Την επιχείρηση επίδειξης κοινωνικής ευαισθησίας από την κυβέρνηση με το πρόγραμμα για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς αποκαλύπτει με χτεσινή ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το πρόγραμμα που ανακοίνωσε προχτές ο υπουργός Εργασίας Μ. Παπαϊωάννου - πέρα απ' το ότι έχει ημερομηνία λήξης (διαρκεί δυο χρόνια) - προχωρά ένα ακόμα βήμα παραπέρα από τη μεταφορά των κρατικών παιδικών σταθμών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση: Είναι ο "Δούρειος Ιππος" για τα εργασιακά δικαιώματα όσων θα απασχοληθούν στο πρόγραμμα αυτό. Ταυτόχρονα αφαιρεί και άλλους ακόμα πόρους από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ μετά τα δυο χρόνια θα μεταφερθεί στις πλάτες των γονιών ολόκληρο το κόστος των παιδικών σταθμών και των Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών.

Συγκεκριμένα, η σύμβαση αυτή είναι ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με διάρκεια δύο χρόνων και θα χρηματοδοτήσει δημοτικές ή διαδημοτικές επιχειρήσεις, για να λειτουργήσουν ή να επεκτείνουν τη λειτουργία των ήδη υπαρχόντων Βρεφονηπιακών Σταθμών και Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ) με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ). Οι πόροι για την πραγματοποίηση της σύμβασης είναι 210 εκατομ. δραχμές από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους και 11,5 δισ. δραχμές από το υπουργείο Εργασίας. Τα 210 εκατομ. θα καταβληθούν στην Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Αυτοδιοίκησης ΑΕ, ενώ τα 11,5 δισ. θα καταβληθούν στα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου σύμφωνα με τους όρους της προγραμματικής ανάπτυξης.

Μετά τα δυο χρόνια, την υλοποίηση του έργου θα αναλάβουν τα ΝΠΙΔ τα οποία θα ενταχθούν στο πρόγραμμα αυτό.

Η χτεσινή ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ έχει ως εξής: "Η προγραμματική σύμβαση που δόθηκε στη δημοσιότητα από τον υπουργό Εργασίας, που αφορά τη δημιουργία και επέκταση βρεφονηπιακών σταθμών και Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών δείχνει το μέγεθος της κοροϊδίας που επιχειρείται για άλλη μια φορά από την κυβέρνηση σε βάρος των εργαζομένων της χώρας μας. Οι τεράστιες ελλείψεις δημοσίων δομών, που υπάρχουν στον τομέα της προσχολικής και σχολικής ηλικίας, δεν μπορούν να καλυφθούν με την περιστασιακή χρηματοδότηση. Από το κείμενο της σύμβασης γίνεται φανερό ότι πρόκειται για χρηματοδότηση μόνο για δύο χρόνια από το ελληνικό δημόσιο και την Ευρωπαϊκή Ενωση σε κάποιες δημοτικές επιχειρήσεις με τη μορφή νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου. Μετά την πάροδο των δύο ετών και πάλι θα πληρώσουν οι γονείς".

"Η προβολή, υπογραμμίζει το Γραφείο Τύπου, του προγράμματος από την κυβέρνηση έχει στόχο να δημιουργήσει εντυπώσεις κοινωνικού προφίλ, στη λογική ότι ναι μεν έχουμε σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, μπορεί η λιτότητα, η ανεργία, η φτώχεια να αυξάνουν με αλματώδεις ρυθμούς, όμως υπάρχει και κοινωνική ευαισθησία! Προσπαθεί να δείξει ότι μπορούν να συνδυαστούν η ΟΝΕ, τα προγράμματα σύγκλισης, με το κοινωνικό πρόσωπο. Προσπαθεί να δημιουργήσει φρούδες ελπίδες στους εργαζόμενους ότι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Η κυβέρνηση δεν ομολογεί ότι οι θέσεις αυτές θα είναι πρόσκαιρες, "δύο χρόνια" και με μειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, σύμφωνα με τον πρόσφατο νόμο για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Οι εργαζόμενοι γονείς και ιδιαίτερα οι εργαζόμενες μητέρες γνωρίζουν καλά ότι τα βραχύχρονα, δίχρονα, προγράμματα για την προσχολική αγωγή και δημιουργική σχολική απασχόληση δε λύνουν το οξυμένο πρόβλημα που βιώνουν καθημερινά. Η μοναδική λύση μπορεί να είναι μόνο η ίδρυση δημόσιων και δωρεάν κρατικών βρεφονηπιακών και σχολικών κέντρων προσχολικής αγωγής και δημιουργικής απασχόλησης που θα καλύπτουν τις ανάγκες όχι μόνο των εργαζόμενων γονιών, αλλά όλων των παιδιών αυτής της ηλικίας".

Και η ανακοίνωση καταλήγει: "Μια τέτοια όμως λύση, που είναι εφικτή και ρεαλιστική με τα σημερινά δεδομένα της επιστημονικοτεχνικής εξέλιξης, δε χωράει στα προγράμματα σύγκλισης, στην ΟΝΕ, στο ΕΥΡΩ, συνολικά στη φιλομονοπωλιακή πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης. Χωράει μόνο σε μια πολιτική ανάπτυξης για το λαό, ενάντια στα συμφέροντα των μονοπωλίων".

Κάποιοι, με ύφος και ήθος "στρυφνού" γυμνασιάρχη της δεκαετίας του '60, τους χαρακτηρίζουν "χαβαλετζήδες" και "χασομέρηδες". Ακόμα και "αλήτες". Αλλοι, με τον "τουπέ" μιας κουρασμένης "επαναστατικότητας" του παρελθόντος, τους λένε "επαναστάτες χωρίς αιτία". Οι πρώην αγωνιστές, σημερινοί υπουργοί και βουλευτάδες, "πιπιλίζουν" την "καραμέλα" περί "ανενημέρωτων, παραστρατημένων και παρακινούμενων ταραξιών". Και μερικοί, που "πάτησαν" στα 40 - όπως και ο υπογράφων - επιχειρούν, με καλή προδιάθεση, να επικοινωνήσουν μαζί τους, για να συναισθανθούν τη νεανική ορμή τους, πλην, όμως, δυσκολεύονται, διότι είναι και η απόσταση της ηλικίας, είναι και οι καιροί που άλλαξαν. Υστερα, υπάρχει και η αμφιβολία: Πώς να κάνει την επανάσταση ένας 16χρονος, που λίγο γνωρίζει από Μαρξ, Λένιν και Τσε και περισσότερο από ...Χριστόδουλο, Αβραμόπουλο και Κωστόπουλο του "Νίτρο";

Κι όμως, σε πείσμα των αμφιβολιών και των καιρών, οι 16χρονοι γράφουν τη δική τους ιστορία, αντιμετωπίζοντας "ζόρικα" τους "στρυφνούς γυμνασιάρχες", προσπερνώντας τους "ξεπεσμένους επαναστάτες", ορθώνοντας ανάστημα στην πολιτική προστυχιά πρώην αγωνιστών και σημερινών εξουσιαστών, αποστομώνοντας τους καλόβουλους αμφισβητίες της δικής τους επαναστατικότητας, με τη δήλωση"άμμες δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες".

Αντιδρούν, ξεσηκώνονται κι αγωνίζονται. Με τον τρόπο και τις μεθόδους, που αυτοί θέλουν. Οπως τους προστάζει η καρδιά και τους συμβουλεύει το μυαλό τους, όπως τους παρακινεί η ορμή και τους προτρέπει το δίκιο τους, όπως τους μιλούν τα όνειρα και τους φωνάζει το μέλλον τους. Αλλωστε, η επανάσταση λιγότερη σχέση έχει με τη μέθοδο και περισσότερη με τους στόχους, τον προορισμό και την προοπτική.

Είναι αλλιώς να διαπερνάει το κορμί σου το αγωνιστικό ρίγος της συμμετοχής, δίπλα στον συμμαθητή σου κι αλλιώς να παρακολουθείς και να εγκρίνεις. Είναι αλλιώς ν' αρχίζεις την ερωτική διαδρομή, σφίγγοντας το χέρι της συμμαθήτριας στη διαδήλωση κι αλλιώς, στο πέρασμα των χρόνων, να συνηθίζεις τον έρωτα. Είναι αλλιώς να ψάχνεις το όνειρο κι αλλιώς να ονειρεύεσαι, αναπολώντας.

Αλλά δε σταματάει ο αγώνας στα 40. Η νιότη συνεχίζεται με άλλους ρυθμούς. Εκείνο το δικό μας "κοίταξε μη χαθούμε", που είπαμε στις σχολικές αίθουσες και στα αμφιθέατρα, ισχύει ακόμα. Εχουμε υποχρέωση να ξαναβρεθούμε. Για να κάνουμε την αυτοκριτική μας, που δεν καταφέραμε τότε όσα θέλαμε και μπορούσαμε κι "αναγκάσαμε" και τους σημερνούς 16χρονους να παλεύουν πάλι για 15% στην παιδεία, για μόρφωση, ψωμί δουλιά. Να απολογηθούμε, που δεν αντιληφθήκαμε τότε πού το "πήγαιναν" κάποιοι συναγωνιστές μας, σημερινοί εξουσιαστές ή και συμβιβασμένοι "αριστεροί", υπηρέτες της πολιτικής απατεωνιάς, σε μια κοινωνία της αρπαχτής, της σήψης και της διαφθοράς. Και, προπάντων, για να συνεχίσουμε, ως "νεολαίοι" - έστω πίσω από τους 16χρονους- τον αγώνα για ν' αλλάξουμε τον κόσμο.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ