Κάποιοι, με ύφος και ήθος "στρυφνού" γυμνασιάρχη της δεκαετίας του '60, τους χαρακτηρίζουν "χαβαλετζήδες" και "χασομέρηδες". Ακόμα και "αλήτες". Αλλοι, με τον "τουπέ" μιας κουρασμένης "επαναστατικότητας" του παρελθόντος, τους λένε "επαναστάτες χωρίς αιτία". Οι πρώην αγωνιστές, σημερινοί υπουργοί και βουλευτάδες, "πιπιλίζουν" την "καραμέλα" περί "ανενημέρωτων, παραστρατημένων και παρακινούμενων ταραξιών". Και μερικοί, που "πάτησαν" στα 40 - όπως και ο υπογράφων - επιχειρούν, με καλή προδιάθεση, να επικοινωνήσουν μαζί τους, για να συναισθανθούν τη νεανική ορμή τους, πλην, όμως, δυσκολεύονται, διότι είναι και η απόσταση της ηλικίας, είναι και οι καιροί που άλλαξαν. Υστερα, υπάρχει και η αμφιβολία: Πώς να κάνει την επανάσταση ένας 16χρονος, που λίγο γνωρίζει από Μαρξ, Λένιν και Τσε και περισσότερο από ...Χριστόδουλο, Αβραμόπουλο και Κωστόπουλο του "Νίτρο";

Κι όμως, σε πείσμα των αμφιβολιών και των καιρών, οι 16χρονοι γράφουν τη δική τους ιστορία, αντιμετωπίζοντας "ζόρικα" τους "στρυφνούς γυμνασιάρχες", προσπερνώντας τους "ξεπεσμένους επαναστάτες", ορθώνοντας ανάστημα στην πολιτική προστυχιά πρώην αγωνιστών και σημερινών εξουσιαστών, αποστομώνοντας τους καλόβουλους αμφισβητίες της δικής τους επαναστατικότητας, με τη δήλωση"άμμες δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες".

Αντιδρούν, ξεσηκώνονται κι αγωνίζονται. Με τον τρόπο και τις μεθόδους, που αυτοί θέλουν. Οπως τους προστάζει η καρδιά και τους συμβουλεύει το μυαλό τους, όπως τους παρακινεί η ορμή και τους προτρέπει το δίκιο τους, όπως τους μιλούν τα όνειρα και τους φωνάζει το μέλλον τους. Αλλωστε, η επανάσταση λιγότερη σχέση έχει με τη μέθοδο και περισσότερη με τους στόχους, τον προορισμό και την προοπτική.

Είναι αλλιώς να διαπερνάει το κορμί σου το αγωνιστικό ρίγος της συμμετοχής, δίπλα στον συμμαθητή σου κι αλλιώς να παρακολουθείς και να εγκρίνεις. Είναι αλλιώς ν' αρχίζεις την ερωτική διαδρομή, σφίγγοντας το χέρι της συμμαθήτριας στη διαδήλωση κι αλλιώς, στο πέρασμα των χρόνων, να συνηθίζεις τον έρωτα. Είναι αλλιώς να ψάχνεις το όνειρο κι αλλιώς να ονειρεύεσαι, αναπολώντας.

Αλλά δε σταματάει ο αγώνας στα 40. Η νιότη συνεχίζεται με άλλους ρυθμούς. Εκείνο το δικό μας "κοίταξε μη χαθούμε", που είπαμε στις σχολικές αίθουσες και στα αμφιθέατρα, ισχύει ακόμα. Εχουμε υποχρέωση να ξαναβρεθούμε. Για να κάνουμε την αυτοκριτική μας, που δεν καταφέραμε τότε όσα θέλαμε και μπορούσαμε κι "αναγκάσαμε" και τους σημερνούς 16χρονους να παλεύουν πάλι για 15% στην παιδεία, για μόρφωση, ψωμί δουλιά. Να απολογηθούμε, που δεν αντιληφθήκαμε τότε πού το "πήγαιναν" κάποιοι συναγωνιστές μας, σημερινοί εξουσιαστές ή και συμβιβασμένοι "αριστεροί", υπηρέτες της πολιτικής απατεωνιάς, σε μια κοινωνία της αρπαχτής, της σήψης και της διαφθοράς. Και, προπάντων, για να συνεχίσουμε, ως "νεολαίοι" - έστω πίσω από τους 16χρονους- τον αγώνα για ν' αλλάξουμε τον κόσμο.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ