Aπό τις κινητοποιήσεις των εργατών στο λιμάνι της Μασσαλίας

Η κυβέρνηση Σαρκοζί περίμενε κύμα λαϊκών αντιδράσεων και γι αυτό μεθοδικά επιδίωξε να αποπροσανατολίσει τη γαλλική κοινή γνώμη, εξαπολύοντας πογκρόμ κατά των Ρομά μέσα στο καλοκαίρι, τους οποίους προσπάθησε να παρουσιάσει ως «μέγιστους εχθρούς» των Γάλλων εργαζομένων. Η απόπειρα αυτή έπεσε, σε μεγάλο βαθμό, στο κενό, οπότε από τις αρχές Σεπτεμβρίου τέθηκαν σε εφαρμογή το ένα μετά το άλλο, διάφορα σχέδια διάσπασης του εργατικού κινήματος.

Στην αρχή αφέθηκε να εννοηθεί ότι οι κλάδοι που συγκαταλέγονται στην κατηγορία «βαρέων και ανθυγιεινών» θα μπορούσαν να έχουν μια ξεχωριστή μεταχείριση στο νέο νομοσχέδιο. Οταν δεν «έπιασε» ούτε αυτός ο ελιγμός, και ενώ το νομοσχέδιο είχε, ήδη, εγκριθεί από την κυβερνητική πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και όδευε προς τη Γερουσία, η κυβέρνηση προχώρησε σε νέες επιμέρους υποχωρήσεις όσον αφορά σε συγκεκριμένες κατηγορίες γυναικών (μητέρες με τρία παιδιά ή με παιδιά με ειδικές ανάγκες).

Οι Γάλλοι εργαζόμενοι άρχισαν τις κινητοποιήσεις σε πανεθνικό επίπεδο με μεγάλη συμμετοχή. Την τελευταία βδομάδα δεν κατάφερε να επισπεύσει όσο ήθελε την συνολική ψήφιση του νομοσχεδίου στη Γερουσία, έτσι ώστε η τελική ψηφοφορία να μη γίνει, υπό την πίεση απεργών και διαδηλωτών. Τα τελευταία 24ωρα, κινητοποιούνται σε όλες τις πόλεις της χώρας, και σε κομβικούς κλάδους της παραγωγής, όπως στην ενέργεια, στις μεταφορές, στα λιμάνια.

Εκτός από τη δίκαιη οργή τους και από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, οι Γάλλοι εργαζόμενοι έχουν και ένα ακόμη στοιχείο υπέρ τους: το πρόσφατο νικηφόρο παρελθόν. Δεν είναι πολύ μακριά, ο Δεκέμβριος του 1995, όταν ο τότε, άρτι αφιχθείς, στο πρωθυπουργικό μέγαρο Αλέν Ζιπέ, με πρόεδρο τον επίσης, τότε, νεοφώτιστο στη συγκεκριμένη θέση Ζακ Σιράκ, απέσυρε σειρά αναδιαρθρώσεων στο πλαίσιο της εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, όπως ήταν το «πάγωμα» των μισθών του δημοσίου τομέα, η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και η συνολική «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού συστήματος, μετά από πολυήμερες απεργίες.

Επιπλέον, μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, στις αρχές του 2006, ο τότε πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν αναγκαζόταν να αποσύρει το νομοσχέδιο για την «Πρώτη Απασχόληση», το οποίο προέβλεπε περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, μισθούς πείνας και διευκόλυνση απολύσεων. Χρειάστηκαν δύο μήνες αλλεπάλληλων διαδηλώσεων από τους φοιτητές, στις οποίες, τελικά, μετά από πιέσεις της βάσης τους, συμμετείχαν και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, προκειμένου και αυτός ο νόμος να γίνει παρελθόν.

Σήμερα, η ίδια η μαζική και διαρκώς αυξανόμενη συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες (από τις απεργίες μέχρι τις ψηφοφορίες στα σωματεία αλλά και τους αποκλεισμούς δρόμων και εγκαταστάσεων) σε συνδυασμό με το ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό υποστήριξης της κοινής γνώμης προς τους απεργούς (πλέον του 70%) έχει δώσει τέτοια δυναμική στις κινητοποιήσεις που πιέζει και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που αρχικώς προτίμησαν το τραπέζι του διαλόγου και στη συνέχεια εμφανίζονταν έτοιμες για αναδίπλωση.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές όλες οι εκτιμήσεις έδειχναν ότι το πανεθνικό συλλαλητήριο που προγραμματίζονταν για χθες Σάββατο, αναμενόταν να ήταν ακόμη πιο μαζικό, εν αναμονή και της νέας γενικής απεργίας της ερχόμενης Τρίτης, οπότε θα συμπληρώνεται και μία βδομάδα απεργίας διαρκείας στους τομείς ενέργειας και μεταφορών της χώρας.

Παρά το γεγονός ότι οι Γάλλοι εργαζόμενοι κινητοποιούνται μαζικά κατά του συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου πρέπει να επισημάνουμε ένα βασικό στοιχείο: το γεγονός ότι πέραν του στόχου της απόσυρσης του νομοσχεδίου, δεν υπάρχει κανένα συνεκτικό γενικό πολιτικό πλαίσιο το οποίο και να θέτει, με οργανωμένο τρόπο, υπό αμφισβήτηση συνολικά τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ.

Με εξαίρεση μια μειοψηφία φορέων και οργανώσεων που επισημαίνουν ότι νομοσχέδια σαν το συνταξιοδοτικό δεν αποτελούν κάποιου είδους «ιδιοτροπία» του Σαρκοζί αλλά εντάσσονται στις κατευθύνσεις της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και κερδίζονται με αγώνες στους δρόμους, όπως υπογράμμιζε στην τελευταία της ανακοίνωση και η Αχτίδα 15 του Γαλλικού ΚΚ. Αυτή η αδυναμία σχετίζεται περισσότερο με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές συμπόρευσης με τη σοσιαλδημοκρατία που έχει κάνει η ηγεσία του Γαλλικού ΚΚ για δεκαετίες και την προβολή μιας σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής διαχείρισης του συστήματος και όχι ρήξης με αυτό.

Την ατζέντα του επικείμενου «διαλόγου» Σερβίας - Κοσσυφοπεδίου και τη συνέχιση της ευρωατλαντικής πορείας των δυτικών Βαλκανίων «μαγείρεψε» την περασμένη βδομάδα στα Βαλκάνια η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.

Στον πρώτο σταθμό της περιοδείας της, την πρωτεύουσα της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, Σεράγεβο, άσκησε τις γνωστές πιέσεις για οικονομικές και πολιτικές «μεταρρυθμίσεις» και υποσχέθηκε μία διά μαγείας βελτίωση των πάντων άμα και όταν ενταχθεί η χώρα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ...

Στο Βελιγράδι πάλι η Κλίντον έδωσε εύσημα στην φιλοϊμπεριαλιστική κυβέρνηση του Σέρβου Προέδρου Μπόρις Τάντιτς για την απόφασή της να ενδώσει στις πιέσεις ώστε να «ξεγράψει» το Βελιγράδι τα κυριαρχικά του δικαιώματα στο Κοσσυφοπέδιο με την ψήφιση απόφασης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (τον περασμένο Σεπτέμβρη) που προσδίδει νομική επικάλυψη στη συνέχιση κατοχής του προτεκτοράτου και χρήζει «αφεντικό της διπλωματίας» στην περιοχή την ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση, η Κλίντον ξεκαθάρισε στους Σέρβους αξιωματούχους πως στις συνομιλίες δε θα τεθεί επί τάπητος οτιδήποτε έχει σχέση με το καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου και με την κυριαρχική και εδαφική ακεραιότητα του προτεκτοράτου. Ξέκοψε έτσι κάθε σχετική ελπίδα στην κυβέρνηση Τάντιτς λέγοντας ορθά κοφτά πως στις συνομιλίες θα θιχτούν μόνον «τεχνικά ζητήματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος»... Γεμάτη υποσχέσεις εμφανίστηκε η Κλίντον και για την ενταξιακή πορεία της Σερβίας στην ΕΕ, μολονότι η Ολλανδία προβάλλει - σύμφωνα με όλες τις τελευταίες πληροφορίες - εμπόδια απαιτώντας επί πίνακι τις κεφαλές των πρώην ηγετών των Σερβοβόσνιων Ράντοβαν Κάρατζιτς και Γκόραν Χάτζιτς...

Μέσα σε όλα η Αμερικανίδα υπουργός δεν ξέχασε τους «προστατευόμενούς» της. Συναντήθηκε με τους εκπροσώπους περίπου 30(!) σερβικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων επαινώντας τους απροκάλυπτα για το ρόλο που έπαιξαν πριν 10 χρόνια ανατρέποντας την τότε σερβική κυβέρνηση του Προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (με τη βοήθεια, το χρήμα και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και με την συμβολή της ελληνικής αστικής τάξης. Αλλωστε ο ...πολύς Αλεξ Ρόντος, σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, τότε υπουργού Εξωτερικών, έχει πολλές φορές επαινεθεί)...

Στο Κοσσυφοπέδιο η Κλίντον επέλεξε να αρχίσει την περιοδεία της επισκεπτόμενη μεσαιωνικό ορθόδοξο σερβικό μοναστήρι στη Γρατσάνιτσα, όπου φωτογραφήθηκε με ορθόδοξους ιερωμένους κάνοντας πως τάχα «καίγεται» για τη συνέχιση της προστασίας της ιστορικής σερβικής κληρονομιάς στο προτεκτοράτο...

Το μεγάλο ρεσιτάλ το έδωσε στην Πρίστινα, όπου έγινε δεκτή από πλήθη χιλιάδων Κοσσοβάρων Αλβανών σαν «σωτήρας». Εκανε στάση σε κεντρικό σημείο της λεωφόρου Μπιλ Κλίντον και στον ανδριάντα που έστησαν οι Αλβανοί προς τιμήν του συζύγου της που αιματοκύλισε τα Βαλκάνια όταν διετέλεσε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Καθησύχασε την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Χασίμ Θάτσι για τον επικείμενο «διάλογο» με τους Σέρβους και επαναβεβαίωσε την υποστήριξη της Ουάσιγκτον στην ηγεσία των Κοσσοβάρων Αλβανών ενόψει των πρόωρων εκλογών που θα διεξαχθούν στις 13 Φλεβάρη.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι το προτεκτοράτο έχει μεγάλη αξία για τις ΗΠΑ, καθώς εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στο εξωτερικό, αυτή της «Μπονστίλ» που εκτός των άλλων θέλει να εξασφαλίσει και το πέρασμα των σημαντικών ενεργειακών αγωγών.

Κοντολογίς, η «ειρήνη» των ιμπεριαλιστών και τα σχέδια εξυπηρέτησης των πολύμορφων γεωστρατηγικών συμφερόντων τους συνεχίζεται με «καρότο» και «μαστίγιο» σε βάρος των βαλκανικών λαών μέχρις ότου τουλάχιστον αυτοί αποφασίσουν να ξεσηκωθούν...