Είναι η δεύτερη φορά που το Μουσείο Πικάσο του Παρισιού παρουσιάζει έργα της συλλογής του στην Ελλάδα. Προηγήθηκε το 1983 η έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης «Ο Πικάσο και η Μεσόγειος». Οπως ανέφερε στην παρουσίαση της έκθεσης ο υπεύθυνος Ερευνας και Τεκμηρίωσης του Μουσείου, Π. Τριμπού, «ο Πικάσο, αν και ποτέ δεν ταξίδεψε στην Ελλάδα, υπήρξε θαυμαστής της αρχαίας ελληνικής τέχνης και μυθολογίας».
Η έκθεση, τόνισε ο διευθυντής του Μουσείου και επιμελητής της έκθεσης, Κυριάκος Κουτσομάλλης, είναι «δομημένη αυστηρά χρονολογικά για να διατηρήσει τον παιδαγωγικό της χαρακτήρα. Οι οκτώ εκθέσεις Πικάσο που πραγματοποιούνται διεθνώς, αυτό το διάστημα, έκαναν δύσκολη τη συγκέντρωση περισσότερων έργων» και, ίσως, το γεγονός αυτό να ευθύνεται για τα λίγα «θεαματικά» έργα που περιλαμβάνει.
Η ξεχωριστή και σημαντική, παρ' όλα αυτά, παρουσίαση ξεκινά με φωτογραφικό υλικό σχετικό με τη ζωή του καλλιτέχνη. Από τις ενότητες που ακολουθούν σημειώνουμε την «Κλασική περίοδο (1917 - 1925)», «Ο Πικάσο και ο Μινώταυρος», «Τα μεταπολεμικά χρόνια» κατά την οποία τον απασχολεί η κατασκευή του γλυπτού (παρουσιάζεται στην έκθεση) «Ο άνδρας με το πρόβατο», «Ο Πικάσο και η κεραμική», η «Σειρά Βολλάρ» κ.ά. Παράλληλα, παρουσιάζονται και δέκα αρχαία αντικείμενα από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, κάνοντας εμφανή το «διάλογο» του μεγάλου Ισπανού καλλιτέχνη με την αρχαία Ελλάδα. Τα εγκαίνια συνοδεύτηκαν με συζήτηση στρογγυλής τραπέζης το πρωινό της Κυριακής στη Χώρα της Ανδρου με θέμα: «Πικάσο. Σύνοψη των εικαστικών τεχνών του 20ού αιώνα», την οποία συντόνισε η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ και μίλησαν οι: Νίκη Λοϊζίδη, Αντρη Μιχαήλ και Δημήτρης Μυταράς.
Τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη παρουσίασε στον αρχαιολογικό χώρο της Τροίας το θέατρο «Διαδρομή»
«Τρωάδες» από τη «Διαδρομή» |
Αναφερόμαστε σε ένα πολύ συγκινητικό και σημαντικό πολιτιστικό γεγονός. Στην παρουσίαση των «Τρωάδων», της πλέον συνταρακτικής αντιπολεμικής τραγωδίας που κληροδότησε στην ανθρωπότητα η αρχαιοελληνική ποίηση, στο αρχαίο θέατρο της Τροίας, η περιοχή της οποίας ανήκει διοικητικά στο Δήμο Τσανάκαλε. Τη σχετική πρόταση του θεάτρου «Διαδρομή» να χρησιμοποιηθεί, για πρώτη φορά μετά τα ρωμαϊκά χρόνια, το αρχαίο θέατρο της Τροίας για μια παράσταση και μάλιστα με τις «Τρωάδες», με τη μεσολάβηση του Τούρκου τραγουδοποιού Ζουλφί Λιβανελί, τη δέχτηκε (πέρσι) ο δήμαρχος του Τσανάκαλε, Ουλγκούρ Γκαχάν, τη στήριξε η Νομαρχία του Τσανάκαλε και «ψυχή» της υλοποίησής της (η φιλοξενία του 40μελούς θιάσου και μεγάλης αντιπροσωπείας Ελλήνων δημοσιογράφων, για την οποία μάλιστα οργάνωσε ξενάγηση στον μοναδικού ενδιαφέροντος αρχαιολογικό χώρο της Τροίας) έγινε ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του δήμου, Τουντσά Γκιουινούκ. Από ελληνικής πλευράς στηρίχτηκε από το υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης.
Το αρχαίο θέατρο της Τροίας (χτισμένο στην ένατη οικιστική περίοδο, 350 π.Χ.-400 μ.Χ.) και η πίσω πλευρά της παράστασης |
Για τους Τούρκους θεατές η παράσταση ήταν μια πρωτόγνωρη, εξαιρετική εμπειρία. Εμπειρία, που μπορεί να έχει συνέχεια, αν «περπατήσει» η πρόταση του δημάρχου του Τσανάκαλε. Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν στους Ελληνες δημοσιογράφους, ο δήμαρχος του Τσανάκαλε, ο γενικός γραμματέας του ελληνικού υπουργείου Τύπου, Πάνος Λειβαδάς, εκπρόσωπος του θιάσου και συντελεστές της παράστασης (ο μεταφραστής του έργου Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο σκηνοθέτης Διαγόρας Χρονόπουλος, η Αννα Βαγενά - ερμηνεύει την Εκάβη), τόνισαν όλοι το διαχρονικό και επίκαιρο μήνυμα αυτής της τραγωδίας. Ο Ουλγκούρ Γκαχάν, αφού μεταξύ άλλων επισήμανε ότι «οι δυο λαοί είμαστε αδέλφια» και «δεν έχουμε τίποτε άλλο να μοιράσουμε από ειρήνη και φιλία», αναφέρθηκε στο «Φεστιβάλ Τροίας» που διοργανώνει ο Δήμος Τσανάκαλε. Με αφορμή την πρόσκληση που του μετέφερε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Τύπου, να παραστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο δήμαρχος του Τσανάκαλε πρότεινε «από δω και πέρα το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του "Φεστιβάλ Τροίας" να το διοργανώνουμε και οι δυο λαοί μαζί».
Κείμενο-καταγγελία συγγραφέων και καλλιτεχνών
«Μια πολιτεία αξιώνεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους αδύναμους, τους ψυχικά τραυματισμένους, τους αποδιωγμένους πολίτες της. Μια κοινωνία δοκιμάζεται καθημερινά από τη θέλησή της να υπηρετήσει ή όχι την ηθική της συνοχής, της ανοχής και της συνύπαρξης». Ετσι ξεκινά το κείμενο-διαμαρτυρία που υπογράφουν άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, καταγγέλλοντας πρακτικές κοινωνικής «αποστείρωσης» για χάρη των Ολυμπιακών Αγώνων και την καταστρατήγηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο.
Τη διαμαρτυρία υπογράφουν οι: Λούλα Αναγνωστάκη, Μιχάλης Γκανάς, Νίκος Δαββέτας, Μάρω Δούκα, Αλκη Ζέη, Κώστας Καζάκος, Χρήστος Καράς, Γιάννης Κοντός, Μένης Κουμανταρέας, Χριστόφορος Λιοντάκης, Γιώργος Μανιώτης, Τζένη Μαστοράκη, Κώστας Μουρσελάς, Δημήτρης Μυταράς, Θανάσης Νιάρχος, Κώστας Παπαγεωργίου, Αλέκος Φασιανός, Γιάννης Χρυσούλης.
«Χρόνια τώρα», αναφέρουν, «βλέπουμε τους τοξικομανείς, τους ζητιάνους, τους άστεγους, τους λαθρομετανάστες στους δρόμους και στα στέκια της Αθήνας. Ποτέ δε θεωρήσαμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι το όνειδος της πόλης. Ασχήμια και όνειδος είναι η αδιαφορία της εκάστοτε εξουσίας να αναλάβει υποδειγματικά και με συνέπεια τις ευθύνες απέναντί τους». Τονίζουν ότι ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων οι αρμόδιοι επέλεξαν «την εύκολη οδό της αποθήκευσης όλων αυτών των απόκληρων σε μια εγκαταλειμμένη αμερικανική βάση, έξω και μακριά από την αποστειρωμένη πόλη. Ανεξάρτητα από το αν πραγματοποιηθεί ή όχι αυτή η αποθήκευση και πέρα από τις διευκρινίσεις που δόθηκαν ή θα δοθούν, εμείς και μόνο ως σχεδιασμό, σκέψη και πρόθεση, την καταγγέλλουμε ως κοινωνικά ανάλγητη πρακτική και άκρως επικίνδυνη για τους δημοκρατικούς θεσμούς».
Υπογραμμίζουν επίσης: «Σε συνδυασμό, μάλιστα, με τον άνωθεν τρομοϋστερικά και αντισυνταγματικά "συμπληρωμένο" αντιτρομοκρατικό νόμο, αναρωτιόμαστε αν και κατά πόσον ο αυριανός Ελληνας πολίτης θα είναι σε θέση να ασκήσει τα ύψιστα δημοκρατικά δικαιώματά του, της κριτικής και της διεκδίκησης, εφόσον ανά πάσα στιγμή και με συνοπτικές διαδικασίες θα υπάρχει ο φόβος να τεθεί "εκτός", τρόφιμος των ανά τον κόσμο Γκουαντανάμο, ως επικίνδυνος για την παγκόσμια σκέψη, υπέρ της οποίας η διορατική φιλοσοφία τα τελευταία χρόνια εξαντλείται είτε σε φαρισαϊσμούς του τύπου "η σκόνη κάτω από το χαλί" και καθαρίσαμε, είτε σε ολοκληρωτισμούς της λογικής "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι" και γιατρευτήκαμε...».