Το πόσο δύσκολο είναι αυτό, φαίνεται κι από το γεγονός της αναγωγής των Παθών σε Θεία Πάθη όπου χρειάστηκε η έλευση και σταύρωση του Θεανθρώπου Χριστού για να τα άρει, χωρίς, ομολογουμένως, επιτυχία. Αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν ως... «δικαίωμα επιλογής του ανθρώπου προς το καλό ή το κακό». Τη μαρτυρική αυτή αλήθεια υποχρεώνεται να μαρτυρήσει κι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.

Σε μία άκρως αντιφατική στάση γι' αυτόν και για την Εκκλησία, καταφέρεται κατά της κοινωνικής αδικίας και διαφθοράς έως τα υψηλά κλιμάκια πολιτικής εξουσίας καθώς και κατά της έλευσης της παγκοσμιοποιημένης νέας τάξης και των κινδύνων που επιφέρει. Ταυτόχρονα, συναγελάζεται σε κοσμικές εκδηλώσεις των εγχώριων και αλλοδαπών εξουσιαστών της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας. Περισσότερο, επιδίδεται σε διαφώτιση της εκκλησιαζόμενης νεολαίας για τα κακά της κρατικής ιδιοκτησίας και τα καλά της ιδιωτικής, που αυγατίζει τα συμφέροντα μιας διεφθαρμένης και εθνικά ύποπτης μεγαλοαστικής τάξης ολιγαρχών η οποία ομνύει στην οικονομία της βούτας και της αρπαχτής. Ας είναι, κι αυτός θα κριθεί σύμφωνα με το θρησκευτικό γνωμικό «λαός υπερυψούται εις πάντας τους αιώνας». Ωστόσο, πέραν πάσης καλής ή κακής εκκλησιαστικής δοξασίας, υπάρχουν οι άνθρωποι με τα προβλήματά τους.

Την ίδια στιγμή η πιο αδίστακτη μορφή του ελληνικού κεφαλαίου, το εφοπλιστικό κεφάλαιο, καταφεύγει διά μέσου εισαγγελικών αρχών στη δίωξη στελεχών του ναυτικού συνδικαλιστικού κινήματος, που αντιστέκονται στη μετατροπή της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας σε Δούρειο Ιππο κατά των εθνικών, κοινωνικών κι εργατικών συμφερόντων. Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), αυτός ο άκρως αμαρτωλός φορέας της εθνικής απαξίας, των θαλασσοδανείων και της κομπραδόρικης εθελοδουλίας, επιζητεί δυο πράγματα από την ελληνική κυβέρνηση με τους κατ' όψη χαζοχαρούμενους και χαύνους πολιτικούς των υποτιθέμενων αντιρρήσεων.

Το ένα είναι η καθολική ανατροπή των σχέσεων εργασίας μεταξύ των εργατών και του κεφαλαίου. Το άλλο είναι η καθολική ιδιωτικοποίηση της ελληνικής οικονομίας στα λερωμένα χέρια τους. Το περίεργο αυτής της απαίτησης που αγγίζει το όριο εθνικής προδοσίας, είναι ότι δεν μπορούν να αντέξουν τέτοιες τεράστιες οικονομικές δαπάνες και το γνωρίζουν. Γι' αυτό και καταφεύγουν σε επιμέρους κλάδους μεγάλων τομέων της οικονομίας που είναι άκρως επικερδείς αφήνοντας το βάρος των πολυέξοδων τομέων στο κράτος. Δηλαδή, εκείνοι που θέλουν να περνιούνται για μεγαλοαστοί, αρνούνται πλευρές της ιδιωτικοποίησης που τις θεωρούν ως χαμηλής κερδοφορίας. Από την άλλη πλευρά όλες οι μεγάλες πρώην ελληνικές επιχειρήσεις λειτουργούν ως υποχείρια του διεθνούς κεφαλαίου διατηρώντας μόνο τη φίρμα για παραπλάνηση του ελληνικού καταναλωτικού κοινού.