H τακτική του «mea culpa» είχε ξαναπαιχτεί από τον Αντρέα Παπανδρέου, τη δεκαετία του '80. Στις σημερινές, όμως, συνθήκες, η αντίστοιχη τακτική στην οποία κατέφυγε ο πρωθυπουργός, μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να αποδειχτεί αποδοτική για τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Αφήστε που η χτεσινή εμφάνιση του κ.Καραμανλή είχε και «ολίγον από Σημίτη». Οπως ο προκάτοχός του δήλωνε εκείνο το «τί να κάνουμε, αυτή είναι η Ελλάδα», έτσι και ο σημερινός πρωθυπουργός δεν κατάφερε να αντέξει ούτε την ίδια (την έτσι κι αλλιώς υπαγορευμένη από τις εξελίξεις) «αυτοκριτική» του, και έσπευσε να αναζητήσει δικαιολογίες στις «χρόνιες παθογένειες του κράτους (που) διευκόλυναν», όπως είπε, τα σκανδαλώδη.

Κατά τα λοιπά, έχουμε μια κυβέρνηση που επέλεξε να υποδυθεί την «παραπλανηθείσα» από τους σατανικούς καλόγερους, καταφεύγοντας έτσι στο ιταμό άλλοθι της «μωρίας»! Επομένως, ας απαντήσουν οι ίδιοι εκεί στη Ρηγίλλης και στο Μαξίμου: Τι είναι πιο επικίνδυνο: Να είναι κάποιος επίορκος ή να ομολογεί ότι είναι ανίκανος, όσον αφορά τη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων;

*

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους επίδοξους χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, που κάθονται στην άλλη πλευρά της δικομματικής τραμπάλας. Οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ μπορεί να θέλουν να καμώνονται ότι ο πολιτικός χρόνος σε αυτή τη χώρα ξεκινά μόνο από το 2004 και μετά, αλλά μάλλον είναι πολύ φιλόδοξο από μέρους τους να νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι σε αυτό τον τόπο «βυζαίνουν το δάκτυλο». Είναι και οι δικές τους υπογραφές δίπλα σε εκείνες των συναδέλφων τους της ΝΔ και κάτω από τα υπέρ της Μονής φιρμάνια. Είναι και οι δικές τους υπογραφές που χάσκουν τη χρεοκοπία ενός πολιτικού συστήματος που εδώ και 30 τόσα χρόνια αρέσκεται στα μεγάλα λόγια.

*

Εν τέλει, είτε το θέλουν είτε όχι, μετά από κάθε λογύδριο πλέον, ανάλογο εκείνων που παρακολουθήσαμε χτες, το πρωί από τον Καραμανλή, το βράδυ από τον Παπανδρέου, το μόνο που καταφέρνουν να επιβεβαιώνουν είναι ότι αυτά «τα μεγάλα λόγια έχουν ένα καλό, μπορεί (;) να κρυφτεί πίσω τους ένας μικρός άνθρωπος»...

Η λογική της κουκούλας και η κρατική καταστολή είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοτροφοδοτούνται, υπηρετούν και εξυπηρετούν την πολιτική της πλαγιοκόπησης του κινήματος, της τρομοκράτησης του λαού, της «νομιμοποίησης» της κρατικής αυθαιρεσίας και της «ποινικοποίησης» των λαϊκών αγώνων.

Η δολοφονία του παιδιού στα Εξάρχεια είναι η εκδήλωση με τον πιο ωμό τρόπο ενός κλιμακούμενου αυταρχισμού, της ανεξέλεγκτης δράσης των μηχανισμών της αστικής βίας, είναι το «αναπόφευκτο» αποτέλεσμα της πολιτικής των τρομονόμων, του φακελώματος μέσω των χαφιεδοκαμερών, της επιβολής ενός νομοθετικού πλέγματος που ανακηρύσσει «τρομοκράτη», «ύποπτο» και «ένοχο» μέχρι αποδείξεως του εναντίου, οποιονδήποτε θεωρείται ότι έχει «αποκλίνουσα συμπεριφορά» από εκείνη που υπαγορεύει το σύστημα.

Η κοινωνική αγανάκτηση, ο ξεσηκωμός των μαθητών, το ξέσπασμα της νεολαίας, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, η λαϊκή οργή που εκδηλώθηκε και συνεχίζεται, δεν έχει καμία σχέση με το βανδαλισμό, με τις κουκούλες, με το πλιάτσικο. Οι εικόνες των μολότοφ και των δακρυγόνων, των κρανοφόρων των ΜΑΤ με τα γκλομπς και των κρανοφόρων με τα ρόπαλα, οι λεηλασίες και οι αστυνομικές επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας, είναι στιγμιότυπα του ίδιου παιχνιδιού, μεταξύ σικέ «αντιπάλων».

Ενα παιχνίδι στο οποίο άλλοι συμμετέχουν συνειδητά και κατόπιν άνωθεν εντολών και άλλοι ασυνείδητα, με συνέπεια, εξ αντικειμένου, να αξιοποιούνται υπέρ της αντιλαϊκής πολιτικής που γεννά τη βαρβαρότητα, επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό, το προβοκάρισμα και τη συκοφάντηση των μαζικών κινητοποιήσεων, του λαού και της νεολαίας.

Πρόκειται για αλήθειες γνωστές στο κίνημα από την εποχή που ο Μπακούνιν ισχυριζόταν ότι «.... η ηδονή της καταστροφής είναι ταυτόχρονα μια δημιουργική ηδονή» και ότι «η αποστολή μας είναι να καταστρέφουμε και όχι να χτίζουμε», με αποτέλεσμα ο Μαρξ να τον πετάξει από την Α΄ Διεθνή, χαρακτηρίζοντάς τον ακόμα και «γάιδαρο», επειδή ακριβώς ο μαρξισμός δεν ανεχόταν καμία διασύνδεση με την «τυφλή βία» η οποία αποτέλεσε πάντα τον μεγαλύτερο συκοφάντη της επαναστατικής βίας και τον καλύτερο σύμμαχο της κρατικής αστικής βίας.

Πρόκειται για αλήθειες που εφόσον αποσιωπούνται, καθιστούν το κίνημα ευάλωτο στους διαφόρους «Νετσάγεφ», τον οποίο, άλλωστε, ο ίδιος ο Μπακούνιν - αναγνωρίζοντας στο σημείο αυτό το λάθος του - αναγκάστηκε να τον αποκηρύξει.

Οποιος, λοιπόν, θεωρεί τον εαυτό του αριστερό - και όχι «αριστερό» - όχι απλώς δικαιούται, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: έχει την υποχρέωση, έχει το καθήκον, να εξοπλίζει με αυτές τις αλήθειες το λαό και πρώτα και κύρια τη νεολαία.

Οι κουκουλοφόροι που προχτές επιτέθηκαν με μολότοφ και έκαψαν τα γραφεία του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη είναι εκπρόσωποι της λαϊκής οργής και της κοινωνικής αγανάκτησης ή είναι κοινοί προβοκάτορες και όργανα μυστικών και κρατικών υπηρεσιών; Προς ποια κατεύθυνση κλίνει, αλήθεια, το «ανεξάρτητο» της σκέψης των διαφόρων βαθυστόχαστων - και κατά δήλωσή τους «αριστερών» - γραφίδων που επικρίνουν το ΚΚΕ τις τελευταίες μέρες για τη θέση του έναντι των πυρήνων που κατευθύνουν τη δράση των κουκουλοφόρων;..

«Είμαστε η μόνη αντιπολίτευση». «Είμαστε οι μόνοι που στηρίζουμε τη νεολαία». «Είμαστε οι μοναδικοί που (...)». «Είμαστε εμείς (...)». «Μόνο εμείς είμαστε (...)».

Ετσι αρχίζουν και τελειώνουν οι τοποθετήσεις της ηγεσίας και των στελεχών του ΣΥΝ, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών. Τόση «μετριοφροσύνη». Τέτοια «αριστερή» ανιδιοτέλεια. Τέτοιος σεβασμός στην - κατά τα άλλα - «ανεξαρτησία του κινήματος». Τοποθετήσεις που αν μη τι άλλο - και πέραν της αμετροέπειας που ξεχειλίζουν - δείχνουν τι ακριβώς εννοούν όταν αυτοπροβάλλονται σαν «υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων».

Φαντάζεστε αν το ένα εκατοστό τέτοιων δηλώσεων είχε γίνει από στέλεχος του ΚΚΕ, τι σεντονιάδες και τι ιερεμιάδες θα είχαν γραφτεί για «το ΚΚΕ (που) καπελώνει τους αγώνες»;..