Το θέμα που η «Γιούνισεφ» έδωσε σε εκατοντάδες σχολεία της χώρας μας (νηπιαγωγεία, δημοτικά και γυμνάσια) - στα πλαίσια του 2ου Πανελλήνιου Εκπαιδευτικού Προγράμματος της διεθνούς οργάνωσης - ήταν: «Τα παιδιά γράφουν και ζωγραφίζουν τα δικαιώματά τους». Και μάλλον ελάχιστοι ήταν αυτοί που περίμεναν τέτοια κείμενα, τέτοιες ζωγραφιές, τέτοιους προβληματισμούς και τόση πίκρα για τον κόσμο των μεγάλων. Ιδίως τα κείμενα των μεγαλύτερων παιδιών ήταν συγκλονιστικά...

Στα χτεσινά εγκαίνια της έκθεσης της «Γιούνισεφ» παρουσιάστηκαν όλα τα έργα (είναι όλα τους ομαδικές δουλιές) των σχολείων που πήραν μέρος στο διαγωνισμό, ενώ βραβεύτηκαν οι μαθητές εκπρόσωποι των καλύτερων σχολείων. Η συγκεκριμένη έκθεση - στην αίθουσα Λόγου και Τέχνης, στη Στοά του Βιβλίου - θα παραμείνει ανοιχτή για το κοινό έως και τις 24 Νοέμβρη (καθημερινά 10 π.μ. - 2.30 μ.μ. και 6.30 μ.μ. - 8.30 μ.μ., ενώ το Σάββατο από τις 10 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι).

Με αυτό το σκίτσο συμμετέχει το 12ο Δημοτικό Σχολείο Μυτιλήνης. Εχει τίτλο: «Ο ρόλος των ΜΜΕ στην ψυχική υγεία και ανάπτυξη των παιδιών»...

Η αρχή ας γίνει με το 12ο Δημοτικό Σχολείο Μυτιλήνης, που ως θέμα του επέλεξε τη σχέση πολίτη - ΜΜΕ. Ακούστε τα παιδιά αυτά τι εκφράζουν ως «επιθυμία» τους (το κείμενο γραμμένο στον πρώτο ενικό): «Επιθυμώ κάποια ώρα ν' ανοίξω το παράθυρο και να πετάξω αυτό το χαζοκούτι με δύναμη στο δρόμο. Η τηλεόραση είναι το σχολείο του εγκλήματος. Μας κλέβει ώρες απ' το παιγνίδι μας, μας αγριεύει, μας κάνει να βλέπουμε τις νύχτες εφιάλτες...».

Το 6ο Δημοτικό Σχολείο Κιάτου Κορινθίας παρουσίασε μια ολοκληρωμένη δουλιά για το περιβάλλον. Ενα θέμα, δηλαδή, που σήμερα καίει περισσότερο από ποτέ. Το μήνυμα που στέλνουν προς όλους τους αρμοδίους - υπεύθυνους ή συνυπεύθυνους - αδιαπραγμάτευτο: «Το περιβάλλον δεν το κληρονομήσαμε απ' τους γονείς μας, το δανειστήκαμε απ' τα παιδιά μας». Ναι, παιδιά είναι αυτά που το λένε...

Απ' το 9ο Δημοτικό Σχολείο Χαλκίδας ήρθε με μια συγκλονιστική εργασία. Ο 11χρονος Γιώργος αφηγείται μια αληθινή ιστορία - έτσι όπως την έζησε και τη ζει κάμποσα χρόνια τώρα. Τίτλος της: «Η μοναξιά της ψυχής μου». Μιλά για τον συνομήλικο, καλύτερό του φίλο και γείτονα Νίκο, ένα ζωντανό και χαμογελαστό παιδί, που μια μέρα έχασε ξαφνικά το γέλιο του. «Δεν μπορούσαν να καταλάβω τι συνέβαινε, ο Νίκος είχε κλειστεί στον εαυτό του». Ωσπου μια μέρα, κι ενώ τα δύο παιδιά έπαιζαν πίσω από κάτι θάμνους, είδαν τους γονείς του Νίκου να κάνουν χρήση ηρωίνης! «Ο Νίκος έβαλε τότε τα κλάματα». Κι αυτό το γεγονός ξεδίπλωσε όλες τις σκοτεινές πτυχές της ιστορίας. «Οι γονείς του Νίκου ήταν πτώματα. Φυσικά, δεν πήγαιναν στη δουλιά. Ο Νίκος τραβούσε πολλά. Αναγκαζόταν να τρώει σπίτι μου, γιατί η μάνα του δεν μπορούσε να μαγειρέψει, και μετά καθόταν σε μια καρέκλα και ρέμβαζε σκεφτικός όλη μέρα. Ο πατέρας του πήγαινε στην Ερέτρια και κανένας δεν ήξερε πού γύριζε. Επίσης ο Νίκος κακοποιόταν. Ο πατέρας του τον έδερνε για να μην πει σε κανέναν ότι παίρνει ναρκωτικά»...

Το Δημοτικό Σχολείο Λευκώνα Σερρών παρουσίασε μια εργασία με θέμα «Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού». Οι μαθητές της πέμπτης τάξης κουβεντιάζουν: « - Ξέρεις, Γιώργο, λυπάμαι πολύ όταν βλέπω τους συμμαθητές μας να συμπεριφέρονται άσχημα στον Μάρκο. - Κι εγώ το ίδιο, Μαρία. Το κάνουν επειδή είναι Τσιγγάνος. Δε φταίνε αυτοί όμως που νιώθουν έτσι. - Και ποιος φταίει; - Οι γονείς τους βέβαια που από μικρά παιδιά τους φοβερίζουν με τους Τσιγγάνους, τους λένε ότι είναι κλέφτες, κακοί και βρώμικοι. -Και τι, δεν είναι; - Οχι, βέβαια, όπως σ' όλους τους ανθρώπους, υπάρχουν κι ανάμεσά τους τέτοιοι άνθρωποι, όμως δεν είναι όλοι έτσι. - Μα, γιατί τότε οι μεγάλοι μας λένε τέτοια ψέματα; - Γιατί φαντάζομαι ότι κι αυτοί όταν ήταν μικροί άκουγαν τα ίδια ψέματα...».

Να πώς εξηγούν τα παιδιά την ωραιότατη σύνθεση του εξωφύλλου της εργασίας τους: «Η κόκκινη καρδιά συμβολίζει την αγάπη. Το τσουκάλι την τροφή. Η μπάλα, το αλογάκι και οι κύβοι το παιγνίδι. Το σπίτι την ασφάλεια, τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που πρέπει να 'χει κάθε παιδί στο σπιτικό του, στην οικογένειά του. Το δέντρο συμβολίζει το αύριο, γιατί αυτό γεννά καρπούς. Τα λευκά πούπουλα την ειρήνη. Τα στάχυα την ευημερία που πρέπει να υπάρχει σε κάθε γωνιά της Γης όπου ζουν τα παιδιά. Και τέλος, η κόκκινη κλωστή που τα ενώνει, θέλει να δείξει ότι ένα παιδί για να ζει καλά και να 'ναι ευτυχισμένο πρέπει να τα 'χει όλα μαζί αυτά».