Πολιορκημένο από χιλιάδες καθηγητές, δασκάλους, γονείς, μαθητές, αλλά και οικοδόμους βρέθηκε χτες το Μέγαρο Μαξίμου, που αποτελεί την έδρα του πρωθυπουργού. Αναμφίβολα έχει το δικό της συμβολισμό αυτή η σύμπτωση τόσων κοινωνικών οργανώσεων έξω από την έδρα του πρωθυπουργού, η οποία παρέμενε ασφυκτικά ζωσμένη από τις "δυνάμεις της τάξεως", ώστε να μην ενοχληθεί ο Κ. Σημίτης από τις φωνές και τα συνθήματα των "εχθρών απεργών"...

Η κυβερνητικήστάση οδηγεί κατευθείαν στην απαξίωση της παιδείας ως κοινωνικού αγαθού. Αντί η κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών, επιτίθεται συστηματικά και πολύμορφα εναντίον των λειτουργών της παιδείας. Αυτή η επίθεση σαφώς και έχει βαθύτερα αίτια. Μέσω της επίθεσης στους εκπαιδευτικούς, με δασκάλους και καθηγητές οικονομικά εξαθλιωμένους, η κυβέρνηση θέλει να ξεθεμελιώσει τη δημόσια δωρεάν παιδεία που υπάρχει σήμερα. Με τους εκπαιδευτικούς να αναζητούν και δεύτερη δουλιά, προκειμένου να συμπληρώσουν τα ψίχουλα που παίρνουν, με τη χρόνια υποχρηματοδότηση της παιδείας, με τις αίθουσες διδασκαλίας να είναι απελπιστικά λίγες και με τα προγράμματα διδασκαλίας αναχρονιστικά θέλει να δυσφημήσει τη δημόσια παιδεία, προκειμένου να περάσουν ευκολότερα τα σχέδια της ιδιωτικοποίησής της.

Μπροστά σε αυτήν την πρωτόγνωρη αγωνιστική έξαρση στο χώρο της παιδείας η κυβέρνηση το μόνο που υποκριτικά αντιτάσσει είναι ότι δεν έχει λεφτά να δώσει. Είναι το μόνιμο μοτίβο των κυβερνώντων όλα αυτά τα χρόνια που φροντίζουν να μοιράζουν με τη σέσουλα λεφτά στους "έχοντες και κατέχοντες" και να καταδικάζουν την παιδεία και τους λειτουργούς της σε μαρασμό. Μπορεί στην παιδεία όλες οι κυβερνήσεις να αρνούνται το 15% από τον προϋπολογισμό, αλλά με κάθε ευκολία χαρίζουν επιδοτήσεις στους βιομήχανους, διαγράφουν τις οφειλές τους, διατηρούν τις προκλητικές φοροαπαλλαγές τους και χωρίς δεύτερη κουβέντα ικανοποιούν με δουλικότητα κάθε τους απαίτηση.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών με τη μαζικότητά του, τη μαχητικότητά του και τη διάρκειά του έφερε στην επιφάνεια όχι μόνο τα χρόνια προβλήματα της παιδείας, αλλά και τις ευθύνες όλων των μέχρι σήμερα κυβερνώντων. Το λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να κάνει δική του υπόθεση τον αγώνα των εκπαιδευτικών, γιατί το μέλλον της δημόσιας δωρεάν παιδείας αφορά όλους τους εργαζόμενους. Η συγκρότηση ενός δυναμικού λαϊκού μετώπου παιδείας είναι αυτό που μπορεί να επιβάλλει την ικανοποίηση των αιτημάτων των εκπαιδευτικών, αλλά και να προωθήσει την αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Και αυτό ακριβώς το μέτωπο είναι που φοβάται η κυβέρνηση.