Ενα λοιπόν το κρατούμενο η ίδια η «διάθεση συναίνεσης», «εθνικής σύνεσης», όπως θέλει ας το πει κανείς, που επιστεγάζει την ουσιαστική συμφωνία τους στα βασικά. «Να σταθούμε περισσότερο στα θετικά μηνύματα και να περιορίσουμε στο ελάχιστο τις όποιες διαφωνίες μας», «έκοβε» ο πρωθυπουργός την περασμένη Τρίτη στη Βουλή, επειδή «οι εξελίξεις είναι μεγάλες και σημαντικές». «Αυτές τις κρίσιμες στιγμές απαιτείται από όλους μας εθνική σύνεση (...) Να υπάρξουν κοινοί στόχοι για όλους μας, για το πατριωτικό και εθνικό συμφέρον», «έραβε» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, το κοινό τους ψήφισμα, που στήριξε και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα αναμάσημα περί της «κατάφωρης παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου και των παγκόσμιων ανθρωπιστικών αξιών», με τα οποία πάνε να δικαιολογήσουν την επικίνδυνη για τον λαό εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο.

Από κοντά και στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα σωματεία που από την περασμένη βδομάδα έχει αρχίσει να συζητιέται η στάση που πρέπει να κρατήσουν απέναντι στον πόλεμο, και οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας δείχνουν από την αρχή τις διαθέσεις τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, όπου με ευθύνη των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, η ανακοίνωση που βγήκε προσπαθεί εναγωνίως να κρύψει τις αιτίες του πολέμου, δεν παίρνει καμιά θέση για τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα, παρά μόνο αρκείται σε ...ευχές για την ειρήνη. Η εκκωφαντική σιωπή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ για την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας μας στο μακελειό που είναι σε εξέλιξη έχει συγκεκριμένη στόχευση, να αδυνατίσει την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού, λειτουργεί ως «δίχτυ προστασίας» για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους.

Και βέβαια τα συναινετικά λόγια δεν είναι για το θεαθήναι. Αποδεικνύεται σκαλί σκαλί, βήμα το βήμα, ζήτημα το ζήτημα, ότι υπάρχει βάθος.

• ΝΑΤΟικότερος του ΝΑΤΟ, ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει μάλιστα να λειτουργεί σαν «λαγός», ζητώντας να στηριχτούν και άλλες «σύμμαχες» χώρες της Ανατολικής Ευρώπης απέναντι στη Ρωσία.

Οπως λέει, η ρωσική εισβολή «επιτάσσει να στηρίξουμε τους εταίρους μας στην Ανατολική Ευρώπη που αισθάνονται ότι απειλείται η ασφάλειά τους από τις ρωσικές πολεμικές επιχειρήσεις». Αυτό που κάνει δηλαδή το ΝΑΤΟ, ενισχύοντας τις στρατιωτικές του δυνάμεις στις Βαλτικές χώρες, στην Πολωνία και αλλού, χύνοντας ακόμα περισσότερη βενζίνη πλάι στην πυρκαγιά του πολέμου που καίει στην Ουκρανία.

Η πάσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έμεινε αναξιοποίητη βεβαίως από την κυβέρνηση: Σε συνέντευξή του, την περασμένη Πέμπτη, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι, αν ζητηθεί από το ΝΑΤΟ, θα σταλούν ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις σε χώρες που συνορεύουν με την Ουκρανία. «Φυσικά και θα το κάνουμε», ήταν η απάντησή του, επιβεβαιώνοντας ότι δεν υπάρχει «ταβάνι» στην ελληνική εμπλοκή.

• Για την αποστολή στρατιωτικού υλικού από τη χώρα μας η «ένσταση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αποφασίστηκε «μονομερώς», «χωρίς ενημέρωση των πολιτικών δυνάμεων» και «όχι στο πλαίσιο αποφάσεων των διεθνών Οργανισμών, στους οποίους συμμετέχουμε, της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή του ΝΑΤΟ». Ενώ στελέχη στα ΜΜΕ του φτάνουν να λένε γελοιότητες του τύπου, ναι σε στρατιωτικό υλικό αλλά θα μπορούσε να μην είναι «φονικό» (π.χ. κράνη αντί για όπλα!).

Δηλαδή, αν είχε ζητηθεί η γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ και αν η αποστολή του υλικού γινόταν με επίσημη σφραγίδα ΝΑΤΟ και ΕΕ, δεν θα υπήρχε κανένα ζήτημα. Ακόμα κι έτσι, όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ, η απόφαση της κυβέρνησης κινείται στη σφαίρα της ...«επιπολαιότητας», αναγνωρίζοντας ότι τα κίνητρά της είναι «τα πιο ευγενή»!

• Για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, που εντείνονται στη σκιά της πολεμικής προετοιμασίας, η «προϋπόθεση» που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η «διαφάνεια», ο «προγραμματισμός» και να υπηρετείται «η λογική της επαρκούς άμυνας που έχει ανάγκη η χώρα».

Μιλάμε, δηλαδή, για κοροϊδία στο τετράγωνο απέναντι στον λαό, που πληρώνει τον λογαριασμό των ΝΑΤΟικών δαπανών, σε ύψος πάνω από 2% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, είτε με ΝΔ είτε με ΣΥΡΙΖΑ.

• Την ίδια ώρα, αξιοποιούν από κοινού την κρίση στην Ουκρανία ως ευκαιρία για να προχωρήσουν οι ευρωατλαντικές διευθετήσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο, με στόχο τη θωράκιση της ΝΑΤΟικής συνοχής σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει και εδώ ρόλο «λαγού»: Επικαλούμενος την «αποσταθεροποίηση» και τις «ανακατατάξεις που φέρνει η ουκρανική κρίση», προτείνει «έναν ουσιαστικό διάλογο με την Τουρκία (...) που μπορεί να πάρει ώθηση μόνο στο πιο υψηλό επίπεδο και μόνο με την αξιοποίηση των πιέσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Τουρκία».

Η κυβέρνηση βέβαια γνέφει καταφατικά, και πάει ένα βήμα παραπέρα σχετίζοντας άμεσα τα Ελληνοτουρκικά με τη συνοχή της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ! «Η συγκυρία ενδεχομένως να δικαιολογούσε μια τέτοια συνάντηση (σ.σ. Μητσοτάκη - Ερντογάν), γιατί υπάρχουν ζητήματα τα οποία θα πρέπει να συζητηθούν, τα οποία αφορούν και τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις νέες προκλήσεις που η ουκρανική κρίση έχει δημιουργήσει», απάντησε στη Βουλή ο πρωθυπουργός.

• Και επειδή ο πόλεμος στην Ουκρανία βάζει πιο επιτακτικά το ζήτημα της απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, αναθερμαίνονται οι προσδοκίες μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων να παίξει η Ελλάδα αναβαθμισμένο ρόλο «πύλης εισόδου» προς την Ευρώπη για τα καύσιμα από την αμερικανική και τις ασιατικές αγορές, σχέδιο που στηρίζουν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.

«Στον νέο χάρτη των ενεργειακών συσχετισμών που διαμορφώνονται στον κόσμο», η πρόκληση είναι «να μετατραπούμε σε κόμβο διασύνδεσης Ενέργειας και μεταφοράς πράσινης Ενέργειας σε όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο», είπε ο πρωθυπουργός, με τον ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνεί ότι σ' αυτό το πλαίσιο χρειάζεται «πλήρης ανασχεδιασμός της ενεργειακής στρατηγικής της χώρας».

• Τέλος, εξόφθαλμη είναι η σύγκλιση και σε ό,τι αφορά τον ρόλο της ΕΕ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η κυβέρνηση βλέπει τη «στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης», που «επιστρέφει δυναμικά στο παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα», και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει αυτή «να αποκτήσει πραγματική στρατηγική αυτονομία (...) Να έχει αρκετή απόσταση, όσο χρειάζεται, από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ (...) και μακροπρόθεσμα να μπορέσει να σταθεί απέναντι στη δημιουργία ενός σκληρά διπολικού κόσμου».

Και οι δύο κρύβουν βέβαια το πιο βασικό, ότι η αυτονομία, η ενότητα της ΕΕ και όλα τα άλλα πέραν του ότι δεν «λύνουν» τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της, σηματοδοτούν μια ακόμα πιο αντιδραστική, ακόμα πιο επιθετική στρατιωτικοποιημένη Ευρωπαϊκή Ενωση απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματά τους.

Για να σκεφτούμε σήμερα με όλα αυτά πια ως δεδομένα πώς ακούγονται οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα για μια «εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση» σε αντιπαράθεση με τη «νεοφιλελεύθερη ΝΔ» και το «χάος» που τους χωρίζει. Δεν τους φέρνει πιο κοντά ο πόλεμος, τους φέρνει πιο κοντά το ότι κοινό τους πρόγραμμα είναι η υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε πόλεμο και ειρήνη, άλλοτε με μεγαλύτερη ευελιξία, άλλοτε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο! Αυτό άλλωστε έκαναν και με τη γνωστή πολιτική που άσκησαν την περίοδο των μνημονίων... Οι «φιλειρηνικές αποχρώσεις», οι αστερίσκοι και οι επιφυλάξεις που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορεί να ξεγελά και ένα τμήμα του λαού, δεν φτάνουν να κρύψουν το μεγάλο βάθος της ταύτισής τους.

Το «διαβατήριο» της αστικής τάξης για όλα αυτά δεν είναι άλλο από την ενεργότερη εμπλοκή της χώρας στα εγκληματικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και στους επικίνδυνους για τον λαό σχεδιασμούς. Αυτοί οι στόχοι είναι που διαμορφώνουν τη στρατηγική ατζέντα της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, κάνοντας τις θέσεις τους να μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερού, ειδικά στο φόντο του ιμπεριαλιστικού πολέμου...

Απέναντι σ' αυτόν τον σχεδιασμό και όσους τον υπηρετούν στέκεται μόνο το ΚΚΕ, που καλεί τον λαό να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Να απαιτήσει «καμιά εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο - να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις». Να μη δεχτεί να διαλέξει ληστή αλλά να διαμορφώσει τη δική του αυτοτελή γραμμή πάλης, ενάντια στην αστική τάξη, στα σχέδια και τις συμμαχίες της.