«Τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση δεν έχουν ούτε αυτόν τον τυπικό προεκλογικό χαρακτήρα, αφού πρόκειται για μέτρα τα οποία σαφώς στοχεύουν όχι μόνο στην αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματιών, αυτό είναι το ένα σκέλος, αλλά πρόκειται για μέτρα που στοχεύουν να επιταχύνουν όλες τις αντιλαϊκές ρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που προβλέπει η ΕΕ και έχει ενστερνιστεί η κυβέρνηση και τα κόμματα που υποστηρίζουν τη φιλοσοφία του Μάαστριχτ».

Την επισήμανση αυτή, που αποκαλύπτει την ουσία των πρόσφατων εξαγγελιών της κυβέρνησης με τα διάφορα «πακέτα» έκανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, στην παρέμβασή της την Παρασκευή στη Βουλή, στη συζήτηση σχετικής Επίκαιρης Επερώτησης που κατέθεσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος.

Εκ μέρους της κυβέρνησης ανέλαβε να απολογηθεί ο υφυπουργός Οικονομικών Α. Φωτιάδης, ο οποίος ήταν επί της ουσίας εκτός τόπου και χρόνου, αφού έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι ο ελληνικός λαός υποδέχτηκε με «ενθουσιασμό» τα μέτρα της κυβέρνησης, δηλαδή «την αύξηση» του ενός ευρώ την ημέρα! Μάλιστα, ο υφυπουργός ισχυρίστηκε ότι οι μισθοί στην Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια αυξάνονταν σταθερά, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης όπου μειώνονταν.

Την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης κατά τομέα (αγρότες, εργαζόμενοι, παιδεία, υγεία και πρόνοια) ανέλυσαν με συγκεκριμένες αναφορές οι βουλευτές του ΚΚΕ (αναλυτικό ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε στο χτεσινό «Ρ»), που πήραν το λόγο κατά τη συζήτηση και ανέπτυξαν τις συγκεκριμένες προτάσεις του Κόμματος για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

«Οση κριτική και αν ασκήσει κανείς στα μέτρα της κυβέρνησης, θα πει λίγα. Κατά τη γνώμη μας, αυτά τα μέτρα τα οποία εξαγγέλθηκαν αυτές τις μέρες, αλλά και αυτά τα οποία εξαγγέλλονται ως μέτρα μετά τις εκλογές δεν έχουν ίχνος κοινωνικού χαρακτήρα», τόνισε στην αρχή της ομιλίας της η Αλέκα Παπαρήγα. «Μάλιστα, θα έλεγα ότι ίσως είναι πολύ "υψηλή" έκφραση να πει κανείς ότι πρόκειται για προεκλογικά μέτρα - βεβαίως έχουν και προεκλογικό χαρακτήρα ως προπαγάνδα - με την εξής έννοια: Ολα τα προηγούμενα χρόνια, λίγο πριν τις εκλογές η εκάστοτε κυβέρνηση υποσχόταν ένα πακέτο μέτρων και εξαγγελιών, που κατά κανόνα δεν τηρούνταν, για να διατηρήσει ή και να αυξήσει τον αριθμό των ψήφων της. Το ίδιο έκανε και η αξιωματική αντιπολίτευση.

Εχω την εντύπωση ότι όλα τα προεκλογικά μέτρα που έχουν εξαγγελθεί - όσο θυμάμαι στη μεταπολίτευση - περιείχαν κάποια θετικά στοιχεία - ως υποσχέσεις και όχι ως πράξεις - με την έννοια ότι ενδεχομένως να βελτίωναν σχετικά και όχι απόλυτα τη ζωή μιας κατηγορίας εργαζομένων. Ηταν προεκλογικά μέτρα που καλλιεργούσαν κάποιες προσδοκίες.

Πιστεύουμε ότι τα μέτρα, τα οποία εξαγγέλλετε, δεν έχουν ούτε αυτόν τον τυπικό προεκλογικό χαρακτήρα, καθώς πρόκειται για μέτρα τα οποία σαφώς στοχεύουν όχι μόνο στην αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματιών, αυτό είναι το ένα σκέλος, αλλά στοχεύουν να επιταχύνουν όλες τις αντιλαϊκές ρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που προβλέπει η ΕΕ και σαφώς έχετε ενστερνιστεί ως κυβέρνηση, όπως και τα κόμματα τα οποία υποστηρίζουν γενικά τη φιλοσοφία και την πρακτική του Μάαστριχτ».

«Δεν είναι καθόλου τυχαίο», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «και σε αυτό το σημείο είστε ειλικρινείς, ότι χρησιμοποιείτε ως προμετωπίδα τον τίτλο "Ανταγωνιστικότητα", προσδοκώντας βεβαίως ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι θα δεχτούν να υποβληθούν σε νέες θυσίες, προκειμένου να γίνουν οι επιχειρηματίες, οι εργοδότες τους δηλαδή, ανταγωνιστικοί.

Δε θα αναλύσω από τη σκοπιά της δικής μας φιλοσοφίας και ιδεολογίας τι σημαίνει "ανταγωνιστικότητα" στον καπιταλισμό και τον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Απλώς θα υπενθυμίσω ότι σε όλα τα κείμενα της ΕΕ και τη σχετική αρθρογραφία, αναφέρεται συγκεκριμένα ότι για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα, είτε σε επιχειρηματική βάση είτε σε εθνική βάση, με την έννοια του εγχώριου κεφαλαίου, απαιτούνται οι εξής προϋποθέσεις: Πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, γεγονός που σημαίνει ελαστικές σχέσεις εργασίας, μερική απασχόληση, ωρομίσθιο, εναλλαγή - κινητικότητα ανάμεσα στην ανεργία και την προσωρινή εργασία και κατάργηση, αυτού που υπήρχε ως άποψη και ως ένα βαθμό ως πρακτική, του συλλογικού δικαιώματος, του δικαιώματος του κλάδου.

Αυτό σημαίνει ότι οδεύουμε - βεβαίως θα χρειαστεί και κάποιος χρόνος γιατί θα υπάρξουν αντιστάσεις - στη λογική που υποστηρίζει ότι κυνηγάω την ευκαιρία και δεν κυνηγάω να κατακτήσω το δικαίωμα. Δηλαδή, όταν δημιουργηθούν όλες οι προϋποθέσεις και οι αναδιαρθρώσεις, οδεύουμε σε αυτό που αποκαλούμε "ατομική βάση στη σύναψη συμφωνίας εργασίας". Ολοι καταλαβαίνουμε πού οδηγεί αυτό. Δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί, γιατί και ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει τις αντιφάσεις του και, βεβαίως, θα υπάρξει λαϊκή αντίδραση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά εν πάση περιπτώσει εκεί οδεύουμε.

Πρώτος, λοιπόν, όρος του ανταγωνισμού είναι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, που σημαίνει ότι ξετινάζουμε ό,τι κατάκτηση υπήρχε, ό,τι θετικό είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι σε έναν πολύχρονο αγώνα. Και δεν είναι ότι καταργούμε το θετικό, δεν πάμε πίσω, αλλά πάμε μπροστά στη διαμόρφωση του πιο στυγνού και βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος. Αυτός είναι ο πρώτος όρος για τον ανταγωνισμό.

Ο δεύτερος λόγος αναφέρεται στο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, στην πλήρη εμπορευματοποίησή του, στην είσοδο στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα όχι μόνο της επικουρικής ασφάλισης, που έχετε κάνει ως τώρα, αλλά και της βασικής ασφάλισης. Αυτό είναι κάτι που το δουλεύετε τώρα και ευελπιστείτε ότι μετεκλογικά είτε εσείς είτε η ΝΔ θα το εφαρμόσετε. Μιλάμε, δηλαδή, για βασικούς όρους που καθορίζουν την έννοια της ανταγωνιστικότητας.

Ο τρίτος παράγοντας για την ανταγωνιστικότητα είναι ο φορολογικός παράδεισος για το μεγάλο κεφάλαιο και δεν είναι τυχαίο ότι προβάλλεται εδώ το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Η ΝΔ έχει διαπρέψει σε αυτό. Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ιρλανδίας ανέβηκε, διότι - λόγω του ότι έγινε φορολογικός παράδεισος για το μεγάλο κεφάλαιο - εγκαταστάθηκαν εκεί μια σειρά από επιχειρήσεις. Μάλιστα, σύμφωνα με ό,τι λέγεται για τις ως τώρα επιχειρήσεις, υπάρχει παράθυρο για να ξαναγυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Επομένως, τρίτος παράγοντας της ανταγωνιστικότητας είναι οι φοροαπαλλαγές.

Τέταρτος παράγοντας είναι η αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, προκειμένου να γίνουν επενδύσεις. Οντως στην Ελλάδα υπάρχει μια γραφειοκρατία και θα την αντιμετωπίσετε.

Ολοι, λοιπόν, οι όροι που συνδέονται με την ανταγωνιστικότητα στρέφονται κατά της εργασίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και τα μέτρα που παίρνονται από εσάς, έχουν πλήρη συνέπεια σε αυτό».

Μιλώντας, στη συνέχεια, για τις κυβερνητικές ενέργειες υπέρ των βιομηχάνων και των εργοδοτών, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε:

«Λέτε ότι δεν επιδοτούμε την ανεργία, αλλά επιδοτούμε την εργασία. Δηλαδή, τι κάνετε; Παίρνετε τα λεφτά του ΟΑΕΔ, τα επιδόματα ανεργίας και τα χαρίζετε στην εργοδοσία. Μειώνετε ή απαλλάσσετε την εργοδοσία από τις ασφαλιστικές εισφορές. Κινείστε στη λογική ότι ο εργαζόμενος είναι βάρος για τον εργοδότη και ότι η εργασία κοστίζει στην Ελλάδα. Ομως ο εργοδότης και ο κεφαλαιούχος δε θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα, εάν δεν είχε μισθώσει την εργατική δύναμη του εργαζομένου, δεν μπορεί να παραχθεί πλούτος στην Ελλάδα χωρίς τον εργαζόμενο.

Ας πούμε ότι κάποιος απέκτησε ένα κεφάλαιο. Αν το βάλει σε ένα χώρο χωρίς να εκμεταλλευτεί την εργατική δύναμη, δεν μπορεί να έχει κέρδη και το κεφάλαιο θα γίνει παλιόχαρτο.

Επομένως, η λογική μας είναι αυτή. Πρέπει να πέσει το κόστος εργασίας. Να πει κανείς ότι δίνετε κάποιες παροχές στην εργοδοσία - εμείς είμαστε αντίθετοι - εν πάση περιπτώσει, αντισταθμίζονται με κοινωνικές παροχές. Ποιες όμως είναι οι κοινωνικές παροχές; Το ΕΚΑΣ ή η αύξηση του ενός ευρώ την ημέρα;

Ας πάμε στο χώρο των μικρομεσαίων. Είπατε ότι τα τελευταία χρόνια φύγαμε από τα αντικειμενικά κριτήρια που αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά και αντιλαϊκά και στη θέση των αντικειμενικών κριτηρίων πήρατε υπόψη σας τις ανέλεγκτες υποθέσεις και είπατε ότι θα δώσει κάθε ΕΒΕ ένα ποσό με βάση πάλι αυθαίρετα κριτήρια και θα κλείσουν οι φορολογικές εκκρεμότητες. Μια κατηγορία ΕΒΕ πιθανόν να τη βοηθούσε αυτό, αν πίστευε ότι θα έδινε τον αντίστοιχο φόρο που θα τον έδινε έτσι και αλλιώς ή ενδεχομένως κατά τι μικρότερο. Μία άλλη κατηγορία ήταν αντίθετη, διότι οπωσδήποτε λειτούργησε σαν κεφαλικός φόρος. Εν πάση περιπτώσει θα δεχτώ προσωρινά ότι ήταν ένα μέτρο που ένα μέρος των ΕΒΕ κάτι του χάριζε.

Σήμερα διαβάζουμε ότι η κυβέρνηση προχωρά στη γενίκευση αυτού του μέτρου και προς τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Κατ' αρχήν υπάρχει ένα θέμα, πόσες είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα; Γιατί είναι ανέλεγκτες αυτές φορολογικά; Τελικά, ποιοι ελέγχονται στην Ελλάδα; Καταλαβαίνω το μικρομάγαζο να μην προλάβεις να το ελέγξεις, αλλά τις μεγάλες επιχειρήσεις; Επομένως, ό,τι μέτρο παίρνετε που βαφτίζεται ή έχει μία χροιά φιλολαϊκή, την ίδια ώρα αυτό το μέτρο επεκτείνεται στο μεγάλο κεφάλαιο και μάλιστα με σκανδαλώδη τρόπο, όλα τα μέτρα που έχετε πάρει είναι τέτοια.

Τέλος, λέτε ότι δίνετε επίδομα ενοικίου στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που ανήκουν στις λαϊκές οικογένειες. Πέραν του ότι θα είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που θα το πάρουν από αυτούς που φαίνεται, θα σας θέσω το εξής απλό ζήτημα: Γιατί επιδοτείτε αυτούς; Στην ουσία επιδοτείτε τους ιδιώτες οι οποίοι θα διαχειρίζονται τις φοιτητικές εστίες.

Οπως ξέρετε, οι φοιτητικές εστίες περνούν στον ιδιωτικό τομέα. Τα δωμάτια θα νοικιάζονται. Αυτό σημαίνει ιδιωτικός τομέας. Γιατί να πάρει ο ιδιώτης τη φοιτητική εστία; Για να τη δίνει δωρεάν; Επομένως, με αυτόν τον τρόπο συμβάλλετε στο να έχει πελατεία ο ιδιώτης που θα εκμεταλλευτεί τις φοιτητικές εστίες. Γιατί δεν κάνετε τις φοιτητικές εστίες παντού καλής ποιότητας και δωρεάν για όλους; Να μη χρειάζεται επίδομα ενοικίου. Αλλο πράγμα αν χρειάζεται να βοηθηθεί η οικογένεια η οποία είναι φτωχή και έχει παιδιά που σπουδάζουν. Γιατί να δίνουμε επίδομα ενοικίου; Να είναι δωρεάν το ενοίκιο και δωρεάν η τροφή για όλους και ιδιαίτερα για αυτά τα παιδιά».

«Επομένως, τα μέτρα που παίρνετε είναι μέτρα για να τονώσουν και πάλι τους επιχειρηματίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κατά τη γνώμη μας, ο όρος "βαρβαρότητα" ταιριάζει στα μέτρα που έχουν παρθεί, στα μέτρα που υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση και που θα παρθούν στην πορεία, αν δεν υπάρξει ρήγμα σε αυτήν την πολιτική με αλλαγή συσχετισμού δύναμης. Τα μέτρα αυτά μόνο βάρβαρα μπορούν να ειπωθούν. Από εκεί και πέρα μπορεί κανείς να τα πει προεκλογικά, μπορεί να τα πει ψίχουλα, μπορεί να τα πει κοροϊδία. Πάνω από όλα, όμως, εκφράζουν τη σύγχρονη ταξική βαρβαρότητα και αναμφισβήτητα, αν δεν υπάρξουν ρήγματα σε αυτήν την πολιτική, σε αυτόν το συσχετισμό, θα έρθουν πολύ χειρότερες μέρες για τους εργαζόμενους.

Η αισιοδοξία μας πηγάζει από το εξής: Οτι τελικά οι εργαζόμενοι έχουν συγκεντρώσει πείρα μέσα από τη ζωή τους την ίδια και τα επόμενα χρόνια θα συγκεντρώσουν ακόμη περισσότερη. Επομένως, προσδοκούμε ότι ήδη η πείρα των εργαζομένων -ιδιαίτερα των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων - θα τους οδηγήσει στο δρόμο που πρέπει, στο δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής. Ξεκαθαρίζουμε ένα πράγμα: Τα συνθήματα που χρησιμοποιούνται από το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο είναι αδύνατο να είναι συνθήματα και για τους ίδιους τους εργαζόμενους».