Από τη μέρα που τα τρία κόμματα τα οποία συγκροτούν την τωρινή κυβέρνηση του κεφαλαίου στην Ελλάδα έδωσαν στη δημοσιότητα την «Προγραμματική Διακήρυξη» της κυβέρνησης, μέχρι σήμερα, μεσολάβησε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ που τα αστικά επιτελεία τη βάφτισαν και «ιστορική» γιατί, τάχα, με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω του μηχανισμού της ΕΕ συμβάλλει στην αντιμετώπιση των κρατικών χρεών. Ετσι, στην Ελλάδα αυτό συνδέθηκε και από την κυβέρνηση και από τον ΣΥΡΙΖΑ με την ανάγκη να αξιοποιηθεί ως μέσο για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές μεταξύ τους.

Βεβαίως, το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης ήταν θεμέλιο στην προεκλογική προπαγάνδα των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» προκειμένου να εγκλωβίσουν τις λαϊκές δυνάμεις σε δήθεν λύσεις που θα απαλύνουν τις συνέπειες της κρίσης στην εργατική τάξη και στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα τα ανακουφίσουν μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, αφού θα αμβλύνουν τάχα τα μέτρα του μνημονίου. Σ' αυτή τη γραμμή έχουν εντάξει και τη συμβολή της Συνόδου Κορυφής, με την οποία λένε ότι νίκησαν οι χώρες του Νότου της ΕΕ, Ιταλία και Ισπανία, άρα και οι λαοί τους με την αποφασιστική συμβολή και του Προέδρου της Γαλλίας Ολάντ.

Μια βδομάδα μετά τη Σύνοδο ήταν αρκετή για να σκορπίσει αυτή τη σαθρή τους προπαγάνδα, αποκαλύπτοντας πως οι σιδερένιοι νόμοι του καπιταλισμού απαιτούν πολιτική σε όφελος του κεφαλαίου, άρα και σε βάρος των λαών, προκειμένου να δρουν χωρίς να βάζουν σε κίνδυνο το σύστημα, επομένως να δείξει την απάτη ότι οι λαοί θα ανακουφιστούν. Και μάλιστα αυτό στις χώρες που νίκησαν, δηλαδή Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία.

Στη Γαλλία ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε μέτρα μείωσης κατά 2,5% του προσωπικού που απασχολούν τα υπουργεία σε όλους τους οργανισμούς τους μεταξύ 2013 - 2015, ενώ παράλληλα θα μειώνονται οι δαπάνες τους το 2013 κατά 7% σε σύγκριση με το 2012, κατά 4% το 2014 και κατά 4% το 2015. Στην Ιταλία η κυβέρνηση Μάριο Μόντι εξήγγειλε μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά τουλάχιστον 100.000 ως το τέλος του 2014 στο όνομα του δημοσιονομικού προβλήματος. Στη δε Ισπανία αναμένονται επίσης απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων μετά τις περικοπές στην Παιδεία και στην Υγεία, ύψους 10 δισεκατομμυρίων ευρώ, που προστέθηκαν στα μέτρα λιτότητας ύψους 27,3 δισεκατομμυρίων ευρώ που ήδη είχαν παρθεί, ενώ ετοιμάζονται και νέες προσαρμογές του προϋπολογισμού για το 2013 και το 2014 για τη μείωση του χρέους, άρα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν αναφέρουμε εδώ τα μέτρα που ήδη έχουν παρθεί σ' αυτές τις χώρες τα προηγούμενα χρόνια, όπως δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση φορολογίας του λαού, μείωση κοινωνικών δαπανών κ.λπ., με δεδομένη ταυτόχρονα την αύξηση της ανεργίας.

Στην Ελλάδα, επίσης, επιμένουν τα κυβερνητικά στελέχη και τα αστικά επιτελεία ότι πρέπει να προχωρήσουν άμεσα οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, ξεκινώντας από τις ιδιωτικοποιήσεις, τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την κατάργηση οργανισμών του Δημοσίου, νέες περικοπές στην Υγεία και το Φάρμακο (γίνεται λόγος για 800 εκατομμύρια ευρώ επιπλέον), ενώ αντεργατικές αναδιαρθρώσεις αναμένονται και στον ιδιωτικό τομέα, όπως αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, μειώσεις στους μισθούς τους πάνω από τους κατώτατους, αλλά και στην Κοινωνική Ασφάλιση, αφού τα Ταμεία ασφυκτιούν. Ολα δε αυτά την ώρα που το λαϊκό εισόδημα εξαϋλώνεται, πέρα από τη δραστική μείωση μισθών και συντάξεων και την ανεργία, από τα χαράτσια και τη φοροληστεία που τώρα φαίνεται στην πράξη με τα εκκαθαριστικά της εφορίας.

Και σαν δε φτάνουν αυτά, στην Ελλάδα βρίσκεται η τρόικα για ελέγχους, που θα φέρουν νέα μέτρα και ας προπαγανδίζει η κυβέρνηση ότι έχει κόκκινες γραμμές, δηλαδή ότι δε θα πάρει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αλλά οι κόκκινες γραμμές της είναι ψευδεπίγραφες και για εσωτερική κατανάλωση, όπως φαίνεται από το ζήλο στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων. Η δε επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων μέσα στην ΕΕ που θα έφερνε ανακούφιση στο λαό ήταν και παραμένει τέχνασμα, όπως αποδεικνύεται αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής και από Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. Το μόνο που γίνεται είναι η στήριξη τραπεζών και επιχειρηματικών ομίλων από την ΕΕ. Τα εξοντωτικά φορολογικά βάρη, η ανεργία, το γκρέμισμα μισθών και η ισοπέδωση ασφαλιστικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι το μόνο αποτέλεσμα για τους λαούς. Τις κόκκινες γραμμές μπορεί και πρέπει να τις θέσει η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, με την οργάνωση και την απόφασή τους να βάλουν τέλος στις θυσίες για την Ευρωζώνη και την ΕΕ, για την κρίση και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Ηδη το κάλεσμα των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, στα συνδικάτα, στους μαζικούς φορείς, στις λαϊκές επιτροπές για οργάνωση της δράσης κόντρα στη φοροληστεία και για την Υγεία και το Φάρμακο του λαού, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας.