Από τις εγκαταστάσεις της COSCO στον Πειραιά που δε φημίζεται και για τις καλύτερες συνθήκες εργασίας

«Ανάμεσα στα προκατασκευασμένα άρθρα εφημερίδων που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας την προηγούμενη εβδομάδα αναπαράγοντας την επίθεση του Μάνεση και του κεφαλαίου απέναντι στην 9μηνη απεργία των εργατών στην "Ελληνική Χαλυβουργία", εμφανίστηκε και ένα άρθρο που ενημέρωνε τους αναγνώστες για το θαύμα της COSCO σε παραλληλισμό με το δράμα των χαλυβουργών. Η εισαγωγή του άρθρου είναι χαρακτηριστική:

"Στην ίδια γειτονιά της Αττικής, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων, συνυπάρχουν δύο επιχειρήσεις που αποτυπώνουν τα δύο πρόσωπα της ελληνικής οικονομίας: από τη μια πλευρά, το οικονομικό επίτευγμα της κινέζικης Cosco στον Πειραιά, που δημιούργησε θέσεις εργασίας, και από την άλλη, ο κίνδυνος να μπει λουκέτο στο ιστορικό εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος ελέω κρίσης αλλά και των... συνδικαλιστών."

Για λόγους συντομίας ας μην αναφερθούμε στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών που δίνουν μάχη με θεούς και δαίμονες, αλλά ας πιάσουμε το θαύμα της COSCO που αποτελεί παράδειγμα προς αντιγραφή για νέους και παλιούς "επενδυτές".

Πρώτο και μεγαλύτερο θαύμα είναι πως η επένδυση της COSCO και η δημιουργία κάποιων εκατοντάδων θέσεων εργασίας υπολείπονται κατά πολύ των 30.000 θέσεων εργασίας που χάθηκαν από ναυτιλιακές εταιρείες που έκλεισαν, από μικρές μεταφορικές εταιρείες που έβαλαν λουκέτο, από συσκευαστήρια που είδαν τον τζίρο τους να εξανεμίζεται.

Απεργοί χαλυβουργοί στην τελευταία κινητοποίηση αλληλεγγύης στην Αθήνα

Κάθε εργαζόμενος προσλαμβάνεται ως ανειδίκευτος εργάτης... διότι είναι πιο φτηνός.

Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου... διότι ο εργαζόμενος δεν έχει ζωή.

Η υπέρβαση του ωραρίου μεταφράζεται ως οικειοθελής προσφορά... διότι η απλήρωτη εργασία είναι δύο φορές κέρδος.

Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα μαζί με τα επιδόματα, τις πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, τις αργίες και τα εκτός έδρας. Στην αμοιβή επίσης περιλαμβάνονται και όλες οι κρατήσεις, εισφορές, φόροι κλπ. Οι εργαζόμενοι, αν και με ημερομίσθιο, πληρώνονται την τελευταία ημέρα του μήνα.

Η εταιρεία έχει δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης, αν παραβιαστεί ένας όρος ή ο εργαζόμενος απουσιάσει χωρίς άδεια 3 ημέρες, σε διάστημα ενός έτους. Αλίμονο δηλαδή στον εργάτη που θα απεργήσει..!

Σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου, η εταιρεία δικαιούται να ελέγχει με γιατρό της δικής της επιλογής τον ασθενή.

Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, δηλαδή δεσμεύεται με όρους μαφίας να μη λέει κουβέντα σε κανέναν για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της δουλειάς του.

Για αρκετούς εργαζόμενους υπάρχει καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας, με αποδοχές 300-400 ευρώ. Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες και γίνονται μέσω εταιρείας που έχει συσταθεί γι' αυτό το σκοπό και μέσω πέντε υπεργολάβων.

Το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων είναι επινοικιασμένοι στη θυγατρική της COSCO, την ΣΕΠ, από την εταιρεία "Διακίνηση ΑΕ", θυγατρική της κατασκευαστικής εταιρείας ΕΛΓΕΚΑ.

Οι υπόλοιποι εργάζονται ανάλογα με το αν υπάρχει πλοίο, σε συνθήκες εργασίας χειρότερες από των "ελεύθερων λιμενεργατών" της δεκαετίας του '30, δηλαδή προσφερόμενοι σε εργασία σε ημερήσια βάση σε συμφωνία με την ΕΛΓΕΚΑ η οποία διαθέτει ενοικιαζόμενους εργαζόμενους ως τον αριθμό 19, ώστε να μην μπορούν να σχηματίσουν σωματείο.

Ολα τα παραπάνω, όπως είναι φυσικό, έφεραν πέρσι αύξηση στον κύκλο εργασιών κατά 7,26% την ίδια στιγμή που οι αμοιβές και τα έξοδα προσωπικού όπως τα ονοματίζουν μειώθηκαν κατά 7,65%.

Στις παραπάνω ειδυλλιακές συνθήκες μετράμε και κάμποσα εργατικά ατυχήματα διότι η υγεία και η ασφάλεια των εργατών κοστίζει. Η διαρκής εναλλαγή των εργαζομένων και η μικρή σύνθεση σε σχέση με τη λειτουργία των μηχανημάτων, υπονομεύει την ασφάλεια με σοβαρούς κινδύνους σε βάρος των εργαζομένων, της εγκατάστασης.

Η αναγκαία πολύμηνη εκπαίδευση πάνω στη λειτουργία μεγάλων μηχανημάτων συμπυκνώθηκε σε εκπαίδευση λίγων ημερών. Σύμφωνα με καταγγελίες, οι χειριστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα κάνει τις περισσότερες και τις πιο γρήγορες "κινήσεις" για να εξασφαλίσουν παραπάνω μέρες εργασίας. Επίσης στο λύσιμο και στο δέσιμο των εμπορευματοκιβωτίων, εργάζονται ανασφάλιστοι με 25 ευρώ μεροκάματο!

Για τα παπαγαλάκια των εργοδοτών. αλλά και για τους ιδίους τους βιομηχάνους αυτό είναι το θαύμα της COSCO.

Αυτό το μέλλον θέλουν για εμάς και τα παιδιά μας.

Είναι το θαύμα της μισθωτής σκλαβιάς, της σύγχρονης δουλείας.

Εμείς μιλάμε άλλη γλώσσα. Το παραπάνω ονομάζουμε γκέτο και από τα πιο άγρια. Είναι το γκέτο της COSCO που επιβεβαιώνει ότι η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου θέλει εργάτες-δούλους στα μονοπώλια.

Αυτή την πραγματικότητα θέλουν να διαμορφώσουν σε κάθε χώρο δουλειάς οι εργοδότες και τα κόμματά τους. Και όπου δεν τα καταφέρνουν έχουν στη διάθεσή τους τις δυνάμεις καταστολής και τη δικαιοσύνη.

Ο αγώνας των απεργών χαλυβουργών βάζει εμπόδια στα έτοιμα σχέδια που έχουν όλοι οι βιομήχανοι στα συρτάρια τους για το τσάκισμα των εργαζομένων κάθε εργοστασίου. Ο αγώνας τους αποτελεί φως δύναμης και αξιοπρέπειας για το πώς οι εργάτες ενωμένοι μπορούν να αγωνίζονται απέναντι σε αυτούς που πλουτίζουν εις βάρος μας».

Οι συζητήσεις και η διαμάχη γύρω από τον τρόπο που παρουσιάζονται οι φθόγγοι στο νέο βιβλίο Γραμματικής των τελευταίων τάξεων του Λυκείου, έχουν απλωθεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, με αφορμή ένα άρθρο μιας δασκάλας μέλους του συλλόγου εκπαιδευτικών «Αλέξανδρος Δελμούζος». Δε θα σταθούμε στην ουσία αυτής της συζήτησης, που η ρίζα της πρέπει να αναζητηθεί σε αρκετές δεκαετίες πίσω, σε στάδια απλοποίησης που υπέστη η γλώσσα μας (όχι κατ' ανάγκη πάντα σωστά) και μαζί της οι φθόγγοι που προφέρουμε και κατ' επέκταση και η Γραμματική που αποτυπώθηκε σ' αυτή που γνωρίζουμε σήμερα από τον Τριανταφυλλίδη... Αυτή η συζήτηση όμως έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και την Εκπαίδευση.

Ανάμεσα στα σχόλια που έχουν γραφτεί, είναι και αυτά που συμπυκνώνει με χτεσινό άρθρο στην «Καθημερινή» ο Π. Μανδραβέλης, που επαναφέρουν το θέμα της «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών. Λίγο πολύ, λένε διάφοροι και μαζί τους ο Π. Μανδραβέλης: Εδώ υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα γράμματα από τους φθόγγους... αξιολογήστε τους και απολύστε τους! Βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα μαχαίρια...

Αλήθεια, ποιος ευθύνεται για το τι μαθαίνουν οι εκπαιδευτικοί πριν μπουν να διδάξουν στα σχολεία, ποιος ευθύνεται για τη μόρφωση που παίρνουν και που αποτυπώνεται στο πτυχίο τους; Τείνει να γίνει ατομική υπόθεση κι ευθύνη του κάθε φοιτητή το πρόγραμμα σπουδών του μέσα στο πανεπιστήμιο. Να φτιάχνει ο καθένας ένα «μενού μαθημάτων» που θα συγκροτούν το πτυχίο του, είχε πει η πρώην υπουργός Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου! Δεν είναι ευθύνη του κράτους να μορφώνει τους εκπαιδευτικούς όπως πρέπει για να σταθούν στα σχολεία; Εδώ και 15 περίπου χρόνια ξεκίνησε ο ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών ακριβώς με τα ίδια επιχειρήματα που προωθείται σήμερα η «αξιολόγηση», του τύπου να διαλέγουμε αυτούς που πραγματικά κάνουν για τη σχολική έδρα. Και να που τόσο καιρό μετά, επανέρχεται το θέμα της ικανότητας των εκπαιδευτικών... Τίποτα δεν έλυσε ο ΑΣΕΠ σε σχέση με το θέμα της καταλληλότητας, ούτε φυσικά και σε σχέση με την αδιοριστεία, αφού στρατιές εκπαιδευτικών αδιόριστων ή ελαστικά εργαζόμενων στοιβάζονται ως εφεδρείες κάθε χρόνο...

Ασε που ποτέ δεν οργανώθηκε ένα πραγματικό σύστημα περιοδικής επιστημονικής επιμόρφωσης για όλους τους εκπαιδευτικούς! Οι μόνες επιμορφώσεις που γίνονται είναι πάνω στα ευρωπαϊκά προγράμματα και το μανατζάρισμα της εκπαιδευτικής αμορφωσιάς. Εξάλλου και η «αξιολόγηση» τέτοιο χαρακτήρα θα έχει: Οχι να ελέγξει τις ικανότητες των εκπαιδευτικών, αλλά να να ελέγχει και να επιβάλλει την προσαρμογή τους στο νέο σχολείο της αγοράς.

Την ουσιαστική επιστημονική επιμόρφωση, από δική του ευθύνη, το κράτος την έχει μετατρέψει αποκλειστικά σε ατομική υπόθεση του εκπαιδευτικού, ενώ προσφάτως της έδωσαν και ακραιφνώς ταξικά χαρακτηριστικά - κόβουν το μισθό σ' όσους εκπαιδευτικούς θελήσουν να πάρουν εκπαιδευτική άδεια π.χ. για ένα μεταπτυχιακό. Πλέον, δηλαδή, θα ανανεώνει τις επιστημονικές του γνώσεις μόνο όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα...

Σίγουρα οι εκπαιδευτικοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών για πολλά από όσα συμβαίνουν στην Εκπαίδευση. Κυρίως οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, με τους συσχετισμούς που υπάρχουν, ευθύνονται γιατί έχουν βάλει πλάτες κι έχουν διευκολύνει με τη στάση τους το πέρασμα, κομμάτι - κομμάτι, της πολιτικής της αμορφωσιάς. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι που διευκολύνουν και σήμερα τη λεγόμενη «αξιολόγηση», γνωρίζοντας ότι αυτή δεν έχει να κάνει με τις πραγματικές ανάγκες των σχολείων και των εκπαιδευτικών, αλλά με τη διευκόλυνση των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, με το διαρκή ανταγωνισμό σχολείων, εκπαιδευτικών και μαθητών, με το σπρώξιμο της εκπαίδευσης σε μια βιτρίνα πιο ελκυστική και σ' ένα περιεχόμενο... αμορφωσιάς.