Χρειάζεται θράσος απ' τη μια να στηρίζεις μια κυβέρνηση που με τις δυνάμεις καταστολής και τη βία προσπαθεί να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των χαλυβουργών, πρακτική που ο πρωθυπουργός δήλωσε κατηγορηματικά χτες ότι εφεξής θα εφαρμόζεται εναντίον όποιου αγωνίζεται και απ' την άλλη να δηλώνεις προσηλωμένος με «σταθερή και αταλάντευτη αναφορά» στα «ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, αλλά και τα συλλογικά δικαιώματα». Αυτό έπραξε ο Φ. Κουβέλης, χτες, μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Δικαιοσύνης, προερχόμενο απ' τη ΔΗΜΑΡ, Αντ. Ρουπακιώτη.
Ρωτάμε τον κατά τα άλλα προσηλωμένο στα «ανθρώπινα δικαιώματα» κ. Κουβέλη: Είναι ή δεν είναι τέτοιο το δικαίωμα στην εργασία; Το δικαίωμα του να μπορείς απ' την εργασία σου να εξασφαλίζεις το ψωμί της οικογένειάς σου και να καλύπτεις, αν όχι τις σύγχρονες ανάγκες της, έστω τις πλέον στοιχειώδεις; Εχουν ή δεν έχουν οι εργάτες το δικαίωμα, συλλογικά να αποφασίζουν τους τρόπους της αντίδρασής τους, όταν δεν τους εξασφαλίζεται ούτε δουλειά ούτε η δυνατότητα να καλύψουν τις ανάγκες των οικογενειών τους; Τους τρόπους που θα διεκδικήσουν τα αυτονόητα;
Ρητορικά τα ερωτήματα. Είναι γνωστό ότι η βία και η καταστολή είναι το άλλο πρόσωπο μιας πολιτικής που σπρώχνει ολοένα και βαθύτερα ολόκληρο το λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση, της πολιτικής που η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ εφαρμόζει με προσήλωση. Καταγράφουμε μόνο τις επιλεκτικές ευαισθησίες της ΔΗΜΑΡ, που αποκαλύπτουν τη βαθιά της υποκρισία.
... και διαστρέβλωση της πραγματικότητας
Η συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και η συκοφαντία είναι βασικό γνώρισμα του πολιτικού προσωπικού των αφεντικών. Γι' αυτό και δεν έχει νόημα να πούμε στον υπουργό ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι κατακτημένο με το αίμα των εργατών, το δικαίωμα στη δουλειά το αμφισβητεί κάθε μέρα η κυβέρνηση στηρίζοντας τον κάθε Μάνεση να απολύει κατά εκατοντάδες τους εργάτες, βγάζοντας με βίαιο τρόπο εκατομμύρια από αυτούς εκτός παραγωγής, ως αποτέλεσμα της διαχρονικής προσπάθειας του κεφαλαίου να ρίξει τα βάρη της κρίσης του σε αυτούς που εκμεταλλεύεται και ότι το κράτος δεν είναι «ουδέτερο» αλλά εξυπηρετεί την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, εν προκειμένω τους αστούς. Δεν ξέρει ο υπουργός ότι ένα από τα αιτήματα των απεργών χαλυβουργών ήταν το δικαίωμα στη δουλειά των εργατών που απέλυσε ο Μάνεσης; Γιατί, αν μη τι άλλο, είναι και ξεδιαντροπιά όλα όσα λέει για το δικαίωμα στη δουλειά κατηγορώντας τους χαλυβουργούς ότι το στερούν, από ποιους αλήθεια, από τους ίδιους;
Δεν έχει νόημα διότι ο υπουργός τα ξέρει όλα αυτά. Και δεν τα σημειώνουμε γιατί μας έκανε εντύπωση το μένος του ενάντια στους εργάτες. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Τα σημειώνουμε για να πούμε στους εργαζόμενους στο υπουργείο Πολιτισμού ότι η κυβέρνηση δεν έχει τις παραπάνω απόψεις μόνο για τους χαλυβουργούς, αλλά για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται. Για να τους πούμε ότι η μοναδική απάντηση στο τσάκισμα της ζωής τους είναι η ταξική αλληλεγγύη και ενότητα, η οργανωμένη λαϊκή αντεπίθεση.
Καλλιεργούν επιζήμιες αυταπάτες
Με κάθε μέσο που διαθέτει, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να κρύψει ότι η πολιτική της πρόταση καταλήγει για το λαό από άλλο δρόμο στο ίδιο σημείο με αυτήν της συγκυβέρνησης. Κι αυτό συμβαίνει αντικειμενικά, απ' τη στιγμή που διαμορφώνεται στο έδαφος της αναγνώρισης των μονοπωλίων ως μοχλού ανάπτυξης, της διαχείρισης της αστικής εξουσίας και της αποδοχής της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας ως μονόδρομου, έξω απ' τον οποίο καραδοκεί δήθεν το χάος για το λαό. Προσδοκώντας να του ανατεθεί αναβαθμισμένος ρόλος στην αστική διαχείριση, ο ΣΥΡΙΖΑ, με λεονταρισμούς και πυροτεχνήματα, αποπροσανατολίζει το λαό και του καλλιεργεί συστηματικά επιζήμιες αυταπάτες. Για παράδειγμα, δημαγωγεί ασύστολα με αφορμή την έλευση της τρόικας και περιορίζει την κριτική του στα φυσικά πρόσωπα που την απαρτίζουν, για να μένει στο απυρόβλητο η Ευρωένωση, την οποία, μαζί και το ΔΝΤ, εκπροσωπούν οι «τροϊκανοί».
Ο Αλ. Τσίπρας επαίρεται ότι «αρνηθήκαμε να τους συναντήσουμε», καλώντας την κυβέρνηση «επιτέλους να καταλάβει ότι δεν έχει καμία απολύτως δουλειά να συνδιαλέγεται με τρεις υπαλλήλους εντεταλμένους να υλοποιήσουν ένα αποτυχημένο πρόγραμμα». Κρύβει απ' το λαό ότι οι συγκεκριμένοι συγκαταλέγονται στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου και ελέγχουν την πορεία υλοποίησης μιας πολιτικής που σε επίπεδο ΕΕ έχει συνομολογηθεί και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα σε όλα τα κράτη μέλη από κυβερνήσεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Αυτή την πολιτική έχουν ανάγκη οι καπιταλιστές, για να τη «σκαπουλάρουν» απ' την κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και να περάσουν στη φάση της ανάπτυξης με τους καλύτερους δυνατούς όρους, για μεγιστοποίηση των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς τους.
Παραπέρα ζητά απ' την κυβέρνηση να διεκδικήσει την «άμεση σύγκληση έκτακτης Συνόδου Κορυφής, που θα τεθεί το θέμα του παγώματος στην αποπληρωμή του ελληνικού χρέους καθώς και του επανασχεδιασμού της ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στην κρίση», προσθέτοντας «αν πηγαίναμε εμείς σε Σύνοδο Κορυφής, θα τους λέγαμε κατεβάστε τα μολύβια μέχρι να παρθεί μία απόφαση διεξόδου»! Δεν μπαίνει καν στον κόπο ο ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει τι είδους λύση μπορεί να δοθεί απ' τους ίδιους, που μαζί με την ντόπια πλουτοκρατία και τα κόμματά της δημιουργούν το πρόβλημα για το λαό και σε συνθήκες ανάπτυξης και σε συνθήκες κρίσης. Καλλιεργεί αυταπάτες ότι τα ευρωενωσιακά διαβούλια είναι δυνατόν να διασφαλίσουν την έξοδο απ' την κρίση και μάλιστα προς όφελος των λαών, όταν κρίση σημαίνει καταστροφή και κεφαλαίου και εργατών, αλλά επειδή τη διαχειρίζονται οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου εφαρμόζουν πολιτική καταστροφής των εργατών (ανεργία, φτώχεια κλπ.), για να σωθεί το κεφάλαιο, το οποίο δεν αντιστρατεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Την ώρα που στο εσωτερικό της χώρας σηκώνει «κουρνιαχτό» και ρητορεύει περί αγώνων, στην πραγματικότητα κοροϊδεύει το λαό. Τον καθησυχάζει ότι στο πλαίσιο μιας ΕΕ, που συντίθεται από καπιταλιστικές οικονομίες ανισόμετρα αναπτυγμένες, που μαστίζεται απ' την καπιταλιστική κρίση, όπου το μόνο στο οποίο συμπίπτουν άπαντες είναι στην ανάγκη έντασης της επίθεσης στα δικαιώματα και το εισόδημα των λαών, είναι δυνατόν να παρθούν αποφάσεις προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή καλεί το λαό να στρέψει με προσμονή το βλέμμα του στην «αγία» ευρωενωσιακή «οικογένεια». Προσφέρει έτσι καλές υπηρεσίες, αλλά όχι στο λαό και στα συμφέροντά του.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
Αντεργατικό παραλήρημα...
Σε αντεργατικό παραλήρημα επιδόθηκε χτες το πρωί από τη ΝΕΤ ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, Κ. Τζαβάρας, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη Χαλυβουργία. Χωρίς ίχνος στοιχειώδους σεβασμού απέναντι σε εργαζόμενους που επί εννέα μήνες υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και την αξιοπρέπεια του συνόλου της εργατικής τάξης, ο υπουργός είπε τα εξής:
«Τίθεται ζήτημα της προστασίας του ελεύθερου φρονήματος του εργαζόμενου (...) Για την ίδια αιτία που πρέπει να προστατεύεται το δικαίωμα της απεργίας - και απεργία είναι το δικαίωμα που ασκείται κάτω από συγκεκριμένους όρους νομιμότητας- με την ίδια λογική το κράτος θα πρέπει να προστατεύει το δικαίωμα εκείνου που θέλει να εργαστεί (...) Τα ΜΑΤ είναι ένα θέμα που θα το εκτιμήσει αυτός που έχει το μονοπώλιο της κρατικής βίας (...) Το κράτος θα πρέπει να το αισθανθούμε και σαν φρουρό δικαιωμάτων που από τη στιγμή που υπάρχει αντίσταση από την κοινωνία τότε ο νόμος θα πρέπει να εφαρμοστεί. Και κάποιες φορές τα μέσα για να εφαρμοστεί ο νόμος είναι και τα ΜΑΤ (...) Απειλήθηκε (σ.σ. στη Χαλυβουργία) η ευταξία στη λειτουργία μιας παραγωγικής μονάδας όπου υπήρχε ένας αριθμός προσώπων που έπρεπε να πάει να δουλέψει (...) Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταλαμβάνει επιχειρήσεις γιατί το συμφέρον του εργαζόμενου ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο όριο που είναι η διατήρηση εν λειτουργία της επιχείρησης. Οταν μια επιχείρηση κλείσει αυτομάτως παύει και η εργασία (...) Αυτή η καταστροφική συμπεριφορά του να θέλουμε να καταστρέψουμε την επιχείρηση και τον επιχειρηματία, αυτό δεν είναι συνδικαλισμός, αυτό είναι βαρβαρότητα και απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα η οποιαδήποτε δημοκρατική πολιτεία πρέπει να δράσει (...)»!
Με την οσμή του κέρδους
Παπαγεωργίου Βασίλης
Για επιτόπιες διαβουλεύσεις με τη συγκυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) καταφθάνουν στην Αθήνα εκπρόσωποι κρατών και κυβερνήσεων, ιμπεριαλιστικών κέντρων και Οργανισμών. Καθένας από αυτούς για λογαριασμό των μονοπωλίων που στηρίζει και εξυπηρετεί, όλοι μαζί απέναντι στο λαό, παίρνουν θέσεις μάχης ενόψει εξελίξεων, για την απόσπαση ζωτικού χώρου σε συνθήκες όξυνσης και εξάπλωσης της καπιταλιστικής κρίσης, σε μια περίοδο που η συγκυβέρνηση υπόσχεται να τσακίσει κάθε εργατικό, λαϊκό δικαίωμα.
Μετά και την επίσκεψη του πρώην Προέδρου Μπ. Κλίντον, συνοδεία μεγαλοεπιχειρηματιών, καταφθάνει για νέες συνεννοήσεις, προφανώς για την παραπέρα εξειδίκευση του «επενδυτικού ενδιαφέροντος» ο σημερινός αναπληρωτής υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, που σήμερα συναντάται με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα. Ο εκπρόσωπος της αμερικανικής κυβέρνησης, μαθαίνουμε, μεταβαίνει αμέσως μετά στην Ιταλία, ο λαός της οποίας επίσης χτυπιέται από την καπιταλιστική κρίση. Τα σούρτα - φέρτα από τους εκπροσώπους και άλλους διαχειριστές του κεφαλαίου έχουν συνέχεια με την επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα του επικεφαλής της Κομισιόν Ζ. Μπαρόζο. Για αύριο Πέμπτη είναι προγραμματισμένη και η έναρξη της επίσημης διαβούλευσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τα υψηλόβαθμα κλιμάκια των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών (ΕΕ - ΔΝΤ - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).
Το σχέδιο της άγριας χρεοκοπίας του λαού, το σύνολο των προτάσεων που κατά καιρούς έχουν υποβάλει οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, μαζί με τις προτάσεις των υπουργείων και άλλων, όπως αυτές που περιέχονται σε «μελέτη» που έχουν αναθέσει στο ΚΕΠΕ, μπαίνουν στο αντιλαϊκό τραπέζι, στις επεξεργασίες για την οριστικοποίηση των νέων μέτρων σφαγής ύψους πάνω από 11,5 δισ. ευρώ που όλοι μαζί σχεδιάζουν να κλιμακώσουν στα επόμενα χρόνια. Και όλ' αυτά σε συνδυασμό με την οσμή των ιδιωτικοποιήσεων που προσφέρουν στα μονοπώλια μπιρ παρά πλουτοπαραγωγικές πηγές για να κερδοφορήσουν...
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Αξιοπιστία» με το τσάκισμα των εργατών
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Το πιο σοβαρό στίγμα για την ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας είναι η λειτουργία της Χαλυβουργίας», διακήρυσσε με κάθε σοβαρότητα χτες το πρωί (στον «Realfm») ο υφυπουργός Ανάπτυξης Αθ. Σκορδάς. Την αλήθεια έλεγε το κυβερνητικό στέλεχος. Ετσι εννοεί η τρικομματική κυβέρνηση την περιβόητη «ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας» έναντι των δανειστών και εταίρων και γενικά έναντι των «επενδυτών»: με το τσάκισμα των εργατών που διεκδικούν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους στην εργασία και τη ζωή. Με άλλα λόγια, «η αξιοπιστία» ανακτάται όταν η κυβέρνηση αποδεικνύει διαρκώς και στην πράξη στην πλουτοκρατία ότι μπορεί να επιβάλει διά πυρός και σιδήρου τα άγρια μέτρα λιτότητας και περικοπής των κοινωνικών δαπανών και ταυτόχρονα να μειώνει δραστικά το λεγόμενο «εργατικό κόστος» ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Η «προσέλκυση των επενδύσεων» θα γίνει ακριβώς σε αυτή τη βάση: των μισθών πείνας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των προσωρινών και ανασφάλιστων θέσεων εργασίας, της δημιουργίας σύγχρονων σκλάβων των μονοπωλίων και το τσάκισμα κάθε διεκδίκησης, κάθε αγώνα για να υπερεκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το τσάκισμα του ηρωικού αγώνα των απεργών της Χαλυβουργίας αποκτά κομβικό ρόλο στους σχεδιασμούς της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Θέλουν να δείξουν στα εγχώρια και ξένα αφεντικά ότι μπορούν να εγγυηθούν την «ασφάλειά» τους έναντι των εργατικών λαϊκών αγώνων. Αυτό είναι το πραγματικό θέμα αξιοπιστίας για τους κυβερνώντες. Αντίστοιχα όμως, για την εργατική τάξη και το λαό η νίκη των χαλυβουργών είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας.
Ο λαός να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις
«Οταν όμως η τρίτη και η τέταρτη σε μέγεθος οικονομίες της Ευρώπης ζητούν ευρωπαϊκούς πόρους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για να μπορέσουν να επιζήσουν, τα κονδύλια που περισσεύουν για την Ελλάδα μειώνονται επικίνδυνα. Ενας λόγος παραπάνω για να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να σταθούμε στα πόδια μας: νέα ευρωπαϊκή βοήθεια θα μπορούσε να μην έρθει ποτέ». Την αγωνία και τις ανησυχίες της εγχώριας πλουτοκρατίας για τις επιπτώσεις από το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης στην ευρωζώνη αποτυπώνει το παραπάνω απόσπασμα από το χθεσινό πρωτοσέλιδο άρθρο των «Νέων». Το μήνυμα δεν είναι τόσο ο διαφαινόμενος «αποκλεισμός» από τα κονδύλια των αποκαλούμενων μηχανισμών στήριξης της ευρωζώνης που ομολογούν πλέον ότι είναι κάτι παραπάνω από πιθανός, αλλά ότι πρέπει να ληφθούν έγκαιρα όλα τα μέτρα ενόψει αυτού του ενδεχόμενου. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Απλά ότι πρέπει να αναπροσαρμοστεί η στρατηγική της εξόδου από την κρίση λαμβάνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα στην ευρωζώνη. «Να σταθούμε στα δικά μας πόδια» σημαίνει να παρθούν πιο γρήγορα και πιο μαζεμένα όλα τα βάρβαρα αντιλαΐκά μέτρα ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας και την «επανεκκίνηση» της κερδοφορίας. Με άλλα λόγια, να οδηγηθεί πιο γρήγορα και ανεξέλεγκτα ο λαός στη χρεοκοπία και στην εξαθλίωση για να διασωθεί πάση θυσία η πλουτοκρατία. Αυτός είναι ο δικός τους μονόδρομος. Αν τον αποδεχθεί ο λαός είναι σαν να υπογράφει τη θανατική του καταδίκη. Αντίθετα, πρέπει να σταθεί στις δικές του δυνάμεις, να οργανώσει δηλαδή την πάλη του βάζοντας εμπόδια στον αντιλαϊκό πόλεμο, διεκδικώντας ικανοποίηση των αναγκών του, έχοντας καθαρό στο μυαλό του ποιος είναι άλλος δρόμος ανάπτυξης, που ανταποκρίνεται στα δικά του συμφέροντα και ανάγκες. Που δεν είναι άλλος από το δρόμο που περνάει από τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και εξουσίας.
Στήνουν προσχήματα και στη Συρία
Καθώς η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία ήδη κλιμακώνεται επικίνδυνα, με τους ένοπλους που έχουν εξοπλίσει οι ευρωαντλαντικές δυνάμεις και διάφοροι σύμμαχοί τους από αυταρχικά αραβικά καθεστώτα, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, που δήθεν νοιάζονται για τα «δημοκρατικά δικαιώματα του συριακού λαού», βγήκε στην επιφάνεια και ένα ακόμα πρόσχημα. Αυτό της απειλής «χρήσης χημικών όπλων». Το ίδιο «παραμύθι», που χρησιμοποιήθηκε στην επέμβαση στο Ιράκ ή στη Λιβύη, αναπαράγεται πλέον μαζικά από τα αστικά ΜΜΕ των μεγαλοκαπιταλιστών ανά τον κόσμο και στην Ελλάδα. Σύσσωμοι οι ηγέτες ιμπεριαλιστές το προβάλλουν καλλιεργώντας το έδαφος της επέμβασης για τη δήθεν «σωτηρία του λαού». «Σωτηρία» που θα σημάνει μεγαλύτερο αιματοκύλισμα όπως συνέβη και στις δύο προαναφερόμενες χώρες ή παλιότερα στα Βαλκάνια με την υποδαύλιση εθνοτικών και θρησκευτικών συγκρούσεων και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Εδώ και ένα χρόνο που στήθηκε η ένοπλη «αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση Ασαντ, με χρήμα που ρέει από το εξωτερικό και την είσοδο «μαχητών Μουτζαχεντίν» από άλλες χώρες, έχει γίνει φανερό ότι η Συρία έχει βρεθεί στο στόχαστρο της διαπάλης των ιμπεριαλιστών γιατί η κυβέρνησή της έχει στενές σχέσεις με άλλες ανερχόμενες δυνάμεις, τη Ρωσία, το Ιράν, που έχουν σχέσεις με την Κίνα. Η Ρωσία διαθέτει τη μοναδική της στρατιωτική βάση στη Μεσόγειο στο συριακό λιμάνι στην Ταρτούς και το Ιράν βρίσκεται στο στόχαστρο με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα. Η αλήθεια, πέρα από τους μύθους που κατασκευάζουν οι αστοί, είναι ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε αστικά κράτη και αντίστοιχους μονοπωλιακούς ομίλους αφορά στην εκμετάλλευση των τεράστιων φυσικών πόρων - πετρέλαιο, φυσικό αέριο - της ευρύτερης περιοχής, των δρόμων μεταφοράς τους και τη μεγάλη γεωστρατηγική σημασία της. Τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους τούς φέρνει ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ιδιαίτερα σήμερα, που είναι σε βαθιά κρίση, γίνεται πιο επιθετικός και φουντώνει ο λυκοκαυγάς ανάμεσα σε ανταγωνιστές.
Οι λαοί και ο δικός μας έχουν πείρα. Μπορούν να ξεχωρίζουν ότι πίσω από τα βαρύγδουπα περί «Αραβικής Ανοιξης» ή περί «μαχητών της ελευθερίας» κρύβονται τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ξαναμοιράσματος σφαιρών επιρροής. Σήμερα γίνεται ζωτικής σημασίας αναγκαιότητα η απόκρουση και ματαίωση αυτών των σχεδίων, η υπεράσπιση του δικαιώματος κάθε λαού να αποφασίζει αυτός για την τύχη του. Το ΟΧΙ στις ξένες επεμβάσεις δε χωράει μισόλογα και ερμηνείες. Δεν μπορεί να πατάς σε δύο βάρκες, να διαλέγεις ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όπως κάνουν οπορτουνιστικές δυνάμεις σαν το ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, που μιλάει για «τυραννικά καθεστώτα» και «εξεγερμένους» ή μιλάει για το «ρόλο της ΕΕ ως αντίβαρο στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», λες και τα αστικά κράτη που συμμετέχουν στην ΕΕ δεν είναι και μέλη του ΝΑΤΟ.
Το ΚΚΕ προειδοποιεί για τις επικίνδυνες εξελίξεις και καλεί το λαό μας να είναι σε επαγρύπνηση. Να αποτρέψει τη συμμετοχή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που η αστική τάξη θέλει να την μπλέξει. Να μη χρησιμοποιηθεί η αμερικανική βάση της Σούδας και να μη δοθούν οποιεσδήποτε άλλες διευκολύνσεις στους μακελάρηδες. Πρέπει να επιστρέψουν τώρα όλοι οι στρατιωτικοί που υπηρετούν ΝΑΤΟικά συμφέροντα σε άλλες χώρες. Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να σταματήσει τα «τύμπανα του πολέμου». Δυναμώνοντας τον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό αγώνα συμβάλλει με τον καλύτερο τρόπο στην πάλη όλων των λαών της περιοχής.
Δεν πάει άλλο
Τα τελευταία χρόνια έχει διατυπωθεί χιλιάδες φορές η στόχευση για ένα «σταθερό και φιλικό επενδυτικό περιβάλλον», την οποία επανέλαβε χτες ο υφυπουργός Ανάπτυξης Ν. Μηταράκης στη συνάντηση που είχε με τον πρέσβη του Ηνωμένου Βασιλείου Ντ. Λάντσμαν. Αυτά τα λένε οι κυβερνητικοί παράγοντες και τα κόμματα του ΣΕΒ, που όσο αγριεύει η καπιταλιστική κρίση και εντείνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τόσο αγριεύουν κι αυτοί και αποκαλύπτονται, επιτιθέμενοι με λύσσα σε κάθε αγώνα των εργαζομένων. Από τα περί «φιλικού» επενδυτικού περιβάλλοντος οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να δουν καλό ούτε για «δείγμα». Οι κυβερνήσεις για τα μονοπώλια και την ευημερία τους πασχίζουν. Είναι τόσο φιλικές προς τις επιχειρήσεις, έχουν γίνει ένα μ' αυτές, που «δεν πάει άλλο». Και όσο πιο φιλικό το περιβάλλον για τις επιχειρήσεις τόσο πιο εχθρικό για τους εργαζόμενους. Γιατί στη δική τους γλώσσα του κέρδους και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, «φιλικό» σημαίνει ακόμη πιο ασύδοτοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες στο τσάκισμα των εργατών. Και το «δεν πάει άλλο» για τους εργαζόμενους σημαίνει οργάνωση, αντίσταση, αντεπίθεση στον αντεργατικό τους πόλεμο.
Feeds
