Μετά τις βρώμικες «έξυπνες» βόμβες του ΝΑΤΟ το 1999 στη Σερβία και τη μετέπειτα ιμπεριαλιστική υποδαύλιση και στήριξη των αποσχιστικών τάσεων, ήρθαν την περασμένη Πέμπτη (22/7/10) και οι δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου Διαιτησίας της Χάγης να αποτελειώσουν κάθε ίχνος του περιβόητου «διεθνούς δικαίου», αναφορικά με την υπόθεση Κοσσυφοπέδιο. Οι τάχα άμεμπτοι και ανεπηρέαστοι από συμφέροντα δικαστές της Χάγης χρειάστηκαν δύο χρόνια για να βαφτίσουν «νόμιμη» τη μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου το Φλεβάρη του 2008, ενώ παίζοντας με τις λέξεις και τις τεχνικές λεπτομέρειες απέφυγαν, ασφαλώς, να αποφανθούν στο ουσιαστικότερο ζήτημα που αφορά μεταξύ άλλων στην απόσχιση και στην παραβίαση βασικών άρθρων της Χάρτας του ΟΗΕ...

Βεβαίως, η απόφασή τους δεν εξέπληξε κανέναν, πλην ίσως του Βελιγραδίου και όσων ήλπιζαν ακόμη και σε μία σιβυλλική απόφαση, που θα άφηνε ένα θολό νομικό περιτύλιγμα στα όσα - 11 χρόνια πριν - είχαν χαράξει στην περιοχή οι βόμβες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Με πρόσχημα, τότε, τα «ανθρώπινα δικαιώματα των Κοσσοβάρων Αλβανών», αλλά απώτερο στόχο τον έλεγχο ενός ακόμη κρίσιμου περάσματος ενεργειακών οδών και πόρων και μίας στρατηγικής περιοχής που θα εξακολουθήσει για αρκετά ακόμη χρόνια να αποτελεί, κατά διαστήματα, θέατρο ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.

Ετσι, το Βελιγράδι νιώθει να εισπράττει μία ακόμη (αναμενόμενη...) ήττα, καθώς επιμένει να επιδιώκει την προστασία των δικαιωμάτων της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας με σαθρά θεσμικά όργανα υποτιθέμενου «διεθνούς δικαίου». Σαν να μην καταλαβαίνει πως από τη στιγμή που ανατράπηκαν οι ΕΣΣΔ και οι Λαϊκές Δημοκρατίες σε μία σειρά από χώρες, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δε διστάζουν να εξαπολύσουν κάθε είδους βρώμικες και πολλαπλώς επικίνδυνες επεμβάσεις, είτε υπάρχει νομικό «κάλυμμα», είτε όχι...

Τα περιθώρια που απομένουν, ως εκ τούτου, στο Βελιγράδι δεν είναι πολλά. Οπως προέκυψε από την έκτακτη σύγκληση του Υπουργικού Συμβουλίου προχτές (Παρασκευή), τα σερβικά αντίμετρα απέναντι σ' αυτήν την εξέλιξη θα είναι «αποκλειστικώς διπλωματικά και πολιτικά». Ειδικότερα, το Βελιγράδι φαίνεται πως θα αποδυθεί σε έναν πολιτικο-διπλωματικό μαραθώνιο, στέλνοντας δεκάδες διπλωμάτες σε διάφορες χώρες της υφηλίου, προκειμένου να αποτρέψει αναγνωρίσεις του Κοσσυφοπεδίου, τύπου ντόμινο, τουλάχιστον μέχρι την πραγματοποίηση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ τον ερχόμενο Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη. Θα προσπαθήσει, δηλαδή, να μη γίνουν έως το Σεπτέμβρη 100 οι έως σήμερα 69 χώρες που έχουν αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο, ώστε να μην μπορέσει το προτεκτοράτο να γίνει το νεότερο μέλος του ΟΗΕ (σ.σ. μία χώρα μπορεί να γίνει μέλος του ΟΗΕ, εφόσον έχει αναγνωριστεί από τουλάχιστον 100 χώρες).

Επί του παρόντος φαίνεται πως παραμένουν στο πλευρό της Σερβίας μεγάλες χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, που ήδη έσπευσαν να επιβεβαιώσουν πως δε θα αναγνωρίσουν το προτεκτοράτο μόνο και μόνο επειδή το Δικαστήριο της Χάγης εξέδωσε μία ...γνωμοδοτική απόφαση για τεχνικά ζητήματα. Μάλιστα, το Πεκίνο διέβλεψε πως, έστω και τώρα, υπάρχει χώρος για νέες συνομιλίες ανάμεσα σε Βελιγράδι και Πρίστινα με σκοπό τον καθορισμό μίας βιώσιμης και διαρκούς λύσης που θα αφορά το τελικό καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου.

Αμετακίνητη στην άρνησή της να αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο παραμένει (για δικούς της λόγους, βλέπε Βάσκους, Καταλανούς κ.λπ.) η Ισπανία, που σημείωσε πως θα εξακολουθήσει να σέβεται τα σερβικά εδαφικά και κυριαρχικά δικαιώματα, όπως και η Κύπρος και η Ρουμανία.

Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία και άλλες χώρες της ΕΕ, που έχουν αναγνωρίσει ήδη το προτεκτοράτο, έσπευσαν να πιέσουν όσες χώρες δεν το έχουν ακόμη πράξει να το κάνουν «άμεσα» επειδή τάχα αυτό «δεν αφορά άλλες χώρες» (όπως δήλωνε ανερυθρίαστα στη Λευκωσία την Παρασκευή ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γκούιντο Βέστερβελε) ή επειδή θα είναι για το καλό και της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου...

Μέσα σ' όλα αυτά, η ΕΕ ετοιμάζεται να ρίξει Σερβία και Κοσσυφοπέδιο στην ευρωατλαντική «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» και να κουκουλώσει τις μεταξύ τους διαφορές φέροντας ενδεχομένως το Βελιγράδι και την Πρίστινα πιο κοντά στο στόχο τους για ένταξη στην ΕΕ...

Μάλιστα, αύριο (Δευτέρα), θα ξεκινήσει στις Βρυξέλλες το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, όπου θα συζητηθεί μεταξύ άλλων τόσο η απόφαση της Χάγης για το Κοσσυφοπέδιο, όσο και η ενταξιακή πορεία των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ.

Η επικεφαλής της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική, Κάθριν Αστον, αμέσως μετά την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης επικοινώνησε με τον Σέρβο Πρόεδρο Μπόρις Τάντιτς και τον πρωθυπουργό των Κοσσοβάρων Αλβανών Χασίμ Θάτσι (που την προηγούμενη της απόφασης βρισκόταν στις ΗΠΑ για συνάντηση με τον αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν...). Η Αστον, μάλιστα, φέρεται να τους είπε ότι η ΕΕ «είναι έτοιμη να τους βοηθήσει και να ξεκινήσουν διάλογο», αν και την ίδια ώρα ευρω-ενωσιακές διπλωματικές πηγές παραδέχονταν πως Τάντιτς και Θάτσι δεν έχουν συμφωνήσει στην αποδοχή μίας πρόσκλησης για διαπραγματεύσεις, αλλά ούτε και αρνήθηκαν «τις καλές υπηρεσίες της ΕΕ».

Αναφορικά με τις προσπάθειες της ΕΕ για «διάλογο» Βελιγραδίου - Πρίστινας και μία πιθανή επίσπευση της ευρωατλαντικής τους πορείας, δεν είναι άσχετη και η προχτεσινή απόφαση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, που, αφ' ενός απέφυγε να ξεκαθαρίσει κατηγορηματικά πως δε σκοπεύει να αναγνωρίσει το προτεκτοράτο, αφ' ετέρου προτίμησε να εστιάσει στην πρωτοβουλία της, γνωστή σαν «Ατζέντα 2014», σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων... Οπως φαίνεται, αυτή η «λογική» θα επικρατήσει και στο επικείμενο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ την ερχόμενη βδομάδα...

Εντούτοις, πέρα από τη στάση των πρωταγωνιστών σ' αυτήν την υπόθεση, ένα είναι ξεκάθαρο: Η έστω και γνωμοδοτική απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης κάθε άλλο παρά θα αποθαρρύνει τις αποσταθεροποιητικές κινήσεις όπου Γης, νυν ή μελλοντικών, υπαρκτών ή «τεχνητών», αυτονομιστικών κινημάτων. Μοιραία, η απόφαση της Χάγης θα ρίξει, αργά ή γρήγορα, νέο λάδι στη φωτιά παλιών και νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, καθώς κανείς δε θα καταφέρει να πείσει διάφορα αυτονομιστικά κινήματα πως δήθεν η περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου «είναι μοναδική και εξαιρετική». Ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων, που κινδυνεύει να μπει σ' ένα νέο γύρο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με το πρόσχημα της «προστασίας» των μειονοτήτων.