Associated Press

Από κινητοποίηση των εκπαιδευτικών

Οι έρευνες διαφόρων ινστιτούτων συγκλίνουν στο ότι η δημοτικότητα του Τολέδο έχει πέσει στο 12% στην πρωτεύουσα Λίμα, ενώ στην περιφέρεια κατρακύλησε και μέχρι το 6%. Η πασίδηλη ανικανότητά του στη λύση των κοινωνικών προβλημάτων, που στα δυόμισι χρόνια της Προεδρίας του συγκλόνισαν το Περού,(όπως π.χ. οι μαζικές κινητοποιήσεις των καθηγητών την περασμένη άνοιξη, που αντιμετωπίστηκαν με άγρια καταστολή και την επιβολή της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, ένα χρόνο πριν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τις δύο μεγαλύτερες εταιρίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, που τελικά απέτρεψαν τα σχέδια της κυβέρνησης και πολλές άλλες) τον οδήγησαν στον τρίτο, κατά σειρά, κυβερνητικό ανασχηματισμό. Τέταρτος πρωθυπουργός υπό τον Τολέδο είναι τώρα ο Κάρλος Φερέρο, ο οποίος αντικατέστησε τον περασμένο Δεκέμβρη την Μπεατρίς Μερίνο.

Ο Φερέρο είχε πρωτοεκλεγεί στο Κοινοβούλιο το 1993, με το κόμμα «Νουέβα Μαϊορία» του προκατόχου του Τολέδο, Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, γνωστού για το δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Κανείς δεν περιμένει, λοιπόν, αλλαγές στην πολιτική του κυβερνώντος κόμματος «Περού Ποσίμπλε», που στο μεταξύ έχει διασπαστεί σε 7 κόμματα, ενώ ο Γενικός Γραμματέας του, Αλβαράντο, ήταν το επόμενο θύμα της βασικής σταθεράς στην πολιτική του Τολέδο, δηλαδή να βρίσκει αποδιοπομπαίους τράγους. Μία δεύτερη σταθερά στην πολιτική του Περουβιανού Προέδρου είναι η συνέχιση της οικονομικής πολιτικής του προκατόχου του Φουτζιμόρι. Ο Τολέδο, όχι μόνο, δεν έθιξε κανένα από τα μέτρα ιδιωτικοποιήσεων στα οποία είχε προχωρήσει ο Φουτζιμόρι (μεταξύ των οποίων οι ιδιωτικοποιήσεις της πετρελαϊκής εταιρίας «Πέτροπερού», της εταιρίας φυσικού αερίου «Σολγκάς», η οποία αργότερα μεταπουλήθηκε από τους αγοραστές σε εξαπλάσια τιμή, ή η διάλυση του εμπορικού ναυτικού προς όφελος επιχειρήσεων Χιλιανών εφοπλιστών), αλλά εξαγγέλλει και περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, ενώ παράλληλα τονίζει ότι οι ξένοι επενδυτές δεν πρέπει να αποθαρρυνθούν, έχοντας υποστηρικτή σε αυτό το θέμα τον σοσιαλδημοκράτη αντίπαλό του, Αλάν Γκαρσία, που είχε παραπεμφθεί λόγω διαφθοράς.

Ακόμα, σύμφωνα με τον Περουβιανό Πρόεδρο, προτεραιότητα έχουν - σε εθνικό επίπεδο - η κρατική και φορολογική μεταρρύθμιση, το άνοιγμα των αγορών για τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, όπως αναφέραμε ήδη, καθώς και η δημόσια ασφάλεια. Παράλληλα, η νέα περουβιανή κυβέρνηση συνεχίζει τη μεταρρύθμιση στις Ενοπλες Δυνάμεις και το Ναυτικό, η οποία οδήγησε σε δεκάδες απολύσεις αξιωματικών, ενώ ταυτόχρονα εξαγγέλλει ανερυθρίαστα ότι επιδιώκει κοινωνικές επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Ομως, το μαζικό, συνδικαλιστικό κίνημα δε «μασάει» πια και απειλεί με νέες, μαζικές, κινητοποιήσεις, καθώς η υπόσχεση για αύξηση του κατώτατου μισθού δε διασφαλίζεται, ενώ στις 22 Γενάρη πραγματοποιήθηκε γενική απεργία στην περιοχή Πούνο.

Ο Τολέδο προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να αλλάξει κάπως το κλίμα, συνεχίζοντας τις - τουλάχιστον φραστικές - επιθέσεις στην εποχή Φουτζιμόρι.

Στο μεταξύ, το συνταγματικό δικαστήριο εξετάζει αυτόν τον καιρό την ισχύ του Φουτζιμόρι-Συντάγματος του 1993, ενώ οι κοινωνικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις απαιτούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για μια συνταγματική μεταρρύθμιση.

Το Περού χρειάζεται ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα, εάν δεν οδηγηθεί, μάλιστα, σε «Μπολιβιανάσο» (σαφής υπαινιγμός για την πρόσφατη ανατροπή του Προέδρου της γειτονικής Βολιβίας), που όλο και πιο συχνά αναφέρουν τελευταία οι Περουβιανοί. Τον τελευταίο καιρό, εν μέσω μεγάλων κινητοποιήσεων των αγροτικών οργανώσεων και των κοκαλέρος, το ενδεχόμενο του «Μπολιβιανάσο» έχει ιδιαίτερα θορυβήσει την κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί να έρθει σε διάλογο με τους αγρότες και κοκαλέρος, που προς το παρόν, όπως διαβάζουμε στην περουβιανή εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», απειλούν κατ' αρχήν με γενική απεργία μέσα στο Φλεβάρη, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Στο μεταξύ πάνω από το 90% των Περουβιανών δηλώνουν ότι «με δυσπιστία βλέπουν την πολιτική τάξη της χώρας» και απαιτούν άμεσες εκλογές. Σε αυτήν την κατάσταση συνέβαλε και η αποκάλυψη ότι ο αδερφός του Προέδρου Τολέδο, Χόρχε, είχε συναντηθεί με τον Εκουαδοριανό έμπορο ναρκωτικών και πρώην κυβερνήτη Σέσαρ Φερνάντες, με σκοπό την αγορά ενός πλοίου. Ο Φερνάντες, που είχε συλληφθεί τον περασμένο Οκτώβρη, κατηγορείται ακόμα ότι συνέβαλε στη χρηματοδότηση της εκλογικής εκστρατείας του Προέδρου του Εκουαδόρ, Λούσιο Γκουτιέρες, με 30.000 δολάρια, γεγονός που θα μπορούσε, πιθανώς, να οδηγήσει δύο Προέδρους σε πτώση. Και αυτό, φυσικά, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του «μεγαλύτερου αδερφού», όπως, χαρακτηριστικά αποκάλεσε τις ΗΠΑ ο Πρόεδρος του Εκουαδόρ, Λούσιο Γκουτιέρες, στην πρόσφατη Εκτακτη Σύνοδο των Αμερικανικών Κρατών, στο Μοντερέι του Μεξικού, αποκαλύπτοντας έτσι την πλήρη πια υποτέλειά του σε αυτές. Και φυσικά η δυσαρέσκεια των ΗΠΑ απορρέει από το γεγονός ότι αυτές ήταν εκείνες που, εμμέσως πλην σαφώς, είχαν «κατασκευάσει» τόσο τον έναν Πρόεδρο, όσο και τον άλλον, ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής για τους προκατόχους τους.

Ο άρτι διορισθείς υπουργός Δημοσίας Τάξεως κ. Φλωρίδης βρισκόμενος στις ΗΠΑ εκχώρησε στον μιλιταρισμό των Γιάνκηδων το δικαίωμα στρατιωτικής άσκησης στην Ελλάδα αμέσως μετά τη λήξη της Ολυμπιάδας. Μάλιστα, για να ξεπεραστεί οποιοδήποτε συνταγματικό κώλυμα, λέγεται να εμφανιστεί ως δήθεν ΝΑΤΟική ή να τεθεί επικεφαλής της στα χαρτιά Ελληνας διοικητής.

Ετσι, από το παλιό «ιδού στρατηγέ μου ο στρατός σου», μεταβαίνουμε στο «ιδού στρατηγέ μου η χώρα σου». Ο εκκολαπτόμενος Ελληνας υπουργός Δημοσίας Τάξεως θα πρέπει να νιώθει σαν φουσκωμένος διάνος που κατόρθωσε να γραφτεί το όνομά του στο βιβλίο συμβάντων του αμερικανικού υπουργείου, έστω και σε μια κατάπτυστη συμφωνία εις βάρος της πατρίδας του που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Αναρωτιέται κανείς πού βρίσκεται η εκσυγχρονισμένη εκδοχή των τωρινών... εθνικοφρόνων... Θα μπορούσε, ίσως, να ειπωθεί ότι δικαιωματικά ασκεί την επιλεγείσα πολιτική της η νόμιμα εκλεγμένη υπαρκτή κυβέρνηση των κ.κ. Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου.

Αυτή η δικαιολογία θα μπορούσε να έχει αληθοφάνεια εάν δε διακυβευόταν η ασφάλεια της χώρας. Η πολλαπλασιαστική αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα την καθιστά όλο και περισσότερο στόχο πρώτης γραμμής για τις κάθε λογής τρομοκρατικές ενέργειες. Η ανοιχτή επίσημη συγκατάθεση της υπαρκτής ελληνικής κυβέρνησης στην αμερικανική μιλιταριστική παρουσία τείνει να εμφανιστεί ως συγκατάθεση των Ελλήνων, ενός λαού με αποδεδειγμένη θέληση και πνεύμα κατά του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των ΗΠΑ.

Το φαινόμενο έγινε οξύτερο μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την κατίσχυση των ΗΠΑ και του ευρύτερου ευρω-ατλαντισμού. Κάθε μέρα η ανεξέλεγκτη εγκληματική τους δραστηριότητα μεγαλώνει προκαλώντας τεθλασμένες αντιδράσεις στο φόντο μιας συνολικής ιστορικής καθυστέρησης του εργατικού, λαϊκού κι ευρύτερου προοδευτικού κινήματος. Ετσι προκύπτει σαν από μηχανής θεός η «εκδίκηση του ισλάμ». Γίνεται εμφανές, ειδικά για την Ελλάδα, για πλείστους λόγους ιστορικούς και παρόντες η μετά μεγίστης προσοχής και διακριτικότητας ανάγκη μετριοπαθούς στάσης της έναντι του φαινομένου. Αντ' αυτού, ένα πολιτικό στρώμα με ειδική βούλα, το κυβερνητικό κογκλάβιο, αυταρέσκεται χαχανίζοντας ότι βρίσκεται υπό την ομπρέλα του ευρω-ατλαντισμού κι ειδικά των ΗΠΑ.