Από τα στρατιωτικά γυμνάσια που πραγματοποιούν αυτές τις ημέρες στη Ν.Κορέα πολυάριθμες αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις

Πρόκειται για τα δεύτερα, μέσα σε λίγες μόλις βδομάδες, μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια επίδειξης ισχύος που πραγματοποιούν από κοινού αμερικανικές και νοτιοκορεατικές στρατιωτικές δυνάμεις, παρά τις ξεκάθαρες αντιρρήσεις της Κίνας αλλά και την νέα έντονη αντίδραση της ΛΔ Κορέας που θεωρεί τα απανωτά γυμνάσια «επικίνδυνα παιχνίδια πολέμου» και «ασκήσεις δοκιμής» μιας μελλοντικής επιδρομής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, εάν κανείς λάβει υπόψη και τα νέα ανθυποβρυχιακά γυμνάσια που σχεδιάζουν να πραγματοποιήσουν στην Κίτρινη Θάλασσα Αμερικανοί και Νοτιοκορεάτες στις αρχές Σεπτέμβρη...

Ως εκ τούτου, αξιωματούχος του υπουργείου Εξωτερικών της ΛΔ Κορέας δήλωσε αναφορικά με τα τωρινά γυμνάσια στο κρατικό πρακτορείο KCNA, πως «οι ασκήσεις είναι επικίνδυνες και έχουν σκοπό να πυροδοτήσουν ακόμη και πυρηνικό πόλεμο». Ωστόσο, ο ίδιος αξιωματούχος άφηνε την ίδια ώρα και ένα παράθυρο ανοιχτό σε διάλογο, λέγοντας πως η ΛΔ Κορέας «είναι έτοιμη και για διάλογο και για πόλεμο και διαθέτει όλα τα μέσα και τις μεθόδους για την υπεράσπισή της». Πράγματι, στα μέσα της βδομάδας, η Πιονγκγιάνγκ πρότεινε στη Σεούλ την πραγματοποίηση μιας διμερούς συνόδου κορυφής για την εξομάλυνση της έντασης, γεγονός που έχει να γίνει από το 2007. Εντούτοις, η πρόταση απερρίφθη σχεδόν αβλεπτί από τη γείτονα Σεούλ με το πρόσχημα πως οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές...

Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως η αρνητική αντίδραση της συντηρητικής κυβέρνησης του νυν προέδρου Λι καταγράφηκε μόλις λίγα 24ωρα μετά την πρόταση «επανένωσης» που απηύθυνε ο ίδιος την περασμένη Κυριακή, 15/8 στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 65 χρόνια από το τέλος της ιαπωνικής κατοχής. Ο Λι μίλησε για την «ειρηνική επανένωση» της Νότιας με τη ΛΔ Κορέας σε τρία στάδια: ειρήνη και αποπυρηνικοποίηση, οικονομική ολοκλήρωση και εν τέλει «μία κοινότητα του κορεατικού έθνους». Πρότεινε μάλιστα τη θέσπιση ενός «φόρου» επανένωσης των δύο λαών της Κορεατικής Χερσονήσου...

Η πρόταση για τη θέσπιση του φόρου «επανένωσης» δε διευκρινίστηκε περαιτέρω ούτε συνοδεύτηκε από χρονοδιάγραμμα. Μοιραία προκάλεσε τις εντονότατες αντιδράσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης στη χώρα, που τη χαρακτήρισαν άστοχη και υστερόβουλη, αλλά και την οργή της γείτονος που έσπευσε να την καταδικάσει ως «γελοία και ανόητη ρητορική με στόχο να αναγκάσει τη ΛΔ Κορέας να αφοπλιστεί για να πραγματώσει εναντίον της τη φιλοδοξία της εισβολής με τη βοήθεια των ΗΠΑ...»

Μάλιστα, εκπρόσωπος της «Επιτροπής για Ειρηνική Επανένωση» της ΛΔ της Κορέας επεσήμανε πως η πρόταση δήθεν «ειρηνικής επανένωσης» ήταν μια προσπάθεια του προέδρου Λι να αποφύγει τις ευθύνες από την κατάρρευση των διακορεατικών σχέσεων (στη διάρκεια της θητείας του) προσθέτοντας πως είναι «τουλάχιστον ξεδιάντροπο να ζητάς ειρηνική επανένωση και να κάνεις έκκληση για την ενότητα του κορεατικού έθνους, ενώ την ίδια ώρα στήνεις μανιωδώς ένα νέο θέατρο έντασης με την πραγματοποίηση μεγάλων στρατιωτικών ασκήσεων με τις ΗΠΑ».

Αξίζει να παρατηρήσει κανείς πως η παραπάνω πρόταση του προέδρου Λι συνοδεύτηκε την ίδια περίοδο και με τις εκτιμήσεις του Κορεατικού Αναπτυξιακού Ινστιτούτου πως μια ξαφνική «κατάρρευση» της ΛΔ Κορέας θα επταπλασίαζε το κόστος επανένωσης και από 10 δισ. δολάρια που θα χρειάζονταν ετησίως για μία σταδιακή ενοποίηση ως το 2040 θα εκτινασσόταν στα 72 δισ. δολάρια το χρόνο. Αποκαλύφθηκε ακόμη από δημοσιεύματα του νοτιοκορεατικού Τύπου πως παραμένει σε ισχύ από το 1991 ένα υπό κρατική διαχείριση «Ταμείο για Κορεατική Επανένωση» στο οποίο παραμένουν «αξόδευτα» (όπως έγραφε χαρακτηριστικά η Τζουνγ Ανγκ Ντέιλι της Σεούλ) πάνω από 851.000.000 δολάρια...

Ομως είναι βέβαιο πως υπό τις παρούσες συνθήκες κανείς δεν μπορεί να μιλά με σοβαρότητα για οποιεσδήποτε προσπάθειες όχι «επανένωσης» μα ακόμη και συμφιλίωσης του κορεατικού λαού σε βορρά και νότο από τη στιγμή που απουσιάζουν οι συνθήκες για ένα στοιχειώδη διάλογο ανάμεσα σε Σεούλ και Πιονγκγιάνγκ με πρώτο στόχο την αποκατάσταση μιας βασικής επικοινωνίας. Πόσο δε μάλλον όταν οι ΗΠΑ υποδαυλίζουν την ένταση στην ευρύτερη περιοχή της Βορειοανατολικής Ασίας, προσπαθώντας να προκαλέσουν με διάφορους τρόπους τη μεγάλη δύναμη της περιοχής, την Κίνα, ώστε να δέσουν ακόμη περισσότερο στο ιμπεριαλιστικό τους άρμα σύμμαχες χώρες όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα. Τέτοιους στόχους άλλωστε εξυπηρετούν τα απανωτά στρατιωτικά γυμνάσια σε μία κατ' εξοχήν εύφλεκτη γεωπολιτικά περιοχή...

16-8-10: Επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Νετανιάχου, στην Αθήνα και συνομιλίες με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Γ. Παπανδρέου. Συζητήθηκαν κι αποφασίστηκαν: 1) Οικονομία και Τουρισμός, 2) Ερευνα, Τεχνολογία «Καινοτομία» (;), 3) Αμυντική συνεργασία, 4) Ασφάλεια και Τρομοκρατία, 5) Διακρατική συνεργασία στη Μ. Ανατολή με διαμεσολάβηση της Ελλάδας. Δηλαδή, καλύφθηκε όλο το φάσμα συνεργασίας μεταξύ δύο χωρών. Πρώτη ερώτηση που προκύπτει: Σε τι συνίσταται αυτό το πρόγραμμα - μαμούθ σε μια περιοχή πιθανής ανάφλεξης; Απάντηση: Στη δημιουργία ενός κεντρικού διμερούς πολιτικού, διπλωματικού, οικονομικού (;) και στρατιωτικού άξονα που θα ελέγχει και θα καθορίζει την εξέλιξη της περιοχής. Ερώτηση: Τι ευρύτερο επιδιώκεται στον ανταγωνισμό ελέγχου του πλανήτη; Απάντηση: Η πιο στέρεη, ευρύτερη κι αποτελεσματική επικυριαρχία των ΗΠΑ στην άκρως ευαίσθητη περιοχή. Γίνεται φανερό ότι η ελληνική αστική τάξη αναβαθμίζεται στο επίπεδο του Ισραήλ από την άποψη των αμερικανικών συμφερόντων. Ετσι νιώθει ο ελληνικός καπιταλισμός ότι διασφαλίζεται καθοριστικά η περιφερειακή του υπόσταση υπό την αιγίδα προστασίας των ΗΠΑ. Ας του ευχηθούμε, λοιπόν, «ευδόκιμη» θητεία χωροφύλακα. Ας τα δούμε ένα ένα:

1) Οικονομία και Τουρισμός: Η ιστορία του διεθνή ζήτουλα Ελληνα αστού συνεχίζεται. Η οικονομία ταυτίζεται με τον τουρισμό ως η ομολογημένη ξεδιάντροπη αναγωγή μιας υπηρετικής λειτουργίας σε «βαριά βιομηχανία».

2) Ερευνα, Τεχνολογία, «Καινοτομία» (;): Ο άκρως ευαίσθητος αυτός τομέας παραδίνεται στην ανεπτυγμένη ισραηλινή πλευρά που αναπτύσσεται κυρίως στην πολεμική βιομηχανία που αποτελεί το 50% της οικονομίας της. Ο μιλιταρισμός σ' όλο το νευρικό σύστημα της Ελλάδας.

3) Αμυντική συνεργασία: Η επιβεβαίωση της προηγούμενης διαπίστωσης σε έμπρακτο μιλιταριστικό επίπεδο περιφερειακού χωροφύλακα.

4) Ασφάλεια και Τρομοκρατία: Οταν η ασφάλεια της χώρας συνδέεται με το αμερικανικό δόγμα «Αντιμετώπιση της Τρομοκρατίας» και σε ταύτιση συνεργασίας με το Ισραήλ, τότε γίνεται πιθανός πόλος έλξης τρομοκρατικών χτυπημάτων. Οι Ελληνες οφείλουν να ανησυχούν.

5) Διακρατική συνεργασία στη Μ. Ανατολή. Η ελληνική αστική τάξη ταυτίζεται με το «άκρον άωτον» της υποκρισίας του ισραηλινού τρομοκράτη στην περιοχή ως ο «άμωμος, άχραντος και αμόλυντος» Ελληνας μεσολαβητής. Δηλαδή η επέκταση της υποκρισίας στη νιοστή. Σημαντικό ζήτημα αυτής της εξέλιξης αποτελεί και η εμφανιζόμενη αμερικανο-τουρκική διαφορά για τη συμπεριφορά της Τουρκίας κυρίως έναντι του Ιράν κι εναντίον του Ισραήλ. Είναι γεγονός η προσπάθεια της τουρκικής αστικής τάξης να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή με πολλαπλές διαστάσεις επικοινωνίας. Ομως, για το φινάλε των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων όλα είναι ανοιχτά στο όνομα των ίδιων των αμερικανο-τουρκικών συμφερόντων. Συμπέρασμα: Επιβεβαιώνεται η παλιά διαπίστωση ότι η ελληνική αστική τάξη χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως αποκλειστικό της τιμάριο προκειμένου να εξυπηρετήσει συμφέροντά της, όπως εκείνη τα εννοεί, αδιαφορώντας εάν εμπλέκει τη χώρα σε άκρως επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σενάρια και αφανείς δολοπλοκίες. Αυτό που μένει να φανεί είναι οι τουρκικές, βαλκανικές και κυρίως ευρωενωσίτικες αντιδράσεις.