Aπόλυτη «νίκη» του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επί του στρατού, χαρακτηρίζει ο τουρκικός Τύπος και τα διεθνή ΜΜΕ, το «συμβιβασμό» που επέτρεψε την ολοκλήρωση των κρίσεων στο στρατό. Οι τακτικές προαγωγές στο στρατό έδωσαν την αφορμή για ένα νέο γύρο «έντασης» μεταξύ της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και του στρατιωτικού κατεστημένου σε μία ακόμα αναμέτρηση, λίγο πριν το δημοψήφισμα στις 12 Σεπτέμβρη, για τη συνταγματική αναθεώρηση. Στην πραγματικότητα ωστόσο, παρά τις συλλήψεις και τις παραπομπές εκατοντάδων στρατιωτικών, εν ενεργεία και μη, για συμμετοχή στην υπόθεση «Εργκένεκον» της υποτιθέμενης συνωμοσίας κατά της κυβέρνησης, δε φαίνεται να αλλάζει ουσιαστικά η πολιτική σκηνή της Τουρκίας, με το στρατό να εξακολουθεί να είναι σε θέση να παρεμβαίνει αποφασιστικά.

Νέος αρχηγός του τουρκικού στρατού αναδείχθηκε ο Ισίκ Κοσανέρ, παρασημοφορημένος στρατηγός, από τους επικεφαλής των τουρκικών δυνάμεων κατά την εισβολή στην Κύπρο το 1974 και μέχρι πρόσφατα διοικητής των ειδικών «αντιτρομοκρατικών» δυνάμεων.

Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΑΚΡ επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο παράγοντας «εκδημοκρατισμού» της Τουρκίας, δε διαφέρει στην ουσία της πολιτικής της από τους επονομαζόμενους «κεμαλιστές», καθώς υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια σε βάρος του τουρκικού λαού. Και τελευταία η λεγόμενη αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής της (που διέρρευσε στον τουρκικό Τύπο και πρόκειται να εγκριθεί το Δεκέμβρη) με το Πολιτικό Εγγραφο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, το λεγόμενο «Κόκκινο Βιβλίο», εντάσσεται στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που κορυφώνονται στην περιοχή. Μέρος των διευθετήσεων είναι και η φερόμενη άρση του casus belli (αιτία πολέμου) για ενδεχόμενη απόφαση της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Η απάλειψη αυτής της «απειλής» φυσικά ουδεμία σχέση έχει με τα συμφέροντα των δύο λαών αλλά εξυπηρετεί την αστική τάξη των δύο χωρών για μπίζνες και άλλες συνεργασίες. Σύμφωνα δε με το δόγμα των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες, που λανσάρει ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Αχμέτ Νταβούτογλου, Ελλάδα, Ιράν, Ιράκ και Ρωσία δεν αντιμετωπίζονται ως εξωτερική απειλή, αλλά ως «στοιχείο συνεργασίας» στο πλαίσιο της στόχευσης της τούρκικης πλουτοκρατίας να κάνει τη χώρα κόμβο μεταφοράς ενέργειας προς τη Δύση και την Ανατολή και να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στο μουσουλμανικό κόσμο.

Ο Ρ. Ερντογάν εμφανίζεται ως ο «υπέρμαχος» της δημοκρατίας, δηλώνοντας για το θεαθήναι ότι είναι πρόθυμος να συγκρουστεί με το στρατό και τις δυνάμεις του λεγόμενου «βαθέος κράτους».

Απόλυτος σύμμαχος του Ρ. Ερντογάν - επί του παρόντος - δηλώνει η ΕΕ, που παγίως στις κρίσεις της για την Τουρκία συγχαίρει την κυβέρνηση για την «πρόοδο» της χώρας. Σύμφωνα με τους «27», η Τουρκία προχωρά προς τη «δημοκρατία», όπως αυτή εννοείται από τα συμφέροντα της αστικής εξουσίας , περιορίζοντας την επιρροή του στρατού, υμνώντας παράλληλα τις προωθούμενες «συνταγματικές μεταρρυθμίσεις» που προτείνονται με το δημοψήφισμα της 12η Σεπτέμβρη, και ουσιαστικά δίνουν αυξημένες αρμοδιότητες στην κυβέρνηση αφαιρώντας από το Στρατό και τη Δικαιοσύνη, χωρίς να αλλάζει τίποτε ουσιαστικά στην εξασφαλισμένη εξουσία του κεφαλαίου.

Το «χαρτί» του Συντάγματος το ΑΚΡ το χρησιμοποιεί κατά κόρον στην προπαγάνδα του, παράλληλα με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο, ότι παρά τη συνεχιζόμενη καταπίεση των μειονοτικών δικαιωμάτων της κουρδικής κοινότητας, η Τουρκία, δέχεται συγχαρητήρια για την πρόοδο στο κουρδικό, ενώ τον τελευταίο καιρό επιχειρεί να εμφανιστεί σαν το «θύμα» στην ιστορία. «Σταγόνα στον ωκεανό» των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και το Κυπριακό, στο οποίο η Αγκυρα προωθεί πλέον τη λύση της ντε φάκτο διχοτόμησης, ενώ οι όροι εισβολή και κατοχή έχουν εξαλειφθεί από τα ευρωπαϊκά κείμενα.

Ωστόσο, οι πραγματικοί λόγοι της άνευ όρων στήριξης της ΕΕ, αλλά και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως οι ΗΠΑ, στην τουρκική κυβέρνηση, συνδέονται άμεσα με το ρόλο που επιχειρεί να διαδραματίσει η Αγκυρα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, καθώς επίσης στα Βαλκάνια και την ασιατική ήπειρο, εμφανιζόμενη ως ο επίσημος συνομιλητής των ιμπεριαλιστών με το μουσουλμανικό κόσμο.

Χαρακτηριστικές είναι οι τοποθετήσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων της ΕΕ, που αναφέρουν την Τουρκία ως ένα σύμμαχο τον οποίο η ΕΕ δεν πρέπει να χάσει σε καμία περίπτωση, καθώς τα οφέλη που πρόκειται να αποκομίσει αν την έχει στο πλευρό της είναι ιδιαιτέρως σημαντικά στους ιμπεριαλιστικούς της σχεδιασμούς.

Η «συνταγματική μεταρρύθμιση», που προπαγανδίζεται επί χρόνια από το ΑΚΡ, στην ουσία της διατηρεί και επιτείνει την αδικία και την επίθεση στα λαϊκά στρώματα ενισχύοντας τη δικτατορία του κεφαλαίου και αυξάνοντας την καταστολή, ενώ προωθεί ιδιωτικοποιήσεις και οδηγεί στην ανεργία και τη φτώχεια τα λαϊκά στρώματα.

Σε ανακοίνωσή του το ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ) που καλεί τον λαό να πει ένα μεγάλο ΟΧΙ, αποκαλύπτει την ουσία του νέου Συντάγματος: δεν αλλάζει το αντιδραστικό Σύνταγμα της 12ης Σεπτέμβρη του 1982, της δικτατορίας, όπως ισχυρίζεται το ΑΚΡ. Ερχεται να δώσει συνέχεια και να εδραιώσει μια δικτατορία με αυξημένες εκτελεστικές αρμοδιότητες. Το ΟΧΙ του ΚΚ Τουρκίας σηματοδοτεί την προσπάθειά του να κατανοηθεί από το λαό η αναγκαιότητα ενός σοσιαλιστικού συντάγματος που έρχεται σε ρήξη με το Σύνταγμα της 12 Σεπτέμβρη για την εξουσία του κεφαλαίου.

Καλεί το λαό να πει ΟΧΙ στα άρθρα του ΑΚΡ που κατασπαράζουν τις κοινωνικές κατακτήσεις, που συνεχίζουν την κοινωνική αδικία, τις εξωδικαστικές εκτελέσεις και τις πρακτικές του αστυνομικού κράτους.