«Μέτωπο» εναντίον των χιλιάδων συμβασιούχων του ΥΠΠΟ - τουλάχιστον των μισών εργαζομένων του - άνοιξε η ηγεσία του υπουργείου σε απροκάλυπτη προσπάθεια να τους διώξει με κάθε τρόπο! Η επίθεση αυτή γίνεται στο φόντο των συνεχόμενων κινητοποιήσεων των συμβασιούχων και της αμείωτης συνέχισης των απολύσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς εκλαμβάνει τη... «νέα αρχή» και στον πολιτισμό η κυβέρνηση, αποτελεί ο τρόπος αντιμετώπισης και των δικαστικών αποφάσεων για προσωρινή επιστροφή στην εργασία τους όσων συμβασιούχων προσέφυγαν σε ασφαλιστικά μέτρα, μέχρι να εξεταστούν οι αιτήσεις όλων των συμβασιούχων στο πλαίσιο του «περίφημου» ΠΔ από τα υπηρεσιακά συμβούλια του υπουργείου, τα οποία καθυστερούν να συσταθούν.

Θυμίζουμε ότι πρόκειται για μερικές εκατοντάδες συμβασιούχων που προσέφυγαν στα δικαστήρια και οι οποίοι απέσπασαν προσωρινή διαταγή επιστροφής στις θέσεις τους μέχρι την τελική εκδίκαση της υπόθεσης τον ερχόμενο Γενάρη, αρχικά. Ανεξάρτητα από το ότι ο δικαστικός «δρόμος» είναι αποδεδειγμένα αδιέξοδος για οποιαδήποτε διεκδίκηση, ωστόσο η υπόθεση αποκαλύπτει το διάτρητο του «νέου ήθους» της κυβέρνησης.

Ετσι, η ηγεσία του υπουργείου, μετά την προσωρινή απόφαση του δικαστηρίου, κατέθεσε αίτηση ανάκλησής της για να συζητηθεί γρηγορότερα, στις 5 του Νοέμβρη! Φαίνεται όμως πως σπεύδει να διώξει τους συμβασιούχους. Προχτές επανήλθε με νέα αίτηση ανάκλησης για να γίνει η συζήτηση στο Πρωτοδικείο σήμερα! Δε σταμάτησε όμως εκεί. Από την «πρεμούρα» της, προσπάθησε και να «μπλοκάρει» την, έστω προσωρινή, επιστροφή των συμβασιούχων, με σχετικό ερώτημα προς το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (11/10). Το τελευταίο γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ του δεσμευτικού χαρακτήρα της δικαστικής απόφασης για το ΥΠΠΟ. Το κωμικοτραγικό βρίσκεται στα ερωτήματα του υπουργείου, με χαρακτηριστικό το εξής: Πώς θα πληρώνονται οι συμβασιούχοι «και ειδικότερα στην περίπτωση μη ύπαρξης των σχετικών πιστώσεων»! Δηλαδή το υπουργείο ρωτά το ΝΣΚ από πού θα βρει λεφτά να πληρώσει τους εργαζόμενούς του!

Η απάντηση του ΝΣΚ είναι πράγματι απολαυστική: «Ο τρόπος αμοιβής των άνω αιτούντων παραμένει ο ίδιος όπως και προηγουμένως και είναι αδιάφορο το γεγονός της μη ύπαρξης σχετικών πιστώσεων, το οποίο (γεγονός) άλλωστε δε συνιστά νομικό προβληματισμό». Πιο απλά: «Βρείτε τα»!

Το ΥΠΠΟ, πάντως, δε βιάζεται καθόλου για τη συγκρότηση των υπηρεσιακών συμβουλίων που θα κρίνουν τις πάνω από 5.000 αιτήσεις συμβασιούχων του στο πλαίσιο του ΠΔ. Τυπικά, στις 19/12 αυτά τα συμβούλια θα πρέπει να έχουν κρίνει όλες αυτές τις αιτήσεις, αλλά δεν έχουν καν συσταθεί.

Πάντως, οι συμβασιούχοι συνέχισαν χτες τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις με 24ωρη απεργία και διαδήλωση έξω από το ΥΠΠΟ. Ως συνήθως, κανείς από την πολιτική ηγεσία δεν τους δέχτηκε. Οι διαδηλωτές απέκλεισαν συμβολικά το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Και έπεται συνέχεια...

Λίγα, διεθνώς, βιβλία έχουν γραφτεί για την ιστορία του - κηρυγμένου από την Ουνέσκο ως μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς - ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Τα ακόμη ελάχιστα ελληνικά βιβλία γράφτηκαν στο μακρινό παρελθόν, αλλά και όσα γράφτηκαν (ξένα και ελληνικά) παρουσιάζουν πολλές ελλείψεις, καθώς το μνημείο αυτό παραμένει το πιο παραμελημένο από τους μελετητές και της Ιστορίας και της Τέχνης. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει η καλαίσθητη έκδοση «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ (Ο ναός της αγίας του θεού σοφίας)», εικονογραφημένη με φωτογραφίες του Τούρκου φωτογράφου Ερσάλ Γιαβί. Την έκδοση παρουσίασαν χτες η «Εφεσος» με κύριο ομιλητή τον συγγραφέα του έργου, καθηγητή της Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Θεοχάρη Δετοράκη.

Τα εύγλωττα, εκλαϊκευτικά κείμενα του Θ. Δετοράκη χωρίζονται σε τρία μέρη. Στο πρώτο ιστορείται ο ναός, από τότε που ο Μέγας Κωνσταντίνος, μεταφέροντας την πρωτεύουσα του Βυζαντίου από τη Ρώμη στην αρχαία αποικία των Μεγαραίων, την Κωνσταντινούπολη, έχτισε μεταξύ άλλων κτιρίων τους ναούς της Ειρήνης, της Δύναμης, και «θεμελίωσε» την ιδέα και για το ναό της Αγίας Σοφίας. Η ιδέα άρχισε να υλοποιείται το 346 από τον γιο του, Κωνστάντιο. Ο ναός εγκαινιάστηκε το 360, αλλά η πορεία του ήταν πολυκύμαντη (σεισμοί, φωτιές, στάσεις κατέστρεψαν τον πρώτο ξύλινο ναό). Ο ναός ξαναχτίστηκε και κοσμήθηκε πλούσια από τον Ιουστινιανό τον 6ο αιώνα και έγινε το μέγιστο θρησκευτικό, πολιτικό και πολιτισμικό κέντρο και σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, πολυτραγουδισμένο με θρύλους, ποιήματα λαϊκά και λόγια κείμενα, που αντανακλούν τη λάμψη του και την «πολύδακρυ» ιστορία του στους επόμενους αιώνες.

Το δεύτερο μέρος παρουσιάζει τη σχέση ναού και κοινωνίας ως θρησκευτικού τεμένους, αλλά και ως συμβόλου της αυτοκρατορίας, μέσα και από αναφορά φιλολογικών και περιηγητικών κειμένων. Το τρίτο μέρος ανθολογικά παραπέμπει σε κειμενικές «πηγές», λόγιες και δημώδεις για την πολύπαθη ιστορία του μνημείου. Σχετικά με τις κειμενικές «πηγές» ο καθηγητής υπογράμμισε ότι θα έπρεπε να αναλάβουν νέοι επιστήμονες την έκδοση όλου του συνόλου αυτών των κειμένων.