Ο Χρήστος Λεοντής μάς καλεί τη Δευτέρα 1η Σεπτέμβρη στο Ηρώδειο, για να υποδεχτούμε όλοι μαζί τον παλιό και πολυαγαπημένο φίλο του, Αριστοφάνη, ώστε να συμμετέχει στο μεγάλο λαϊκό πανηγύρι που θα παρουσιάσει και θα διευθύνει ο συνθέτης με τίτλο «Αριστοφάνεια».

Ο επί σκηνής παρουσιαζόμενος Αριστοφάνης σχολιάζει την επικαιρότητα της εποχής του, που ενδεχομένως μας θυμίζει κάτι από το σήμερα...

Η μουσική αυτή παράσταση βασίζεται στη μουσική που έγραψε ο Χρ. Λεοντής για τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης και του Εθνικού Θεάτρου, στην Επίδαυρο, για τις κωμωδίες του Αριστοφάνη «Αχαρνής», «Πλούτος», «Εκκλησιάζουσες», «Σφήκες», «Ιππείς», «Λυσιστράτη» και «Ειρήνη».

Τον Αριστοφάνη υποδύεται ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Ερμηνεύουν: Τάσης Χριστογιαννόπουλος, Ιωάννα Φόρτη, Αγγελική Τουμπανάκη, Πέτρος Δαμουλής και η Klavdia.

Συμμετέχουν η 16μελής ορχήστρα που αποτελείται από τη Λαϊκή Ορχήστρα του Χρήστου Λεοντή και οι Polis Ensemble.

Οι τρεις χορωδίες που αποτελούν τον Χορό είναι: Οι σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», το φωνητικό σύνολο «Διαφωνία» και η παιδική χορωδία του CGS (Εκπαιδευτήρια Κωστέα - Γείτονα).

Διευθύνει ο Χρ. Λεοντής

Κείμενα: Ευανθία Στιβανάκη, Σταμάτης Κραουνάκης.

Χοροθεσία - φωτισμοί: Κωστής Καπελώνης.

Ενδυματολογική επιμέλεια: Κατερίνα Σωτηρίου.

Προπώληση εισιτηρίων: more.com και στο τηλ. 2117700000.

Ο Χρήστος Λεοντής, ο σπουδαίος αυτός δημιουργός, μετρά πάνω από 60 χρόνια αδιάλειπτης μουσικής πορείας και προσφοράς. Πορεύεται με ταλέντο, ήθος και σεμνότητα, έχοντας αφήσει το ευδιάκριτο στίγμα του στο ελληνικό τραγούδι, κατορθώνοντας το εμπνευσμένο και βαθιά ανθρώπινο έργο του να μας συντροφεύει σε κάθε μας στιγμή.

Από τότε ο Χρήστος Λεοντής δεν σταμάτησε να δημιουργεί και τα έργα του να αγκαλιάζονται πλατιά από τον λαό. Στην 60χρονη αυτή πορεία οι εμπειρίες ήταν πολλές, που έδωσαν στη μετουσίωσή τους τραγούδια λυρικά, ερωτικά, χορευτικά, στοχαστικά κ.λπ. Ενα μεγάλο μέρος απ' αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν για το θέατρο.

Ηταν αρχές της δεκαετίας του 1960, από τις πρώτες συναυλίες μαζί με τον Μάνο Λοΐζο, όταν τους δύο νεαρούς συνθέτες παρουσίασε στο κατάμεστο «Ακροπόλ» ο Μίκης Θεοδωράκης. Μάλιστα, στο τέλος της συναυλίας, τους προσέφερε μια πέτρα που του είχαν ρίξει παρακρατικές ομάδες, όταν διηύθυνε τον «Επιτάφιο» στη Νάουσα, το 1961, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τη «σκυτάλη» στην επόμενη γενιά.

Εκτοτε μας έχει χαρίσει σπουδαία και αγαπημένα έργα μελοποιώντας μεγάλους ποιητές και στοχαστές, όπως τους Λόρκα, Σολωμό, Μακρυγιάννη, Ρήγα, Βάρναλη, Ρίτσο, Αναγνωστάκη, Βρεττάκο, Χειμωνά, Ελευθερίου κ.ά.

Ξεχωριστό κομμάτι της μουσικής του δραστηριότητας είναι η μουσική που έχει γράψει για το θέατρο και το αρχαίο δράμα, με το οποίο έχει επισταμένως ασχοληθεί.

Ο «Ριζοσπάστης» είχε τη χαρά να συνομιλήσει με τον Χρήστο Λεοντή για αυτή του τη δουλειά και μιλώντας γενικά για τη σχέση του με το θέατρο και τη δουλειά του γι' αυτό, σημείωσε:

«Το θέατρο είναι μια μαγεία ολόκληρη! Και το καταλαβαίνει ο καθένας, γιατί δεν είναι λίγο πράγμα κατά την προετοιμασία της όποιας παράστασης να συνομιλείς και να ανταλλάσσεις γνώμες και απόψεις και να ακούς συνομιλητές σαν τον Κουν, τον Τσαρούχη, τον Καμπανέλλη, την Συνοδινού... Θέλω να πω, επειδή έχω συνεργαστεί με όλο αυτόν τον κόσμο - καθότι παλιός κι εγώ - ήταν από τις πιο δημιουργικές αφενός και από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Είχα την τύχη αυτή, μελετώντας αυτά τα κείμενα που είναι μεγάλος θησαυρός, που δυστυχώς δεν τον ξέρουμε... Οι Ελληνες δεν μελετούν τους ποιητές μας. Είναι ένας πραγματικός θησαυρός, που αν σκύψει κανείς με αγάπη, θα δει ότι υπάρχει μια μεγαλοσύνη και μια αντιμετώπιση της ζωής πραγματικά λυτρωτική... από τα πάθη, από τις συνήθειες, από την ανθρώπινη σκέψη. Πάντα το θέατρο έχει αυτή την ομορφιά και ιδιαίτερα το αρχαίο θέατρο.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια κατά τη γνώμη μου κακοποιείται λίγο, για να μην πω πολύ. Με τις διάφορες παραστάσεις που κάνουν, δήθεν νεωτεριστικές, "πειράζουν" τον Σοφοκλή ή τον Ευριπίδη. Ο Σοφοκλής κι ο Ευριπίδης δεν σας πειράζει... κάντε ένα δικό σας έργο. Οπως συνηθίζω να λέω, είναι σαν να βγάζεις από την 5η Συμφωνία του Μπετόβεν από την παρτιτούρα τα φλάουτα και τα κόρνα... Ε, δεν είναι πια το ίδιο έργο! Είναι και ολίγον τι ανέντιμο, κοροϊδεύεις τον κόσμο. Ενα νέο παιδί που θα δει τον Φιλοκτήτη ή την Ιφιγένεια κ.λπ. θα πει "αυτός είναι ο Ευριπίδης ή ο Σοφοκλής;", θα δημιουργήσει στρεβλή εικόνα»...

Το κύριο θέμα όμως της συζήτησής μας ήταν η δουλειά του στον Αριστοφάνη, που επιλογές από αυτές τις συνθέσεις θα παρουσιαστούν την 1η Σεπτέμβρη στο Ηρώδειο.

Είπε λοιπόν ο Χρήστος Λεοντής:

«Εχω εργαστεί στο θέατρο απ' ό,τι είναι γνωστό αρκετά. Τις πιο αγαπημένες μου μουσικές τις έκανα στο θέατρο, γιατί ήταν ένας χώρος που με την απεραντοσύνη του και με την ομορφιά που περικλείουν όλα αυτά τα κείμενα, ήταν από τις πιο δημιουργικές μου εργασίες.

Είχα την τύχη να έχω γράψει αρκετό Αριστοφάνη, που είναι αγαπημένος μου. Παραλίγο να τελειώσω τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη που είναι 11... Εχω κάνει τα 9 και μάλιστα τον "Πλούτο" τον έχω κάνει τρεις φορές, όπως και τις "Σφίγγες", επίσης άλλες τρεις φορές.

Και είχα την τύχη να συνεργάζομαι κυρίως με τον Κουν και με τους επίγονους και με το Εθνικό κ.λπ.

Η πρώτη - πρώτη φορά που έγραψα μουσική για Αριστοφάνη ήταν το 1970, επί δικτατορίας, με το Φοιτητικό Θέατρο, που έκανε τότε πρόβες στη φοιτητική λέσχη. Στη γενική δοκιμή στο Ηρώδειο μας έδιωξαν... Είχα τη φαεινή ιδέα ο χορός να μπει μέσα στον κόσμο και να προκαλεί τον κόσμο με φωνές μιμούμενος τη σφίγγα, βζζζ βζζζ... Και για ευκολία, για να ακούγεται καλύτερα είπα να βάλουν κι ένα "ι" και ακουγόταν βζι βζι... Ε, οι χαφιέδες άκουγαν "ζει", το συνέδεσαν με το σύνθημα "ο Λαμπράκης ζει" και μας έβγαλαν έξω, δεν έγινε η παράσταση.

Αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία ας πούμε γύρω από τον Αριστοφάνη.

Μετά, με τον Κουν το 1976, έκανα τους "Αχαρνείς" που είχε μία τεράστια επιτυχία, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είχε μια πρωτοφανή επιτυχία, σχεδόν όπως οι "Ορνιθες" παλιότερα. Από 'κει και πέρα ακολούθησε μια σειρά επιτυχιών τόσο με το Θέατρο Τέχνης όσο και με το Εθνικό.

Το χαρακτηριστικό της μουσικής μου αυτής το διδάχτηκα από τον ίδιο... τον Αριστοφάνη! Ο Αριστοφάνης εκτός από την αιχμηρή κριτική στα τεκταινόμενα της εποχής και την επίθεση στον Κλέωνα και όλα τα στραβά (τη δικομανία, την κλεψιά, την απατεωνιά κ.λπ.) εκείνης της εποχής, το κύριό του θέμα ήταν αυτό της ειρήνης, γιατί ζούσε στην καρδιά του Πελοποννησιακού Πολέμου. Και χτυπούσε τους πολεμοκάπηλους, ιδίως στους "Αχαρνείς" που ήταν και το πρώτο του έργο, όταν ήταν 20 χρονών. Πήρε και το πρώτο βραβείο τότε στους "Αχαρνείς". Λοιπόν το χαρακτηριστικό γνώρισμα σε όλες του σχεδόν τις κωμωδίες είναι το τέλος: Τελειώνει πάντα με τον υμέναιο, με τον γάμο, με το γλέντι, με τη χαρά της ζωής που είναι αποτέλεσμα και της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων. Ε, το χαρακτηριστικό του γάμου είναι το πανηγύρι! Αυτό ήταν ο οδηγός μου ας το πούμε σε όλες μου σχεδόν τις εργασίες και γι' αυτό και τα Αριστοφάνεια τα ονομάζω ένα λαϊκό πανηγύρι!

Εχω δανειστεί σκοπούς, ρυθμούς - σε όλη μου τη δουλειά, όχι μόνο στον Αριστοφάνη - έχω επηρεαστεί πάρα πολύ από τους λαϊκούς ρυθμούς και μελωδίες του ελληνικού λαού. Καλώ λοιπόν τον κόσμο να έρθει να γιορτάσουμε μαζί τα Αριστοφάνεια!

Και πολλοί με ρωτάνε "λες ότι θα είναι κι ο Αριστοφάνης;", για τον Σταμάτη Κραουνάκη που θα τον υποδύεται... Σκέπτομαι ότι αν ζούσε ανάμεσά μας σήμερα ο Αριστοφάνης, αν ήταν συμπολίτης μας αυτή τη στιγμή θα τον καλούσα να γιορτάσουμε μαζί το έργο του αυτό. Ε και σκέφτηκα... "και δεν τον καλώ; Θα έρθει"! Ετσι αποφάσισα να τον καλέσω και τον υποδύεται ο Σταμάτης, ο οποίος είναι εξαιρετικός, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ταιριάξει σε αυτόν τον ρόλο!

Είναι μια εξωστρεφής παράσταση, με αρκετά θεατρικά στοιχεία και αυτό που θα ακούσει εκεί ο κόσμος δεν θα το βρει αλλού, γιατί το υλικό αυτό που έχω γράψει δεν το έχει κανείς άλλος από τους συναδέλφους μου, τόσο όγκο δουλειάς για τον Αριστοφάνη. Θα είναι μια μοναδική εμπειρία και είμαι πολύ περήφανος γι' αυτό. Νομίζω ότι όποιος έρθει θα του μείνει, θα περάσει πολύ καλά!».