Ο Π. Γιώτης είπε μεταξύ άλλων ότι «η "17Ν" εξευτέλισε τον κρατικό μηχανισμό και τις ξένες μυστικές υπηρεσίες επί 27 χρόνια κι αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε». Ενώ για τον Δ. Κουφοντίνα πρόσθεσε ότι όσο κι αν διαφωνεί μαζί του σε κάποια πράγματα και στην πολιτική τακτική, οφείλει να του αναγνωρίσει ότι «όχι μόνο έχει την κουλτούρα τη δική μου αλλά την υπερασπίζεται αυτή την κουλτούρα με πολύ περισσότερα ρίσκα απ' ότι την έχω υπερασπιστεί εγώ μέχρι στιγμής».

Ο Α. Βαρβέρης με τη σειρά του κατέθεσε ότι γνώρισε τον Δ. Κουφοντίνα από τα τέλη του '76 μέχρι τέλη του '78 περίπου στη μαθητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονταν και οι δύο. Πρόσθεσε δε, ότι ο κατηγορούμενος τότε έδειχνε ότι «είχε κάποια ηγετικά χαρακτηριστικά... ήταν ένας άνθρωπος που έπειθε, που μπορούσε να σε πείσει για ορισμένα πράγματα και να σε βάλει σε μια συζήτηση με αξιώσεις... ήταν κοινωνικός, πειστικός, ανοιχτός».

Στη συνέχεια ο διαφημιστής Κ. Κουνενάκης δικαιολόγησε τη δράση της «17Ν», λέγοντας «πως η δράση και ο πολιτικός λόγος της "17Ν" την εντάσσουν σε αυτή εδώ ακριβώς την κλίμακα. Την κλίμακα δηλαδή που με την τέλεση κάποιων αιματηρών ενεργειών έχει μια σαφήςστοχοθεσία, την αποτροπή κάποιων μεγαλύτερων εγκλημάτων».

Ο Γεράσιμος Λιόντος με τη σειρά του δήλωσε σταλινικός και χαρακτήρισε τον Δ. Κουφοντίνα «άνθρωπο με υψηλό ηθικό και πολιτικό ανάστημα». Δε δίστασε δε να τον παραλληλίσει με το Ν. Ζαχαριάδη, λέγοντας ότι η παράδοσή του ήταν «ανάλογη πράξη ηρωισμού με αυτή του πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που «είχε ζητήσει με γράμματα στην ελληνική Πρεσβεία στη Μόσχα, να έρθει στην Αθήνα να δικαστεί, αναλαμβάνοντας τις πολιτικές ευθύνες». Οσο για τη «17Ν», είπε πως «είναι κομμάτι της Επαναστατικής Αριστεράς». Τέλος, ο Π. Περράκης υποστήριξε πως η «17Ν» και ανάλογες προς αυτήν οργανώσεις είναι φαινόμενο ιστορικά δικαιωμένο.

Προχθές ανέβηκαν στο βήμα οι κάτωθι μάρτυρες (υπεράσπισης) και είπαν:

Ν. Γιαννόπουλος: «Ο Κουφοντίνας είναι αγωνιστής και με ευγενή κίνητρα (...). Η "17Ν" είναι παιδί της Αριστεράς ίσως λίγο νόθο ή λίγο κακομαθημένο».

Π. Γιώτης: «Ευγενή τα κίνητρα της "17Ν" και η δράση της απολύτως νομιμοποιημένη πολιτικά στη συνείδηση του συνόλου της επαναστατικής Αριστεράς. (...) Θα θεωρούσα τιμή μου να γνώριζα τον Δημήτρη Κουφοντίνα».

Ν. Βαφειάδης: «Ο κόσμος της Αριστεράς θεωρεί κοινωνικούς αγωνιστές τα μέλη της "17Ν"».

Ο Κουφοντίνας στο άκουσμα των παραπάνω τοποθετήσεων δεν έκανε, φυσικά, κανένα σχόλιο περί «καραγκιόζη», όπως την προηγούμενη μέρα. Αυτό δεν αναιρεί πάντως την εκτίμηση, ότι πράγματι στη συγκεκριμένη δίκη, έχει αρχίσει μια παρέλαση «καραγκιόζηδων»...

* * *

* * *

«Οσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης - εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες δολοφονίας είναι άσκοπο μέσο πολιτικής πάλης (...) οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα. Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν ή υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση - όταν χρειαζόταν να βοηθήσουμε τη μάζα να χρησιμοποιήσει βία, τότε ακριβώς οι "τρομοκράτες" απουσίασαν. Και δω βρίσκεται το λάθος των τρομοκρατών».

* * *

Ποιο είναι το γήπεδο;

Κατ' αρχάς όποιος αναζητά (ντε και καλά) μια «θέση αρχής» για την τρομοκρατία ας ρίξει μια ματιά στο Λένιν. Ειδικά σε εποχές που η αστική τάξη καταφεύγει τόσο ξεδιάντροπα στην αντιτρομοκρατική ρητορική και καλλιεργεί την τρομο-υστερία, προωθώντας όχι μόνο την πολιτική της αλλά και ταυτόχρονα υποκρινόμενη με αισχρό τρόπο ότι η ίδια δεν τρομοκρατεί αναίσχυντα με ό,τι μέσο διαθέτει.

* * *

Στην καλύτερη εκδοχή της η ατομική τρομοκρατία είναι η απόδοση δικαιοσύνης με φυσικό τρόπο (παίρνω το δίκαιο στα χέρια μου). Μήπως όμως φυσικό δίκαιο δεν είναι και η οικονομία της αγοράς (το δίκαιο του ισχυροτέρου); Και μήπως το φυσικό δίκαιο της αγοράς δεν υπερασπίζεται σε τελευταία ανάλυση το οργανωμένο κοινωνικό δίκαιο της αστικής κοινωνίας; Ο καπιταλισμός είναι αυτός που γεννάει την τρομοκρατία και δεν μπορεί να ζητάει τη συναίνεση της εργατικής τάξης στην καταπολέμησή της.

Πώς στέκεται όμως ο μαρξιστής, ο πραγματικός επαναστάτης απέναντι στην ατομική τρομοκρατία. Η παραπάνω θέση του Λένιν απαντάει στο πρόβλημα. Δυο κουβέντες επιπλέον. Οταν ο μαρξιστής εκθειάζει την ατομική τρομοκρατία για να αντικρούσει την αστική προπαγάνδα τότε εγκαταλείπει το Μαρξισμό και υποτάσσεται στο αυθόρμητο, στο ακατέργαστο πολιτικό ένστικτο που γεννάει η καπιταλιστική αδικία. Αυτό είναι οπορτουνισμός, είναι πολιτική ουράς στα πιο καθυστερημένα πολιτικά και ιδεολογικά τμήματα του λαϊκού κινήματος. Αντίθετα εκείνο που πρέπει να κάνει ο μαρξιστής είναι να δείξει ποιος ευθύνεται για την τρομοκρατία, να καταγγείλει τον καπιταλισμό και την αστική υποκρισία και να αποκαλύψει ταυτόχρονα την πολιτική καθυστέρηση των τρομοκρατών. Αντί να υποταχθεί στην απλή, στην τυφλή αντικαπιταλιστική αγανάκτηση, να αξιοποιήσει αυτή την αγανάκτηση για να τραβήξει τις μάζες μπροστά, να τις φωτίσει, να τους δείξει τη διέξοδο στο πραγματικό κίνημα, στην πραγματική επαναστατική ιδεολογία. Να τι δεν έκαναν οι παραπάνω μάρτυρες, να γιατί δεν πρόσφεραν καμία υπηρεσία στο κίνημα, να γιατί έγιναν ουρά στα πιο καθυστερημένα ένστικτα των μαζών. Αν θέλουν να λέγονται επαναστάτες δεν μπορούν αυτό να μην το βλέπουν.

* * *