Το μπαράζ των 35 τοπικών κινητοποιήσεων - μπλόκων 15.000 μαθητών του Λεκανοπεδίου, την Πέμπτη που πέρασε, επιβεβαίωσε τους φόβους κυβέρνησης και ολιγαρχίας για τη δυναμική ενός νεολαιίστικου κινήματος, που, εκτός από ενότητα και μαχητικότητα, διαθέτει αξιοθαύμαστη οργανωτικότητα και συντονισμό. Οι πολύμορφες κινητοποιήσεις που ξεδιπλώνονται αυτές τις μέρες και ιδιαίτερα εκείνες που δεν κλείνουν τους μαθητές στους τέσσερις τοίχους του σχολείου τους, αλλά και αυτές που έρχονται, όπως η επόμενη πανελλαδική πανεκπαιδευτική κινητοποίηση την Τετάρτη 9 Δεκέμβρη, έγιναν θέμα στη συνεδρίαση της "επιτροπής αντιμετώπισης κρίσεων" την περασμένη Πέμπτη, αλλά και της προχτεσινής κοινής συνεδρίασης της Κυβερνητικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΠΑΣΟΚ.

Σύμπαντες οι μηχανισμοί και τα επιτελεία καλούνται τις επόμενες μέρες σε γενική επιστράτευση κάτω από το σύνθημα "εκτονώστε την κρίση στην παιδεία, γιατί αύριο ίσως είναι αργά". Ετσι επιστρατεύεται ο αυταρχισμός και η επιχείρηση τρομοκράτησης μαθητών και γονιών τους (που έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν προϊστάμενοι Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, διευθυντές σχολείων και "αγανακτισμένοι γονείς"), ως μέρος ενός σχεδίου που κινείται σε 3 επίπεδα: α. Την "υποχώρηση" σε κάποια δευτερεύουσας σημασίας σημεία, προκειμένου να μη διακυβευτεί ο πυρήνας της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, σενάριο που προβλέπει τη συμβολή της πλειοψηφίας στην ηγεσία της ΟΛΜΕ.

β. Την άμεση λήψη μέτρων κατά των διαδηλώσεων και άλλων μορφών πάλης που βγάζουν τους μαθητές από το σχολείο, φέρνοντάς τους σε επαφή με το ευρύτερο λαϊκό - εργατικό κίνημα. Το σενάριο αυτό καλείται να συνδράμει η Τοπική Αυτοδιοίκηση και δη ο δήμαρχος της Αθήνας, επικαλούμενος το κυκλοφοριακό.

γ. Την αξιοποίηση των διασπαστικών κινήσεων διαφόρων εξωμαθητικών κυρίως ομάδων, όπως η τελευταία θλιβερή διαδήλωση που διοργάνωσε η φοιτητική παράταξη των ΕΑΑΚ, η οποία αξιοποιήθηκε στο έπακρο προκειμένου το μαθητικό κίνημα να παρουσιαστεί διασπασμένο και σε πορεία φθοράς και εκφυλισμού.

Αν παρ' όλα αυτά, "συνεχιστεί, η σημερινή εκρηκτική κατάσταση στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, τότε υποχρέωση και της σημερινής κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι να συνεργαστούν και να αποφασίσουν από κοινού τι δέον γενέσθαι" συνιστά ο εκπρόσωπος Τύπου των πολυεθνικών στη χώρα μας Γ. Μαρίνος,μέσω του "Οικονομικού Ταχυδρόμου", ο οποίος ταυτόχρονα δηλώνει αβέβαιος για το μέλλον της "εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης Αρσένη".

Ομως, το νεολαιίστικο κίνημα όχι μόνο δεν υποστέλλει τη σημαία του αγώνα, αλλά αντίθετα δυναμώνει ολοένα και περισσότερο.

Οι μαθητές, έχοντας κατακτήσει μια ενότητα και ένα πρωτόγνωρο επίπεδο συντονισμού των κινητοποιήσεων, κλιμακώνουν τον αγώνα τους. Ενώ συνεχίζουν τις τοπικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις, ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πανελλαδική κινητοποίηση την Τετάρτη. Εκτός από την Αθήνα, διαδηλώσεις θα γίνουν και σε τουλάχιστον 35 άλλες πόλεις: Πειραιά,Θεσσαλονίκη,Αλεξανδρούπολη,Σέρρες,Δράμα,Καβάλα,Ξάνθη,Κομοτηνή,Κατερίνη,Βέροια,Κιλκίς,Γιαννιτσά,Εδεσσα,Λαμία,Χαλκίδα,Αγρίνιο,Πάτρα,Λάρισα,Βόλο,Ζάκυνθο,Κεφαλονιά,Μυτιλήνη,Ρόδο,Κέρκυρα,Αγρίνιο,Ναύπακτο,Αρτα,Λέσβο,Χίο,Κάλυμνο,Λιδορίκι,Αμφισσα,Γαλαξίδι,Μεσσήνη και Ρέθυμνο.Στην κινητοποίηση συμμετέχουν και οι καθηγητές, που απεργούν εκείνη τη μέρα, με απόφαση της Ολομέλειας των προέδρων των ΕΛΜΕ, αλλά και φορείς των εργαζόμενων, που συμπαραστέκονται και συμβαδίζουν στον αγώνα για ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

Ραγδαία αύξηση παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια η λεγόμενη "παραπαιδεία". Μια αύξηση, που κάθε άλλο παρά οφείλεται στην αβάσιμη και αδικαιολόγητη αγωνία των γονιών και μαθητών ή άλλες... ψυχολογικές (!) αιτίες, όπως υπονοεί συχνά πυκνά ο υπουργός Παιδείας και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες. Η αύξηση αυτή αποτελεί τη νομοτελειακή συνέπεια της συνεχούς υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας, των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών και απαιτήσεων και του οξυνόμενου ανταγωνισμού, καθώς μεγαλώνει συνεχώς η ψαλίδα ανάμεσα στις θέσεις εργασίας και όσους ψάχνουν για δουλιά. Αποτελεί, ουσιαστικά, τη νομοτελειακή συνέπεια της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο στο χώρο της Παιδείας, όσο και γενικότερα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια προωθούμενη, πολύμορφη και ορισμένες φορές "κρυφή" πολιτική ιδιωτικοποίησης της δημόσιας εκπαίδευσης και χυδαίας εμπορευματοποίησης της μόρφωσης. Γεγονός, που έρχεται να εντείνει ακόμη περισσότερο τις ταξικές διακρίσεις και ανισότητες, αφού αυξάνει συνεχώς το κόστος της μόρφωσης και της απόκτησης γνώσεων και, επόμενα, γίνονται όλο και περισσότερο δυσπρόσιτες στις ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές ομάδες.

Η πραγματικότητα διαψεύδει απολύτως όλα όσα ισχυρίζονται κατά καιρούς οι κυβερνώντες, αλλά και οι διάφοροι, που αναπαράγουν τα "επιχειρήματά" τους:

• Ενας στους τρεις μαθητές των πρώτων τάξεων του δημοτικού σχολείου στο Λεκανοπέδιο Αττικής παρακολουθεί εξωσχολικά μαθήματα (ξένες γλώσσες, αθλητισμός, μουσική, κλπ.)
• Το 97% των μαθητών των Γυμνασίων της Αττικής παρακολουθεί κάποιο φροντιστήριο (δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ξένης γλώσσας, κλπ.).
• Από 1.000 που ήταν τα φροντιστήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης το 1983, έχουν ήδη ξεπεράσει τα 5.000.

Και είναι ολοφάνερο, πως η τραγική αυτή κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς και, μάλιστα, με γρήγορους ρυθμούς. Οπως, δημόσια ομολόγησαν πρόσφατα οι εκπρόσωποι των φροντιστηριούχων, η εκκίνηση και μόνο της λεγόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης οδήγησε σε μια απότομη αύξηση της τάξης του 20% των νέων εγγραφών στα διάφορα φροντιστήρια, ενώ είναι πολύ μεγαλύτερη η αύξηση των ωρών φροντιστηριακής διδασκαλίας, καθώς η συνηθισμένη προηγούμενα παρακολούθηση 3 ή 4 μαθημάτων, αντικαταστάθηκε τώρα - λόγω της "μεταρρύθμισης" - από την παρακολούθηση 6 ή 7, ακόμη και 14 μαθημάτων. Κι ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή. Τι χρειάζονται, όμως, οι περισσότερες αποδείξεις, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει, ότι ακόμη και για την κάλυψη μιας απλής θέσης στο δημόσιο απαιτείται πλέον η γνώση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας και της χρήσης προσωπικού υπολογιστή και, την ίδια στιγμή, οι πάντες σ' αυτή τη χώρα γνωρίζουν καλά, ότι και οι δυο αυτές - στοιχειώδεις για τον Κ. Σημίτη απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής - ουσιαστικά δεν παρέχονται από τη δημόσια εκπαίδευση.

Το οικονομικό βάρος, που συνεπάγεται η κατάσταση αυτή, στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς έχει γίνει ήδη ασήκωτο. Είναι χαρακτηριστικό - σύμφωνα με τα στοιχεία της Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Φροντιστηρίων Ελλάδας - πως οι γονείς και μαθητές καταβάλλουν για 10μελή τμήματα, τα παρακάτω ποσά:

• Για την Α' Λυκείου από 38.000 έως 48.000 δραχμές δίδακτρα το μήνα.
• Για τη Β' Λυκείου από 50.000 έως 65.000 δραχμές το μήνα.
• Για τη Γ' Λυκείου από 55.000 έως 120.000 δραχμές το μήνα.
• Για θερινά τμήματα 6 βδομάδων από 90.000 έως 120.000 δραχμές.

Και υπάρχουν, βέβαια, αρκετά φροντιστήρια, που συγκροτούν τμήματα από 8, 7 ή και 6 μαθητές, με ακόμη μεγαλύτερα δίδακτρα, ενώ δε γίνεται λόγος για τα λεγόμενα "ιδιαίτερα" ή τα ολιγομελή "γκρουπ" των μαθημάτων στο σπίτι, όπου τα δίδακτρα λογαριάζονται με την ώρα και οι τιμές κυμαίνονται από 7 - 8.000 δραχμές έως 15.000 ή και ακόμη περισσότερο.

Οπως γίνεται ολοφάνερο από τα προηγούμενα και κάνοντας έναν απλό λογαριασμό, μια οικογένεια με δυο παιδιά - το ένα στο Λύκειο και το άλλο στο Γυμνάσιο - χρειάζεται μόνο για φροντιστήρια και ξένες γλώσσες, γύρω στις 300.000 δραχμές το μήνα, χωρίς να λογαριάσουμε τα απαραίτητα μικροέξοδα (εισιτήρια, κλπ.). Είναι ένα ποσό, που αδυνατεί να το αντιμετωπίσει ένα μεγάλο ποσοστό εργατικών οικογενειών, ενώ ένα άλλο, εξίσου μεγάλο ποσοστό, μπορεί να το κάνει, μόνον εφόσον υποβληθεί σε σοβαρές περικοπές, ακόμη και στοιχειωδών δαπανών του μηνιάτικου προϋπολογισμού του.

Αυτή είναι η δημόσια δωρεάν παιδεία, που οικοδομούν χρόνια τώρα οι κυβερνώντες, "πράσινοι" και "γαλάζιοι" οπαδοί της "ελεύθερης αγοράς", της ΟΝΕ και του "ευρωπαϊκού μονόδρομου".

"Εάν "αφαιρέσεις" από ένα παιδί την παιδική του ηλικία, θα μείνει πάντα παιδί. Τώρα που "αφαιρούν" απ' τα παιδιά μας την εφηβική ηλικία, φοβόμαστε πως η όλη ιστορία θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή τους, τρομακτικές συνέπειες στην ωρίμανσή τους".Τα λόγια αυτά ανήκουν σ' έναν πατέρα μαθητή Λυκείου και αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο, ίσως, τρόπο τον καταναγκαστικό"βιασμό" που δέχονται στη ζωή και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους - μετά την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" της κυβέρνησης - οι σημερινοί έφηβοι. Εάν τώρα ρωτήσεις τους ίδιους τους μαθητές για το πώς βλέπουν τη ζωή τους μετά τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, "κινδυνεύεις" να βρεθείς αντιμέτωπος με αλήθειες που σοκάρουν, με άγχη που "μπλοκάρουν" ακόμα και απλές, αυτονόητες καθημερινές απολαύσεις, ακόμη και με απόγνωση που σε ακραίες καταστάσεις "παραλύει" τη λογική. Τα μάτια τους κουρασμένα - "κι είμαστε, να φανταστείς, ακόμα στην αρχή της χρονιάς" - λάμπουν μόνο όταν αναφέρονται στη δυναμική των αγώνων τους. "Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να περάσει αυτός ο νόμος. Δεν μπορούμε να αντέξουμε αυτόν τον παραλογισμό, αυτή την πίεση, αυτό το άγχος των ατέλειωτων εξετάσεων. Δεν μπορούμε να είμαστε νέοι και να μας αναγκάζουν να ζούμε ανελεύθερα, καταπιεστικά, αγχωμένα",λένε οι 17χρονοι μαθητές. Και ο τόνος της φωνής τους σε κάνει και νιώθεις βέβαιος, πως ό,τι λένε οι σημερινοί έφηβοι - άλλωστε δεν έχουν άλλη επιλογή- το εννοούν...

Η Καίτη,ο Κώστας,η Φρόσω,η Μαρία και ο Ανδρέας είναι μαθητές της Β Λυκείου και φοιτούν στο Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Ηλιούπολης. Οι ίδιοι εξαρχής δηλώνουν "πειραματόζωα του Αρσένη" και μεταξύ σοβαρού κι αστείου επισημαίνουν: "Μάλλον ο άνθρωπος θέλει να τελειώσει την πολιτική του καριέρα. Αλλιώς δεν εξηγείται η στάση του"...

Οταν, όμως, η συζήτηση ξεφεύγει απ' τις ατάκες και περνά στην καθημερινότητα που βιώνει ο καθένας προσωπικά, τα πρόσωπα των νέων σκοτεινιάζουν, η γλώσσα τους γίνεται σκληρή και τολμηρή κάποιες φορές, αλλά και "άχρωμη" κάποιες άλλες. Τι να πρωτοπούν τα παιδιά; Τι να περιγράψουν και με ποιους να τα πρωτοβάλουν; Η Φρόσω Αποστόλου,πιο συνοπτική απ' όλους:"Είναι κουραστικό και να περιγράφεις το πρόγραμμά σου, όχι να το βιώνεις. Προσωπικά ένα πράγμα θέλω να πω: Αρνούμαι να γίνω ρομπότ για να ικανοποιήσω τις "ορέξεις" οποιονδήποτε πολιτικών, αρνούμαι να αρνηθώ τα νιάτα μου, τις επιθυμίες και τα "θέλω" μου, αρνούμαι να αποκτήσω από τώρα απωθημένα, που ίσως αποδειχθούν μοιραία στην υπόλοιπη ζωή μου".

Το όνειρο του Κώστα Μπαξεβάνη είναι να περάσει στο Πολυτεχνείο, να γίνει μηχανολόγος - ηλεκτρολόγος. "Φοβάμαι πως αντί γι' αυτό, το μόνο που θα καταφέρω είναι να γίνω... κομπλεξικός. Δεν προλαβαίνουμε να πάμε ούτε ένα σινεμά το Σαββατοκύριακο. Τρέχουμε και δε φτάνουμε. Και το χειρότερο είναι πως πολλοί από μας πιστεύουμε πως όλη αυτή η διαδικασία, όλη αυτή η προσπάθεια δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Μας έχει "πνίξει" η ανασφάλεια",λέει χαρακτηριστικά.

Ο Ανδρέας Αθανασόπουλος, μας λέει με πολύ σοβαρό ύφος πως σκέφτεται να αλλάξει επειγόντως το επίθετό του και να γίνει "Ανδρέας Βέγγος"!Το πρόγραμμά του ξεκινά καθημερινά από τις 7 το πρωί και στο σπίτι του επιστρέφει γύρω στις 7 το απόγευμα. "Σ' όλο αυτό το χρόνο παρεμβάλλεται μόνο μια ώρα το μεσημέρι ελεύθερος χρόνος. Το σχολείο και το φροντιστήριο, μου τρώνε όλη την ημέρα. Το διάβασμα μου τρώει όλο το βράδυ. Κοιμάμαι κατά μέσο όρο μόλις 5 ώρες την ημέρα. Οσο για τα Σαββατοκύριακα, θεωρώ πολυτέλεια αν καταφέρω να δω έστω και μια ταινία στην τηλεόραση!".

Η Καίτη Γρανιτσιώτη στέκεται σε περιπτώσεις συμμαθητών της, οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε φροντιστήριο, αφού η οικονομική κατάσταση των οικογενειών τους δεν είναι η καλύτερη δυνατή. "Βέβαια, δεν είναι πολλά αυτά τα παιδιά, αφού οι γονείς, έχουν - δεν έχουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις. Κι αυτά τα παιδιά παίζουν το "παιγνίδι" με άνισους όρους. Είναι δύσκολο να προσπαθείς να καλύψεις τα όποια κενά σου μόνος. Δεν είναι, άλλωστε, και δίκαιο αυτό που συμβαίνει", υπογραμμίζει η Καίτη. Και συμπληρώνει η Μαρία Στάθη: "Οι όποιες διαχωριστικές γραμμές υπήρχαν κάποτε, σήμερα έχουν γίνει πολύ πιο έντονες. Το χάσμα έχει μεγαλώσει ανάμεσα στους "καλούς" και στους "κακούς" μαθητές, ανάμεσα στους "οικονομικά ευκατάστατους" και τους "οικονομικά στριμωγμένους", ανάμεσα στους "επιμελείς" και στους "φευγάτους" μαθητές. Καμιά ιδιαιτερότητά μας δε συγχωρείται πλέον. Κανένα παράπτωμά μας, ούτε καν κάποιο ταλέντο μας. Ημουν σε θεατρική ομάδα τέσσερα χρόνια τώρα. Ηταν μια δραστηριότητα που με ευχαριστούσε, που με χαλάρωνε, που μέσα απ' αυτή μάθαινα πράγματα. Φέτος δεν μπορούσα να συνεχίσω. Κι αυτό είναι κάτι που, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μου στοίχισε πάρα πολύ".

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε απ' τους μαθητές του Ενιαίου Λυκείου Καλυβίων και στάλθηκε στις 27 Νοέμβρη στο δήμαρχο και στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Επειδή θεωρούμε πως είναι ένα κείμενο βγαλμένο μέσα από την ψυχή αυτών των παιδιών, μέσα απ' τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές τους, το παραθέτουμε όπως ακριβώς έχει. Ελπίζοντας, ίσως, πως θα μπορέσει να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, όπου και εάν υπάρχουν.

"Ούτε να ερωτευτούμε, ούτε να ονειρευτούμε. Δεκάξι χρονών και δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε. Δεκάξι χρονών και δεν μπορούμε να κάνουμε λάθος. Δεκάξι χρονών και έχουμε μόνο μια ευκαιρία για να τα κάνουμε όλα.

Τέτοια παιδιά μάς θέλει η "νέα εποχή": Φοβισμένα από την απειλή της ανεργίας και διαλυμένα από το άγχος των ατέλειωτων εξετάσεων. Μοναδικό κριτήριο αξιολόγησής μας; Η αντοχή μας! Στην αφόρητη πίεση, στην παράλογη εντατικοποίηση, στον ηλίθιο ανταγωνισμό. Παιδιά, που να μπορούμε να μετράμε και να μετριόμαστε, όχι σε αξίες, σε ουσιαστικές γνώσεις ή σε ευαισθησίες, αλλά σε βαθμούς, μόρια και μονάδες.

Τέτοιους ανθρώπους θέλει να μας κάνει ο νόμος Αρσένη για τη νέα χιλιετία: Ανθρώπους - νούμερα, με πολλά χαρτιά και καμιά ουσία. Ενα παιδί σήμερα, στα οχτώ του, πρέπει να έχει "στόχους". Στα 13 του, πρέπει να έχει ολοκληρώσει τις εξωσχολικές του απασχολήσεις, για να αρχίσει το φροντιστήριο. Να παίξει ...απαγορεύεται! "Παίζοντας", δεν ωριμάζουν οι άνθρωποι στα 15. Και ο νέος νόμος σ' αυτή την ηλικία τον καλεί να πάρει τις πιο κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον του. Στρατιώτης, ο μαθητής του σήμερα, σούζα και αμίλητος. Χωρίς ανέμελα παιδικά χρόνια, χωρίς δικαίωμα στην εφηβεία, στον ελεύθερο χρόνο, στον έρωτα.

Ταξική, φασιστική και άθλια είναι η μεταρρύθμιση Αρσένη. Ενα σύστημα, που δε συγχωρεί ούτε την αποτυχία, ούτε τη διαφορετικότητα, ούτε τη φτώχεια. Οποιος δεν έχει λεφτά για ιδιαίτερα ή φροντιστήρια, έξω. Οποιος θέλει να "χαζολογάει" διαβάζοντας ποίηση ή λογοτεχνία ή πηγαίνοντας σινεμά ή θέατρο, δε χωράει. Οποιος είναι διαφορετικός και θέλει να μπορεί να κάνει "λάθη" και να τα διορθώσει αργότερα, τιμωρείται. Οποιος έχει την ανάγκη μιας ευκαιρίας, χάνεται. Οποιος θέλει και να αισθάνεται την ώρα που πρέπει να παπαγαλίζει και να απομνημονεύει, διώκεται. Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα! Στον κόσμο των λίγων, που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Μόνο δύο λογιών άνθρωποι θα χωράνε σ' αυτόν τον κόσμο: Οι επιτυχημένοι και οι άνεργοι. Και θα είναι αυτός ο κόσμος τόσο... λίγος. Διαμαρτυρόμαστε, λοιπόν, "για όλα αυτά που γίνονται για μας, χωρίς εμάς" και επιθυμούμε γνώση και όχι απόγνωση".