Σε όλη την πορεία προς τις ευρωεκλογές, οι εγκληματίες ναζιστές της Χρυσής Αυγής έκαναν προσπάθεια να κρύψουν τον πραγματικό τους ρόλο ως το μαντρόσκυλο της αστικής εξουσίας, πίσω από τον μανδύα του «υπερπατριωτισμού» και την προβολή μιας κούφιας αντισυστημικής φρασεολογίας.

Αυτή η προπαγάνδα τους, όμως, επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά ότι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υιοθέτησης και υπεράσπισης βασικών επιλογών της αστικής τάξης, όπως είναι η παραμονή στην ΕΕ αλλά και το «ξέπλυμά» της, ιδιαίτερα τώρα που φθείρεται η εικόνα της λυκοσυμμαχίας σε ευρύτερο κόσμο.

Ολα αυτά φυσικά έρχονται να προστεθούν στις ήδη πολύτιμες υπηρεσίες τους στο σύστημα της δικτατορίας του κεφαλαίου με την εγκληματική τους δράση ενάντια σε μετανάστες και αγωνιστές εργάτες, με τη ναζιστική τους ιδεολογία αλλά και με το οικονομικό και πολιτικό τους πρόγραμμα, που υιοθετεί όλες τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της Ελλάδας.

Η συστημική ναζιστική ΧΑ διαμορφώνει τη δική της συμβολή στην προσπάθεια αθώωσης της ΕΕ ως διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου, υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα έγκειται στη δομή της, στις πολιτικές δυνάμεις ή τα κράτη που «κυριαρχούν» σε αυτήν. Ετσι, διακηρύσσουν πως το πρόβλημα είναι ότι «η ΕΕ βρίσκεται κάτω από τη δικτατορία της Γερμανίας», ότι «η ΕΕ πάσχει από πλευράς δημοκρατίας» ή ότι «έχει αναπτυχθεί ένα πλέγμα δομών που την εμποδίζουν να είναι πραγματικά ελεύθερη». Λες και η ΕΕ θα μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό, λες και αν δεν ηγούνταν η Γερμανία αλλά κάποιο άλλο κράτος θα ήταν αλλιώς, λες και είναι θέμα διόρθωσής της. Αποδεικνύεται ότι οι διαχωριστικές γραμμές εθνικιστικών και κοσμοπολίτικων θέσεων είναι θολές...

Εξάλλου, υποψήφιοι ευρωβουλευτές τους σε δηλώσεις τους λένε ότι «στην ΕΕ υπάρχουν πολυεπίπεδες και πολυσύνθετες προσφορές και δυνατότητες στήριξης των Ελλήνων» και ότι «είναι στη δική μας διακριτική ευχέρεια να εκμεταλλευτούμε τις υφιστάμενες δομές και λειτουργίες της ΕΕ επ' ωφελεία του δικού μας λαού, επ' ωφελεία της πατρίδας μας». Βεβαίως η Χρυσή Αυγή όταν μιλάει για Ελληνες αναφέρεται πρώτα απ' όλα στα αφεντικά της: Στους εφοπλιστές, στους βιομήχανους, στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Σε αυτούς δηλαδή που την αξιοποιούν και για να στηρίζει τις απαιτήσεις τους στη Βουλή και στην Ευρωβουλή, αλλά και ως μπράβους ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ετσι, η κατά τ' άλλα «αντισυστημική και ασυμβίβαστη» ΧΑ μπροστά στις ευρωεκλογές προβάλλει την αναγκαιότητα παραμονής στην ΕΕ, την ιμπεριαλιστική ένωση δηλαδή που στηρίζει το σύστημα της δικτατορίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα γιατί αυτό άλλωστε θέλουν και τα αφεντικά τους. Οπως οι ίδιοι λένε: «Η διακεκηρεγμένη εκ μέρους του λαϊκού συνδέσμου ΧΑ αντίληψη για την Ευρωπαϊκή ενότητα εκφράζεται με τη διάθεση μιας ουσιώδους συνομοσπονδίας η οποία θα συνδέσει τα ευρωπαϊκά κράτη και τα ήδη υπάρχοντα, χωρίς κανένα αρνητισμό για την επέκτασή της σε άλλους ομογενείς μας με την ευρυτέρα ευρωπαϊκή έννοια Ευρωπαίους».

Ακόμα και οι φανφαρώδεις διακηρύξεις τους για έξοδο από την Ευρωζώνη μετατίθενται, μετά από πολλά «ναι μεν αλλά...», στο μακρινό και αόριστο μέλλον.

Δεν είναι παράξενο φυσικά το να αισθάνονται οι ναζιστές της ΧΑ οικεία μέσα στην ΕΕ, που αποδέχεται και νομιμοποιεί την άνοδο φασιστικών τάσεων σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, εξισώνοντας το φασισμό με τον κομμουνισμό, που ανέχθηκε και ανέχεται να αναγορεύονται σε ήρωες οι συνεργάτες των γερμανικών αρχών κατοχής στις Βαλτικές χώρες.

Είναι τόσο «αντισυστημική δύναμη» η ΧΑ, που φτάνει μέχρι και στη διαμόρφωση του δικού της, βολικού για το σύστημα σχεδίου «βελτίωσης της ΕΕ», υποστηρίζοντας ότι η ενίσχυση των εθνικιστικών δυνάμεων μπορεί να σώσει την ΕΕ από την «παρακμή». Δεν πρωτοτυπούν, φυσικά, καθώς επαναλαμβάνουν επακριβώς τη γραμμή μιας σειράς εθνικιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων και κομμάτων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτα αυτά της Λεπέν στη Γαλλία και του Σαλβίνι στην Ιταλία.

Προβάλλουν ως βασικό εχθρό τους «ξένους τοκογλύφους και τις αγορές» στους οποίους μας οδήγησαν «οι ξενόδουλες κυβερνήσεις και οι ξενόδουλοι πολιτικοί». Είναι χαρακτηριστικό ότι παρουσιάζουν τα μνημόνια στην Ελλάδα και τη λεγόμενη «μεταμνημονιακή εποχή» ως ένα «συνολικό σχέδιο των ξένων τοκογλύφων για τον έλεγχο της Ελλάδας και την αρπαγή του πλούτου της». Καθόλου τυχαία, επομένως, η θέση τους για «μνημόνια ελληνικής ιδιοκτησίας», καθώς, όπως είχε δηλώσει ο υπόδικος Κασιδιάρης, «το μνημόνιο της Χρυσής Αυγής δεν θα είναι το μνημόνιο της Γερμανίας αλλά το ελληνικό δημιούργημα, το ελληνικό σχέδιο ανάπτυξης».

Αυτή η ανάλυση - που άλλωστε δεν είναι καμία ιδιαιτερότητα των χρυσαυγιτών, αφού και άλλες δυνάμεις στο πολιτικό σύστημα την υιοθετούν - από τη μία αθωώνει την αστική τάξη της Ελλάδας για την αντιλαϊκή πολιτική, δημιουργεί το έδαφος για το «ξέπλυμα» του αστικού πολιτικού συστήματος, και από την άλλη επιδιώκει να στρατεύσει τον ελληνικό λαό στις ειδικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις της αστικής τάξης, στο πλαίσιο των παζαριών στην ΕΕ και στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, απαιτήσεις βαθιά αντιλαϊκές.

Ετσι, λοιπόν, η «εθνική συνεννόηση», η «αλλαγή» και η «διαπραγμάτευση εντός ΕΕ», η στήριξη της ανάπτυξης των ελληνικών επιχειρήσεων, όλα μα όλα τα συνθήματα των αστικών κομμάτων, έχουν και την ακροδεξιά - φασιστική εκδοχή τους.

Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι επί της ουσίας οι ναζί της Χρυσής Αυγής δεν διαφωνούν πουθενά στα στρατηγικά ζητήματα με όλα τα άλλα αστικά κόμματα, που οι ίδιοι κατηγορούν ως συστημικά, ενώ από την άλλη σηκώνονται οι σημαίες των «αντι-ακροδεξιών μετώπων»...

Ολα τα παραπάνω είναι ταυτόχρονα και μία ακόμα απόδειξη για το πλασματικό περιεχόμενο τόσο των διλημμάτων ανάμεσα σε «ευρωπαϊστές ή εθνικιστές» όσο και των «μετώπων ενάντια στην ακροδεξιά» που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού όλοι οι πόλοι των υποτιθέμενων διαχωριστικών γραμμών βρίσκονται στο εχθρικό για το λαό και τη νεολαία στρατόπεδο στήριξης του ταξικού αντιπάλου.

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στην παραμονή στην ΕΕ και στην πάλη για αποδέσμευση από αυτήν, στην πάλη για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ και την εξουσία του κεφαλαίου, που γεννά και θρέφει την ακροδεξιά και το φασισμό, και στο ΚΚΕ, που βρίσκεται στη μεριά της λαϊκής αντιπολίτευσης και γι' αυτό μπορεί να δώσει και δίνει πραγματικά τον αγώνα ενάντια στο μαύρο του φασισμού. Ολοι όσοι ανησυχούν και θέλουν να εναντιωθούν στη δράση εθνικιστικών, φασιστικών δυνάμεων, όσοι θέλουν την απομόνωση της ΧΑ, τη συρρίκνωση της εκλογικής της επιρροής, χάνοντας και την τρίτη θέση, έχουν μία επιλογή: Την ενίσχυση του ΚΚΕ.

Πραγματική απάντηση μπορεί να είναι μονάχα η ενίσχυση και η συμπόρευση με το ΚΚΕ, γιατί έχει σχέδιο σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο. Γιατί αγωνίζεται καθημερινά για να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης, η αντοχή της στα αποπροσανατολιστικά διλήμματα της αστικής τάξης και των κομμάτων της, να δυναμώνει η σύγκρουση με την εργοδοσία στους χώρους δουλειάς, να προωθείται η Κοινωνική Συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, που θα θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την αστική εξουσία.