- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Το δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, τη βδομάδα που διανύουμε, μπροστά στις ευρωεκλογές θέτει τεχνητά και ψευδεπίγραφα διλήμματα στα λαϊκά στρώματα. Από τη μια, το «σκότος» και το «φως» που επαναλαμβάνει πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Από τη μια, η «σταθερότητα» που λέει η σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και, από την άλλη, η «αλλαγή» που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Ψηφίζουμε στις 25 Μάη και φεύγουν», «αλλάζουμε τη ζωή μας, κυβέρνηση για ανατροπή στην Ελλάδα, αλλαγή στην Ευρώπη», είναι το μοτίβο που χρησιμοποιείται από τηλεοπτικά σποτ και από στελέχη αυτού του σχηματισμού, που όλο και περισσότερο χρησιμοποιεί τα παλιά ΠΑΣΟΚικά κόλπα, για να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα ας αναρωτηθούν, τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται να αλλάξει; Απλά η κυβέρνηση ή η πολιτική που εφαρμόζεται και ευνοεί το κεφάλαιο, τσακίζοντας το λαό; Και μετά τις 26 Μάη οι καπιταλιστές θα είναι στη θέση τους, τα μονοπώλια θα κάνουν κουμάντο στην οικονομία, η ΕΕ, η ένωση του κεφαλαίου, θα συνεχίσει την επίθεση στα εργατικά, κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό δε θα αλλάξει, ούτε θα ανοίξει ο δρόμος για να αλλάξει, γιατί βεβαίως κανένας δεν περιμένει μια αλλαγή από τη μια μέρα στην άλλη. Και δε θα ανοίξει ο δρόμος γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με σαφήνεια, θέτει τα όρια μέσα στα οποία επιδιώκει τις όποιες «αλλαγές».
Τι περιλαμβάνει αυτό το πλαίσιο; Σύμφωνα με όσα λέει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του: Ελλάδα εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ και μάλιστα αποδοχή του δόγματος του «ανήκομεν εις το δυτικόν πλαίσιον», επιδίωξη αλλαγών που, όμως, δε θα αμφισβητούν τις θεμελιακές αντιλαϊκές Συνθήκες της ΕΕ και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις της Ελλάδας, υποστήριξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας» (βλέπε μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων), στήριξη των επενδύσεων και της δραστηριότητας επιχειρηματικών ομίλων κλπ.
Δηλαδή, καθορίζεται από τα στενά - για το λαό - όρια που επιβάλλουν ο ευρωμονόδρομος και ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
Τι δεν μπορεί να εγγυηθεί αυτό το πλαίσιο; Δεν μπορεί να εγγυηθεί ουσιαστική ανακούφιση των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Για ανάκαμψη δικαιωμάτων ούτε καν λόγος να γίνεται. Γι' αυτό άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται τίποτα ουσιαστικό και μιλά αόριστα. Αφήνει απλώς υπονοούμενα, που ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει σε προσδοκίες (γιατί, ως γνωστόν, ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται). Στην πραγματικότητα υπόσχεται μόνο πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Αυτές τις πολιτικές, που δε διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες που υιοθετούν και άλλα κόμματα, τις προβάλλει ως πρώτα βήματα, σκαλοπάτια, για τη σωτηρία του λαού, παραπέμποντας όλα τα άλλα στο άγνωστο μέλλον, στη «δευτέρα παρουσία» μιας φανταστικής (υπάρχει μόνο στη φαντασία του ΣΥΡΙΖΑ) καπιταλιστικής οικονομίας που θα αυξάνει μισθούς, θα μειώνει τον εργάσιμο χρόνο, θα αντιμετωπίζει την ανεργία, θα παρέχει δημόσιες δωρεάν παροχές με βάση τις ανάγκες κλπ. Μέχρι τότε, βεβαίως, υπομονή και εγκράτεια, ενώ τα μονοπώλια θα θησαυρίζουν...
Για τέτοιου είδους αλλαγές και ανατροπές μήπως δεν έχουμε ξανακούσει; Πόσοι δε μας έχουν πει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ότι όλα θα αλλάξουν, ενώ όλα τα ίδια μένουν. Αξίζει το κόπο οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να εναποθέσουν για άλλη μια φορά τις ελπίδες τους σε κάτι που, και σήμερα κιόλας, πολύ λίγο εμπιστεύονται, στηρίζουν με κρύα καρδιά;
Μήπως είναι η ώρα η αντίθεση στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης να μην πάει για τη στήριξη απλώς της εναλλαγής κυβέρνησης αλλά να βάλει στο στόχαστρο την ουσία της αντιλαϊκής επίθεσης, να αποτελέσει βόλι ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, η ΕΕ;
Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ στις ευρωεκλογές σηματοδοτεί καταδίκη της ΕΕ, σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, ενίσχυση του λαϊκού κινήματος για να δώσει τη μάχη το επόμενο διάστημα σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά για την υπεράσπιση της ζωής και του βιοτικού επιπέδου των εργατικών-λαϊκών οικογενειών από τη μαζική φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ανακούφιση των ανέργων, των απολυμένων για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής. Αυτό σημαίνει αλλαγή στη ζωή των εργαζομένων και άνοιγμα της προοπτικής, όχι μόνο για αλλαγή κυβερνήσεων αλλά της τάξης που έχει την εξουσία. Για να πάρουν τελικά την εξουσία οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.
Στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Κοζάνη, μίλησε χτες βράδυ ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής.
Στις ευρωεκλογές να βγει το ΚΚΕ πιο δυνατό για να πιάσει τόπο και να μη μείνει μετέωρο το θετικό βήμα της πρώτης Κυριακής. Αυτό το κάλεσμα απηύθυνε από τη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Κοζάνη, ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής.
Στην ομιλία του μεταξύ άλλων σημείωσε: «Αυτόν τον πραγματικό εχθρό, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ, δεν πρέπει να τον χάσουμε απ' τα μάτια μας και τη σκέψη μας, φίλες και φίλοι. Τώρα που φουντώνει το εμπόριο του φόβου και της ψεύτικης ελπίδας. Τώρα που η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ μας καλούν να διαλέξουμε ποιος θα έρθει πρώτος στις εκλογές, ποιος απ' τους δυο θα φέρει τη νέα Ελλάδα της ανάπτυξης.
Αν πιστέψουμε τα απατηλά συνθήματα ότι "στις 25 ψηφίζουμε και στις 26 φεύγουν" και σωθήκαμε, τη νέα Ελλάδα της λαϊκής ευημερίας θα τη δούμε μόνο στον ύπνο μας και στα όνειρά μας. Αυτός ο ισχυρός, πραγματικός αντίπαλος δεν εξαφανίζεται αλλάζοντας κυβέρνηση.
Οι παλιότεροι από εσάς έχετε πείρα και πρέπει να μιλήσετε στους νεότερους. Θυμάστε το ανεκδιήγητο προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ "Στις 18 σοσιαλισμός"; Θυμάστε το κάλπικο δίλημμα "ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά";
Μ' αυτήν την παγίδα του διπολισμού χάθηκαν 30 χρόνια και φτάσαμε ως εδώ. Δε χρειάζεται να χάσουμε άλλα 30 χρόνια για να ξαναζήσουμε το ίδιο έργο με νέες ταμπέλες και ακόμα χειρότερο τέλος.
(...) Εξαπατούν το λαό όσοι υπόσχονται ότι η σημερινή αντιλαϊκή πολιτική μπορεί να αλλάξει όσο οι μονοπωλιακοί όμιλοι και η εξουσία τους θα παραμένουν κυρίαρχοι στην Ελλάδα και στην ΕΕ.
Εξαπατούν όσοι υπόσχονται, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα μετατρέψουν την αντιδραστική ΕΕ σε "Ευρώπη των εργαζομένων".
Η ΕΕ ήταν, είναι και θα είναι αντιλαϊκή ιμπεριαλιστική συμμαχία, με στόχο να θωρακίσει τους μονοπωλιακούς ομίλους και όχι ένα ουδέτερο πεδίο πάλης, ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Ολόκληρη η ιστορία της ΕΕ ,απ' την ίδρυσή της ως σήμερα, όλες οι συνθήκες και οι στρατηγικές αποφάσεις της, αποδεικνύουν ότι υπηρετεί αταλάντευτα και διαρκώς τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνεται σε θέματα προστασίας απ' την ακραία φτώχεια. Για τον μισθωτό, όμως, που καλείται να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένεια του σήμερα με 800 ευρώ, δε δεσμεύεται ούτε καν για την επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού, ούτε δηλαδή για μια στοιχειώδη αύξηση μισθού. Δε δεσμεύεται ότι θα καταργήσει τις μαύρες εργασιακές σχέσεις, τα ελαστικά ωράρια.
Εξαγγέλλει παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά δε λέει κουβέντα για τις υποχρεώσεις που ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, είτε υπάρχει τρόικα είτε δεν υπάρχει, υποχρεώσεις που καθηλώνουν την εγχώρια παραγωγή της Ελλάδας.
Δε λέει κουβέντα για τις ποσοστώσεις που επιβάλλει η ΕΕ στην εγχώρια παραγωγή, στο κρέας, στο γάλα, στη ζάχαρη.
(...) Φίλες και φίλοι, πρέπει να επιλέξουμε:
Θα αποδεχθούμε ότι χάθηκαν για πάντα, ότι δεν μπορούν να ανακτηθούν οι τεράστιες απώλειες που είχαμε την περίοδο της κρίσης στο εισόδημα και στα δικαιώματά μας;
Θα υποβαθμίσουμε και θα περιορίσουμε τις επιλογές μας στο ποιος θα δώσει κάποια παραπάνω ψίχουλα για στοιχειώδη επιβίωση και προστασία απ' την ακραία φτώχεια;
Πρέπει να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ.
Δε θέλουμε να επιβιώσουμε, θέλουμε και μπορούμε να ζήσουμε πολύ καλύτερα και υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες για να το πετύχουμε.
(...) Ολοι μαζί, λοιπόν, για να χαλάσουμε τα σχέδια και τις παγίδες της άρχουσας τάξης, να ακυρώσουμε με την ψήφο μας τα κάλπικα διλήμματα του νέου διπολισμού, να οργανώσουμε τη λαϊκή αντεπίθεση, να χτυπήσουμε από καλύτερες θέσεις τον πραγματικό μας αντίπαλο.
Μιλήστε παντού, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο χωριό, σ' αυτούς που ακόμα σωπαίνουν και προβληματίζονται. Ελάτε να βγάλουμε το ΚΚΕ πιο δυνατό, πιο ισχυρό στις ευρωεκλογές, ελάτε να ολοκληρώσουμε το θετικό βήμα που κάναμε την πρώτη Κυριακή, να μην το αφήσουμε μετέωρο, να μετρήσει, να πιάσει τόπο».
Τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» πέρασαν στο β' γύρο των δημοτικών εκλογών στους δήμους της Πάτρας, του Χαϊδαρίου, της Ικαρίας και της Πετρούπολης.
Συγκεκριμένα:
-- Στην Πάτρα, η «Λαϊκή Συσπείρωση» με υποψήφιο δήμαρχο τον Κ. Πελετίδη, συγκεντρώνει το 25,06% των ψήφων και περνά πρώτη στο β' γύρο.
-- Στο Χαϊδάρι, η «Λαϊκή Συσπείρωση» με υποψήφιο δήμαρχο τον Μ. Σελέκο, συγκεντρώνει το 18,43% των ψήφων και περνά πρώτη στο β' γύρο.
-- Στην Ικαρία, η «Λαϊκή Συσπείρωση» με υποψήφιο δήμαρχο τον Στ. Σταμούλο, συγκεντρώνει το 44,10% των ψήφων και περνά πρώτη στο β' γύρο.
-- Στην Πετρούπολη, η «Λαϊκή Συσπείρωση» με υποψήφιο δήμαρχο τον Β. Σίμο, συγκεντρώνει το 26,28% των ψήφων και περνά δεύτερη στο β' γύρο.
Να σημειωθεί ότι στην Καισαριανή η «Λαϊκή Συσπείρωση», με ποσοστό 22,36%, για μία μόλις ψήφο δεν πέρασε στο β' γύρο, ενώ στη Σέριφο, με ποσοστό 49,39%, για μόλις 12 ψήφους δεν κέρδισε το δήμο (συμμετείχαν 2 συνδυασμοί).
